Εντός των ημερών θα σας μιλήσω λεπτομερώς για το ταξίδι μου στη Ρόδο, και ειδικά για τον συναρπαστικό (και, για τους περισσότερους άγνωστο) αμπελώνα του νησιού.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι λίγο πιεσμένα, έχουμε και τον "ΤΡΥΓΗΤΟ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ" το απόγευμα στο Γκάζι, οπότε ο χρόνος είναι λίγο περιορισμένος.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στο δείπνο (μετά γευσιγνωσίας) στο οποίο συμμετείχα στη Ρόδο, μετά από πρόσκληση της  οινοποιίας EMERY. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο του γεύματος ήταν ότι οι τιμώμενοι προσκεκλημένοι ήταν 3 σημαντικοί διαμορφωτές της Αμερικάνικης (οινικής) κουλτούρας, που αυτό τον καιρό περιοδεύουν την Ελλάδα και δοκιμάζουν τα κρασιά της. Πρόκειται για τους: Mark Squires, οινογράφο, οινοκριτικό και στενό συνεργάτη του μεγάλου Robert Parker (αυτού που... ανεβάζει ή κατεβάζει κρασιά και οινοποιεία με μία βαθμολογία του), Mark Phillips, διευθυντή του μεγάλου Αμερικάνικου club οινοφίλων Wine Tasting Association, και Angel Aguilar, συμβούλου στη μεγαλύτερη κάβα της πόλης του Chicago, που ονομάζεται Sam's.

Το γεύμα μας στην ψαροταβέρνα "Παλαιά Κάμειρος" ήταν θεσπαίσιο, και περιελάμβανε φρέσκα ωμά κυδώνια με λεμόνι, ψιλό γαριδάκι Συμιακό, μύδια αχνιστά, χταποδάκι και καλαμάρι στα κάρβουνα, καθώς και ένα φρεσκότατο φαγκρί στη σχάρα. Όλα αυτά συνοδεύτηκαν από κρασιά της Emery, τα οποία προ ολίγου είχαμε δοκιμάσει υπό συνθήκες γευσιγνωσίας. Τα πιο σημαντικά στοιχεία που έμαθα από αυτή τη βραδιά ότι:

- για τους Αμερικάνους γευσιγνώστες ένα σημαντικό κριτήριο (ίσως και το σημαντικότερο) της ποιότητας ενός κρασιού είναι η παλαιωσιμότητά του, ακόμα και για το λευκό
- μεγάλα κρασιά σε ολόκληρο τον πλανήτη παράγονται μόνο στο Bordeaux - άντε και στη Βουργουνδία. Χώρες όπως η Ιταλία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν μπαίνουν σε μία τέτοια κουβέντα
- για τον μέσο Αμερικάνο καταναλωτή, βασικότατο κριτήριο αγοράς ενός κρασιού είναι η τιμή. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είναι φτηνό, αλλά πρέπει να έχει καλή σχέση ποιότητας-τιμής, να αντιπροσωπεύει, δηλαδή, ένα καλό "deal"
- ωστόσο, ο έμπειρος Αμερικάνος οινόφιλος έχει τη νοοτροπία του "trophy wine". Δηλαδή είναι διατεθειμένος να πληρώσει αρκετά παραπάνω από τον υπόλοιπο κόσμο για ένα κρασί, αν αυτό θα είναι ένα "στολίδι" για τη συλλογή του λόγω ονόματος, ιστορίας ή σπανιότητας
- γενικά οι Αμερικάνοι οινόφιλοι είναι ανοιχτοί και δεν έχουν "πατριωτικά" θέματα με το κρασί - αντιθέτως τους αρέσει να δοκιμάζουν καινούρια και περίεργα πράγματα. Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80 η ίδια η Αμερικάνικη αγορά δεν είχε το Καλιφορνέζικο κρασί σε ιδιαίτερη υπόληψη
- τέλος, η Αμερικάνικη αγορά αγαπάει πολύ το ροζέ κρασί - η άνοδος της κατηγορίας αυτής δείχνει να είναι ένα παγκόσμιο trend που με χαροποιεί ιδιαίτερα

Όπως καταλαβαίνετε, δεν συμφώνησα με όλα τα παραπάνω που άκουσα. Ωστόσο είχαμε μία πολύ καλή κουβέντα, με πολύ κέφι και χιούμορ, ειδικά όσο πέρναγε η βραδιά και έρεε το κρασί στα ποτήρια μας.

Πιο πολύ από όλα με χαροποίησε το γεγονός ότι και στους 3 καλεσμένους άρεσαν τα κρασιά που δοκίμασαν, ενώ βρήκαν και πολύ συμφέρουσες τις τιμές εξαγωγής.

Όσο για μένα, ελπίζω ότι εξασφάλισα μία θέση στην ατελείωτη λίστα αναμονής για μία συνέντευξη με τον Parker. Δεν περιμένω ότι κάτι τέτοιο θα γίνει πολύ σύντομα, αλλά σίγουρα είναι μία προοπτική για την οποία αξίζει να περιμένει κανείς, δε συμφωνείτε;...


9/8/2008 06:25:27 pm

Κατ' αρχάς συγχαρητήρια! Πολύ καλές γνωριμίες αυτές και ελπίζω να την πάρεις τη συνέντευξη.

Δυστυχώς χτες δεν μπόρεσα να έρθω να σε ακούσω! Θα προσπαθήσω να πάω στο Γκάζι μέσα στην εβδομάδα, είδα στο πρόγραμμα πως έχει αρκετές γευσιγνωσίες.

Reply



Leave a Reply.