Δεύτερη μέρα μου στα φετινά Διονύσια, αυτή τη φορά αφιερωμένη στα ερυθρά. Πρέπει να πω ότι βρήκα πολλά αξιόλογα Ελληνικά ερυθρά, νομίζω όμως ότι σε απόλυτα νούμερα τα καλά λευκά κρασιά που παράγουμε ως χώρα είναι περισσότερα από τα ερυθρά. Αυτό βέβαια εξηγείται κάλλιστα από το κλίμα μας - τόσο σε επίπεδο αμπελουργίας, όσο σε επίπεδο τρόπου ζωής - την κουζίνα μας, που είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό, θαλασσινή και καλοκαιρινή, και βέβαια το γεγονός ότι λόγω της παρατεταμένης ηλιοφάνειας κατά τη διάρκεια του χρόνου περνάμε αρκετό καιρό τρώγοντας και γενικά διασκεδάζοντας στη ζεστή ύπαιθρο.
Ας δούμε όμως ποια κρασιά ξεχώρισα εγώ από τα ερυθρά που παρουσίασαν οι Έλληνες οινοπαραγωγοί (και όχι μόνο) στα Διονύσια:
Τα ερυθρά του Château Nico Lazaridi είναι φέτος σε μεγάλη φόρμα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το Syrah 2007, που έχει περάσει μόλις 4 μήνες από βαρέλι για να διατηρήσει τον πρωτογενή χαρακτήρα της ποικιλίας, αλλά και το Merlot 2007 που είναι πολύ όμορφο σε μύτη και στόμα, αν και αρκετά κομψό (κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει και θηλυπρεπές) για τα γούστα μου. Στέκομαι όμως στα δύο premium κρασιά του Κτήματος, ξεκινώντας από το Perpetuus 2004. Το κρασί αυτό λοιπόν, παρότι αντιμετωπίστηκε με επιφυλακτικότητα στην αρχή από την αγορά (ως ένα μεγάλο βαθμό για την super premium τιμή του), δείχνει να βρίσκει το δρόμο του. Με 60% Sangiovese και 40% Cabernet Sauvignon και αλκοολικό τίτλο 13%, παρουσιάζει μία παραδειγματική ισορροπία ανάμεσα στην κομψότητα των αρωμάτων και την δύναμη των τανινών. Όσο για το Μαγικό Βουνό 2004, σε αυτή (ή μάλλλον, από αυτή) την εσοδεία παίρνει τη μορφή ενός πιο αυστηρού Bordeaux Blend, καθώς απαλάσσεται από το Merlot και εστιάζει στα δύο Cabernet, με ένα πολύ μικρό ποσοστό Petit Verdot. Το αποτέλεσμα είναι ένα κρασί σοβαρό και "αντρίκειο" στη μύτη, με εντυπωσιακές τανίνες και πολύ καλή διάρκεια στο στόμα. Όσο μένει στο ποτήρι και αερίζεται, ξεδιπλώνει και νέα, πρωτότυπα αρώματα. Πιστεύω ότι η χρονιά 2004 για το Μαγικό Βουνό θα είναι από τις μεγάλες στην ιστορία του.
Τα κρασιά του Κτήματος ΑΛΦΑ τα γνωρίζω καλά, τα αγαπώ και τα δοκιμάζω πολύ τακτικά - με τελευταία φορά στα ΒορΟινά. Χτες όμως δοκίμασα ξανά (μετά το Λονδίνο τον περασμένο Νοέμβριο) την ετικέτα Axia 2006, η οποία δεν προορίζεται - για το προσεχές μέλλον, τουλάχιστον - για την Ελληνική αγορά. Φιλτραρισμένο, με χαρμάνι 60% Ξινόμαυρο και 40% Syrah, αλκοολικό τίτλο 14% και τιμή η οποία "παίζει" γύρω στα €10, η ετικέτα αυτή είναι ένας κομψός και κοσμοπολίτικος "Δούρειος Ίππος" που θα ανοίξει τις αγορές του εξωτερικού για το Κτήμα. Η Axia εξάγεται ήδη στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αυστρία και την Ελβετία, ενώ σύντομα θα πάει και στην Αγγλία και την Αμερική. Ίσως σε κανένα χρόνο να τη δούμε και στην Ελλάδα. Της εύχομαι καλή επιτυχία!
Ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησα στο stand του Κτήματος Σκούρα για να δοκιμάσω μόνο ερυθρά (τα λευκά τα αγαπώ πολύ και δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι). Δοκίμασα όμως με χαρά το Σύνορο 2006, που στη δεύτερη χρονιά του δείχνει σημάδια ωριμότητας που δεν είχε δείξει από την αρχή στην πρώτη. Είναι ευγενές στη μύτη, με όμορφα spicy αρώματα σε μύτη και στόμα, πολύ καλή οξύτητα και σφιχτές (ακόμα) τανίνες που θα του δώσουν πολύ και καλό δρόμο μπροστά του. Ο αλκοολικός του τίτλος είναι στο 14%. Ο Γιώργος Σκούρας, επίσης, πειραματίζεται ξανά, όπως ξέρω ότι του αρέσει - αυτή τη φορά με το Syrah. Δοκίμασα μία πρώτη οινοποίηση της ποικιλίας αυτής, στην οποία συνυπάρχουν - εμφανώς - το Γαλλικό και το Αμερικάνικο βαρέλι. Όταν και τα δύο αυτά παντρευτούν πλήρως και "κάτσουν" νομίζω ότι το Syrah 2007 Σκούρα θα είναι ένα κρασί που θα συνδυάζει τα πικάντικα αρώματα της ποικιλίας με τα αρώματα καβουρδισμένων ξηρών καρπών από το βαρέλι και θα είναι ιδιαίτερα απολαυστικό.
Στο stand της εταιρείας ΑΙΟΛΟΣ δοκίμασα 5 πολύ ωραία ξένα ερυθρά - Το Château Chantalouette 2005 από το Pomerol, το Château de Pez 2004, ένα Cru Bourgeois Exceptionnel από το St. Estephe, το Geyserville 2003, ένα χαρμάνι "χτισμένο" γύρω από το Zinfandel, από το εξαιρετικό οινοποιείο Ridge Vineyards στην Santa Cruz της Καλιφόρνια, το Cabernet Sauvignon Max Reserva 2006 από το οινοποιείο Viña Errazuriz στη Χιλή, καθώς και το Keyneton Estate Euphonium 2002 από το κορυφαίο οινοποιείο Henschke στην Αυστραλία. Το τελευταίο, ένα χαρμάνι Shiraz, Cabernet Sauvignon και Merlot με αλκοολικό τίτλο 14.5%, ήταν από τα κορυφαία ερυθρά που δοκίμασα φέτος στα Διονύσια!
Σταμάτησα στο stand του οινοποιείου Καριπίδη από τη Λάρισα επειδή ήθελα να δοκιμάσω το τελευταίο Sangiovese του, αλλά δεν το βρήκα. Δοκίμασα όμως το Primitivo 2007, το οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Η μύτη βγάζει πρώτα μία φυτικότητα που εμένα μου θύμισε σπανάκι, και στη συνέχεια (όσο μένει) κάποια botanicals όπως ο γλυκάνισος. Στο στόμα είναι κομψό με ευγενείς τανίνες και όμορφη διάρκεια. Ο αλκοολικός του τίτλος είναι 14.5% και η τιμή του "στο ράφι" βγαίνει γύρω στα €15.
Μιλώντας για τιμές, βρήκα εξαιρετική σχέση ποιότητας-τιμής στη σειρά Κτήμα Μέγα Σπήλαιο της οινοποιίας Cavino από το Αίγιο. Δοκίμασα το Cabernet Sauvignon 2004 καθώς και το Syrah 2004, τα οποία βρήκα πεντακάθαρα στη μύτη, πολύ καλά ισορροπημένα στο στόμα και με εμφανώς καλή χρήση του δρύινου βαρελιού. Και τα δύο έχουν προτεινόμενη λιανική τιμή €11. Έκανα όμως και μία μίνι-κάθετη γευστική δοκιμή στην ομώνυμη ετικέτα "Κτήμα Μέγα Σπήλαιο", η οποία βασίζεται σε χαρμάνι δύο γηγενών ποικιλιών της περιοχής, που είναι η Μαυροδάφνη και το Μαύρο Καλαβρυτινό. Είναι πολύ ενδιαφέρον αρωματικά και με σωστή δομή - είναι ένα τίμιο και σωστό κρασί φαγητού. Πολύ σημαντικό βρήκα το γεγονός ότι και στις 4 χρονιές του που δοκίμασα (από το τρέχον 2004 μέχρι τα ακυκλοφόρητα 2006 και 2007) βρήκα μία παραδειγματική σταθερότητα και συνέπεια στην αρωματικότητα αλλά και τα γενικότερα χαρακτηριστικά του κρασιού, που δείχνει σοβαρότητα και σεβασμό στο κρασί κατά την οινοποίηση και όχι μόνο. Η λιανική τιμή της συγκεκριμένης ετικέτας είναι €12. Θεωρώ επίσης σημείο άξιο συγχαρητηρίων των έλεγχο της αλκοολικής περιεκτικότητας όλων των κρασιών της συγκεκριμένης ετικέτας, που δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση το 13.5%.
Και κλείνω την (ερυθρή) αφήγησή μου από τα Διονύσια με τα κρασιά του Κτήματος Αϊβαλή από τη Νεμέα. Ξέρετε καλά ότι έχω μία αδυναμία στα κρασιά αυτά, και δεν διστάζω να το πω ανοιχτά, καθώς έχω υπάρξει φανατικός πελάτης και καταναλωτής τους, πολύ πριν ο Χρήστος Αϊβαλής γίνει φίλος μου. Έχω να πω λοιπόν ότι η Νεμέα Αϊβαλή 2007 είναι η πρώτη μου επιλογή σε "απλή" Νεμέα που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην αγορά, ενώ το Μονοπάτι 2007, παρότι υπερβολικά νεαρό ακόμα, έχει έκδηλη τη "στόφα" της premium Νεμέας, που θα κερδίσει τους φίλους των κρασιών της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά όχι μόνο. Το δε "4" του 2005, όποιος το πρόλαβε φέτος θα απολαμβάνει ένα εξαιρετικό ερυθρό κρασί για πολλά χρόνια ακόμα... Και το Merlot Αϊβαλή 2006 πάντως, παρότι ξέρετε ότι δεν είμαι φαν της ποικιλίας, έχει αρωματικά και γευστικά χαρακτηριστικά που ισορροπούν τέλεια και δίνουν ένα κρασί για μεγάλες κρεατοφαγικές στιγμές!...
RSS Feed