Το ταξίδι στο Λονδίνο για το Decanter Fine Wine Encounter, όπως φαντάζεστε, άξιζε τον κόπο "με τα χίλια". Μπορεί να έφαγα μπόλικη βροχή, ακόμα και χιόνι, αλλά για άλλη μία χρονιά δοκίμασα πολύ ενδιαφέροντα και αξιόλογα κρασιά από όλο τον κόσμο.


Έχω πολύ θέμα γενικώς από το Λονδίνο, που θα μοιραστώ μαζί σας στις επόμενες ημέρες. Ως πρώτη γεύση, πάντως, θα σας πω ότι τα εισιτήρια της έκθεσης είχαν ξεπουλήσει από νωρίς, ενώ το επίπεδο του κόσμου ήταν πολύ υψηλό. Τα δικά μου highlights της έκθεσης, πάντως, περιλαμβάνουν:

Δύο πολύ σημαντικές γνωριμίες που εξελίχθηκαν σε συνεντεύξεις που θα διαβάσετε στον ΟΙΝΟΧΟΟ από το νέο έτος. Στα αριστερά ένας ζωντανός θρύλος του κρασιού της Καλιφόρνια, ο Warren Winiarski, ιδρυτής του μυθικού οινοποιείου Stag's Leap στη Napa Valley. Στην περίφημη δοκιμή που έγινε στο Παρίσι το 1976 τα κρασιά του νίκησαν τα πιο μεγάλα Γαλλικά Chateaux και πέρασαν στην οινική αιωνιότητα. Στα δεξιά ο Ghislain de Montgolfier, Πρόεδρος του Οίκου Bollinger στην Καμπανία, αλλά και Πρόεδρος των οινοποιών της περιοχής. Φοβερά ενδιαφέρων άνθρωπος, με απίστευτες γνώσεις και εμπειρίες, που μου είπε πολύ σημαντικά πράγματα για την ιστορία αλλά και το μέλλον της Σαμπάνιας.

Clickable photos:


Πολύ καλή εκπροσώπηση του Ελληνικού κρασιού, για άλλη μία χρονιά. Το Κτήμα Γεροβασιλείου παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το εξαιρετικό ΑΒΑΤΟΝ 2005 (από Λημνιό, Μαυρούδι και Μαυροτράγανο) και το πολύ αξιόλογο νεοεμφανιζόμενο Evangelo 2005 (από Syrah και Viognier). Το Κτήμα ΑΛΦΑ είχε στο stand του τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη MW, καθώς και ολόκληρη τη γκάμα των κρασιών του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε μία νέα ετικέτα, η Axia 2006. Πρόκειται για ένα κρασί που προορίζεται μόνο για εξαγωγή (προς τον παρόν). Είναι Τοπικός Οίνος Φλώρινας που προκύπτει από χαρμάνι Syrah (60%) και Ξινόμαυρο (40%). Σημείωσα πεντακάθαρη μύτη, όμορφα έντονες τανίνες, πολύ καλή διάρκεια και αλκοόλ στο 14%.

Clickable photos:

Δύο πολύ ενδιαφέροντα Masterclasses: το πρώτο είχε ως επίκεντρο τις πιο επιλεγμένες ετικέτες της Bollinger, με highlight την Grande Année 1995, την Grande Année Rosé 1996 και την R.D. 1976. Εισηγητής ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος του Οίκου, που σας ανέφερα παραπάνω. Το δεύτερο αφορούσε στα κρασιά του Ροδανού, με εισήγηση από τον γνωστό οινοποιό της περιοχής Nicolas Jaboulet και δοκιμή των πιο χαρακτηριστικών και εκλεκτών κρασιών του, με κορυφαίο το Hermitage La Chapelle 1988.

Clickable photos:

Θυμάστε το Χιλιανό Clos Apalta 2005 που, όπως σας ανέφερα την προηγούμενη εβδομάδα, ανακηρύχθηκε κορυφαίο κρασί της χρονιάς από το Wine Spectator; Είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω, και μάλιστα σε σύγκριση με την ετικέτα του 2004. Τα συμπεράσματά μου ήταν πολύ θετικά και για τα δύο. Νομίζω αυτό που έκανε τη διαφορά στο 05 ήταν το γεγονός ότι στο χαρμάνι χρησιμοποιήθηκε λιγότερο Carmenere, ενώ προστέθηκε και μία μικρή ποσότητα Petit Verdot, κι έτσι είχε ένα σαφώς λιγότερο τοπικό και πολύ περισσότερο κοσμοπολίτικο προφίλ.


Σίγουρα πάντως, ένα από τα highlights του όλου ταξιδιού ήταν το γεύμα, την τελευταία μέρα, στο Boisdale, το διάσημο Σκωτσέζικο εστιατόριο του Λονδίνου με την απίστευτη συλλογή Malt Whisky αλλά και πούρων, που σας έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν. Μαζί με τον ιδιοκτήτη, τον Ranald Macdonald, κάναμε, μεταξύ άλλων, γευσιγνωσία Σκωτσέζικου beef, δοκιμάζοντας διαφορετικά κομμάτια από το πιο εκλεκτό κρέας από Σκωτσέζικα μοσχάρια ελεύθερης βοσκής, με διαφορετικές σάλτσες αλλά και διαφορετικές βαθμίδες παλαίωσης ("σιτέματος" δηλαδή). Το απίστευτο αυτό κρέας συντροφεύσαμε με δύο νέες και ιδιαίτερα αξιόλογες ετικέτες ερυθρού κρασιού από την κοιλάδα του Douro στην Πορτογαλία. Κι όταν αυτή η πανδαισία κρεατοφαγίας ολοκληρώθηκε, είπαμε να παρακάμψουμε το γλυκό και να μεταφερθούμε στην ειδικά διαμορφωμένη ταράτσα του εστιατορίου, όπου δοκιμάσαμε τις ειδικές εμφιαλώσεις Malt του Boisdale από τα Highlands, το Speyside, αλλά και το ίδιο το αποστακτήριο Lagavulin, καπνίζοντας ένα από τα αγαπημένα μου (πλέον) Montecristo Edmundo. Περισσότερα για το Boisdale, προσεχώς.


11/25/2008 04:08:31 pm

Ωραία φαίνονται όλα Θόδωρε, ελπίζω να καταφέρω να πάω του χρόνου. Πάντως, ένα μικρό σχόλιο για τα δικά μας κρασιά: νομίζω πρέπει λίγο να περιοριστεί το αλκοόλ στα κόκκινα. Ήδη το 13.5% είναι πολύ, αλλά το 14% too much!

Reply
11/26/2008 05:31:45 am

Εγώ αλλού στάθηκα.
Όταν το σίτεμα του μοσχαριού είναι σχεδόν άγνωστη λέξη για πολλούς υπευθύνους εστίασης στην Ελλάδα, οι "απολίτιστοι που τα τρώνε ωμά" σου δίνουν την δυνατότητα να δοκιμάσεις κρέας με διαφορετικές βαθμίδες παλαίωσης…
Ε ρε μπάτης που χρειάζεται…

ΥΓ. «Μπάτης»: μεταλλικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο χασάπης για να λεπταίνει (και να καταστρέφει) το κρέας χτυπώντας το…

Reply
11/26/2008 04:02:17 pm

Ιωάννα: το αλκοόλ είναι κάτι πολύ σχετικό και το τι αναγράφεται απλά στην ετικέτα δεν είναι αρκετό για να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα. Δυστυχώς όπως πάει το κλίμα του πλανήτη (βλ. global warming) θα πηγαίνει πιο εύκολα προς τα πάνω, παρά προς τα κάτω.
Από κει και πέρα έγκειται στον οινοποιό το πόσο ισορροπημένο και καλά δομημένο θα είναι το κρασί, ώστε ακόμα και το υψηλό αλκοόλ να είναι αισθητό χωρίς όμως να ενοχλεί. Στην περίπτωση αυτή δίνει σώμα και χαρακτήρα στο κρασί και του προσθέτει χρόνια παλαίωσης.
Τέλος, μην ξεχνάμε ότι μερικά από τα πιο εκλεκτά κρασιά στον κόσμο, τα ερυθρά Chateauneuf-du-Pape, έχουν από κατασκευής αλκοολικό τίτλο που δύσκολα πέφτει κάτω από το 14%, και ωστόσο είναι εξαιρετικά!...

Reply
11/26/2008 04:10:27 pm

Γιάννη: Έχεις πολύ δίκιο, το σωστό σίτεμα είναι τέχνη, και κάνει όλη τη διαφορά στο κρέας. Λίγοι το κατέχουν και το ασκούν εδώ στην Ελλάδα (ανάμεσά τους κάποιοι που έχουν φιλοξενηθεί ουκ ολίγες φορές σε αυτό το blog...).

Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, νομίζω ότι από υγειονομικής πλευράς το σίτεμα στο εστιατόριο (αφού δηλαδή έχει έρθει από τον χασάπη) απαγορεύεται. Δεν είμαι βέβαιος όμως, αν ξέρει κάποιος άλλος μπορεί να μας διαφωτίσει...

Reply
12/4/2012 08:30:56 pm

Impressed :)

Reply



Leave a Reply.