Πετώντας στο γυρισμό, που λέτε, από τη Φλωρεντία μέσω Ζυρίχης, σκεφτόμουν πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί, και το αεροπορικό ταξίδι έχει "καθημερινοποιηθεί" πλήρως. Από την εποχή δηλαδή (και δεν πάμε τόσο μακριά), που η πτήση καθαυτή ήταν μέρος της μαγείας του ταξιδιού, στη σημερινή, στην οποία η πτήση είναι μία (ακόμη) μετακίνηση.
Δεν είναι βέβαια πάντοτε έτσι... Έχω μπροστά μου τη λίστα των κρασιών που σερβιρίστηκαν κατά την παρθενική πτήση του νέου (τεράστιου) Airbus A380 της αεροπορικής εταιρείας Emirates. Μαζί λοιπόν με τα γεύματά τους, που είχε επιμεληθεί ο chef της εταιρείας, οι τυχεροί επιβάτες απόλαυσαν Σαμπάνια Dom Pérignon Oenothèque 1985 για απεριτίφ, και επιλογή ερυθρών κρασιών με το γεύμα από τα Château Cheval Blanc 1982 (μυθικό ερυθρό του St. Émilion σε μυθική χρονιά), Château Latour 1982 (πρωτοκλασάτο ερυθρό του Bordeaux στη χρονιά που θεωρείται ότι έδωσε την εσοδεία του αιώνα στην περιοχή), αλλά και το συλλεκτικό Harlan Estate 2004 από την Καλιφόρνια με τους 98 βαθμούς του Parker, για τους πιο νεοκοσμίτικους ουρανίσκους. Για τα επιδόρπια, υπήρχε η επιλογή (αν και, γιατί να μη δοκιμάσει κανείς και τα δύο;) μεταξύ Château d' Yquem 1946 καθώς και Taylor's Port 1963. Βεβαίως, όλα αυτά για τους επιβάτες Πρώτης Θέσης του δρομολογίου Νέα Υόρκη (ή Λονδίνο) προς Ντουμπάι, αν και η λίστα κρασιών και για τις πτήσεις που ακολούθησαν την παρθενική, και για τις υπόλοιπες θέσεις (εκτός της πρώτης) δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, και... βάζουν κάτω ακόμα και λίστες μεγάλων εστιατορίων.
Μη με ρωτήσετε για το κόστος του εισιτηρίου όσων απόλαυσαν τα παραπάνω κρασιά, ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Μπορώ όμως με ασφάλεια να υποθέσω ότι ήταν σημαντικά ακριβότερο από αυτό που πλήρωσα εγώ για την οικονομική θέση στο δρομολόγιο Ζυρίχη-Αθήνα με τη Swiss (κατά το οποίο, βέβαια, απόλαυσα αντίστοιχα ένα σάντουιτς με κοτόπουλο και μία coca-cola light). Γυρνώντας όμως από ένα wine tour στην Τοσκάνη, το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει είναι το κρασί που σερβίρουν στο αεροπλάνο, ό,τι κι αν είναι αυτό...
RSS Feed