Μια και περί οινοτουρισμού ο λόγος, πήρα πρόσφατα ένα εξαιρετικό βιβλίο που παρουσιάζει ορισμένα από τα πιο φημισμένα και όμορφα οινοποιεία του κόσμου. Πρόκειται για το Luxury Winery Estates, ένα πανέμορφο coffee table book Γερμανικής παραγωγής (στην Αγγλική γλώσσα γραμμένο), που έχουν επιμεληθεί οι Christian Datz και Christof Kullman.

Το βιβλίο είναι απόλυτα χρηστικό για κάποιον που σκοπεύει να επισκεφτεί μία ή παραπάνω από τις γνωστές οινοπαραγωγικές περιοχές του κόσμου (σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ, η Αυστρία, η Ν. Αφρική, κλπ) - όσον αφορά βέβαια στην έρευνα που θα κάνει πριν φύγει από το σπίτι, γιατί λόγω του μεγέθους του δεν θα μπορεί να το κουβαλήσει εύκολα μαζί του κατά τη διάρκεια των οινικών του περιηγήσεων. Από την άλλη, είναι πραγματικά ένα στολίδι για τη βιβλιοθήκη ή (καλύτερα) για το τραπέζι, λόγω της πολύ υψηλής του ποιότητας και της απίστευτης χρήσης της φωτογραφίας στις σελίδες του.

Θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκη ή (πιο εύκολα) στο διαδικτυακό βιβλιοπωλείο Amazon
(http://www.amazon.co.uk/gp/product/3832791450/ref=sib_rdr_dp). Και στις δύο περιπτώσεις, νομίζω πως η τιμή του δεν ξεπερνάει τα €35.


 

Ξέρω ότι αναρωτιέστε, γι αυτό και σπεύδω να ξεκαθαρίσω: Δεν απεργώ σήμερα. Όχι για πολιτικούς ή άλλους συναφείς λόγους, αλλά γιατί να απεργήσει κανείς από κάτι που του αρέσει; Άλλωστε, χωρίς να έχω μελετήσει το ασφαλιστικό επισταμένως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν καλύπτει εμάς τους εργαζόμενους στο βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα του gastro-blogger. Γι αυτό και συνεχίζω να γράφω, ακάθεκτος και ανασφάλιστος, και ελπίζω να μη θεωρηθώ απεργοσπάστης...

Θέλω σήμερα να σας μιλήσω για κάτι σοβαρό. Το θέμα μας λοιπόν είναι ο οινοτουρισμός. Καμιά φορά παρασυρόμαστε και πιστεύουμε ότι μία επίσκεψη σε ένα οινοποιείο, όπου θα δούμε λίγο τα αμπέλια, λίγο τις δεξαμενές και την κάβα με τα βαρέλια, και μετά θα δοκιμάσουμε και λίγο κρασάκι και γενικά θα περάσουμε καλά, σημαίνει οινοτουρισμός. Τι να το κάνεις όμως όταν, βγαίνοντας από το οινοποιείο, πρέπει να ψάξεις με το κυάλι (με αμφίβολα αποτελέσματα) να βρεις κάπου να φας ή να πιεις ένα καφέ, κρεβάτι για να διανυκτερεύσεις δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, και γενικώς από υποδομές μηδέν... Και μετά πάμε σε οργανωμένες wine countries του κόσμου (π.χ. στην Τοσκάνη) και η παραμικρή σύγκριση μας γεμίζει απελπισία...

Λοιπόν, η εποχή του μοντέλου "Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου" έχει περάσει, ανεπιστρεπτί, προ πολλού. Κάποιος που απλά εκμεταλλεύεται τις φυσικές μας ομορφιές ή την κεκτημένη ταχύτητα του υπάρχοντος τουρισμού, δεν κάνει σοβαρή δουλειά. Αν θέλουμε ο Ελληνικός οινοτουρισμός να αναπτυχθεί ως βασική κατηγορία θεματικού τουρισμού και να προσελκύσει ένα νέο, ανώτερου επιπέδου κοινό από την Ελλάδα και το εξωτερικό, χρειάζεται στρατηγική, μελέτη των όσων γίνονται με επιτυχία στις φημισμένες οινοπαραγωγικές περιοχές της Ελλάδας και του κόσμου χρόνια τώρα, καθώς και σοβαρές επενδύσεις στη δημιουργία υποδομών και την επικοινωνία.

Τα καλά νέα είναι ότι η βούληση φαίνεται να υπάρχει, και η αρχή έγινε. Στις αρχές Ιουνίου λοιπόν γίνεται το πρώτο συνέδριο για τον Ελληνικό οινοτουρισμό, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, ιδιωτικών και δημόσιων, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω μάλιστα τη χαρά και την τιμή να είμαι μέλος της οργανωτικής επιτροπής, υπεύθυνος του τομέα της επικοινωνίας.

Όποιος ενδιαφέρεται να συμβάλει με τον τρόπο του στην προσπάθεια αυτή είναι ευπρόσδεκτος. Σε πρώτη φάση, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το συνέδριο "Περιηγήσεις με τον Οίνο Οδηγό", κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.


 

Αν έχω μιλήσει και αν έχω γράψει για το ροζέ κρασί... Όσοι με παρακολουθούν και με διαβάζουν είμαι σίγουρος πως θα το επιβεβαιώσουν.

Φέτος όμως νομίζω ότι είναι η χρονιά του. Θα με θυμηθείτε... Δοκιμάζω εξαιρετικά φετινά ροζέ από τον Ελληνικό αμπελώνα, αλλά βλέπω και στα ράφια σε μεγάλες κάβες ολοένα και περισσότερες ετικέτες ροζέ από το εξωτερικό, σε κάποιες περιπτώσεις ακριβές και ιδιαίτερα εκλεκτές.


Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ροζέ κρασί παράγεται από ερυθρά ή ερυθρωπά σταφύλια με τη μέθοδο της οινοποίησης του ερυθρού κρασιού. Η διαφορά του είναι ότι τα υγρά και τα στερεά μέρη του σταφυλιού περνούν λίγες μόνο ώρες μαζί (σε αντίθεση με την ερυθρή εκχύλιση που διαρκεί πολλές μέρες, μέχρι και 2 μήνες μπορεί να φτάσει), έτσι ώστε να πάρει λίγο από το χρώμα του σταφυλιού. Μιλάμε λοιπόν για ένα "μίνι" ερυθρό κρασί, το οποίο πρέπει να μεταχειριζόμαστε με τον δέοντα σεβασμό.

Φέτος ελπίζω να πιείτε πολύ ροζέ - και να το ευχαριστηθείτε. Εγώ έχω ήδη δοκιμάσει αρκετά (μου'ρχονται ο Βυσσινόκηπος του Παλυβού από Αγιωργίτικο, το Αβαντίς Ροζέ από Grenache Rouge και Syrah, καθώς και το κομψότατο Gentilini Rosé από Μοσχοφίλερο). Ένα ροζέ απολαμβάνεται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, μόνο του ή με φαγητό, ειδικά σε ζεστές καλοκαιρινές μέρες που το κόκκινο δεν "τραβιέται" και το λευκό δεν είναι αρκετό. Συνδυάζεται με σχεδόν τα άπαντα της Ελληνικής κουζίνας (γι αυτό και συχνά χαρακτηρίζεται "πασπαρτού"), ιδανικά με ελαφριά κρέατα, λαδερά με κόκκινη σάλτσα (μπριάμ, γιαχνί, αρακά, κλπ), μακαρονάδες με κόκκινη σάλτσα (ειδικά αν έχουν και καμιά γαριδούλα ή κανένα αστακουδάκι μέσα...), και βέβαια Κινέζικο φαγητό.

Φανταστείτε, δηλαδή, μία όμορφη καλοκαιρινή μέρα, όπου το μενού έχει μπιφτέκια ή κεφτέδες. Ένα στιβαρό κόκκινο πέφτει βαρύ, ένα φρέσκο λευκό κινδυνεύει να χαθεί πλάι στο κρέας, άρα (κατά το γνωστό soundtrack από τα νειάτα μου) who're you gonna call? Ειδικά αν ο κεφτές είναι ντυμένος και με μία όμορφη σαλτσούλα από φρέσκια ντομάτα, η τελικά δεν είναι κεφτές αλλά σουτζουκάκι;... Δεν το συζητώ, το ροζέ γεννήθηκε γι αυτήν ακριβώς τη στιγμή - τέλος!


Πέρα από την πλάκα, θα βρείτε μεγάλη γκάμα από ροζέ κρασιά σε όλες τις κάβες και τα σούπερ μάρκετ. Αρχίστε να δοκιμάζετε τα ροζέ του 07 από τώρα και σας υπόσχομαι ότι θα μαγευτείτε από τα διαφορετικά χρώματα, τα αρώματα, τους συνδυασμούς...


Συμπτωματικά, η συνεργασία μου με τον Οινοχόο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ξεκίνησε με ένα αφιέρωμα στο ροζέ κρασί, πριν από 2 χρόνια. Για κάποιες περαιτέρω πληροφορίες, αλλά και για μία νοσταλγική βόλτα στο (πρόσφατο) παρελθόν, μπορείτε να το διαβάστε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.


 

Υπενθυμίζω στους φίλους που παρακολουθούν το Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού που παρουσιάζω σε συνεργασία με την εταιρεία Έκθεση Οίνων-Ποτών Ανθίδης, ότι απόψε θα είναι μαζί μας ο Απόστολος Μούντριχας από το Κτήμα Αβαντίς, στην Εύβοια. Θα μας μιλήσει για την ιστορία και την πορεία του Κτήματος και για τα μελλοντικά του σχέδια στην Ελλάδα και εκτός. Επιπλέον, θα έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και τα εξαιρετικά κρασιά του Κτήματος, παρέα με τους ανθρώπους που τα φτιάχνουν (για το Lenga Gewurztraminer δεν δεσμεύομαι, 1000 φιάλες για όλη την αγορά είναι αυτές, για ποιον να πρωτοφτάσουν;...)

Θα τα πούμε λοιπόν στο γνωστό μέρος, στην Αίθουσα Γευσιγνωσίας της Κάβας Ανθίδη στο Μαρούσι, στις 7.30. Εν τω μεταξύ, αξίζει να ενημερωθείτε για το Κτήμα, τους ανθρώπους και τα προϊόντα του μέσα από την νέα του ιστοσελίδα. Θα τη βρείτε στη διεύθυνση:
www.avantiswines.gr.


 

Εγώ επιμένω ότι το Λονδίνο είναι η οινική μητρόπολη (τουλάχιστον) της Ευρώπης, και καμιά φορά θεωρείται ότι το κάνω λόγω της ιδιαίτερής μου σχέσης με την πόλη αυτή, στην οποία έζησα το μεγαλύτερο μέρος της (ως τώρα) ενήλικής μου ζωής.

Άλλη μία μεγάλη, διεθνής εκδήλωση θα λάβει χώρα, όπως κάθε χρόνο στο Λονδίνο, σε λίγο καιρό. Πρόκειται για το London International Wine Fair, που έχει προγραμματισθεί για το τριήμερο 20-22 Μαΐου. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, θα λάβουν μέρος 1250 εκθέτες από όλο τον κόσμο (οι μισοί από τον παλαιό και οι άλλοι μισοί από τον νέο, όπως διευκρινίζουν). Αν και ο κατάλογος των εκθετών δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα, είμαι σίγουρος ότι, όπως κάθε χρόνο, αρκετοί Έλληνες παραγωγοί θα δώσουν το παρόν στη μεγάλη αυτή διοργάνωση.


Το London International Wine Fair απευθύνεται στους επαγγελματίες του κρασιού, ωστόσο είναι ανοικτό και στο κοινό. Η διοργανωτές περιμένουν πάνω από 14000 επισκέπτες, ένα τρίτο των οποίων θα είναι εκτός Αγγλίας. Εκτός από την έκθεση καθαυτή, θα υπάρξουν και παράλληλες εκδηλώσεις, σεμινάρια και διαλέξεις, γύρω από το φετινό βασικό θέμα της εκδήλωσης, που είναι τα βιολογικά και βιοδυναμικά κρασιά.


Η εκδήλωση θα στεγαστεί στο Εκθεσιακό Κέντρο Excel στο Νότιο Λονδίνο (Victoria Docks, London E16 1XL), με ώρα έναρξης τις 9.30 το πρωί και λήξης τις 6 το απόγευμα (την τελευταία μέρα κλείνει στις 5). Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.


Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της εκδήλωσης στη διεύθυνση www.londonwinefair.com.


 

Είμαι πανευτυχής που βλέπω την Αθήνα να "ανεβαίνει" γαστρονομικά μέρα με τη μέρα. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν γίνονται όμορφα πράγματα για καλό σκοπό.

Χτες το βράδυ λοιπόν διοργανώθηκε στο εστιατόριο Grand Balcon του Ξενοδοχείου St. George Lycabettus άλλη μία βραδιά της σειράς Food for Life - και ήταν εξαιρετική. Ο Βρετανός Chef Anthony Demetre - οι Λονδρέζοι ανάμεσά μας τον γνωρίζουν οπωσδήποτε από τα πολύ καλά και βραβευμένα εστιατόριά του Arbutus στο Soho και Wild Honey στο Mayfair - βρέθηκε στην Αθήνα για μία μόνο βραδιά και ετοίμασε ένα εξαιρετικό δείπνο πέντε πιάτων με ιδιαίτερα λεπτές γεύσεις. Αυτό που έκανε τη βραδιά ακόμα πιο όμορφη, στη συνέχεια, ήταν η τυφλή δοκιμή τριών εξαιρετικών malt whiskies, συνοδεία του εκπληκτικού πούρου Montecristo Edmundo. Την δοκιμή επιμελήθηκε ο αχτύπητος Σκωτσέζος επιχειρηματίας και εξπέρ του είδους Ranald Macdonald, ιδιοκτήτης του θρυλικού whisky bar-restaurant του Λονδίνου Boisdale (θυμάστε που σας το είχα αναφέρει τις προάλλες;). Για το συγκεκριμένο αυτό κομμάτι της βραδιάς θα σας μιλήσω ξεχωριστά, γιατί "έβγαλε πολύ και καλό υλικό"...

Σημειώστε όμως τώρα σας παρακαλώ, γιατί αξίζει τον κόπο και είναι για καλό σκοπό: Σύμφωνα με δελτίο τύπου από το St.George Lycabettus και το Χαμόγελο του Παιδιού που πήρα χτες φεύγοντας: "Στις 20 Μαρτίου, ο πιο αγαπητός chef της Σκωτίας Martin Wishart, βραβευμένος όχι μόνο με αστέρι Michelin αλλά και από άλλους αξιόλογους φορείς στο χώρο της γαστρονομίας, θα σας συνεπάρει με την δημιουργικότητά του. Ο Gordon Ramsay σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα The Times έχει χαρακτηρίσει τον Martin Wishart ως "Scotland's next big thing, no question".

Η ώρα έναρξης της εκδήλωσης είναι: προσέλευση στο
Grand Balcon 7.30-8.30 για cocktails και canapes, 8.30 για το δείπνο. Η τιμή κατ' άτομο (με το κρασί) είναι €125. Το σύνολο των καθαρών εσόδων θα διατεθούν στον Σύλλογο "Το Χαμόγελο του Παιδιού", για τη δημιουργία εφηβικού τμήματος στα νοσοκομεία «Παίδων» και ειδικότερα στα ογκολογικά τμήματα, καθώς και τη δημιουργία ιατρείου πόνου.

Για δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κυρία Ιωάννα Ευαγγέλου (St. George Lycabettus) στα τηλέφωνα 210-7234435 και 210-7290711.


 

Τα κρασιά του Pierre Morey στο Sale & Peppe

Το'χω ξαναπεί: Τα κρασιά της Βουργουνδίας, ενώ όλοι ξέρουμε ότι είναι εκλεκτά, είναι γενικά λιγότερο δημοφιλή στην Ελληνική αγορά. Βεβαίως δεν ξέρουμε τι χάνουμε, γιατί η κομψότητα και η αρωματική πολυπλοκότητα του καλού Pinot Noir συχνά δε συγκρίνονται με τίποτα! Μεγάλο ενδιαφέρον έχει επίσης και το Chardonnay που προέρχεται από το φυσικό του περιβάλλον, η οξύτητα και το νεύρο του οποίου δεν θυμίζει σε τίποτα τα περισσότερα Chardonnay του υπόλοιπου κόσμου (και κυρίως του νέου...).

Αυτά σκεφτόμουν χτες το βράδυ κατά τη διάρκεια της γευσιγνωσίας των κρασιών του Pierre Morey στο Sale & Pepe. Εκεί είδα επίσης με χαρά αρκετό κόσμο να επιδεικνύει μεγάλο ενδιαφέρον (αλλά με γνώση και άποψη, κι αυτό μου άρεσε περισσότερο) σε μία μεγάλη γκάμα τυπικών κρασιών της περιοχής.

Στην πλειονότητά τους τα κρασιά ήταν λευκά. Όλα είχαν βέβαια ενδιαφέρον, αλλά το Corton Charlemagne Grand Cru 2004 ξεχώρισε με διαφορά. Εγώ οφείλω να πω ότι φχαριστήθηκα περισσότερο τα ερυθρά, με αποκορύφωμα το 2003 Corton Renardes Grand Cru, το οποίο επεδείκνυε ένα μπουκέτο αρωμάτων φρούτων και μπαχαρικών, απίστευτου βάθους. Αυτά τα κρασιά, βέβαια, και όλα τα υπόλοιπα, αναδεικνύονταν ακόμα περισσότερο σε συνδυασμό με το ιδιαίτερα προσεγμένο μενού του Ivan Ottaviani που, όπως πάντα, ήταν πεντανόστιμο και με φοβερά φίνες γεύσεις. Τα κρασιά του Pierre Morey ήρθαν στην Ελλάδα επί τούτου για τη χτεσινή δοκιμή, αλλά, απ'ότι πληροφορούμαι, θα ενσωματωθούν στη λίστα του Sale & Pepe από την επόμενη σαιζόν.

Η βραδιά ήταν πολύ καλή. Βέβαια κάνω την καρδιά μου πέτρα και δεν θα σας μιλήσω για τον "κύριο" στο διπλανό τραπέζι με το αναμμένο πούρο καθόλη τη διάρκεια της γευσιγνωσίας (!), γιατί φοβάμαι μην αρχίσω να γίνομαι κουραστικός...

Για περισσότερες πληροφορίες για τα κρασιά και το Κτήμα του Pierre Morey στη Βουργουνδία, κάντε κλικ σε αυτό εδώ το link.

Υπενθυμίζω ότι τις δύο Τετάρτες που απομένουν στο Μάρτιο το Sale & Peppe φιλοξενεί άλλες δύο οινο-γαστρονομικές βραδιές, αυτή τη φορά με επίκεντρο κρασιά από την Νότια Ιταλία. Σας τις συνιστώ και τις δύο ανεπιφύλακτα. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να τηλεφωνείτε στο 210-7234102.


 

Μια και μιλούσαμε πρόσφατα περί τυριών, θα έχετε σίγουρα αντιληφθεί (και, ελπίζω, δοκιμάσει) την γαστρονομική τάση συνδυασμού τυριού με μέλι. Γενικά, ο συνδυασμός αλμυρών και γλυκών τροφίμων είναι ιδιαίτερα νόστιμος, γιατί δημιουργεί όμορφες γευστικές αντιθέσεις στο στόμα.

Εσείς το έχετε δοκιμάσει; Για παράδειγμα εμένα μου αρέσει φοβερά να συνδυάζω (και σας το προτείνω) μία αλμυρή γραβιέρα (Κρήτης, ας πούμε, που τη μελετούσαμε) με μέλι. Μπορείτε επίσης να συνδυάσετε εξαιρετικά κάποια πιο κρεμώδη τυριά (gorgonzola, brie, camembert) με μαρμελάδες τύπου fruit jelly (καλύτερα όχι τις πολύ παραδοσιακές που είναι συμπυκνωμένες με μπόλικη έξτρα ζάχαρη). Τέλος, συνιστώ και τον συνδυασμό λευκών τυριών (μανούρι, μυζήθρα, ανθότυρο - καλύτερα όχι φέτα) με μέλι, αλλά και με ένα όχι πολύ έντονα φρουτένιο γλυκό του κουταλιού.

Όλα αυτά μπορείτε να τα φάτε είτε μετά το φαγητό (και, αν το γεύμα είναι large, πριν το γλυκό), είτε από μόνο του σαν ένα σνακ, μαζί με ένα ποτηράκι κρασί. Βεβαίως, ανθότυρο με μέλι πάνω σε ψωμί ή παξιμάδι είναι και ένα εξαιρετικό (και απολαυστικά πλήρες) πρωινό.

Αν αναρωτιέστε τι μέλι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, δεν έχετε παρά να διαλέξετε από τα πάμπολλα που προσφέρει η Ελληνική φύση. Θα εξαιρούσα ίσως το Μέλι Βανίλια Ελάτης (σπεσιαλιτέ της Ορεινής Αρκαδίας) που είναι βεβαίως νοστιμότατο, αλλά αρκετά πλούσιο και παχύρευστο για τέτοιου είδους χρήση. Αν βέβαια έχετε άλλη άποψη και μπορείτε να μου προτείνετε συνδυασμό με το συγκεκριμένο, είμαι όλος αυτιά. Εγώ θεωρώ εξαιρετικό για συνδυασμό με τυρί το μέλι ανθού πορτοκαλιάς που έχει πλούσια και περίτεχνα αρώματα και δίνει όμορφα πικάντικες προεκτάσεις στη γεύση του τυριού. Φοβερό επίσης (για τους φίλους του είδους) το μέλι τρούφας, που κάνει το παιχνίδι των γεύσεων ακόμα πιο πολύπλοκο. Θέλει λίγο προσοχή, μόνο, γιατί ορισμένες τέτοιες ετικέτες που κυκλοφορούν στο εμπόριο έχουν πολύ έντονο (και αρκετά τεχνητό) άρωμα τρούφας, και το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο με το αρχικά επιθυμητό.

Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με κρασί έχει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αν το τυρί είναι πλούσιο σε γεύση και ώριμο (ας πούμε μία παλαιωμένη γραβιέρα ή ένα πεκορίνο) τότε θα το συνδυάσετε με ένα φρουτώδες και όχι πολύ παλαιωμένο ερυθρό (ένα σχετικά φρέσκο Αγιωργίτικο, μία νεαρή Rioja ή ένα σχετικά νεαρό Chianti). Συνδυάστε τα βαρελάτα λευκά κρασιά με έντονα καπνιστά τυριά, και τα πιο αρωματικά κρασιά (Μοσχάτο, Gewurztraminer) με τα πιο "έντονα αρωματικά" τυριά της Γαλλίας και της Ιταλίας (προσπαθούσα να αποφύγω τον... επιστημονικό όρο "άρωμα ποδαρίλας" αλλά να που τελικά δεν τα κατάφερα). Αν, λόγω του μελιού - ή απλά λόγω γούστου - θέλετε κάτι σε γλυκό κρασί, να έχετε πάντα υπόψη σας το Βισάντο της Σαντορίνης, κάποια γλυκά Αγιωργίτικα από τη Νεμέα, ή, αν θέλετε κάτι πιο σπέσιαλ, ένα Mas Amiel από τον Ροδανό ή ένα Sauternes από το Μπορντώ. Μπορείτε επίσης να έχετε stand-by και ένα ημίξηρο ροζέ ή μία demi-sec Σαμπάνια, για να δώσετε στην όλη τελετουργία ένα πιο κεφάτο ύφος...

Αν κάνετε λίγη υπομονή μέχρι τον επόμενο ΟΙΝΟΧΟΟ (αρχές Απριλίου, θα σας ενημερώσω), θα διαβάσετε τη συνέντευξη που πήρα στην Fiona Beckett, αυθεντία διεθνώς σε θέματα περίεργων γεύσεων και συνδυασμών φαγητού και κρασιού.

Α, επίσης, οι φίλοι του "Cheese & Wine" μπορούν να αντικαταστήσουν το μέλι ή τη μαρμελάδα με ζελέ κρασιού, το οποίο είναι μία πρωτότυπη και φοβερά γευστική ιδέα. Σας έχω μάλιστα και συνταγή γι αυτό, αλλά θα πρέπει να μου δώσετε λίγο χρόνο για να την τελειοποιήσω πριν τη μοιραστώ μαζί σας...


 

Το ρεύμα της κουζίνας fusion μετράει κάποιες δεκαετίες τώρα. Η όλη λογική της ήταν εξ' αρχής να δημιουργήσει "υβριδικές" γεύσεις μέσα από συνδυασμούς συνταγών, τεχνοτροπιών και πρώτων υλών από πολλές και διαφορετικές κουζίνες. Αν με ρωτάτε την προσωπική μου γνώμη, ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν του ρεύματος αυτού, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι κάποια μεγάλα εστιατόρια (σκέφτομαι συγκεκριμένα 3-4 στο Λονδίνο και το Σαν Φρανσίσκο) το απέδωσαν με εξαιρετικά αποτελέσματα.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά προχτές που βρέθηκα στο Eclipse, το νέο εστιατόριο στο Κολωνάκι. Είχα ακούσει ότι συνδυάζει Ταϊλανδέζικες και Μεσογειακές γεύσεις - γι αυτό και το μυαλό μου πήγε σε fusion καταστάσεις - αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ένα κατάλογο χωρισμένο στη μέση και ο μισός να είναι ένας πλήρης κατάλογος με Ταϊλανδέζικα πιάτα και ο υπόλοιπος αντίστοιχα αυτόνομος (με ορεκτικά, κύρια, επιδόρπια, κλπ) αλλά πιο Ευρωπαϊκού (όχι απαραίτητα μόνο Μεσογειακού) χαρακτήρα. Προσπαθούσα να σκεφτώ με ποια λογική να διαρθρώσει κανείς τον κατάλογό του έτσι και δεν μπορούσα να καταλήξω κάπου. Γενικά δεν είμαι πολύ υπέρ των εστιατορίων που δεν έχουν μία συγκεκριμένη γαστρονομική ταυτότητα, ή τουλάχιστον βρίσκω αρκετά μη πρακτικό να μπερδεύεις τα πράγματα τόσο πολύ. Για παράδειγμα, μπορεί να καλύψεις περισσότερα γούστα μίας παρέας όταν ο κατάλογός σου περιλαμβάνει πιάτα περισσότερων από μίας κουζίνας, ωστόσο πρέπει να μπορείς να τον υποστηρίξεις με μία αρκετά εκτενή, ή τουλάχιστον πολύ προσεκτικά στοχευμένη, λίστα κρασιών (κάτι που το Eclipse, ας πούμε, δεν διαθέτει).

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, μία χαρά φάγαμε και περάσαμε στο Eclipse. Το πουγγί καπνιστού σολωμού γεμιστό με cottage cheese, αν και απλό στη σύλληψη, ήταν πολύ καλό στην υλοποίηση αλλά και στην παρουσίαση, με όμορφες γεύσεις αλλά και όμορφα χρώματα στο πιάτο. Τα spring rolls επίσης, όπως με διαβεβαίωσε η σύζυγος (και σταθερή συνοδοιπόρος στις γαστρονομικές μου εξορμήσεις), ήταν ιδιαίτερα νόστιμα. Μία χαρά και το ψαρονέφρι γεμιστό με Μετσοβόνε και γαρνιρισμένο με κρέπα πατάτας και λαχανικών. Η λίστα των κρασιών είναι όντως μικρή και προβλέψιμη (περιλαμβάνει δηλαδή τα κλασσικά Ελληνικά best-sellers, και λίγες επιλογές από τον ξένο αμπελώνα). Εμείς βρήκαμε κρασί να διαλέξουμε (και δεν ήταν κακή επιλογή το ανεπιτήδευτο, φρέσκο Sangiovese από το Osco της Νοτιοδυτικής Ιταλίας). Δεν είμαι όμως σίγουρος κατά πόσο η λίστα θα κάλυπτε κάποιον που θα επέλεγε σε μεγαλύτερο βάθος από το μέρος του καταλόγου με τις γεύσεις από την Άπω Ανατολή.

Βεβαίως και συνιστώ το Eclipse, ως πρόταση βραδινής εξόδου στο Κέντρο. Η ατμόσφαιρα είναι ωραία, ο κόσμος καλός, η εξυπηρέτηση πολύ καλή και ο χώρος όμορφος. Ο δε κάτω χώρος του μπαρ μου φάνηκε αρκετά σικ και κεφάτο στέκι. Και για φαγητό σας το προτείνω - θα περάσετε καλά, αρκεί να είστε προετοιμασμένοι ότι αν έχετε πολύ ακραίες γαστρονομικές ανησυχίες, στο συγκεκριμένο μέρος θα περάσετε καλά με την παρέα σας, αλλά μάλλον δεν θα τις ικανοποιήσετε .

Από τα πολύ δυνατά "συν" του χώρου είναι και ο αποτελεσματικός εξαερισμός, παρότι σε όλο τον ενιαίο χώρο του φαγητού επιτρέπεται το κάπνισμα. Όσο βέβαια για τον κύριο από την παραδιπλανή παρέα που κάπνιζε πίπα με αρωματικό καπνό ακόμα και ενώ έτρωγε (!),  εγώ τι να πω; Να χαίρεται τους γευστικούς του αισθητήρες, και να τον χαίρεται η παρέα του που την σέβεται τόσο πολύ την ώρα του φαγητού.

Όσοι ενδιαφέρεστε να επισκεφτείτε το Eclipse στην επόμενη έξοδό σας θα το βρείτε στο Κολωνάκι (Αλωπεκής 21 / 210-3641545). Υπολογίστε το κόστος γύρω στα €65 το άτομο για γεύμα τριών πιάτων και κρασί.


 

Πόσα λεφτά θα δίνατε για ένα ερυθρό κρασί από την Τοσκάνη, εσοδείας 2002, από ένα παραδοσιακό και ποιοτικό οίκο της περιοχής;

Καμία φορά η προοπτική της αγοράς μίας καλής φιάλης κρασιού από μία κάβα μας φοβίζει, γιατί πιστεύουμε ότι το κόστος θα είναι απαγορευτικό. Δεν είναι όμως απαραίτητα έτσι. Προφανώς στα ράφια μίας καλής κάβας σήμερα μπορούμε να βρούμε θησαυρούς από τον Ελληνικό και τον παγκόσμιο αμπελώνα, οι τιμές των οποίων πολλές φορές "χτυπούν" τριψήφια και τετραψήφια νούμερα. Ωστόσο, αν ψάξουμε στα ράφια με ηρεμία και παρατηρητικότητα, βεβαίως και με τη βοήθεια του υπεύθυνου της κάβας, θα βρούμε πραγματικά διαμάντια που θα προσφέρουν στιγμές απόλαυσης σε μας και την παρέα μας, σε λογικές τιμές, εντός του προϋπολογισμού μας.


Όπως ξέρετε σπάνια επικεντρώνομαι σε ένα και μοναδικό κρασί, αλλά εδώ έχω το τέλειο παράδειγμα για τα παραπάνω: Το κρασί Vigna di Pallino 2002 κυκλοφορεί αυτό τον καιρό στις μεγάλες κάβες. Η προέλευση του είναι από την Τοσκάνη (Toscana IGT), προκύπτει από 100% σταφύλια της τοπικής ποικιλίας Sangiovese, ενώ παράγεται από το βραβευμένο Τοσκανέζικο οινοποιείο Tenuta Sette Ponti. Σημαντικό επίσης είναι ότι το συγκεκριμένο κρασί έχει ζυμωθεί σε τσιμεντένια δεξαμενή και δεν έχει περάσει καθόλου από βαρέλι. Έτσι, τα πρωτογενή αρώματα της ποικιλίας, λουλουδάτα και πικάντικα με έντονους τόνους μελιού, πλημμυρίζουν απλόχερα το ποτήρι από την πρώτη κιόλας δοκιμή. Για το κρασί αυτό, λοιπόν, πλήρωσα €17, τιμή που θεωρώ πολύ λογική, σε σχέση με την ποιότητα που "εισέπραξα". Το συνδύασα με ψητό χοιρινό (πανσέτα) και ποικιλία από κίτρινα τυριά από πρόβειο, κυρίως, γάλα. Και στις δύο περιπτώσεις ο συνδυασμός ήταν εξαιρετικός. Το συγκεκριμένο κρασί, βεβαίως, ως μη βαρελάτο, μπορείτε άνετα να το πιείτε και μόνο του (Στέφανε σημειώνεις;), αλλά και σε συνδυασμό με απλά καθημερινά πιάτα του σπιτιού όπως μία σαλάτα, μία πίτσα, μία ποικιλία από χειμωνιάτικα φρούτα.


Η συμβουλή μου είναι λοιπόν, όταν έχετε χρόνο, να ψάχνετε στα ράφια της πλησιέστερής σας καλής κάβας για τέτοιου είδους "διαμαντάκια" που και έχουν ενδιαφέρον, αλλά και παρουσιάζουν καλή σχέση ποιότητας/τιμής. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κρασί βρίσκεται επάνω (ή πολύ κοντά) στο peak του, καθώς δεν έχει περάσει από βαρέλι και ήδη βαδίζει προς τον έκτο του χρόνο. Είναι όμως πραγματικά απολαυστικό, με τα αρώματά του σε πλήρη ένταση, όπως ανέφερα. Το 2002 δεν θεωρείται από τις καλές χρονιές για την Τοσκάνη - το Vigna di Pallino εκείνης της εσοδείας φαίνεται να είναι από τις εξαιρέσεις της...