 Κάποιοι φίλοι μου παραπονέθηκαν πρόσφατα ότι έχω καιρό να γράψω για εστιατόρια. Έχετε δίκιο, είναι αλήθεια, αλλά δεν το κάνω επίτηδες... Δοκιμάζω νέα μέρη πολύ τακτικά (η... δίαιτά μου το ξέρει!), αλλά κανένα ανεξαιρέτως από τα τελευταία δεν είναι άξιο λόγου, πόσο μάλλον άξιο... πρότασης από αυτό εδώ το blog! Δεν απελπίζομαι όμως, έχω κάποια στη λίστα με τα "to do" μου, από τα οποία περιμένω πολλά... Εννοείται, βεβαίως, ότι είμαι ανοικτός σε προτάσεις, ε;...
Στο μεταξύ θα σας μιλήσω για κάτι άλλο που με ενθουσίασε τελευταία: Ίσως να έχετε καταλάβει ότι μου αρέσουν τα γαλακτοκομικά και τα τυριά. Ακολουθεί λοιπόν (όπως ίσως προδίδει και η φωτογραφία) ένα σχετικό θέμα:
Έχω συνηθίσει να ψάχνω (και να βρίσκω) εκλεκτές γεύσεις σε τυριά και γαλακτοκομικά σε μικρά μπακάλικα, φίνα delicatessen, όπως βέβαια και στην επαρχία. Ομολογώ όμως ότι δεν περίμενα να βρω... γαλακτοκομικό θησαυρό στα ψυγεία ενός σούπερ μάρκετ. Γιατί κάτι τέτοιο συνάντησα στον Θανόπουλο της Νέας Ερυθραίας προχτές και... φόρτωσα προμήθειες! Αν δεν κάνω λάθος, για το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ σας έχω ξαναμιλήσει και επ' ουδενί δεν θέλω να θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση. Όταν όμως βλέπω προσεγγίσεις στο γούστο του πελάτη κάθε άλλο παρά μαζικές, ειδικά σε μέρη που εξ' ορισμού κάνουν μαζική λιανική πώληση, αισθάνομαι υποχρέωση να επικροτήσω και να χειροκροτήσω.
Από το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ λοιπόν προμηθεύτηκα γραβιέρα Κρήτης 12μηνης παλαίωσης από το τυροκομείο Κριαρά στα Χανιά, καθώς και τα εξαιρετικά γιαούρτια της οικογενειακής εταιρείας Ίναχος από την Γραμμένη Φθιώτιδας: το σούπερ πρόβειο Ρούμελη και το διαφορετικό Ερίφι από γίδινο γάλα. Είναι απίστευτο, αλλά με τα... βιομηχανικά γαλακτοκομικά των πολυεθνικών που έχουν πλημμυρίσει τα ράφια της αγοράς, μου φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει την γεμάτη γεύση του παραδοσιακού Ελληνικού γιαουρτιού... Ξέρετε ποιο εννοώ, αυτό με την πετσούλα από πάνω, που στην προκειμένη περίπτωση αναδύει λησμονημένα αρώματα και γεύσεις της Ελληνικής υπαίθρου σε κάθε κουταλιά...
Μ' αυτά και μ' αυτά γέμισα το καλάθι [της νοικοκυράς] με τις όμορφες αυτές γαστρονομικές εκπλήξεις που έκρυβαν τα ψυγεία του Θανόπουλου. Και φεύγοντας (επειδή το παιδί που κρύβεται μέσα σε κάποιους από μας δεν μεγαλώνει ποτέ...) αποφάσισα να επιβραβεύσω τον εαυτό μου για τις συναρπαστικές αυτές γευστικές ανακαλύψεις με ένα σοκολατούχο γάλα από τη Φάρμα Κουκάκη από το Κιλκίς, που κάνει επίσης πολύ αξιόλογη δουλειά στα παραδοσιακά (κατ' εμέ διαχρονικά) γαλακτοκομικά προϊόντα.
Ψάχνοντας στο internet και στο site της εταιρείας Ίναχος (www.inahos.gr), ανακάλυψα ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αρκετά πλούσια γκάμα προϊόντων, κάποια από τα οποία (το βούτυρο και το ξινόγαλο, σύμφωνα με τις σημειώσεις μου) διακρίθηκαν στην κατηγορία "Ελληνικό Τυποποιημένο Προϊόν" των βραβείων Gourmet που απονεμήθηκαν πρόσφατα. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ πιο επισταμένα με τα προϊόντα της εταιρείας αυτής, οπότε να περιμένετε επιπλέον ενημέρωση στο εγγύς μέλλον. Κάνω λοιπόν μία σημείωση να ζητήσω περαιτέρω συμβουλές και κατευθύνσεις από τον εκλεκτό συνάδελφο Επίκουρο, από τον οποίον και πρωτο-έμαθα για την εταιρεία Ίναχος και τα πεντανόστιμα παραδοσιακά της προϊόντα.
 Αν έλεγα σε κάποιον που δεν ασχολείται με την οινογαστρονομία, έστω και ερασιτεχνικά, ότι πέρασα το σημερινό Κυριακάτικο μεσημέρι μου σε μία κάβα στη Σαρωνίδα, πάω στοίχημα ότι θα φανταζόταν την κλασική old school προαστιακή κάβα με τα βαρέλια, τους ξηρούς καρπόυς, τα ψυγεία με τις μπίρες και τα αναψυκτικά, κλπ. Και θα αναρωτιόταν βεβαίως, εύλογα, γιατί να περάσει κανείς το μεσημέρι του σε έναν τέτοιο χώρο;...
Σ' εσάς βέβαια, τους αναγνώστες μου, δεν θα περιοριστώ μόνο σε αυτά. Θα σας πω ότι, μαζί με μερικούς από τους κορυφαίους σομελιέ της Αθήνας, πέρασα το μεσημέρι μου στην εν λόγω κάβα, δοκιμάζοντας επιλεγμένα και χρονολογημένα Armagnac από έναν εκλεκτό οίκο της περιοχής αυτής στην Νοτιο-Δυτική Γαλλία. Και τότε βέβαια θα καταλαβαίνατε ότι το venue της δοκιμής αυτής δεν ήταν άλλο από την Κάβα Λίθοινον, έναν από τους πιο ψαγμένους χώρους στο κρασί, το οινοπνευματώδες και τα παρελκόμενά τους, στα Νότια Προάστια και όχι μόνο. Βγάζουμε λοιπόν από το μυαλό μας οποιαδήποτε εικόνα συνοικιακής κάβας παλιάς εποχής και σχολής, και παρατηρούμε υπερσύγχρονους συντηρητές που περιέχουν ακριβές και σπάνιες φιάλες κρασιών από τη Γαλλία, την Ιταλία και τον υπόλοιπο κόσμο, ράφια με εκλεκτά οινοπνευματώδη και αποστάγματα, humidor με χειροποίητα πούρα από την Κούβα αλλά και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, μέχρι και προθήκες με συλλεκτικά κομπολόγια. Αυτή τη φορά μάλιστα το μάτι μου πήρε και καινούριες παραλαβές σε Pinot Noir και Riesling από το Central Otago της Νέας Ζηλανδίας, τις οποίες πρέπει σύντομα να επιστρέψω για να εξετάσω πιο λεπτομερώς.
Σήμερα βλέπετε, όπως προανέφερα, ήμουν απασχολημένος, καθώς παρακολουθούσα την παρουσίαση του Stephen Lemaitre, Export Director του Chateau de Laubade, το οποίο βρίσκεται στο Bas-Armagnac, την κορυφαία περιοχή στην ζώνη της παραγωγής του ομώνυμου αποστάγματος.
Δοκιμάσαμε 6 διαφορετικές ετικέτες από το portfolio του συγκεκριμένου chateau. Ξεκινήσαμε με το αρωματικό Blanche d'Armagnac, το διάφανο eau-de-vie που οι Γάλλοι πίνουν παγωμένο σαν απεριτίφ, σε κοκτέιλ ή μεταξύ πιάτων, για καθάρισμα της γευστικής τους παλέτας, και συνεχίσαμε με 5 ετικέτες Armagnac, 2 απλές και 3 χρονολογημένες (millesimes). Μιλάμε για αποστάγματα με αλκοολικό βαθμό γύρω στο 40%, σε τιμές που ξεκινούν από τα €50 και φτάνουν μέχρι τα €300. Οι μη χρονολογημένες ετικέτες που δοκιμάσαμε είναι οι απλές VSOP και XO (που συναντάμε αντίστοιχα και στα cognac), ενώ οι χρονολογημένες αφορούσαν στις χρονιές 1993, 1978 και 1957. Αξίζει να γνωρίζουμε ότι το χρονολογημένο Armagnac εμφιαλώνεται κατά παραγγελία και μόνο λίγο πριν διατεθεί στο εμπόριο. Έτσι και οι σημερινές millesime ετικέτες εμφιαλώθηκαν (όπως αναγράφεται στην πίσω ετικέτα τους) φέτος τον Ιανουάριο, το οποίο σημαίνει ότι τα Armagnac της σημερινής δοκιμής έμειναν στο ειδικό βαρέλι από ξύλο μαύρης δρυός της περιοχής της Γασκόνης για διαστήματα από 15 χρόνια (το νεότερο) μέχρι 51 χρόνια (το παλαιότερο)!
Το Armagnac, ως απόσταγμα, δεν είναι αρκετά γνωστό στην Ελλάδα. Αν και πιο σπάνιο στο εμπόριο, δεν είναι απαραίτητα πιο ακριβό από ένα αντίστοιχο Cognac. Η βασική διαφορά μεταξύ Armagnac και Cognac, εκτός του ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές περιοχές στην Νοτιο-Δυτική Γαλλία, εντοπίζεται στον τρόπο παραγωγής, ο οποίος στην περίπτωση του Armagnac είναι πιο παραδοσιακός, αφού βασίζεται σε μία και μόνο απόσταξη, σε παραδοσιακό άμβυκα. Έτσι, το απόσταγμα διατηρεί περισσότερα πρωτογενή αρώματα από το σταφύλι, τα οποία θα εξελιχθούν κατά τη διάρκεια της (συχνά ιδιαίτερα μακρόχρονης) παλαίωσης στο βαρέλι.
Σε περίπτωση που δεν το έχετε δοκιμάσει, το Armagnac είναι ένα εξαιρετικό after dinner drink. Σερβίρεται σε ειδικό ποτήρι σε θερμοκρασία δωματίου και συνοδεύει έξοχα σκούρα σοκολάτα καλής ποιότητας, αποξηραμένα φρούτα, και βέβαια ένα καλό πούρο, ειδικά αν πρόκειται για ένα παλαιωμένο Armagnac με περίτεχνα αρώματα καραμέλας, καπνού, ξύλου και δέρματος σε μύτη και στόμα.
Στην Κάβα Λίθοινον σας περιμένουν τα προϊόντα του Chateau de Laubade από το Armagnac, αλλά και ένα σωρό άλλες οινικές και οινοπνευματώδεις εκπλήξεις. Θα την βρείτε στα σύνορα Σαρωνίδας και Αναβύσσου (Λεωφ. Σαρωνίδας 122 / 22910-60257). Πιστέψτε με, ακόμα κι αν μένετε μακριά, όπως εγώ, αξίζει να την επισκεφτείτε.
Υπενθυμίζω σε όλους τους οινόφιλους ότι αυτό το Σάββατο, 12 Απριλίου, θα κυκλοφορήσει το περιοδικό ΟΙΝΟΧΟΟΣ, μαζί με την Καθημερινή. Ως Πασχαλινό τεύχος, αναμένεται ιδιαίτερα πλούσιο και ενδιαφέρον.
Καλή ανάγνωση!
Από χτες υπάρχει ένα γκρουπ στο Facebook για τους μαθητές, τους αποφοίτους, τους ειδικούς προσκεκλημένους, αλλά και τους φίλους του Σεμιναρίου Απόλαυσης του Κρασιού που παρουσιάζω από πέρυσι σε τακτική βάση, σε συνεργασία με την εταιρεία Ανθίδης. Ονομάζεται "The WineThusiasts"!
Μπείτε κι εσείς στην παρέα μας για να είστε ενήμεροι για τις δραστηριότητες, τις εκδρομές μας, τις παρουσιάσεις μας, κλπ. Αν δεν είστε ήδη, ίσως μία μέρα να γίνετε μέλη του "club" που σιγά-σιγά φτιάχνουμε.
Για να επισκεφτείτε τους WineThusiasts, αλλά και για να γίνετε μέλη, μπορείτε να κάνετε κλικ στο λογότυπο του Facebook, παρακάτω:
 Λοιπόν, χτες συζητούσαμε στο σεμινάριο πως η οινική κουλτούρα στην Αμερική έχει βοηθηθεί σημαντικά από τους επώνυμους και τους σταρ που αποφασίζουν να ασχοληθούν με το κρασί. Όταν λοιπόν ονόματα όπως ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο ηθοποιός/κυβερνήτης της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και ο προπονητής του ΝΒΑ Γκρεγκ Πόποβιτς θεωρούνται πλέον - με διάφορες ιδιότητες - ταυτισμένα με το κρασί, το βοηθούν να μπει σε περισσότερα σπίτια και ενισχύουν την αίγλη και τη λάμψη του.
Πιο πρόσφατος στη λίστα των επωνύμων του Αμερικάνικου κρασιού, όπως πληροφορούμαι, είναι ο πολύ-σκληρός-για-να-πεθάνει Μπρους Γουίλις, ο οποίος άφησε τα πολυβόλα και τα μπαζούκας και αποφάσισε να μπει στη μετοχική σύνθεση του Νεο-Υορκέζικου wine bar "The Bowery Wine Company". Το μπαρ έχει μία λίστα που, αν και αρκετά εστιασμένη στον Καλιφορνέζικο αμπελώνα, περιλαμβάνει επιλογές όλων των στυλ από βασικές οινοπαραγωγικές περιοχές του κόσμου. Τα κρασιά υποστηρίζονται από ένα μενού διεθνούς προσανατολισμού και με γεύσεις επιλεγμένες για να συνοδεύουν κρασί. Όλα αυτά στην π.Μ. (προ-Μπρους) εποχή βέβαια, γιατί μαθαίνω ότι σύντομα και το μενού και το στυλ του μέρους πρόκειται, αν όχι να αλλάξουν, τουλάχιστον να ανανεωθούν.
Αυτό που - προς το παρόν τουλάχιστον - δεν αλλάζει, είναι η διεύθυνση του The Bowery Wine Company. Βρίσκεται ακόμα στη διεύθυνση 13 East First Street, στη Νέα Υόρκη. Αν πρόκειται να ταξιδέψετε στην Αμερικάνικη μητρόπολη σύντομα, ελπίζω πως θα περάσετε μία βόλτα από το νέο στέκι του φίλτατου Μπρους και μετά θα μοιραστείτε τις εντυπώσεις σας με εμάς τους υπόλοιπους!...
 Αυτές τις μέρες οι συλλέκτες και οι φίλοι των κρασιών του Bordeaux έχουν το μυαλό τους σε ένα μόνο πράγμα: την διαδικασία του En Primeur, που ολοκληρώνεται αυτό τον καιρό στην Γαλλική οινική "μητρόπολη", και η οποία θα καθορίσει τις τιμές της εσοδείας του 2007, και ουσιαστικά την εικόνα του 2007 ως Bordeaux Vintage.
Για εσάς λοιπόν έχω μία ξεχωριστή έκπληξη: το πρώτο feedback από τον Steven Spurrier, μία από τις μεγαλύτερες αυθεντίες στο κρασί παγκοσμίως, και εξαιρετικό γνώστη του Bordeaux, απ' όπου και μόλις γύρισε.
Ο Steven, λοιπόν, σε προχτεσινό email που μου έστειλε σχετικά με μία συνάντηση που θα έχουμε σε λίγο καιρό, μου αναφέρει: "Όσον αφορά στο Bordeaux, δεν έχω σκοπό να αγοράσω φέτος. Το κελλάρι μου άλλωστε περιέχει κάθε εσοδεία από το 2000. Το 2007, πάντως, είναι εσοδεία για κατανάλωση, όχι για επένδυση."
Αυτά από την πηγή, προς κάθε ενδιαφερόμενο. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το φετινό En Primeur, από τον Steven και τους συνεργάτες του στο περιοδικό Decanter, οι οποίοι όργωσαν το Bordeaux και μας ενημερώνουν για το 2007 σε κάθε περιοχή του ξεχωριστά, συνιστώ ανεπιφύλακτα να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Η χτεσινή βραδιά της απονομής των Βραβείων Gourmet ήταν όμορφη, ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική.
Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς. Ήταν κεφάτος και προερχόταν από τον ευρύτερο χώρο της εστίασης και της γαστρο-δημοσιογραφίας. Το Ballroom του Athenaeum Intercontinental ήταν, όπως πάντα. ιδανικό για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Το δείπνο ξεκίνησε εγκαίρως και συνεχιζόταν κατά τη διάρκεια της απονομής, έτσι ώστε τερπνόν και ωφέλιμον να συνδυάζονται. Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερα fancy ή εξεζητημένο, ήταν προσεγμένο, νόστιμο και με όμορφη παρουσίαση. Ξεκίνησε με ένα πλατώ διαφόρων κρύων ορεκτικών (σολωμός, αυγοτάραχο, φουαγκρά, αλλάντικά, κλπ) το οποίο συνοδεύτηκε από τον λευκό αφρώδη οίνο Velvet Blanc της CAIR. Συνεχίστηκε με Λαβράκι και καλαμάρι (με το μελάνι του) με ραβιόλι μαραθόριζας και ψητές πιπεριές, το οποίο συνοδεύτηκε από μπίρα Fischer Pilsener (δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, ειδικά σε περίσταση επίσημου δείπνου, αλλά φαντάζομαι το ζήτησε ο χορηγός). Το κύριο πιάτο ήταν Σέλα από αρνάκι με καπνιστή μελιτζάνα και μανιτάρια σε χυμό δενδρολίβανου, το οποίο συνοδεύτηκε από Semeli Nemea Reserve 2005. Το επιδόρπιο, τέλος, ήταν Ζεστή τάρτα σοκολάτας με παγωτό σοκολάτα, που συνοδεύτηκε από Βισάντο Μπουτάρη.
Στο δια ταύτα τώρα... Οι διακρίσεις και οι επιλογές είχαν ενδιαφέρον, κυρίως εκεί που ανέδειξαν νέα μέρη, καθώς και καλές προσπάθειες εντός και εκτός Αθηνών. Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι η Κρητική κουζίνα είχε την τιμητική της και διακρίθηκε κατά κόρον τόσο για την έκφρασή της σε Αθηναϊκά εστιατόρια, όσο και για εκεί που είναι "στα νερά της", στο ίδιο το νησί. Μετά τις χτεσινές διακρίσεις, λοιπόν, έχω πολλά μέρη να επισκεφθώ στο επόμενό μου ταξίδι στη Μεγαλόννησο (που δεν αργεί). Ανάμεσά τους: Ο Μαΐστρος, Το Μεράστρι, Η Αργώ, το Ελιά + Δυόσμος, το Όφου Τω Λω, Το Μετερίζι, η Αιμιλία, ο Μαραζάκης, η Πιπεριά, το Πανόραμα, η Δάφνη, η Καλυψώ, το Πηγάδι του Τούρκου (πάλι νηστικοί θα γυρίσουμε από την Κρήτη...). Μου άρεσε επίσης ότι εκπροσωπήθηκαν η Κέρκυρα, η Ρόδος, η Μύκονος και η Σαντορίνη, ενώ για τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική δόθηκαν (επάξια) ξεχωριστά Βραβεία Gourmet σε ειδική τελετή, προ καιρού.
Για την Αθήνα τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Στην κατηγορία Ψαροταβέρνα σημείωσα κάποια μέρη που πρέπει να επισκεφτώ, αλλά θα μπορούσα να σκεφτώ κι άλλα που θα μπορούσαν να διακριθούν. Στην κατηγορία Κρεοφαγία, λες και η επιτροπή με ρώτησε πριν ψηφίσει: Διακρίσεις πήραν οι δύο Τηλέμαχοι (Art Grill και Barbeque Club) της Κηφισιάς, ενώ το Βραβείο πήρε Ο Κρητικός, του φίλου μου του Σταύρου, στην Κάντζα. Στην κατηγορία Ταβέρνα βραβεύτηκε για άλλη μία χρονιά (αν δεν κάνω λάθος) ο Σπύρος στην Άνω Κηφισιά, όπως για άλλη μία χρονιά (επίσης αν θυμάμαι καλά) στην κατηγορία Τοπική Ελληνική Κουζίνα βραβεύτηκε ο Παντελής στο Παλαιό Φάληρο.
Ομολογώ ότι με κούρασε λίγο το γεγονός ότι στις "μεγάλες" κατηγορίες η βασική αγωνία ήταν αν το βραβείο θα πάρει η Σπονδή ή... η Σπονδή. Επίσης μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, παρότι δόθηκαν τέσσερις διακρίσεις στην κατηγορία Ιταλική Κουζίνα (κάποιες από τις οποίες "σηκώνουν" συζήτηση...), η επιτροπή έκρινε ότι κανένα εστιατόριο δεν ικανοποίησε τα απαραίτητα κριτήρια για να πάρει το βραβείο της κατηγορίας.
Τέλος, ιδιαίτερα θετικό είναι το γεγονός ότι τα βραβεία αναδεικνύουν κατηγορίες προς βράβευση σε ευρύτερο και λιγότερο συμβατικό επίπεδο, όπως Ελληνικό αλλά και Ξένο Βιβλίο Γαστρονομίας, Μπακάλικο, Λίστα Μπίρας (δεν θα σας πω ποιος κέρδισε, απλά η έκπληξη είναι ότι δεν ήταν η Σπονδή!), Ελληνικό τυποποιημένο προϊόν.
Τον πλήρη κατάλογο με τις διακρίσεις και τα βραβεία θα τον διαβάσετε στο επόμενο τεύχος του περιοδικού Gourmet που θα κυκλοφορήσει με την Ελευθεροτυπία.
 Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους φίλους που συμμετέχουν στο Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού που παρουσιάζω κάθε εβδομάδα στην αίθουσα γευσιγνωσίας της Κάβας Ανθίδης στο Μαρούσι, ότι αύριο Τρίτη θα έχουμε άλλη μία - και μάλιστα διπλή - παρουσίαση οινοποιών.
Και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος αυτή τη φορά, όχι μόνο γιατί θα φιλοξενήσουμε δύο εξαιρετικούς παραγωγούς, αλλά επειδή πρόκειται για δύο πολύ επικοινωνιακούς ανθρώπους και αγαπημένους μου φίλους. Αύριο το απόγευμα στις 7.30, λοιπόν, θα γνωρίσετε από κοντά τη Μαίρη Τριανταφύλλου, εκπρόσωπο της οινοποιίας EMERY από τη Ρόδο και πρόεδρο της ένωσης "Ελληνίδες του Κρασιού", και τον Πέτρο Μαρκαντωνάτο από το Οινοποιείο Gentilini της Κεφαλονιάς (στη φωτό με τον γράφοντα).
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί δεν σας κάνω αυτή την υπενθύμιση αύριο, υπάρχει καλή δικαιολογία: Αύριο, λοιπόν, θα σας μεταφέρω εντυπώσεις και παραλειπόμενα από τα Βραβεία Gourmet, στα οποία θα παρευρεθώ απόψε. Υπομονή λοιπόν...
 Ίσως θυμάστε την διήγησή μου για μία όμορφη βραδιά στο εστιατόριο Grand Balcon του St.George Lycabettus, στα μέσα του Μάρτη, όπου είχαμε απολαύσει ένα εξαιρετικό "αστεράτο" δείπνο με σκοπό την ενίσχυση του Συλλόγου "Το Χαμόγελο του Παιδιού"...
Τη βραδιά εκείνη λοιπόν είχα γνωρίσει τον Ranald Macdonald, τον δαιμόνιο ιδιοκτήτη του Boisdale, του θρυλικού whisky bar-restaurant, στην περιοχή Belgravia του Λονδίνου. Το αστείο είναι ότι, ενώ το συγκεκριμένο μέρος ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου στην Αγγλική πρωτεύουσα, τελικά τον γνώρισα στην Αθήνα!...
Ομολογώ ότι, πριν γίνει η γνωριμία, περίμενα κάποιον τυπικό Σκωτσέζο με βαριά προφορά στα Αγγλικά του. Όταν γνωριστήκαμε είδα ότι τυπικός Σκωτσέζος μεν ήταν, καθώς φορούσε το παραδοσιακό κιλτ που έκανε όλες τις κυρίες να αναρωτιώνται (κάποιες λιγότερο διακριτικά...) κατά πόσον φοράει εσώρουχα από μέσα ή όχι, τα Αγγλικά του όμως ήταν τόσο αριστοκρατικά ("The Queen's English" το λέμε εμείς αυτό στα μέρη μου) που θα έφερναν την ίδια τη Βασίλισσα σε δύσκολη θέση!...
Μιλούσαμε όλο το βράδυ με τον Ranald και τη γλυκύτατη σύζυγό του. Ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια, όπου την τελευταία φορά είχαν έρθει ως κλασικοί τουρίστες με σακίδιο για να γνωρίσουν τα νησιά μας. Η αποστολή του Ranald για τη συγκεκριμένη βραδιά ήταν η τυφλή δοκιμή τριών malt whiskies, συνοδευόμενων από ένα εκλεκτό πούρο. Ο στόχος δεν ήταν μόνο να ανακαλύψουμε ποιο malt ήταν το καθένα (τα 3 δείγματα αντιπροσώπευαν διαφορετικές σχολές του συγκεκριμένου είδους), αλλά και να ανακαλύψουμε τις προτιμήσεις του Ελληνικού ουρανίσκου στο malt. Μάλιστα υποτίθεται ότι το αποτέλεσμα αυτού του "Athens Tasting" θα ανακοινωνόταν και στο επόμενο τεύχος του Whisky Magazine (το οποίο πρέπει να θυμηθώ να πάρω, και ελπίζω να μην το έχασα...).
Όταν ρώτησα τον Ranald τι θεωρεί ως τον καλύτερο φίλο ενός malt, μου εξήγησε αφοπλιστικά ότι ο καλύτερος συνδυασμός ενός καλού ουίσκι είναι, ακριβώς, η παρέα ενός καλού φίλου. Επίσης καλοί συνδυασμοί είναι ένα καλό βιβλίο, μία όμορφη φωτιά στο τζάκι, καλή μουσική, ένα καλό έργο στην τηλεόραση, κλπ. Για εκείνον, ένα καλό ουίσκι πρέπει να είναι ντελικάτο, απαλό και αρωματικά πολύπλοκο. Δεν του αρέσουν (και συμφωνώ απόλυτα) τα έντονα καπνιστά malts, άσε που η καπνίλα δεν πάει πολύ καλά με το πούρο γιατί καπελώνει τα δικά του περίτεχνα καπνιστά αρώματα. Τα πούρα και η τζαζ είναι οι άλλες αγάπες του Ranald. Όσον αφορά στη μουσική, στα εστιατόριά του φιλοξενεί τακτικά ζωντανές μπάντες, οι οποίες ηχογραφούνται και στη συνέχεια τα cd πωλούνται στους πελάτες του Boisdale. Όσο για τα πούρα, εκεί μπορεί να μιλάει (και να καπνίζει) για ώρες. Οφείλω να πω, πάντως, ότι το Montecristo Edmundo που δοκιμάσαμε πήγαινε εξαιρετικά με τα malts της δοκιμής (παρότι εγώ, τις σπάνιες φορές που καπνίζω πούρο, έχω μία σταθερή αδυναμία στα Romeo y Julieta Churchills...).
Κάτι που συζητήσαμε με τον Ranald είναι το γεγονός ότι η παλαίωση στο πούρο δεν είναι το παν. Έτσι, δεν σημαίνει ότι ένα malt 20 ετών θα είναι καλύτερο από ένα αντίστοιχο των 10 ή των 12. Ιδιαίτερη σημασία στο αποτέλεσμα έχουν η πρώτη ύλη, ο τύπος του βαρελιού, και πολλοί άλλοι παράγοντες. Ο ίδιος μάλιστα μου δήλωσε ότι "Δεν θα με στενοχωρούσε καθόλου αν για όλη την υπόλοιπη ζωή μου δεν έπινα κανένα malt παλαιότερο των 12 ετών".
Παρεμπιπτόντως, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι το whisky, σε αντίθεση με το κρασί, δεν εξελίσσεται στο μπουκάλι. Η παλαίωση διεξάγεται μέχρι να εμφιαλωθεί, έπειτα σταματάει. Έτσι, ακόμα και αν έχουμε μία φιάλη malt whisky 10 ετών, την οποία όμως π.χ. κληρονομήσαμε από τον παππού μας, που την αγόρασε πριν 40 χρόνια, το ποτό που θα απολαύσουμε, αν ανοίξουμε το μπουκάλι στη μνήμη του, θα είναι ένα malt whisky 10 ετών.
Είχαμε πολλά ακόμα να πούμε με τον Ranald, αλλά συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο Λονδίνο. Μάλιστα είχε και την καλωσύνη να με αναγάγει σε επίτιμο μέλος του Boisdale of Belgravia. Έτσι, έχω σκοπό να εξασκήσω τα δικαιώματα του μέλους στο έπακρο στο επόμενο ταξίδι, και να δοκιμάσω τους κρυμμένους θησαυρούς των μενού φαγητού, κρασιού, whisky και πούρων του συγκεκριμένου μέρους. Έχω σκοπό μάλιστα να γράψω κι ένα αφιέρωμα στο Boisdale για τον ΟΙΝΟΧΟΟ, για όλους τους φίλους του ουίσκι που βρίσκονται συχνά στο Λονδίνο και πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτούν.
Και κάτι τελευταίο, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο Ranald, μεγάλος συλλέκτης αλλά και φίλος του κρασιού, εντυπωσιάστηκε, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, από το Ελληνικό κρασί. Μάλιστα, κατά την αναχώρησή του από την Αθήνα, του έκανα δώρο 2 μπουκάλια Ρετσίνα (την οποία μελετήσαμε αρκετά εκείνο το βράδυ), για να διαπιστώσει και μόνος του πως, αν οινοποιηθεί σωστά και ποιοτικά, η Ρετσίνα δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που οι τουρίστες γνωρίζουν στα νησιά (φαντάζομαι οι περισσότεροι καταλαβαίνετε ποιες 2 εξαιρετικές ετικέτες εννοώ...). Ως επόμενο βήμα, ο Ranald μου πρότεινε να οργανώσουμε μία παρουσίαση κρασιών από όλη την Ελλάδα για τα μέλη του, που πιστεύει ότι πρέπει να ξανα-ανακαλύψουν την Ελλάδα και το κρασί της. Τον άλλο μήνα που θα τον συναντήσω στο Boisdale, λοιπόν, θα κάτσουμε να σχεδιάσουμε την ενδιαφέρουσα αυτήν εκδήλωση. Όπως πάντα, θα σας κρατήσω ενήμερους.
Στο μεταξύ, αξίζει να μάθετε περισσότερα για το Boisdale. Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικά, κάνοντας κλικ στην εικόνα παρακάτω:
Η συμμάζωξη που έγινε χτες το βράδυ στο Cellier Le Bistrot του Συντάγματος ήταν πραγματικά μία πολύ όμορφη βραδιά. Όχι μόνο λόγω της νόστιμης Μεσογειακής κουζίνας του Μιχάλη Κουτσαντωνάκη, ούτε (μόνο) για τα πολύ καλά κρασιά από τις τέσσερις γωνιές της Γαλλίας που είχα επιλέξει για να τη συνοδεύσουν... Ήταν κυρίως επειδή μαζευτήκαμε με τους "αποφοίτους" αλλά και τους "μαθητές" της τρέχουσας σειράς του Σεμιναρίου Απόλαυσης του Κρασιού που διοργανώνω και παρουσιάζω σε συνεργασία με την εταιρεία Έκθεση Οίνων-Ποτών Ανθίδης. Και, καταλαβαίνετε, όταν βρίσκονται μαζί άνθρωποι που αγαπούν το φαγητό και το κρασί, θέλει προσπάθεια για να μην περάσεις ωραία!...
Θα δανειστώ κάποιους στίχους του Σαββόπουλου για να πω "να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε", με καλό φαγητό, καλό κρασί και, πάνω απ' όλα, καλή παρέα! Άντε και στο επόμενο τώρα, και υπόσχομαι ότι το ταξιδάκι στην Τοσκάνη θα το κοιτάξω και θα σας πω...
|
RSS Feed