 Σήμερα ξεκίνησα την ημέρα μου πολύ όμορφα... Πέρασα ένα ηλιόλουστο πρωινό ξεναγούμενος σε ένα πανέμορφο αμπελώνα, στη μέση της καταπράσινης υπαίθρου, στη συνέχεια περιηγήθηκα στα άδυτα ενός οινοποιείου που ακολουθεί την περίφημη Méthode Champenoise, ενώ τελείωσα δοκιμάζοντας τρία εξαιρετικά, χρονολογημένα αφρώδη κρασιά.
Όχι, μη φανταστείτε ότι τα παράτησα όλα και "την έκανα" για την Καμπανία. Αν και πολύ θα το' θελα, επέλεξα την αμέσως επόμενη διαθέσιμη εναλλακτική: επισκέφτηκα το οινοποιείο Nyetimber στο West Sussex της Αγγλίας, που εδώ και κάποια χρόνια παράγει το πιο ονομαστό Αγγλικό αφρώδες κρασί.
Δεν ξέρω πόσος κόσμος γνωρίζει ότι η Αγγλία παράγει αφρώδες κρασί, και μάλιστα αξιώσεων. Το Nyetimber, συγκεκριμένα, έχει κατ' επανάληψη σαρώσει τα βραβεία και τις διακρίσεις σε διαγωνισμούς και τυφλές δοκιμές ανά τον κόσμο. Έτσι λοιπόν, οι λάτρεις του καλού αφρώδους κρασιού οφείλουν να το έχουν στα υπόψη. Εγώ είχα δοκιμάσει την τρέχουσα χρονιά που κυκλοφορεί στο εμπόριο (2001), σήμερα όμως είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω το Blanc de Blancs της ίδιας χρονιάς, καθώς και το πολυβραβευμένο - και εντυπωσιακό - Blanc de Blancs εσοδείας 1998. Δεν θα σας πω παραπάνω σε αυτή τη φάση, γιατί σκοπεύω να γράψω ένα ολοκληρωμένο άρθρο για το Nyetimber σε ένα από τα επόμενα τεύχη του ΟΙΝΟΧΟΟΥ. Θα σας πω όμως ότι φέρνω κάποιες φιάλες Nyetimber για να προστεθούν σε αυτές που ήδη έχω στη συλλογή μου - κάποια στιγμή οι μαθητές του Σεμιναρίου Απόλαυσης του Κρασιού θα έχουν την ευκαιρία να το δοκιμάσουν κι εκείνοι... Όποιος εν τω μεταξύ ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το Nyetimber, μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα του οινοποιείου, που βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.nyetimber.com.
 Μπαίνοντας στην έκθεση "Real Food Festival" σήμερα, στο εκθεσιακό κέντρο του Earl's Court, η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα ήταν ότι μάλλον επρόκειτο για ένα απλό "παζάρι", στο οποίο παραγωγοί και έμποροι από όλη την Αγγλία προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
Πόσο λάθος έκανα όμως... Προχωρώντας πιο μέσα κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι! Αντιθέτως, το Real Food Festival είναι ένας έξυπνος τρόπος επιμόρφωσης του κοινού πάνω σε θέματα που αφορούν στο φαγητό του, όπως η αξία και η ποιότητα του μικρού παραγωγού σε σχέση με τον απρόσωπο γίγαντα, τα oφέλη της βιολογικής καλλιέργειας, τα διάφορα ζώα από τα οποία προέρχεται το φαγητό του - πως μοιάζουν, τι παράγουν, τι πρέπει να προσέχει κανείς - και όλα αυτά, έξυπνα "πακεταρισμένα" σε μία έκθεση στην οποία όλη η οικογένεια μπορεί να περάσει όμορφα και εποικοδομητικά αρκετές ώρες μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αλλά και να ψωνίσει πράγματα που ενδεχομένως να μη βρίσκει καθημερινά.
Στο Real Food Festival συμμετείχαν φάρμες, μικροί παραγωγοί κάθε είδους (από ζαρζαβατικά και γαλακτοκομικά μέχρι κρέατα, αλλαντικά και ζυμαρικά), έμποροι και αντιπρόσωποι διαφόρων τροφίμων και μη ειδών, κ.ο.κ. Συμμετείχαν επιπλέον σχολές μαγειρικής που παρέδωσαν δωρεάν μαθήματα, ενώ διάσημοι chef παρουσίασαν σεμινάρια στο κοινό με άμεση συμμετοχή από αυτό.
Επιπλέον, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα περίπτερα οργανώσεων επιμόρφωσης του κοινού απέναντι στην αλόγιστη σπατάλη φαγητού (www.lovefoodhatewaste.com), καθώς και στην γνώση και αναγνώριση από το κοινό συγκεκριμένων Ευρωπαϊκών προϊόντων με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (www.discovertheorigin.co.uk) - παρεμπιπτόντως αυτή είναι μία απίστευτα έξυπνη και χρήσιμη καμπάνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ενημέρωση του κοινού πάνω σε συγκεκριμένα Ευρωπαϊκά οινο-γαστρονομικά προϊόντα ΠΟΠ: την παρμεζάνα Parmigiano-Reggiano, το προσούτο της Πάρμας, τα κρασιά της Βουργουνδίας, τα κρασιά της κοιλάδας του Douro και τα Port από την Πορτογαλία. Πώς είπατε; Αν συμμετέχει κανένα από τα πάμπολλα και ιδιαίτερα σημαντικά ελληνικά προϊόντα ΠΟΠ; Ρητορική η ερώτηση, βεβαίως...  Και πάνω που έλεγα στον εαυτό μου τι κρίμα να υπάρχουν τόσες εταιρείες και προϊόντα από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και τόσες άλλες χώρες του κόσμου και τίποτα Ελληνικό στο Real Food Festival, έπεσα επάνω στο stand της εταιρείας ApiPharm από την Ελλάδα (www.apipharm.gr), που παράγει και διαθέτει μέλι από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και πολλά προϊόντα που προκύπτουν από παράγωγα του μελιού. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των ανθρώπων της Apipharm, ο απλός κόσμος που επισκέφτηκε την έκθεση έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα προϊόντα τους, ενώ και κάποιοι επαγγελματίες ενδιαφέρθηκαν να εισάγουν και να διανέμουν τα προϊόντα της Apipharm στην Αγγλία. Τους συγχαίρω για την εξωστρέφειά τους και τους εύχομαι κάθε επιτυχία!
 Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ στο Λονδίνο και να μην επισκεφτώ το αγαπημένο μου Κινέζικο, το Four Seasons (καμία - μα καμία - σχέση με την πολυτελή αλυσίδα ξενοδοχείων) στο Bayswater. Το πάθος μου για το συγκεκριμένο εστιατόριο το έχω αποκτήσει εδώ και χρόνια (μιλάμε για 15 τουλάχιστον), πολύ πριν ανακαλύψω ότι το Four Seasons φιγουράρει σε όλους τους έγκριτους οδηγούς γεύσεις της πόλης.
Κι ενώ είναι διάσημο για την ψητή πάπια του (ένας από τους πιο γνωστούς κριτικούς εστιατορίων είχε γράψει γι αυτήν "Για να βρείτε καλύτερη ψητή πάπια θα πρέπει μάλλον να ταξιδέψετε μέχρι το Πεκίνο!...), εμένα μου αρέσει η όλη εμπειρία: η τελείως λιτή διακόσμηση, τα γκαρσόνια που καμιά φορά είναι (ή το παίζουν) λιγάκι απότομα με τους πελάτες, και βέβαια το φαγητό. Εν τω μεταξύ είναι ενδεικτικό ότι από τότε που το θυμάμαι (ως και σήμερα, Παρασκευή βράδυ) σε ώρες αιχμής η ουρά φτάνει μέχρι έξω, τη στιγμή που τα περισσότερα άλλα (εν μέσω κρίσης) υπολειτουργούν, ενώ και κάμποσα έχουν "κατεβάσει ρολλά". Ένα άλλο πολύ σημαντικό "συν" για εμένα είναι ότι κάθε φορά σταθερά, οι πελάτες του σε συντριπτικό ποσοστό που πρέπει να ξεπερνάει το 90% είναι Κινέζοι (αυτό από μόνο του νομίζω πως λέει πολλά...).
Στο δια ταύτα τώρα: Ξεκίνησα με την αγαπημένη μου σούπα με καβούρι και καλαμπόκι (δείτε την καλύτερα κάνοντας κλικ στη φωτ. 1), την οποία ακολούθησαν τα ψωμάκια τηγανησμένα με πάστα γαρίδας και σουσάμι (φωτ. 2) και τα dumplings (σα να λέμε Κινέζικα κρεατοπιττάκια) με χοιρινό και σάλτσα με ξύδι και ginger (φωτ. 3).
Για κυρίως εννοείται ότι πήρα την περίφημη ψητή πάπια (φωτ. 1), η οποία είναι ζουμερή από μέσα και ξεροψημένη με την καραμελωμένη πετσούλα της απ' έξω, και σερβίρεται "ξαπλωμένη" σε Κινέζικο λάχανο και ρύζι στον ατμό και μπόλικη σάλτσα. Συνοδεύτηκε από κορφούλες του Κινέζικου λαχανικού Choi Sum (φωτ. 2), που ήταν βραστό και περιχυμένο με σάλτσα από στρείδια. Ομολογώ ότι δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον στη υποτυπώδη λίστα κρασιών του Four Seasons, αλλά ουδόλως προβληματίστηκα, καθώς αύριο (σήμερα πλέον, Σάββατο) με περιμένει μία ολόκληρη μέρα δοκιμών μερικών από τα κορυφαία κρασιά του Νέου Κόσμου. Έτσι συμβιβάστηκα με την απολαυστικότατη (και πανάλαφρη) Κινέζικη μπίρα Tsing Tao (φωτ. 1). Εννοείται ότι στο τέλος δεν υπήρχε χώρος για επιδόρπιο, αν και ποτέ δεν υπήρξα φαν των Κινέζικων επιδορπίων (που είναι μάλλον Δυτικές επιννοήσεις). Δεν ξέρω αν αυτό είναι Κινέζικο έθιμο, με το λογαριασμό, πάντως, στο Four Seasons φέρνουν και φρέσκο πορτοκάλι (φωτ. 2), τα οξέα του οποίου καθαρίζουν το στόμα, και ίσως "ενθαρρύνουν" την πέψη, για να αρχίσει λίγο συντομότερα. Παρεμπιπτόντως, ο λογαριασμός μου για το λουκούλλειο αυτό γεύμα ανήλθε στις 38 λίρες Αγγλίας ή 43 Ευρώ (με δύο μπίρες και μαζί με το φιλοδώρημα), αν και πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι δεν έφαγα απλά την ποσότητα που θα έτρωγε ένας μέσος άνθρωπος σε ένα ζευγάρι ή μία παρέα. Όπως καταλαβαίνετε, συνιστώ το Four Seasons ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της Κινέζικης κουζίνας που επισκέπτεται το Λονδίνο. Και να σας παραξενεύει το γεγονός ότι ένα τόσο αυθεντικό Κινέζικο εστιατόριο βρίσκεται σε μία τόσο τουριστική περιοχή, που δεν φημίζεται ακριβώς για τους γαστρονομικούς της θησαυρούς, σας διαβεβαιώ ότι με μία μόνο δοκιμή θα πειστείτε και θα γίνετε φανατικοί, σαν κι εμένα!...
 Όταν μιλάμε για την Ελβετία, μας έρχονται στο μυαλό σοκολάτες, τυριά, μέχρι και τράπεζες, σίγουρα όμως όχι κρασιά! Βέβαια είναι κοινό μυστικό ότι η Ελβετία έχει παραγωγή (και μακρά παράδοση) στο κρασί, ποιος όμως μπορεί να θυμηθεί μετά βεβαιότητος το τελευταίο Ελβετικό κρασί που δοκίμασε;...
Ε, λοιπόν, εγώ! Κι αυτό γιατί μόλις γύρισα από ένα πολύ ενδιαφέρον Τasting Ελβετικών Κρασιών που έκανε στο South Kensington του Λονδίνου η Paula Sindberg, ιδιοκτήτρια της εταιρείας οργάνωσης οινικών εκδηλώσεων "The Ultimate Wine Company". Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο Steve De Long, ιδρυτής και διάφορα άλλα μέλη του Wine Century Club (βλέπετε μερικούς από εμάς στην φωτογραφία παρακάτω με το χαρακτηριστικό tastevin που φέρει τα διακριτικά του Club), συγγραφείς και bloggers οίνου και γαστρονομίας, όπως και αρκετοί απλοί οινόφιλοι.
Δοκιμάσαμε (χωρίς και με φαγητό) όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 12 από τα καλύτερα Ελβετικά κρασιά (8 λευκά και 4 ερυθρά). Δεν μπορώ να σας πω ότι πρόκειται για κρασιά για τα οποία θα έφτανα στα άκρα, μπορώ όμως να σας πω με σιγουριά ότι τα περισσότερα από αυτά είχαν κάποια χαρακτηριστικά που τα κάνουν αρκετά μοναδικά. Επιπλέον, για εμάς τα μέλη του Wine Century Club, η εκδήλωση είχε επιπλέον σημασία, καθώς προσθέσαμε στη λίστα με τις μοναδικές ποικιλίες που έχουμε ως τώρα δοκιμάσει κάμποσες παντελώς άγνωστες γηγενείς Ελβετικές ποικιλίες (αρκετές από τις οποίες μάλιστα έχουν διασωθεί από την εξαφάνιση με νύχια και με δόντια), όπως Himbertscha, Humagne Blanche, Amigne, Heida, Gamaret, και πάει λέγοντας...
Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ο Οργανισμός Προώθησης του Ελβετικού Κρασιού, μόλις πληροφορήθηκε για την εκδήλωση αυτή, έστειλε στη διοργανώτρια ένα σωρό έντυπα με πληροφορίες, αναμνηστικά, στυλό, μέχρι και CD με μουσική με την οποία προτείνεται να συνδυάζει κανείς την απόλαυση ενός Ελβετικού κρασιού, για την μεγιστοποίηση της εμπειρίας του. Ξαναδιαβάζοντας όλο αυτό το υψηλής ποιότητας υλικό τώρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, οφείλω να τους συγχαρώ για την οργάνωση και τον επαγγελματισμό τους. Δεν νομίζω ότι θα βρούμε Ελβετικά κρασιά στην Ελληνική αγορά. Όπου κι αν τα πετύχετε, είναι λίγα (και δυσεύρετα) τα καλά, και τα οποία είναι ιδιαίτερα ακριβά - η συνολική επιφάνεια, άλλωστε, του Ελβετικού αμπελώνα είναι περίπου όσο και αυτή του αμπελώνα της Αλσατίας.
Αν πάντως καταφέρετε να βρείτε Ελβετικά κρασιά, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, θα σας συμβούλευα να μην υποκύψετε στον πειρασμό να ασχοληθείτε με αυτά των διεθνών ποικιλιών (όπως π.χ. τα αρκετά αξιόλογα Ελβετικά Pinot Noir), αλλά να αποδεχτείτε την πρόκληση να διαπιστώσετε από κοντά τις ιδιαιτερότητες των γηγενών ποικιλιών της Ελβετίας.
Εγώ θα είμαι μαζί σας ξανά αύριο, με περισσότερα θέματα οινικού ενδιαφέροντος...
 Πόσο καιρό έχετε να πιείτε κοκκινέλι; Ή μάλλον, τολμώ να πω, πόσο καιρό έχετε να ακούσετε τη λέξη "κοκκινέλι";Όσος καιρός κι αν έχει περάσει πάντως, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Στέλιος Κεχρής, γνωστός και αγαπημένος για τις εξαιρετικές του προσπάθειες διάσωσης και διάδοσης της ποιοτικής ρετσίνας (βλ. "Δάκρυ του Πεύκου"), κυκλοφορεί τη νέα ετικέτα προς την ίδια κατεύθυνση, με όνομα "Σε Φόντο Ροζέ". Πρόκειται για ένα μοντέρνο και φοβερά προσεγμένο κοκκινέλι από Ξινόμαυρο με την τέλεια δόση ρετσινιού - ίσα για να μας ταξιδεύει στο παρελθόν, χωρίς όμως να καπελώνει το φρούτο ή να κουράζει.
Δοκιμάσαμε χτες στο Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού το "Σε Φόντο Ροζέ" - πολύ πιθανόν να είμαστε και οι πρώτοι στην Αθήνα, καθώς η ετικέτα δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει στο εμπόριο. Βέβαια κάποιοι είχαμε δοκιμάσει το συγκεκριμένο κρασί και στα φετινά ΒορΟινά, τότε ωστόσο ήταν ακόμα πολύ νωρίς στην εξέλιξή του, χώρια που δεν είχε καν ετικέτα.Πρέπει να σας πω λοιπόν ότι το "Σε Φόντο Ροζέ" είναι ένα απολαυστικό κρασί που ελπίζω ότι θα κάνει πάταγο αυτό το καλοκαίρι. Σε κερδίζει αμέσως με το ζωντανό τριανταφυλλένιο χρώμα του, ενώ το ευγενικό άρωμα του ρετσινιού στη μύτη έχει και μία ανεπαίσθητη νότα μαστίχας. Στο στόμα το ρετσίνι είναι παρόν αλλά πάντα διακριτικό, και τον πρώτο λόγο παίρνουν φρέσκα, καλοκαιρινά αρώματα φράουλας και λουλουδιών. Έχει πολύ καλή οξύτητα και όμορφη διάρκεια, και μπορώ εύκολα να το φανταστώ σε ένα καλοκαιρινό τραπέζι να συνοδεύει νόστιμους καθημερινούς μεζέδες της Ελληνικής κουζίνας όπως τζατζίκι, κεφτεδάκια, κολοκυθάκια τηγανητά, φάβα, και πάει λέγοντας.
Το "Σε Φόντο Ροζέ" είναι ένας οίνος με Ονομασία Κατά Παράδοση με αλκοόλ (σε τέλεια αναλογία για το συγκεκριμένο τύπο κρασιού) στο 12.5%. Αναμένεται να αρχίσει να διατίθεται μέσα στο μήνα από τις μεγάλες κάβες των Αθηνών, με ενδεικτική λιανική τιμή €10.50. Και σε περίπτωση που κάποιος θεωρήσει ότι η τιμή αυτή είναι τσιμπημένη για κοκκινέλι, σκεφτείτε το εξής: δεν πρόκειται για υψηλή τιμή για ένα κοκκινέλι επιπέδου χύμα συνοικιακής ταβέρνας, αλλά για λογική τιμή για μία προσεγμένη και δημιουργική ροζέ οινοποίηση Ξινόμαυρου από έναν πολύ καλό οινοποιό.
Το "Σε Φόντο Ροζέ", τόσο ως κατηγορία, όσο και ως προσπάθεια, αξίζει να το στηρίξουμε. Εγώ πάντως σκοπεύω να το στηρίξω κατ' επανάληψιν φέτος!... Στην υγειά μας!...
 Η ιδέα να πάμε τριήμερο χαλάρωσης ανάμεσα στο Πάσχα και την Πρωτομαγιά ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η εκδρομή μας χαρακτηρίστηκε από μηδαμινή κίνηση, καλές τιμές, ηρεμία και απόλυτη ξεκούραση.
Ως λάτρεις της Πελοποννήσου από κάθε άποψη (φύση, οινο-γαστρονομία, κοντινή απόσταση, κ.α.), επιλέξαμε την Αμπελιώνα Μεσσηνίας, μία περιοχή στην οποία θέλαμε από καιρό να πάμε. Η επιλογή μας δικαίωσε, καθώς πρόκειται για μέρος από το οποίο δεν θέλαμε να φύγουμε. Εκτός του ότι χαλαρώσαμε πραγματικά, περάσαμε τέλεια, και ιδού οι λόγοι:
Μείναμε
Στον Ξενώνα Εποχές, ένα εκπληκτικό ξενοδοχείο στην Αμπελιώνα. Μπορεί να ανήκει σε έναν μεγάλο όμιλο ξενοδοχειακών επιχειρήσεων (Aldemar), ωστόσο είναι ξεκάθαρα ένας ξενώνας όπου ο πελάτης αισθάνεται φιλοξενούμενος. Όμορφα, άνετα δωμάτια, διακοσμημένα στο στυλ της περιοχής, ζεστοί κοινόχρηστοι χώροι, εξαιρετική καθαριότητα και περιποίηση. Στο δωμάτιο με το που φτάσαμε μας περίμενε τσίπουρο, κάστανο γλυκό του κουταλιού και καρύδια, ενώ στο εστιατόριο τα βράδια (που δεν θέλαμε να πολυ-κυκλοφορήσουμε εκτός χωριού) τρώγαμε σπιτικό φαγητό από αγνά, αυστηρά βιολογικά προϊόντα. Όσο για το πλούσιο πρωινό, περιλαμβάνει φρέσκα ντόπια προϊόντα, καφέ διαφόρων ειδών και - το κυριότερο - φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι (και ξέρετε πόση σημασία δίνω στο συγκεκριμένο στοιχείο...). Το μόνο που θα σας πω ακόμα είναι ότι έχουμε ήδη κλείσει για το επόμενο Πάσχα, καθώς οι Πασχαλινοί εορτασμοί στις Εποχές είναι το κάτι άλλο.
Στην Αμπελιώνα
Το χωριό περιβάλλεται από απίστευτη φύση, με επίκεντρο το προστατευόμενο Καστανόδασος. Με μία βόλτα στο δάσος ηρεμείς αυτόματα και ξεχνάς την Αθήνα, τις έγνοιες και το καυσαέριο. Το χωριό καθαυτό είναι εξαιρετικά φροντισμένο, με όμορφα σπίτια, καινούριους δρόμους, μέχρι και Κέντρο Υγείας με 2 μόνιμους γιατρούς. Βασικό σημείο συνάντησης στο χωριό είναι το Μαγαζάκι του Σπύρου, που είναι καφενείο, ταβερνάκι, παντοπωλείο και γενικώς στέκι, όλα σε ένα. Λίγο πιο έξω
Η φύση στην ευρύτερη περιοχή είναι εκπληκτική, και αυτό δεν είναι περίεργο, καθώς υπάρχει παντού πολύ νερό. Κεντρικός υδάτινος όγκος της ο Ποταμός Νέδα (ο μοναδικός ποταμός γένους θηλυκού στην Ελλάδα, όπως με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Γιάννης), ενώ πηγές, ρυάκια, παραποταμάκια, κλπ συναντώνται παντού. Επισκεφτήκαμε
Την Καρύταινα και την Ανδρίτσαινα, αρκετά συμπαθητικά χωριά και τα δύο, χωρίς ιδιαίτερες υποδομές όμως, παρότι αρκετά τουριστικά. Οι βασικοί προορισμοί όμως που επισκεφτήκαμε και προτείνουμε είναι:
*(φωτ. 1) Οι καταράκτες της Παναγίας, που αξίζουν "με τα χίλια", αλλά απαιτούν καλό πρωινό, 4x4 με λάστιχα εκτός δρόμου και παπούτσια πεζοπορίας (ή hardcore αθλητικά)
*(φωτ. 2) Ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, ένας μινι-Παρθενώνας που κτίστηκε από τον Ικτίνο τον 5ο αιώνα Προ Χριστού. Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε διαδικασία αναστήλωσης, κάτω από ειδικό υπόστεγο για προστασία από την υγρασία και τα νερά της βροχής
*(φωτ. 3) Η εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας, που θεωρείται θαυματουργή επειδή έχουν φυτρώσει δέντρα στη σκεπή της (τα οποία - θεωρητικά - δεν έχουν ρίζες). Έχει ενδιαφέρον, δεν θα πρότεινα όμως να την επισκεφτεί κανείς Κυριακή ή ημέρα αργίας, καθώς αποτελεί αγαπημένο προορισμό προσκυνητών που συρρέουν από όλη την Ελλάδα με πούλμαν, ακολουθούμενοι από μικροπωλητές εικονισμάτων, φυλακτών, κλπ - καταλαβαίνετε τι εννοώ... Φάγαμε
Όμορφες και πλούσιες τοπικές γεύσεις, από τις οποίες ξεχωρίζω:
*(φωτ. 1) Την χαρακτηριστική ομελέτα με παστό χοιρινό, στην πλατεία του χωριού Πλατάνια. Πλούσια, πικάντικη, τέλεια. Γίνεται και με φρέσκια ντομάτα, και ονομάζεται Καγιανάς
*(φωτ. 2) Το ελάφι κοκκινιστό με μανιτάρια, στα Παπάκια, έξω από την Καρύταινα. Το συγκεκριμένο μέρος είναι "must" στην περιοχή. Σερβίρει, εκτός από τα κλασσικά της ώρας και το ελάφι, φασιανό, αγριογούρουνο, κόκκορα και στρουθοκάμηλο
*(φωτ. 3) Το φημισμένο γαλακτομπούρεκο της Μεγαλόπολης, στου Σιαμπάνη (αξίζει, κι ας συστεγάζεται με βενζινάδικο) ή στην ΑΣΤΟΡΙΑ. Στη φωτό το βλέπετε ζεστό και ολόφρεσκο. Νομίζω ότι οποιοδήποτε περαιτέρω σχόλιο περιττεύει... Μη με ρωτήσετε για κρασί στην περιοχή. Για να βλέπετε ότι τόση ώρα δεν αναφέρω τίποτα, θα υπάρχει σοβαρός λόγος. Πράγματι, παρότι τα κρασιά της Μαντινείας και της Νεμέας παράγονται αρκετά κοντά για να θεωρούνται "ντόπια", όπου κι αν βρέθηκα το κρασί που βρήκα ήταν χύμα απροσδιορίστου προέλευσης. Σε μία περίπτωση μάλιστα δοκίμασα (γιατί το κάνω πάντα) και ήταν τόσο υπερ-θειωμένο που ακόμα και η ελάχιστη αυτή ποσότητα της δοκιμής με έκανε να ξυπνήσω με φρικτό πονοκέφαλο το άλλο πρωί. Οπότε, τα περισσότερα γεύματά μας στην εκδρομή αυτή συνοδεύτηκαν από αναψυκτικά, νερό ή μπίρα. Όσα λοιπόν έχουμε συζητήσει και αναλύσει κατά καιρούς περί οινοτουρισμού στην Ελληνική ύπαιθρο... Μύθος (ε, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο πειρασμό του λογοπαίγνιου...).
Όπως καταλαβαίνετε η εκδρομή στην Αμπελιώνα με όλα τα παραπάνω προτείνεται ανεπιφύλακτα. Εμείς θα την ξανακάνουμε γιατί δεν την χορτάσαμε (και το πολύ-πολύ θα φέρω μαζί το κρασί μου). Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε την όμορφη ιστοσελίδα του Ξενώνα Εποχές. Θα την βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.epohes.gr.
|
RSS Feed