 Ξεκαθαρίζω "με το καλημέρα" ότι η συνταγή δεν είναι δική μου αλλά του μέγιστου Jamie Oliver. Εγώ αφ'ενός εκανα κάποιες πολύ μικρές αλλαγές/παρεμβάσεις, και αφ' ετέρου εντυπωσιάστηκα από την έκφραση ικανοποίησης της συζύγου με την πρώτη μπουκιά αλλά και μέχρι που έγλειψε το πιάτο στο τέλος. Αφού λοιπόν το πιάτο πέρασε από έναν τόσο αυστηρό και δύσκολο κριτή, σας το προτείνω με κλειστά μάτια!
Ξεκινάμε λοιπόν. Για την κολοκυθο-καρμπονάρα μας (εμένα και του Jamie εννοώ...) θα χρειαστείτε:
- 1 πακέτο των 500gr πέννες πολύχρωμες
- 5 μεγαλούτσικα κολοκύθια
- 4 αυγά
- 10 φέτες καπνιστό μπέικον ή πανσέτα (προτιμώ μπέικον που έχει πιο έντονη γεύση)
- 150 gr χαλούμι*
- 50 gr παρμεζάνα σε ξύσμα (πέταλα)
- 5 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος (μπορεί να είναι και διαίτης)
- μερικά φυλλαράκια από φρέσκο θυμάρι
- Ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι
Εκτέλεση:
1. Ξεκινάμε την προεργασία μας κόβοντας τα κολοκυθάκια στη μέση εγκάρσια, και μετά σε (όχι πολύ λεπτά) μισοφέγγαρα. Παράλληλα κόβουμε το χαλούμι σε κύβους, το μπέικον σε χοντρά κομμάτια και τα φυλλαράκια του θυμαριού σε πολύ μικρά και λεπτά κομματάκια
2. Βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα μπόλικο νερό με χοντρό αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει, ρίχνουμε τις πέννες μας με στόχο να γίνουν al dente (αν δεν είμαστε σίγουροι για το χρόνο, ακολουθούμε τις οδηγίες στο κουτί)
3. Σε ένα μπωλ χτυπάμε τα αυγά μας καλά, προσθέτουμε την κρέμα, το μισό χαλούμι και την παρμεζάνα και αναμιγνύουμε καλά για να γίνει μία παχύρευστη σάλτσα. Προσθέτουμε φρέσκο πιπέρι και αλάτι
4. Σε μεγάλο τηγάνι τσιγαρίζουμε τα κομματάκια του μπέικον σε ελαιόλαδο. Όταν αυτό έχει αρχίσει να παίρνει χρώμα και να μοσχοβολάει, ρίχνουμε τα κολοκυθάκια, τα οποία ουσιαστικά τηγανίζουμε ελαφρά στο λάδι που έχει πάρει το άρωμα του μπέικον. Προσθέτουμε απλόχερα φρέσκο μαύρο πιπέρι, στη συνέχεια το θυμάρι, και ολοκληρώνουμε τη διαδικασία μέχρι τα κολοκυθάκια μας να έχουν καλυφθεί τελείως από το λάδι και να έχουν αρχίσει να "χρυσίζουν" στο χρώμα.
5. Οι πέννες μας έχουν βράσει. Τις σσουρώνουμε, αφού έχουμε πρώτα κρατήσει σε ένα φλυτζάνι ανάλογη ποσότητα του νερού της βράσης των ζυμαρικών.
6. Αναμιγνύουμε αμέσως τις πέννες με τα κολοκυθάκια και το μπέικον, αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το νερό της βράσης, καθώς και τη σως της κρέμας, του αυγού και των τυριών.
7. Στο τελευταίο ανακάτεμα προσθέτουμε το υπόλοιπο χαλούμι και σερβίρουμε τρίβοντας φρέσκο πιπέρι από πάνω.
* Η συνταγή βεβαίως δεν προβλέπει χαλούμι, αλλά παρμεζάνα. Εγώ όμως βρήκα ψωνίζοντας ένα εξαιρετικό artisan χαλούμι και είπα να "παίξω" με αυτό - και δεν το μετάνιωσα. Το χαλούμι γενικώς μου αρέσει γιατί δίνει γεύση, αφού είναι αρκετά αλμυρό, δεν λιώνει, ενώ τα μυρωδικά του δίνουν μία έξτρα αρωματική διάσταση στο πιάτο.
Με τι κρασί συνδυάζουμε; Επιθεωρώντας την συνταγή, πριν βγω για ψώνια, είχα κατασταλάξει σε ένα μυρωδάτο Νεοζηλανδέζικο Sauvignon Blanc, τα πράσινα αρώματα του οποίου θα έκαναν καλό παιχνίδι με τα κολοκυθάκια, και όχι μόνο. Στον Βασιλόπουλο, όμως, έπεσα σε μία μεγάλη προθήκη που είχε τη Λημνία Γη 2007 του Κτήματος Χατζηγεωργίου σε προσφορά (€7.20). Θυμήθηκα λοιπόν το φίλο μου τον Πέτρο και το πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Λήμνο παρέα, σκέφτηκα και ότι το ευωδιαστό ξηρό Μοσχάτο του θα πήγαινε τέλεια με τα αρώματα του θυμαριού της συνταγής, αλλά και του δυόσμου από το χαλούμι, οπότε η Λήμνος επεκράτησε της Νέας Ζηλανδίας πανηγυρικά!
Καλή όρεξη!
 Έχετε παρακολουθήσει την ιστορία που έχει ξεσπάσει εδώ και κάτι μήνες με τα κρασιά Brunello του Montalcino; Έχει γίνει ολόκληρο σκάνδαλο, το οποίο εξελίχθηκε σε μεγάλο δικαστικό αγώνα, επειδή σε κάποιο έλεγχο που έγινε σε δείγματα κρασιών, βρέθηκαν ενδείξεις νοθείας. Όχι, δεν πρόκειται για χημικά, δηλητήρια, κλπ, όπως θα περίμενε ο Έλληνας τηλεθεατής του Ευαγγελάτου και του Νίκου Τσιαμτσίκα. Απλά, ο έλεγχος έδειξε ότι αντί για 100% Sangiovese, που είναι βάση νόμου η ποικιλιακή σύνθεση του Brunello di Montalcino, κάποιες φιάλες περιείχαν - άκουσον άκουσον - μη επιτρεπόμενες ποικιλίες όπως Cabernet Sauvignon ή Merlot, σε ποσοστά που άγγιζαν το 1%! Δίκαια αναρωτιέστε λοιπόν, σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;;;!!!
Είναι γεγονός ότι η ποικιλία του Brunello, που είναι κλώνος του Sangiovese Grosso, ενδείκνυται για να δίνει κρασιά με δύναμη, ένταση, πλούσιο σώμα και γεμάτες ταννίνες. Γι αυτό και το Brunello di Montalcino είναι ένα δυνατό, χειμωνιάτικο ερυθρό κρασί που συνοδεύει δυνατά κόκκινα κρέατα και έχει αδυναμία στο μεγαλόσωμο κυνήγι, όπως ελάφι ή αγριογούρουνο. Ωστόσο, θεωρώ αστείο να δημιουργείται θέμα γύρω από την ύπαρξη μίας ευγενούς, διεθνούς ποικιλίας σε ποσοστό μικρότερο ή ίσο του 1% σε οποιοδήποτε κρασί, ειδικά όταν πρόκειται για κρασιά με έντονο προσωπικό στοιχείο από παραδοσιακούς οίκους μίας πολύ γνωστής οινοπαραγωγικής περιοχής. Ειδικά μάλιστα από τους Ιταλούς, ορισμένα από τα καλύτερα κρασιά των οποίων προέκυψαν μέσα από ανατροπές, ρήξεις με το κατεστημένο και συνειδητές παραβάσεις απαρχαιωμένων νομοθεσιών.
Κάποιοι βγήκαν ήδη και είπαν ότι τα δικά τους τα κρασιά ελέγθηκαν και είναι ανόθευτα και καθαρά: Προ ημερών έλαβα με χαρά το σχετικό δελτίο τύπου από τον οίκο Antinori - λέω με χαρά γιατί και αγαπώ τον συγκεκριμένο οίκο και υποστηρίζω όσους έχουν αγωνιστεί για να στηρίξουν και να αναδείξουν την ποικιλία του Sangiovese, που είναι από τις πολύ αγαπημένες μου. Ωστόσο, το ξαναλέω, εμένα με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Και αν αυτό είναι εξαιρετικό, όπως είναι τα καλά Brunelli που έχω δοκιμάσει, τότε είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ την ύπαρξη μίας ξένης ποικιλίας σε ποσοστό 1%, που στον οινικό κόσμο θεωρείται ουσιαστικά μηδαμινό.
Ευελπιστώ ότι θα μπορώ να σας πω νεότερα και πιο εμπεριστατωμένα στοιχεία όταν επιστρέψω από Τοσκάνη, καθώς θα έχω συναντηθεί με τους φίλους μου στο Poggio Antico, που είναι από τα αγαπημένους μου παραγωγούς Brunello di Montalcino. Στο μεταξύ, οι φίλοι του Brunello μπορούν να ενημερώνονται σχετικά με το αγαπημένο τους ερυθρό κρασί από την ιστοσελίδα τους κλαδικού οργάνου της περιοχής, του Consorzio del Vino Brunello di Montalcino.
Η προβολή του Merlove, του έργου-οδοιπορικού για το Merlot που σας είχα αναφέρει προ καιρού, έγινε στις 27 του Ιουνίου στην Καλιφόρνια με μεγάλη επιτυχία - τη μεγαλύτερη δυνατή δηλαδή, καθώς ξεπούλησε θέσεις και εισιτήρια. Το έργο θα ξαναπροβληθεί τον Σεπτέμβριο και μετά θα αρχίσει διεθνή περιοδεία.
Στο βιντεάκι που ακολουθεί, ο Rudy McClain, σκηνοθέτης και παραγωγός του Merlove, ευχαριστεί όσους τον βοήθησαν και προαναγγέλει τις χώρες στις οποίες το έργο θα προβληθεί, εκτός ΗΠΑ. Μάλιστα, αν ακούσετε προσεκτικά, περίπου 13 λεπτά από την αρχή του βίντεο, μιλάει και για την Ελλάδα - μετά την επικοινωνία που είχαμε και την κίνηση που είχαν στο site τους από Έλληνες οινόφιλους, ειδικά όταν δημοσίευσα την είδηση της πρεμιέρας, πρώτα εδώ και μετά στον ΟΙΝΟΧΟΟ του Ιουνίου.
 Λοιπόν βρήκα ένα Κρητικό εστιατόριο κυριολεκτικά "μέσα στα πόδια μου". Το Τόπος Γεύσης Κρήτη έχει ανοίξει στη Ν. Ερυθραία από το Σεπτέμβριο, δεν είχε κάνει όμως ως τώρα διαφήμιση ή κάποια προωθητική ενέργεια, μέχρι που μοίρασε ένα flyer στην ευρύτερη περιοχή και μπήκε, τελικά, στο "radar" μου.
Πέρασα προχτές τελείως στο συμπτωματικό και το αυθόρμητο, γυρίζοντας από το video club. Δεν είχα σκοπό να φάω, για την ακρίβεια είχα πει ότι εκείνο το βράδυ θα προσέξω - πόσες φορές όμως δεν τα έχουμε πει αυτά...
Στο ζητούμενο τώρα: Πρόκειται για ένα μικρό, αλλά πολύ μοντέρνα φτιαγμένο εστιατόριο, σ' ένα μικρό και ήσυχο στενό της Ν. Ερυθραίας. Φωτεινό, περιποιημένο, με τραπεζάκια και μέσα και έξω. Ο μάγειρας είναι από το Ηράκλειο, ο σερβιτόρος (ο Ανδρέας) από τα Χανιά, ενώ η σερβιτόρα (δεν συγκράτησα το όνομά της) από το Ρέθυμνο. Όπως καταλαβαίνετε, το νησί εκπροσωπείται αρκούντως!
Το μενού είναι σύντομο αλλά περιεκτικό. Περιλαμβάνει ότι θα περιμένε κανείς από ένα Κρητικό μαγαζί: Χοχλιούς, απάκι, μαραθόπιττα, βολβούς, αρνάκι οφτό, και πάει λέγοντας. Για τους πιο τολμηρούς (κι αυτούς που δεν φοβούνται τη χοληστερίνη τους δηλαδή) προτείνονται και οι πατάτες οι τσικαλάτες με στάκα από δίπλα για βούτηγμα!... Εγώ δοκίμασα Γαμοπίλαφο με Ζυγούρι, που ήταν γευστικότατα και τα δύο, και μία νόστιμη Κρητική σαλάτα κομπλέ με ξινομυζήθρα, παξιμάδια κρίθινα, κάπαρη, κλπ. Δεσμεύτηκα όμως να ξαναπάω, αυτή τη φορά με το φίλο μου το Μιχάλη που είναι πιο ειδικός στην κουζίνα της Μεγαλοννήσου, καθότι Κρητικός.
Μοναδική μου παρατήρηση σε αυτή τη φάση ήταν το γεγονός ότι τα εμφιαλωμένα κρασιά που προσφέρει το κατάστημα - ενώ είναι και αρκετά και καλής ποιότητας - προέρχονται από οπουδήποτε εκτός από την Κρήτη, το οποίο είναι κρίμα, αν σκεφτεί κανείς πόσο καλά κρασιά μας δίνει, πλέον, το νησί. Βέβαια, όσοι κάνουν κέφι τον καλό Μαρουβά θα περάσουν μία χαρά - εγώ μετά από τους τρεις μαρουβάδες που με κέρασαν όσο περίμενα να ετοιμαστεί το Γαμοπίλαφο ήμουν "έξω ντέρτια και καημοί"!
Θα βρείτε το Τόπος Γεύσης Κρήτη στην "ενδοχώρα" της Ν. Ερυθραίας (Ευαγγελιστρίας 13 / 210-6250345). Καλή όρεξη!
 Τελικά λοιπόν ή είμαι πολύ μπροστά από την επικαιρότητα, ή ο ξένος τύπος με παρακολουθεί και με αντιγράφει. Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι το τελευταίο Decanter περιλαμβάνει μία ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη στο Κυπριακό κρασί (είχα πρωτοδημοσιεύσει το άρθρο "Η Άνοιξη του Κυπριακού Κρασιού" στον Οινοχόο, τεύχος Οκτωβρίου 2006), ενώ, στο ίδιο τεύχος, δημοσιεύει συνέντευξη με τον Claude και την Lydia Bourguignon (των οποίων συνέντευξη με τίτλο "Οι Γιατροί του Terroir" είχα δημοσιεύσει στον Οινοχόο, τεύχος Μαρτίου 2007). Και βέβαια ενθουσιάστηκα όταν στους Financial Times του προηγούμενου Σαββατοκύριακου η μέγιστη Jancis Robinson MW (στην οποία έχω πάρει τη μοναδική συνέντευξη που έδωσε ποτέ σε Ελληνικό μέσο και δημοσιεύτηκε στον Οινοχόο, τεύχος Φεβρουαρίου 2007) δημοσίευσε άρθρο με τίτλο "Everything's coming up rosé", αφιερωμένο στα ροζέ του καλοκαιριού - ένα θέμα που πρωτοέπιασα στην πρώτη μου συνεργασία με τον Οινοχόο ("Η Αντεπίθεση του Ροζέ"), στο τεύχος του Ιουνίου 2006.
Αστειεύομαι, μη με πάρετε για κανέναν ψωροφαντασμένο, αν και δεν σας κρύβω ότι κολακεύομαι όταν βλέπω τα ξένα μέσα να ασχολούνται με θέματα που είχα πιάσει πριν από πολύ καιρό. Σήμερα πάντως θέλω να σταθώ στη Jancis, η οποία είναι γνωστή φαν του ροζέ κρασιού, όπως άλλωστε (φαντάζομαι θα το έχετε πλόν καταλάβει) είμαι κι εγώ. Το συγκεκριμένο της άρθρο είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό, αν και ασχολείται με τα εξαιρετικά ροζέ της Προβηγγίας, τα οποία δύσκολα βρίσκουμε σε Ελληνικά ράφια (θέλει ψάξιμο...). Εγώ όμως επιμένω ότι τα Ελληνικά ροζέ βρίσκονται σε πραγματικά πολύ καλό δρόμο, και δεν καταλαβαίνω γιατί να ην τα επιλέξει κανείς με το φαγητό του το καλοκαίρι, είτε τρώει ένα απλό και ελαφρύ λαδερό με κόκκινη σάλτσα, είτε μία μακαρονάδα με θαλασσινά και φρέσκια ντομάτα, ακόμα κι αν τρώει κεφτέδες ή μπιφτέκια, στη βεράντα ή τον κήπο.
Τα Ελληνικά ροζέ που συναντάμε στο εμπόριο πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Εγώ από αυτά ξεχωρίζω τα εξής (όχι σε σειρά προτεραιότητας, για να μην παρεξηγούμαστε):
- Βυσσινόκηπος Παλυβού
- Αβαντίς Ροζέ
- Λαμπαδίας, Κτήμα Μερκούρη
- Ακακίες Κυρ-Γιάννη
- Rosé Gentilini
- Ροζέ Επιλογές Τριανταφυλλόπουλου
- Thema Rosé Παυλίδη
- Αμέθυστος Ροζέ
- Καλοκαιρινό Χαρλαύτη
- Καβειρώ Χατζηγεωργίου
- Δυο Φίλοι Ροζέ, Οινοποιητική Σιάτιστας
- Nico Lazaridi Ροζέ
- Veriki Ροζέ Χατζημιχάλη
Τα παραπάνω είναι όλα "ένα κι ένα". Αν δεν έχετε δοκιμάσει κάποιο από αυτά, μη διστάσετε να το κάνετε αυτό το καλοκαίρι. Κι αν πάλι τα έχετε δοκιμάσει όλα... η επανάληψις είναι η μήτηρ της μαθήσεως!
Α, κι αν ξεχνάω κάποιο, ή πιστεύετε ότι κάτι μου έχει ξεφύγει, κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο!...
Ακολουθήστε λοιπόν, αν όχι εμένα, τουλάχιστον την Jancis Robinson, που προτείνει κρασιά ροζέ "for summer drinking". Φανταστείτε, αν οι Άγγλοι ταυτίζουν το ροζέ με το καλοκαίρι τους - που διαρκεί κάποιες μέρες το χρόνο - τι πρέπει να κάνουμε εμείς, που το δικό μας ξεπερνάει τους 6 μήνες! Παρεμπιπτόντως, το ενδιαφέρον άρθρο της Jancis για τα ροζέ του φετινού καλοκαιριού θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Είχα περιέργεια από καιρό να επισκεφτώ το Fragma, το cafe-restaurant που βρίσκεται πάνω στο φράγμα της Λίμνης του Μαραθώνα. Χτες λοιπόν η περιέργεια μας οδήγησε στο μέρος που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι (αλλά δυστυχώς δεν...) το Como της Αττικής.
Πρώτη εντύπωση: το Fragma μοιάζει να πάσχει από διχασμό προσωπικότητας - δηλαδή να μην ξέρει αν είναι cafe-bar ή εστιατόριο. Και, αντικειμενικά, στο πρώτο είναι πολύ καλύτερο.
Ας αρχίσουμε από την αρχή: το τραπέζι μας ήταν προνομιούχο, όπως γενικά είναι τα τραπέζια του φαγητού, γιατί είχε τη λίμνη "πιάτο". Επειδή μάλιστα η λίμνη ήταν και σε κάποια σημεία φωτισμένη, η εμπειρία γίνεται ακόμα πιο όμορφη. Η εξυπηρέτηση όμως παρέπεμπε πιο πολύ σε καφετέρια. Τι εννοώ; Θα ήθελα να είχα δοκιμάσει το Viognier Σκούρα που παρήγγειλα πριν αυτό σερβιριστεί απλόχερα στα ποτήρια μας, όπως και θα μπορούσα να είχα δείξει στο σερβιτόρο τον εύκολο και σωστό τρόπο ανοίγματος φιάλης με βιδωτό πώμα stelvin για να μην παιδεύεται μία ώρα. Αυτά ήταν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια. Το χειρότερο είναι ότι, λίγο αργότερα, όταν το μέρος άρχισε να γεμίζει, οι επισκέψεις των σερβιτόρων στα τραπέζια του φαγητού άρχισαν να σπανίζουν...
Ο κατάλογος είναι αρκετά πλούσιος, με σαλάτες, ορεκτικά, πολλές επιλογές σε πάστα, καθώς και κύρια πιάτα με επίκεντρο και το κρέας και το ψάρι. Η λίστα των κρασιών είναι αξιοπρεπής, με καλό βάθος και όχι παράλογες τιμές. Λίγο τις χρονιές πρέπει να προσέξουν, έτσι ώστε κάποια κρασιά που δεν "φεύγουν" πολύ, να ανανεώνονται για να μπορεί κανείς να τα απολαμβάνει φρέσκα και σφριγηλά.
Στην πράξη, τα ορεκτικά ήταν αρκετά καλά, αν και τόση γενναιοδωρία στο balsamico ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν. Στα κύρια τα χαλάσαμε όμως... Οι πατάτες - και οι τηγανητές και οι φούρνου - ήταν αυτό που λέμε με σύγχρονη ορολογία "προκάτ", ενώ το ψήσιμο στην καρδιά φιλετου που παρήγγειλα εγώ (που σαν κομμάτι δεν ήταν κακό) είχε φύγει από το medium-rare και πλέον φλέρταρε με το tartare. Κι αυτό δεν θα με προβλημάτιζε ιδιαίτερα αν δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν αποτέλεσμα άγνοιας, καθώς σε ορισμένα σημεία το εσωτερικό του κρέατος ήταν κρύο... Το γλυκό ήταν απλά αδιάφορο. Η τιμή, πάντως, διόλου υπερβολική: για τρία ορεκτικά, δύο κύρια, ένα γλυκό, ένα μπουκάλι κρασί (+ μία coca light και δύο κουβέρ), ο λογαριασμός μας ανήλθε στα €104.
Το μέρος έχει απίστευτες δυνατότητες, γι αυτό και χθες, Τετάρτη βράδυ, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Το φυσικό σκηνικό είναι φοβερό (είμαι σίγουρος ότι είναι ακόμα καλύτερο κατά το σούρουπο, όταν αρχίζει να βραδιάζει) και, εκτός των άλλων, το πράσινο και η λίμνη έχουν μία απίστευτη δροσιά που κάνουν το Fragma όαση, ειδικά τις βραδιές υπερβολικής καλοκαιρινής ζέστης στην Αθήνα. Θα ήθελα πολύ ο χώρος του εστιατορίου να είναι πιο απομονωμένος από το καφέ, και, βέβαια, θα ήθελα πολύ περισσότερη έμφαση στην κουζίνα και την σωστή εξυπηρέτηση. Με λίγα λόγια, με μερικές απλές κινήσεις, το μέρος μπορεί να γίνει ένα σούπερ στέκι για όλο το χρόνο. Σημειώστε δε ότι η προνομιακή του θέση ενισχύεται και από το γεγονός ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα (20 λεπτά από την Κηφισιά μέσω Σταμάτας).
Αν το προτείνω; Ναι, για καφέ, γλυκό, ένα σνακ, άντε μία μακαρονάδα και μία μπύρα με φόντο τη λίμνη και την πανέμορφη φύση γύρω της. Μέχρι εκεί, όμως.
Για να πάτε στο Fragma, καλό είναι να καλέσετε στο 210-8143415 ή να μπείτε στην ιστοσελίδα www.fragma.gr, που έχει και χάρτη με οδηγίες πρόσβασης για όσους δεν ξέρουν την περιοχή.
|
RSS Feed