 Αν σας αρέσουν, όπως κι εμένα, τα αβοκάντο, θα έχετε παρατηρήσει ότι εισάγονται από μακρινές, εξωτικές και ζεστές χώρες, ωστόσο για να μην φτάσουν υπερ-γινωμένα (επί το λαϊκότερον "νια-νια") στα ράφια του μανάβη μας, έρχονται επίτηδες όσο είναι ακόμα άγουρα και σκληρά.
Λοιπόν έμαθα (και εφάρμοσα) ένα έξυπνο, απλό και αποτελεσματικό τρικ για να επισπέυδουμε την ωρίμανση του αβοκάντο αφού το ψωνίσουμε και το φέρουμε στο σπίτι: Δεν έχουμε παρά να το τυλίξουμε στη χάρτινη σακούλα του μανάβη (προσοχή: ένα ανά σακούλα) και να το αφήσουμε από βραδίς σε ένα σκοτεινό ντουλάπι ή συρτάρι, μακριά από άλλα λαχανικά ή φρούτα, που δεν ανοίγει συχνά. Μέχρι την άλλη μέρα, και ειδικά το μεσημέρι που θα το χρειαστούμε για το γεύμα μας, θα είναι μαλακό και ώριμο, έτοιμο να μας δώσει νόστιμα ορεκτικά σε συνδυασμό με καβούρι, γαρίδα ή προσούτο, να ενσωματωθεί στη σαλάτα μας, να "πάρει επάνω του" ένα πικάντικο guacamole, ή και να αποτελέσει από μόνο του ένα γευστικό και δροσιστικό ορντέβρ, "ντυμένο" με μία κομψή βινεγκρέτ ή μία ελαφριά σάλτσα ροκφόρ.
Εν τω μεταξύ, αφού κόψουμε το αβοκάντο στα δύο κατά μήκος, συχνά δυσκολευόμαστε να βγάλουμε το μεγάλο κουκούτσι που έχει στη μέση. Το κόλπο εκεί είναι να πάρουμε ένα μεγάλο μαχαίρι σεφ, και, κρατώντας το οριζόντια και ψηλά πάνω από το κουκούτσι, να το κατεβάσουμε με δύναμη, βυθίζοντάς το βαθιά στην σφικτή του σάρκα. Σηκώνοντας το μαχαίρι από το αβοκάντο, θα πάρουμε μαζί και το κουκούτσι, αφήνοντας τον υπόλοιπο πεντανόστιμο αλλά και ιδιαίτερα ωφέλιμο για την υγεία καρπό έτοιμο προς χρήση. (Δεν θα το πίστέψετε, αλλά αυτό το κόλπο - που πιάνει πάντα - το είχα δει πριν πολλά χρόνια στην Αγγλική τηλεόραση, σε ένα πρόγραμμα όπου το επιδείκνυε ο γνωστός pop-star Boy George!)
Και αν, αφού πάρετε τα αβοκάντο και δοκιμάσετε το παραπάνω κόλπο για να διαπιστώσετε αν όντως θα ωριμάσουν "εν μία νυκτί", αναρωτηθείτε μετά τί να τα κάνετε, πάρτε την απλή πλην νόστιμη συνταγή "Πάστα με Αβοκάντο και Ricotta" από το τεύχος Ιανουαρίου του Αγγλικού περιοδικού TasteItalia, για να αξιοποιήσετε τα - ώριμα πλέον - αβοκάντο σας καταλλήλως...
Θα χρειαστούμε:
* 400 γραμμάρια ζυμαρικά σε σχήμα κοχύλι (conchiglie)
* 2 αβοκάντο, ξεφλουδισμένα και λιωμένα
* 7 κουταλιές της σούπας κρεμώδες Ιταλικό τυρί Ricotta
* 2 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
* 2 κουταλιές της σούπας φρέσκο κόλιανδρο, λεπτοκομμένο
* αλάτι και φρεσκοκομμένο πιπέρι
* χοντρο-τριμμένη παρμεζάνα κατά βούληση, στο σερβίρισμα
Βράζουμε τα conchiglie σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Εν τω μεταξύ ανακατεύουμε τη Ricotta, το λιωμένο αβοκάντο και την κρέμα γάλακτος, δημιουργώντας μια βελούδινη, παχύρευστη σάλτσα. Αλατίζουμε και προσθέτουμε το κόλιανδρο, ανακατεύοντας . Σουρώνουμε τα ζυμαρικά, τα οποία επιστρέφουμε στην κατσαρόλα τους, προσθέτουμε την σάλτσα μας και ανακατεύουμε καλά. Τρίβουμε μαύρο πιπέρι και μεταφέρουμε σε ζεστό βαθύ μπωλ σερβιρίσματος. Γαρνίρουμε με τριμμένη παρμεζάνα και σερβίρουμε.
Κι αν θέλετε μία πρωτότυπη πρόταση κρασιού για να συνδυάσετε το πιάτο αυτό, σας προτείνω ένα φρέσκο Grüner Veltliner από την Αυστρία ή ένα αφρώδες και δροσιστικό Prosecco από την Ιταλία. Μμμ... in gusto perfetto, όπως θα'λεγε και ο Ακάκιος!
 Διαβάζω με χαρά ένα πολύ καλό άρθρο για την Ελληνική κουζίνα και το Ελληνικό κρασί στο περιοδικό Wine Enthusiast. Το άρθρο πραγματεύεται "Τα Δώρα της Ελλάδας" (Greece Bears Gifts) και συμπεριλαμβάνεται στο επετειακό τεύχος του περιοδικού με τίτλο "Best of Year 2007".
Το άρθρο είναι ιδιαίτερα θετικό για την Ελληνική οινο-γαστρονομία. Είναι γραμμένο από τη δημοσιογράφο Karen Berman και επικαλείται σχόλια και απόψεις του chef του εστιατορίου Molyvos στη Νέα Υόρκη, καθώς και ενός από τους μεγάλους εισαγωγείς Ελληνικών κρασιών στην Αμερικάνικη αγορά.
Ο υπότιτλος του άρθρου δηλώνει: "Ζωντανή, φρέσκια και αρωματική, η κουζίνα της Ελλάδας βρίσκει την ιδανική παρέα στα κρασιά της χώρας, που έχουν τον αντίστοιχο χαρακτήρα." Μου άρεσε πολύ και από δημοσιογραφικής, αλλά και από πατριωτικής άποψης, γιατί είναι ένα πλήρες άρθρο: Μιλάει για τους βασικούς μας μεζέδες αλλά και τα κρασιά των διαφόρων οινοπαραγωγικών περιοχών μας, επιτυγχάνοντας να ανοίξει την όρεξη του ξένου αναγνώστη αρκετά, έτσι ώστε να ενδιαφερθεί να μάθει, να δοκιμάσει και - γιατί όχι - να σκεφτεί την Ελλάδα την επόμενη φορά που θα σχεδιάσει τις διακοπές του.
Α, και κάτι πολύ σημαντικό: Το άρθρο κλείνει με δύο πολύ κλασσικές Ελληνικές συνταγές: Τις Γαρίδες Σαγανάκι και το Μουσακά της Αγλαΐας Κρεμέζη.
Αν θέλετε να το τσεκάρετε, θα το βρείτε στην άλλη άκρη αυτού εδώ του link.
Περί Γιαννιώτικης αλευρόπιττας ο λόγος...
 Καλησπέρα σας και Χρόνια Πολλά. Το Χριστουγεννιάτικο ταξίδι μου στα όμορφα Ιωάννινα με έβαλε σε σκέψεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...
Πολλές παραδοσιακές συνταγές της Ελληνικής κουζίνας αντικατοπτρίζουν τη φτώχεια και τη δυστυχία που πέρασε η χώρα μας μέσα από την πολυτάραχη ιστορία της. Βλέπετε η Ελληνίδα νοικοκυρά, πάντα φιλόξενη και πρόθυμη να ανοίξει το σπίτι της σε μουσαφιραίους, πολλές φορές κλήθηκε να χρησιμοποιήσει όλη της τη φαντασία προκειμένου να φτιάξει φαγητό για να χορτάσουν οι δικοί της και οι "ξένοι", με τις ελάχιστες δυνατές πρώτες ύλες.
Το γεγονός ότι η κουζίνα μας είναι πλούσια σε λαχανικά, όσπρια και δημητριακά, είναι, ως ένα μεγάλο βαθμό, απόδειξη αυτού που λέω και όχι απλά δείγμα των υγιεινών διατροφικών μας συνηθειών από παλιά. Για να φτάσει κρέας στο τραπέζι, εκτός αν πρόκειτο για κυνήγι, θα σήμαινε ότι ο νοικοκύρης θα έπρεπε να σφάξει κάποιο από τα ζώα του. Ωστόσο, ενώ το κρέας ενός ζώου είναι πεπερασμένο ποσοτικά, το γάλα και τα υποπροϊόντα του, τα αυγά, αλλά και οι αναπαραγωγικές δυνατότητες των ζώων τα έκαναν ιδιαίτερα πολύτιμα στο νοικοκυριό, και καθιστούσαν τη σφαγή τους λύση τελευταίας ανάγκης. Η δημιουργικότητα της νοικοκυράς στις δύσκολες αυτές στιγμές φαίνεται σε πιάτα όπως οι διάφοροι "ψεύτικοι" κεφτέδες (από πατάτα, ντομάτα, κολοκύθι, ρεβύθια, κλπ), οι πολλές χορτόπιττες κ.α.
Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί η Γιαννιώτικη Αλευρόπιττα (ή ζυμαρόπιττα) που δοκίμασα πρόσφατα. Πρόκειται για ένα πιάτο που "φτουράει", χορταίνει, και φτιάχνεται γρήγορα από απλές και φτηνές πρώτες ύλες. Ακολουθεί η παραδοσιακή συνταγή της.
Θα χρειαστούμε:
2.5 χούφτες αλεύρι
Νερό
2 αυγά
Μισό κουταλάκι αλάτι, πιπέρι
Μισή κούπα λάδι
350 γραμμάρια φέτα σε τρίμμα
Ανακατεύουμε σε μεγάλο μπολ το αλεύρι με το αλατοπίπερο. Προσθέτουμε τα αυγά και κατόπιν νερό, σε ποσότητα ικανή για να φτιάξουμε ένα ρευστό χυλό. Ρίχνουμε το μισό λάδι, ενώ με το άλλο μισό λαδώνουμε ένα χαμηλό λεπτό ταψί. Περιχύνουμε το μίγμα στο ταψί, ενώ από πάνω ρίχνουμε το τυρί, προσέχοντας να πάει παντού. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 40 λεπτά, ώσπου να ροδίσει, και σερβίρουμε.
Για ποικιλία ή πιο σύνθετες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε, μαζί με το τυρί, ρίγανη, ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά, ελιά, καθώς και φρέσκια ντομάτα (μόνο να είναι σουρωμένη, για να μη βγάλει πολλά ζουμιά).
Μην παραξενευτείτε αν ακούσετε Γιαννιώτες να αποκαλούν την αλευρόπιττα "πίτσα"... Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι στην συνταγή μας αυτή βασίστηκαν οι Ιταλοί και δημιούργησαν την πίτσα!
Παρεμπιπτόντως, αν προτιμάτε αντί να φτιάξετε την αλευρόπιττα μόνοι σας να την απολαύσετε στο φυσικό της περιβάλλον, σας προτείνω την Ταβέρνα της Κικίτσας, στο Μονοδένδρι, στα Ζαγοροχώρια. Μόνο να είστε προετοιμασμένοι, καθώς εκεί η πίττα παραγγέλνεται ολόκληρη (όλο το ταψί δηλαδή), ανεξαιρέτως του πλήθους της παρέας, και χρειάζονται τουλάχιστον 4 άτομα για να την καταφέρουν, ειδικά αν έχουν παραγγείλει και ορεκτικά, κρεατικά, κλπ. Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι το ταψί αυτό, που περιέχει τις λιγοστές χούφτες αλεύρι, το τυράκι και τα 2 αυγά, χρεώνεται 17 Ευρώ - 5.800 δραχμές για εμάς τους παλαιότερους! Ο μόνος λόγος που το αναφέρω, και μάλιστα σε δραχμές, είναι γιατί η παλιά Γιαννιώτισσα νοικοκυρά που επινόησε τη συνταγή αυτή ως κάτι φτηνό που μπορεί να παρασκευαστεί εκ των ενόντων, σίγουρα θα εντυπωσιαζόταν αν ήξερε ότι σήμερα αποτελεί τοπική σπεσιαλιτέ σε ταβέρνες και εστιατόρια, και παρουσιάζει (βάσει πρόχειρων υπολογισμών) τετραψήφιο τοις εκατό περιθώριο κέρδους!
Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, αξίζει να δοκιμάσετε την Γιαννιώτικη αλευρόπιττα, και να θυμάστε ότι με κάποιες απλές παραλλαγές μπορεί να αποτελέσει ένα εύκολο, γρήγορο και νόστιμο πιάτο που θα συνοδεύσει ένα όμορφο μπουκάλι λευκό ή ροζέ κρασί, ένα βραδάκι με παρέα...
 Έχετε παρατηρήσει τη ραγδαία εξάπλωση των Free Press εφημερίδων και περιοδικών; Στην αρχή ξεκίνησαν δειλά-δειλά κάποιες πρώτες εφημερίδες ποικίλης ύλης, τώρα πλέον όμως έχουν κυκλοφορήσει και πολλά εξειδικευμένα free press έντυπα: για ακίνητα, για εργασία & καριέρα, για αθλητικά, για τεχνολογία, κλπ κλπ.
Σκεφτόμουν λοιπόν κάποια στιγμή αν και πότε θα κυκλοφορήσει και κάποιο ανάλογο έντυπο για θέματα γαστρονομίας και κουζίνας. Και να που όντως υπάρχει! Είναι το I Cook Greek, το οποίο ανακάλυψα συμπτωματικά πριν από 3-4 μήνες, έξω από το Cook Shop της περιοχής μου.
Το I Cook Greek είναι ένα πολύ καλοστημένο έντυπο, αφιερωμένο στην κουζίνα, τη μαγειρική και τη γεύση. Με πολύ καθαρό, όμορφο και μοντέρνο look&feel, περιέχει πολύ ενδιαφέροντα θέματα γύρω από κάθε πτυχή του φαγητού, συμβουλές αγοράς και μαγειρικής, καθώς και πολύ πρωτότυπες συνταγές από γνωστούς σεφ. Καταπιάνεται με θέματα γαστρονομίας από όλη την Ελλάδα (σ'αυτόν τον τομέα Ελλάδα δεν είναι επ'ουδενί μόνο η Αθήνα...), ενώ η χρήση της φωτογραφίας είναι τόσο μελετημένη και αποτελεσματική, που το περιοδικό σου ανοίγει την όρεξη φυλλομετρώντας το και μόνο!
Επίσης πρέπει να σας ότι, καθώς υπεύθυνη για τη στήλη του κρασιού και του οινοπνεύματος είναι η Νικολέτα η Μακρυωνίτου, φίλη και συνάδελφος από τον ΟΙΝΟΧΟΟ (Χρόνια Πολλά κιόλας Νικολέτα μου για την γιορτή σου σήμερα), οι οινόφιλοι αναγνώστες του I Cook Greek είναι σε καλά χέρια!...
Το I Cook Greek θα το βρείτε σε ειδικές προθήκες σε ολόκληρο το δίκτυο των καταστημάτων Cook Shop και AB City ανά την Ελλάδα, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Αθήνας, της Γλυφάδας και του Πειραιά, καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, εστιατόρια και παντοπωλεία της Αθήνας. Θα το βρείτε επίσης και στο Internet, στη διεύθυνση www.icookgreek.com.
 Ψώνιζα χτες στον Θανόπουλο στη Ν. Ερυθραία, όπου βρίσκω διάφορα ψαγμένα προϊόντα, είτε από απευθείας εισαγωγές είτε από επιλεγμένους προμηθευτές σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Βρήκα λοιπόν εκεί τα εικονιζόμενα Χυλοπιτάκια με μανιτάρια Πίνδου, από την εταιρεία ΑΡΟΣΙΣ στην Καστοριά.
Φτάνοντας στο σπίτι, δεν κρατιόμουν να τα δοκιμάσω. Τα έβρασα σε μπόλικο αλατισμένο νερό για 4 λεπτά και, αφού τα σούρωσα, τα έκαψα με λίγο φρέσκο βούτυρο. Λίγο πριν τα σερβίρω, πρόσθεσα και μερικές σταγόνες λάδι με εσάνς μαύρης τρούφας, ίσα-ίσα για να αναδείξω τα αρώματα των μανιταριών περισσότερο. Μετά στο πιάτο, με φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι και χοντρο-τριμμένο Πεκορίνο από πάνω. Μμμμ... Άλλο να σας το λέω και άλλο να το δοκιμάσετε...
H ΑΡΟΣΙΣ έχει μία μεγάλη γκάμα από παραδοσιακά προϊόντα - όσπρια, ζυμαρικά, ρύζι, μανιτάρια, κλπ - που κλείνουν μέσα τους όλες τις μαγικές γεύσεις και τα αρώματα της ελληνικής γης. Τα βρίσκουμε πλέον σε αρκετά μοντέρνα παντοπωλεία και delicatessen της Αθήνας, κάποια από τα οποία θα τα δούμε και εδώ μαζί στο μέλλον. Εν τω μεταξύ, μπορείτε να πληροφορηθείτε για την ιστορία και την πλήρη γκάμα των προϊόντων της στην ιστοσελίδα www.arosis.gr.
 Φέτος το καλοκαίρι είχα τη χαρά να γνωρίσω το Γιάννη Γκελντή, τον γνωστό σε όλους μας σεφ με τις συχνές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Ο Γιάννης λοιπόν είναι ένας άνθρωπος με φαντασία και δημιουργικότητα, αλλά και πολύ ευχάριστος στην παρέα και στο τραπέζι. Εκτός από τις γνώσεις του στην μαγειρική, που τις ξέρουμε όλοι, με εντυπωσίασε η τεχνογνωσία του όσον αφορά στο υγιεινό μαγείρεμα, καθώς και η θεωρία του ότι μπορεί κανείς να αδυνατίσει τρώγοντας. Μάλιστα τον ζήλεψα πολύ γιατί κατάφερε να χάσει πολλά κιλά χωρίς - προφανώς - να χάσει την επαφή του με το φαγητό και την κουζίνα (άντε και στα δικά μας...). Για να φανταστείτε έχει μείνει μισός από όπως τον βλέπετε στην φωτογραφία εδώ, απλά δεν είχα μία πιο πρόσφατη...
Το τελευταίο από τα πολλά βιβλία του Γιάννη έχει ως θέμα τη Φέτα, την οποία εξετάζει ιστορικά και γαστρονομικά, ενώ παραθέτει και πολλές συνταγές (κάποιες γνωστές, άλλες πολύ ψαγμένες) γύρω από το παραδοσιακό μας αυτό τυρί.
Το πιο συναρπαστικό νέο του, όμως, είναι η στενότερη συνεργασία του με τα super market Βερόπουλος, για τα οποία έχει σχεδιάσει μία μεγάλη γκάμα από συσκευασμένα, έτοιμα γεύματα, τα οποία δεν θα είναι μόνο νόστιμα, αλλά θα είναι υγιεινά και σε επίπεδο παρασκευής, αλλά και σε επίπεδο θερμίδων.
Για περισσότερες πληροφορίες αλλά και συνταγές, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του, στη διεύθυνση www.gelntis.com.
 Σήμερα σας έχω μία λαχταριστή συνταγή για ψάρι: Λαβράκι Μεντιτερανέ. Η συνταγή προέρχεται από το πρόγραμμα του BBC, "Good Food", εγώ όμως την έφαγα από τα χεράκια του φίλου μου του Πέτρου στην Κεφαλονιά, που είναι Master Gourmet σε όλα τα επίπεδα. Περιττό να σας πω ότι όλη η παρέα στο τέλος έγλειφε τα δάχτυλά της. Πάρτε λοιπόν μολύβι και χαρτί (ή απλά πατήστε "print"), γιατί ξεκινάμε!
Θα χρειαστείτε:
- 2 λαβράκια συνολικού βάρους γύρω στο 1.5 κιλό, καλά καθαρισμένα
- 800 γραμμάρια (έως ένα κιλό) πατάτες
- 6 σκελίδες σκόρδο, ολόκληρες
- Μισό κιλό ώριμα ντοματάκια, κομμένα στη μέση
- 100 γραμμάρια ελιές Καλαμών (χωρίς το κουκούτσι)
- Κάπαρη (περίπου μία κουταλιά της σούπας)
- 1 ποτήρι ξηρό λευκό κρασί
- 4 κουταλιές της σούπας αγνό παρθένο ελαιόλαδο
- Ρίγανη (κατά βούληση)
1. Χαράζουμε τα ψάρια μας διαγωνίως και τα αλατοπιπερώνουμε καλά. Παράλληλα προθερμαίνουμε το φούρνο μας στους 200 βαθμούς (180 αν είναι αερόθερμος).
2. Χοντροκόβουμε τις πατάτες και τις σιγοβράζουμε για 6 λεπτά σε αλατισμένο νερό, μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν. Στη συνέχεια τις σουρώνουμε και τις τοποθετούμε σε ταψί ή pyrex αρκετά μεγάλο για να χωρέσει αργότερα και τα ψάρια. Προσθέτουμε τις σκελίδες του σκόρδου, το μισό ελαιόλαδο, αλατοπίπερο και τις ανακατεύουμε καλά.
3. Τις ψήνουμε στο φούρνο μας για μισή ώρα. Στη συνέχεια τις αποσύρουμε και τοποθετούμε τα ψάρια από πάνω τους στο ταψί. Σκορπίζουμε παντού τα ντοματάκια, τις ελιές και την κάπαρη. Περιχύνουμε με το κρασί και το υπόλοιπο ελαιόλαδο. Επιστρέφουμε το ταψί στο φούρνο και ψήνουμε το φαγητό για μισή ώρα ακόμα.
4. Σερβίρουμε το ψάρι ζεστό, πλαισιωμένο από τις ψημένες πατάτες με τη ντομάτα, τις ελιές και την κάπαρη. Γαρνίρουμε με πράσινη σαλάτα από αντίδια με μία ελαφριά βινεγκρέτ.
Η συνταγή μας αυτή είναι για όλο το χρόνο. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη ή μπελαλίδικη, εκτός βέβαια από το καθάρισμα των ψαριών, το οποίο όμως ιδανικά θα το έχει αναλάβει ο καλός μας ψαράς.
Το πιάτο αυτό είναι υγιεινό και ισορροπημένο. Προορίζεται για να φάνε άνετα 4 άτομα.
Στο τραπέζι συνδυάστε το τέλεια με ένα ξηρό λευκό κρασί, όχι βαρελάτο. Προτείνω ανεπιφύλακτα το Αθήρι Βουνοπλαγιάς της Οινοποιίας EMERY από τη Ρόδο, ένα από τα πιο κομψά και απολαυστικά ελληνικά λευκά κρασιά.
Καλή Όρεξη!
 Α, ξέχασα να σας πω... Το τελευταίο μου άρθρο για το In2Life πριν φύγω για διακοπές είχε θέμα όχι το κρασί, αλλά ένα άλλο μεγάλο μου πάθος, το Barbecue! Στο άρθρο αυτό αποκαλύπτω όλα τα μυστικά του επαγγελματία ψήστη, δοκιμασμένα σε βάθος χρόνου με μεγάλη επιτυχία.
Αν είστε κι εσείς φαν, τώρα ακόμα που ο καιρός το τραβάει, μάθετέ τα κάνοντας κλικ εδώ.
 Σημειώστε μία πολύ εύκολη και νόστιμη συνταγή ζυμαρικών, ιδανική για το καλοκαίρι, που βρήκα σε ένα παλαιότερο τεύχος του περιοδικού Food & Wine. Την δοκίμασα και ήταν εξαιρετική. Έχει ως εξής:
Θα χρειαστείτε:
- 1.5 πακέτο Farfalle (φιογκάκια)
- 1.5 κεσέ γιαούρτι Total
- 4 μεσαία κολοκυθάκια, τριμμένα σε χοντρές φλούδες
- 200 γραμμάρια παρμεζάνα, χοντρο-τριμμένη
- 2 κουταλιές της σούπας Βούτυρο
- Αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο
1. Σε μεγάλη κατσαρόλα, βράζετε τις Farfalle με στόχο να γίνουν al dente (περίπου 10 λεπτά). Στην κατσαρόλα ρίξτε μπόλικο αλάτι για το βράσιμο και, προαιρετικά, έναν κύβο Knorr ζωμό βοδινού. Περίπου 2 λεπτά πριν ετοιμαστούν τα ζυμαρικά, ρίχνουμε στην κατσαρόλα το χοντροτριμμένο κολοκυθάκι, για να πάρουν μία βράση μαζί. Τα σουρώνουμε, αφού έχουμε κρατήσει ένα φλυτζανάκι του τσαγιού από το νερό της βράσης των ζυμαρικών.*
2. Παράλληλα, σε κατσαρολάκι λιώνουμε το βούτυρο, το απομακρύνουμε από τη φωτιά, και αρχίζουμε να ανακατέυουμε το γιαούρτι και, στη συνέχεια, τη μισή παρμεζάνα. Προσθέτουμε κατά βούληση αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο.
3. Όταν το μίγμα μας έχει πάρει τη μορφή σάλτσας, το ανακατεύουμε καλά μέσα στα ζεστά, στραγγισμένα ζυμαρικά με το κολοκυθάκι, για να πάει παντού. Ρίχνουμε και το φλυτζάνι με το νερό της βράσης και σερβίρουμε σε βαθιά πιάτα, πασπαλίζοντας την υπόλοιπη παρμεζάνα και τρίβοντας φρέσκο πιπέρι.
4. Συνοδεύουμε το πιάτο αυτό με ένα δροσερό, ξηρό λευκό κρασί με υψηλή οξύτητα και χωρίς έντονη αρωματικότητα. Προτιμήστε ένα Ασύρτικο από τη Σαντορίνη ή ένα Γαλλικό Sauvignon Blanc από το Sancerres.
* Η προσθήκη του νερού της βράσης των ζυμαρικών στη σάλτσα τους είναι παλιό Ιταλικό μυστικό. Προτείνεται και πετυχαίνει πάντα, γιατί η "κόλλα" (starch) που έχουν τα ζυμαρικά και λιώνει στο βράσιμο, βοηθά στη συνέχεια τη σάλτσα να "δέσει" καλύτερα.
Καλή Όρεξη!
|
RSS Feed