Τις προάλλες που μιλούσα για τους κύλικες θυμήθηκα ένα έκθεμα στο Κυπριακό Οινομουσείο στη Λεμεσό, που μου είχε κάνει εντύπωση. Ήταν ένας κύλικας από την αρχαιότητα (συγκεκριμένα ποιας εποχής, φοβάμαι ότι δεν θυμάμαι), που προοριζόταν αποκλειστικά για τις γυναίκες που συνόδευαν τους άντρες-αφέντες τους σε γιορτές και συμπόσια. Τι το διαφορετικό είχε ο κύλικας αυτός; Είχε μικρές τρυπίτσες γύρω-γύρω από το στόμιο, έτσι ώστε αν μία γυναίκα δοκίμαζε να πιει το κρασί που της είχαν σερβίρει, αυτό θα χυνόταν επάνω της και θα την λέρωνε, αλλά και θα πρόδιδε την απεχθή αυτή πράξη της! Με λίγα λόγια, η γυναίκα έπρεπε να στέκει υπομονετικά σε μία γωνιά, απλά κρατώντας τον κύλικα με το κρασί, προσποιούμενη ότι διασκεδάζει. Συγχωρέστε με, αλλά πιστεύω ότι πρόκειται για την αρχαία μορφή αυτού που σήμερα ονομάζεται, επί το λαϊκότερον, "γλάστρα".
Βεβαίως - και ευτυχώς - τα πράγματα έχουν εξελιχθεί απίστευτα στις μέρες μας. Μερικές από τις πιο σημαντικές φιγούρες στο παγκόσμιο οινικό στερέωμα που έχω την τιμή να έχω γνωρίσει είναι γυναίκες. Στη χώρα μας πρέπει να σας πω ότι οι Ελληνίδες του Κρασιού, μία ένωση που απαρτίζεται από τις γυναίκες που στελεχώνουν, διοικούν ή τους ανήκουν οινοποιεία, εταιρείες εισαγωγής και διακίνησης κρασιού, κλπ, είναι αυτή τη στιγμή μία από τις πιο δραστήριες και δημιουργικές δυνάμεις στο Ελληνικό κρασί. Βλέπω επίσης με χαρά, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εξαιρετικές σομελιέ και οινογράφους, ενώ και το ποσοστό των γυναικών Masters of Wine δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο.
Έχω μιλήσει με αρκετά "ιερά τέρατα" του κρασιού σε διεθνές επίπεδο, και όλοι αναγνωρίζουν τις ικανότητες του γυναικείου ουρανίσκου, που συχνά είναι πολύ πιο απαιτητικός αλλά και εκλεπτυσμένος από τον ανδρικό. Και σε εμπορικό επίπεδο, όμως, όλοι πλέον αναγνωρίζουν την οικονομική σημασία της γυναίκας για το κρασί, αφού είτε, ως νοικοκυρά, πρέπει να πειστεί να το συμπεριλάβει στα ψώνια της εβδομάδας για το σπίτι, είτε, όταν διασκεδάζει, πρέπει να πειστεί να το παραγγείλει, προτιμώντας το από κάποιο άλλο ποτό.
Αυτό το τελευταίο βέβαια έχει οδηγήσει κάποιες εταιρείες, τελευταία, σε κάπως ακραίες προσεγγίσεις. Στην Αγγλία αυτή τη στιγμή οι οπαδοί της παραδοσιακής σχολής στο κρασί και τα οινοπνευματώδη έχουν εξαγριωθεί με την απόφαση μεγάλων παραγωγών Port, όπως η Croft και η Taylors, να λανσάρουν ένα Ροζέ Port (σα να λέμε... Port light) για γυναίκες, από τα ράφια του σούπερ μάρκετ Marks & Spencer. Ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Decanter, Guy Woodward, δήλωσε ότι αυτό το "πράγμα" δεν θυμίζει Port, αλλά μάλλον Vodka & Cranberry! Ταυτόχρονα, παραγωγοί στην Αμερική αλλά και στη Γαλλία, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν στην αγορά "γυναικείες" ετικέτες (από πιο φιλικές ποικιλίες αλλά και με χαμηλότερο αλκοόλ), με χαζά ονόματα όπως Mad Housewife (Τρελλή Νοικοκυρά). Αλήθεια, ποιος φωστήρας του marketing σκαρφίστηκε αυτή την εξαιρετική κίνηση;
Ελπίζω ότι δεν πρόκειται για κάτι παραπάνω από μία γελοία μόδα που θα περάσει. Η γυναικεία παρουσία στο κρασί είναι πολύτιμη, αλλά σίγουρα δεν θα την ενδυναμώσουμε με τέτοιου είδους χαζομάρες. Μιλώντας για την Ελλάδα, πάντως, πρέπει να παρατηρήσω με χαρά ότι βλέπω ολοένα και περισσότερες γυναίκες σε εκθέσεις, γευσιγνωσίες, εκδηλώσεις, και στο δικό μου σεμινάριο, να θέλουν να μάθουν για το κρασί. Και θαυμάζω το γούστο αλλά και τις αναλυτικές τους ικανότητες.
Θα κλείσω λοιπόν με links για τις συνεντεύξεις που έχω πάρει από δύο από τις κορυφαίες γυναίκες του κρασιού στον κόσμο. Αν δεν τις έχετε διαβάσει, ίσως αξίζει να το κάνετε. Πρόκειται για την κορυφαία Αγγλίδα οινογράφο των Financial Times και του Decanter και Master of Wine, Jancis Robinson, και την Ελληνικής καταγωγής ιδιοκτήτρια του θρυλικού Chateau Margaux στο Bordeaux, Corinne Mentzelopoulos.
RSS Feed