«Μετρημένες οι Μέρες των Κριτικών Εστιατορίων» είναι ο τίτλος ενός από τα κεντρικά άρθρα του τεύχους Σεπτεμβρίου του περιοδικού γαστρονομίας Waitrose Food Illustrated. Το μάτι μου έπεσε αμέσως στην πρόταση αυτή και με έκανε να το αγοράσω...
Ανοίγω μία γρήγορη παρένθεση για να σας πω ότι το εν λόγω περιοδικό ξεκίνησε τη ζωή του ως το περιοδικό για τους πελάτες του Αγγλικού σούπερ μάρκετ Waitrose, εξελίχθηκε όμως σε ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα και βραβευμένα περιοδικά για θέματα γαστρονομίας και ευζωίας σε όλο τον κόσμο. Αν το πετύχετε σε κάποιο περίπτερο με ξένα περιοδικά σας προτείνω να το αγοράσετε και να το διαβάσετε διεξοδικά. Θα εκτιμήσετε το όμορφο και καθαρό layout του, την εξαιρετική φωτογραφία του, τις φοβερές συνταγές και την άκρως ενδιαφέρουσα θεματολογία του, έστω και αν στενοχωρηθείτε επειδή κάποια από τα εκλεκτά προϊόντα που προτείνει δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Κλείνοντας αυτό τον διθύραμβο, αξίζει να σας πω ότι τα σούπερ μάρκετ Waitrose, μέλος του Ομίλου John Lewis στην Αγγλία, συνεργάζονται με κορυφαίους σεφ, ενώ οι υπεύθυνοι για τις επιλογές κρασιών και διαχείριση της κάβας του ομίλου κατέχουν τον ανώτατο τίτλο του Master of Wine!
Το άρθρο λοιπόν λέει ότι σήμερα, στην εποχή του Internet και των blogs (καλή ώρα...) ο κόσμος έχει κουραστεί από τις φανφάρες των υποτιθέμενων ειδικών σχετικά με τα καλά και τα στραβά του κάθε εστιατορίου, και αποζητά την γνώμη είτε φίλων και γνωστών, είτε και αγνώστων, που ωστόσο επισκέπτονται και εξετάζουν ένα εστιατόριο καθαρά από την πλευρά του πελάτη, και κοινοποιούν τα «πορίσματα» της έρευνάς τους σε ελεύθερα προσβάσιμους τόπους στο Internet.
Το άρθρο αυτό μου άρεσε πολύ, και μου δίνει την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας το δικό μου σκεπτικό βάσει του οποίου παρουσιάζω ένα εστιατόριο σε κάποιο από τα άρθρα μου:
1. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η εμπειρία του να τρώω «έξω» με συναρπάζει. Παρότι μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω και λέγεται ότι το κάνω καλά, η επίσκεψη σε ένα νέο εστιατόριο με συγκινεί πολύ περισσότερο.
2. Είχα τη χαρά κατά τη διάρκεια της ζωής μου να επισκεφτώ ή και να ζήσω σε πόλεις που φημίζονται για τα εστιατόριά τους (Λονδίνο, Παρίσι, Μιλάνο, Ρώμη, Βαρκελώνη, Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες, κ.α.). Δεν άφησα λεπτό ανεκμετάλλευτο!
3. Επειδή γοητεύομαι από γεύσεις, χρώματα, αλλά και τη γενικότερη εμπειρία του εστιατορίου, έχω μάθει να δοκιμάζω τα πάντα. Έτσι, έχω φάει σε «περίεργα» μέρη που κάποιος θα φοβόταν να μπει, αλλά έχω φάει και σε εστιατόρια που παίζουν τα αστέρια Michelin στα δάχτυλα. Κάθε διαφορετικό μέρος έχει να σου προσφέρει κάτι.
4. Παρότι, όπως όλοι μας, έχω κάποια σταθερά «στέκια», προτιμώ να δοκιμάζω κάθε φορά καινούρια μέρη. Αυτό κάποιες φορές δημιουργεί προβλήματα και καθυστερήσεις στην παρέα, όταν αναλαμβάνω την επιλογή του μέρους, ωστόσο οι φίλοι μου με έχουν μάθει και προσπαθούν να δείχνουν κατανόηση.
5. Ως δημοσιογράφος, δεν κάνω κριτικές εστιατορίων. Κάνω προτάσεις. Αυτό σημαίνει ότι για να γράψω για ένα μέρος θα πρέπει να είμαι διατεθειμένος να το προτείνω υπεύθυνα. Ως εκ τούτου, αν κάποιο μέρος με ικανοποιήσει, θα το παρουσιάσω. Αν όχι, δεν θα το «θάψω» - απλά θα το αγνοήσω. Επιπλέον, δεν θα το ξαναεπισκεφτώ, και ούτε πρόκειται να το προτείνω σε οποιονδήποτε εμπιστεύεται τη γνώμη μου.
6. Ποτέ δεν θα κάνω παρουσίαση ενός εστιατορίου με την πρώτη επίσκεψη – εκτός αν απλά γράψω μία πρώτη εντύπωση, το οποίο και θα ξεκαθαρίσω. Μία φορά έκανα το λάθος να παρασυρθώ και να προτείνω με πολύ ενθουσιασμό ένα μέρος το οποίο είχα επισκεφτεί μόνο μία φορά, και σύντομα συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει τραγικά έξω...
7. Οι καλύτερες παρουσιάσεις μου αφορούν σε μέρη που έχω επισκεφτεί πολλές φορές ως πελάτης, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισα να βγάλω τις εντυπώσεις μου παραέξω...
8. Ποτέ δεν κλείνω τραπέζι ανώνυμα. Χρησιμοποιώ πάντα το όνομα και την δημοσιογραφική μου ιδιότητα εκ των προτέρων. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι ένας ιδιοκτήτης ή μαιτρ μπορεί να κάνει μία έξτρα προσπάθεια για μένα, προτιμώ όμως αυτό από το να θεωρηθώ από αυτούς που πηγαίνουν κάπου στα μουλωχτά για να βρουν ψεγάδια...
9. Ομοίως, πληρώνω πάντα ο ίδιος το λογαριασμό, εκτός αν ανταποκρίνομαι σε συγκεκριμένη πρόσκληση ή πρόκειται για εκδήλωση. Όταν κάνω παρουσίαση π.χ. για τον ΟΙΝΟΧΟΟ, το κόστος του γεύματος το πληρώνει η Καθημερινή. Όταν δοκιμάζω ένα μέρος «για την πάρτη» μου, πληρώνω πάντα ο ίδιος.
10. Η προσέγγισή μου είναι πάντα αυτή του πελάτη. Με ενδιαφέρει η εξυπηρέτηση, η ατμόσφαιρα, η γενική εμπειρία. Στο φαγητό καμιά φορά είμαι πιο ελαστικός, γιατί είναι κατά μεγάλο βαθμό υποκειμενικό και εξαρτάται από χίλιους δύο παράγοντες της στιγμής. Στην εξυπηρέτηση και στην καθαριότητα όμως, ποτέ.
11. Θεωρώ αντικειμενικότατο μάρτυρα της όλης προσέγγισης του εστιατοριου τις τουαλέτες του. Η κατάσταση της τουαλέτας μπορεί να ανεβάσει ένα μέτριο εστιατόριο ή και να χαντακώσει ένα – κατά τ’ άλλα - πολύ καλό. Όποτε μπορώ, για τους ίδιους λόγους, επισκέπτομαι και την κουζίνα.
12. Τέλος, εξετάζω το κόστος όχι σαν απόλυτο νούμερο, αλλά σε σχέση με αυτό που μου προσφέρει. Έτσι, κριτήριό μου καθαρά είναι η αξία (value).
Αυτά έχω να σας πω όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω την παρουσίαση ενός εστιατορίου. Όπως λέει και στο άρθρο του Waitrose Food Illustrated που σας έλεγα πιο πάνω, ο μόνος τρόπος για να καταλάβουμε αν η προσέγγιση ενός δημοσιογράφου γεύσης μας «πάει» είναι να τον παρακολουθήσουμε σε βάθος χρόνου και να τσεκάρουμε αυτά που λέει σε σχέση με τις δικές μας εντυπώσεις. Εγώ προσωπικά με χαρά θα ακούσω τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας πάνω σε όλα τα θέματα που θίγω, είτε αυτά είναι θετικά είτε είναι αρνητικά, αρκεί βεβαίως να είναι αιτιολογημένα.
Παρεμπιπτόντως, το Waitrose Food Illustrated θα το βρειτε σε κεντρικά περίπτερα και πρακτορεία ξένου τύπου, αλλά και στο Internet, στη διεύθυνση www.waitrose.com/wfi.
RSS Feed