Διαβάζω στην Αμερικάνικη εφημερίδα New York Daily News ένα άρθρο για την εξέλιξη των ανθρώπων που ανήκουν σε μια κατηγορία που (ευτυχώς) τείνει προς εξαφάνιση: αυτή των "γαστρο-σνομπ". Νομίζω καταλαβαίνετε αμέσως τον τύπο ανθρώπου που εννοώ - όλοι έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον έναν από αυτούς στη ζωή μας. Πρόκειται για αυτούς για τους οποίους εκλεκτό ίσον ακριβό, γι αυτό και ένα καλό τραπέζι δεν είναι πλήρες χωρίς ακριβά και σπάνια θαλασσινά, τρούφα, foie-gras, κ.ο.κ.
Ε ναι λοιπόν, η κατηγορία αυτή είναι πλέον μία διαρκώς συρρικνούμενη μειονότητα. Βλέπετε στην εποχή μας ο "ψαγμένος" έχει τελείως διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν λατρεύει το ακριβό, και για την ακρίβεια μερικές από τις αγαπημένες του (γαστρονομικές) πρώτες ύλες είναι ιδιαίτερα ευτελείς - σε τιμή, εννοείται, όχι σε γεύση, ούτε - προφανώς - σε προέλευση. Μάλιστα, αυτά που ψάχνει, και για τα οποία υπερηφανεύεται στους φίλους του σε τραπέζια και εστιατόρια, είναι άγνωστα όσπρια, χειροποίητα ζυμαρικά, ελαιόλαδο από συγκεκριμένους - ονοματισμένους - ελαιώνες, παραδοσιακά τυριά και αλλαντικά με ονομασία προέλευσης, κ.λ.π. Η ειρωνεία βεβαίως είναι ότι όλα αυτά δεν είναι οι πάλαι ποτέ λιχουδιές της αριστοκρατίας, αλλά οι αυθεντικές γεύσεις της υπαίθρου που γεννήθηκαν και μπήκαν στα πιάτα των απλών ανθρώπων σε καιρούς φτώχειας και ανέχειας.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κρασί: Τα κρασιά των μεγάλων châteaux του Μπορντώ και της Βουργουνδίας πλέον ενδιαφέρουν κυρίως συλλέκτες και επενδυτές κρασιού. Ο πραγματικός οινόφιλος (και, ευτυχώς, γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερους τέτοιους καθημερινά) ψάχνει τον μικρό παραγωγό - είτε μιλάμε για τον Ελληνικό αμπελώνα, είτε τον διεθνή, ακόμα και τη Σαμπάνια - στα κρασιά του οποίου βρίσκει ιδιαιτερότητα, χαρακτήρα, terroir.
Και κάπως έτσι, ευτυχώς, επαναπροσδιορίζεται ο ορισμός του gourmet, για όσους είχαν - λανθασμένα - απομακρυνθεί εγκληματικά από αυτόν. Γιατί gourmet δεν σήμαινε ποτέ ακριβό, πολύπλοκο, συμμετρικό, και κάθε τι που μας έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας ένα "επιμελημένο" πιάτο σε ένα ακριβό εστιατόριο των προηγούμενων ετών. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, gourmet σημαίνει γεύσεις από συγκεκριμένα και επιλεγμένα υλικά, οι οποίες δένουν μεν τέλεια μεταξύ τους, αλλά παραμένουν διακριτές στο πιάτο και δεν κρύβονται κάτω από σάλτσες και περίεργους τρόπους μαγειρικής. Και αυτό αποτελεί και την βασική προτεραιότητα του πραγματικού ευζωιστή του σήμερα.
Αν μπορούσα να τολμήσω να αναζητήσω την ευτυχή αιτία αυτού του φαινομένου, θα έλεγα ότι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο οι gastro-bloggers, που έδωσαν στον καθημερινό χρήστη του Internet πρόσβαση στα πιο προχωρημένα θέματα γεύσης, αλλά σε απλή γλώσσα και από τη σκοπιά της πραγματικής απόλαυσης. Και βέβαια, καταλυτικό ρόλο έχει παίξει (και συνεχίζει να παίζει) η περίφημη οικονομική κρίση, που μας σπρώχνει σε πιο δημιουργικούς τρόπους ευζωίας - ποτέ ως τώρα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία η λαϊκή ρήση "η φτώχεια θέλει καλοπέραση".
Και μια και το' φερε η κουβέντα, άνοιξε αυτές τις μέρες στις Αμερικάνικες αίθουσες ένα έργο που δεν θέλω με τίποτα να χάσω: Πρόκειται για το Julie & Julia, που αφηγείται παράλληλα τις ιστορίες της θρυλικής Julia Child (την οποία υποδύεται η Meryl Streep), της Αμερικάνας συγγραφέως που έμαθε στο ευρύ κοινό την υψηλή Γαλλική κουζίνα, και της Julie, μίας νεαρής Αμερικάνας food blogger. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 15 Οκτωβρίου, οπότε δείτε, στο μεταξύ, το trailer της παρακάτω:
Ε ναι λοιπόν, η κατηγορία αυτή είναι πλέον μία διαρκώς συρρικνούμενη μειονότητα. Βλέπετε στην εποχή μας ο "ψαγμένος" έχει τελείως διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν λατρεύει το ακριβό, και για την ακρίβεια μερικές από τις αγαπημένες του (γαστρονομικές) πρώτες ύλες είναι ιδιαίτερα ευτελείς - σε τιμή, εννοείται, όχι σε γεύση, ούτε - προφανώς - σε προέλευση. Μάλιστα, αυτά που ψάχνει, και για τα οποία υπερηφανεύεται στους φίλους του σε τραπέζια και εστιατόρια, είναι άγνωστα όσπρια, χειροποίητα ζυμαρικά, ελαιόλαδο από συγκεκριμένους - ονοματισμένους - ελαιώνες, παραδοσιακά τυριά και αλλαντικά με ονομασία προέλευσης, κ.λ.π. Η ειρωνεία βεβαίως είναι ότι όλα αυτά δεν είναι οι πάλαι ποτέ λιχουδιές της αριστοκρατίας, αλλά οι αυθεντικές γεύσεις της υπαίθρου που γεννήθηκαν και μπήκαν στα πιάτα των απλών ανθρώπων σε καιρούς φτώχειας και ανέχειας.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κρασί: Τα κρασιά των μεγάλων châteaux του Μπορντώ και της Βουργουνδίας πλέον ενδιαφέρουν κυρίως συλλέκτες και επενδυτές κρασιού. Ο πραγματικός οινόφιλος (και, ευτυχώς, γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερους τέτοιους καθημερινά) ψάχνει τον μικρό παραγωγό - είτε μιλάμε για τον Ελληνικό αμπελώνα, είτε τον διεθνή, ακόμα και τη Σαμπάνια - στα κρασιά του οποίου βρίσκει ιδιαιτερότητα, χαρακτήρα, terroir.
Και κάπως έτσι, ευτυχώς, επαναπροσδιορίζεται ο ορισμός του gourmet, για όσους είχαν - λανθασμένα - απομακρυνθεί εγκληματικά από αυτόν. Γιατί gourmet δεν σήμαινε ποτέ ακριβό, πολύπλοκο, συμμετρικό, και κάθε τι που μας έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας ένα "επιμελημένο" πιάτο σε ένα ακριβό εστιατόριο των προηγούμενων ετών. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, gourmet σημαίνει γεύσεις από συγκεκριμένα και επιλεγμένα υλικά, οι οποίες δένουν μεν τέλεια μεταξύ τους, αλλά παραμένουν διακριτές στο πιάτο και δεν κρύβονται κάτω από σάλτσες και περίεργους τρόπους μαγειρικής. Και αυτό αποτελεί και την βασική προτεραιότητα του πραγματικού ευζωιστή του σήμερα.
Αν μπορούσα να τολμήσω να αναζητήσω την ευτυχή αιτία αυτού του φαινομένου, θα έλεγα ότι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο οι gastro-bloggers, που έδωσαν στον καθημερινό χρήστη του Internet πρόσβαση στα πιο προχωρημένα θέματα γεύσης, αλλά σε απλή γλώσσα και από τη σκοπιά της πραγματικής απόλαυσης. Και βέβαια, καταλυτικό ρόλο έχει παίξει (και συνεχίζει να παίζει) η περίφημη οικονομική κρίση, που μας σπρώχνει σε πιο δημιουργικούς τρόπους ευζωίας - ποτέ ως τώρα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία η λαϊκή ρήση "η φτώχεια θέλει καλοπέραση".
Και μια και το' φερε η κουβέντα, άνοιξε αυτές τις μέρες στις Αμερικάνικες αίθουσες ένα έργο που δεν θέλω με τίποτα να χάσω: Πρόκειται για το Julie & Julia, που αφηγείται παράλληλα τις ιστορίες της θρυλικής Julia Child (την οποία υποδύεται η Meryl Streep), της Αμερικάνας συγγραφέως που έμαθε στο ευρύ κοινό την υψηλή Γαλλική κουζίνα, και της Julie, μίας νεαρής Αμερικάνας food blogger. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 15 Οκτωβρίου, οπότε δείτε, στο μεταξύ, το trailer της παρακάτω:
RSS Feed