Picture
Το πρότυπο του καλού wine bar ήταν ανέκαθεν - για τον Έλληνα ευζωιστή - κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. Τι εννοώ; Όλοι το γνωρίζουν ότι υπάρχει, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ευλαβικά σε αυτό, άλλοι έχουν ακούσει και θέλουν να πιστέψουν, κάποιοι άλλοι (κυρίως όσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό) έχουν ιστορίες και εμπειρίες - ωστόσο εδώ δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, οπότε πώς να τους δώσουν βάση οι υπόλοιποι, και πάει λέγοντας... Και ξέρετε γιατί; Επειδή οι παλαιοί επιχειρηματίες του χώρου είναι πεπεισμένοι ότι το μοντέλο του wine bar του εξωτερικού "δεν πιάνει στον Έλληνα" και έχουν φοβίσει και τους νέους που το σκέφτονται σοβαρά. Χώρια που υπάρχουν αρκετά Αθηναϊκά παραδείγματα προσπαθειών που ξεκίνησαν ως wine bars και είτε κατέληξαν να γίνουν κάτι άλλο, είτε είχαν άδοξο τέλος.

Μακρά η εισαγωγή - συγχωρήστε με - αλλά θέλω να κάνω την αντίθεση με τον ενθουσιασμό που ένιωσα προχτές που πήγα στη Scala Vinoteca, στο Κολωνάκι. Ναι, είναι wine bar. Και ναι, είναι wine bar με όλη την έννοια: καλή λίστα κρασιών, μεγάλος αριθμός των ετικετών σε ποτήρι, και πιάτα σε μορφή "τσιμπητού" για να υποστηρίζουν το κρασί. Επιπλέον, όμορφος χώρος με πολύ μοντέρνο look, ωραίος κόσμος, ατμόσφαιρα, καλό σημείο - τι άλλο να ζητήσεις;

Ξεκαθαρίζω: η Scala Vinoteca είναι στέκι, αλλά όχι για hardcore οινόφιλους (και αυτό είναι πολύ μεγάλο συν της). Έχει φτιαχτεί για ανθρώπους που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν γνώσεις πάνω στο κρασί, αλλά απλά θέλουν να περάσουν καλά απολαμβάνοντας ένα καλό ποτήρι, τσιμπολογώντας, κουβεντιάζοντας, γελώντας, και τα τοιαύτα. Η λίστα των κρασιών περιλαμβάνει πολλές και καλές επιλογές από τον Ελληνικό και τον ξένο αμπελώνα (ίσως θα ήθελα μερικά ροζέ ακόμα για το καλοκαίρι, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), ενώ στα πιάτα υπάρχει ποικιλία που καλύπτει πλήρως τις ετικέτες της λίστας. Στα πλεονεκτήματα του φαγητού είναι ότι το έχει επιμεληθεί ο Σεφ Χριστόφορος Πέσκιας, καθώς και ότι χωρίζονται σε μπάντες τιμών, και συγκεκριμένα των 7, 10 και 12 ευρώ. Ο κατάλογος περιλαμβάνει νόστιμα ζεστά και κρύα πιάτα, καθώς και προσεγμένες (και γενναιόδωρες) ποικιλίες τυριών και αλλαντικών.

Η Scala Vinoteca βρίσκεται στο Κολωνάκι, ακριβώς στα σκαλάκια που σηματοδοτούν την αρχή της Αναγνωστοπούλου (γωνία με Σίνα, κοντά στο ύψος του Γαλλικού Ινστιτούτου). Η βεραντούλα στην είσοδο είναι όμορφη και δροσερή, ειδικά την περίοδο που μπορείς να κάτσεις έξω (φαντάζομαι το χειμώνα θα γίνει το "άντρο" των καπνιστών), ενώ ο εσωτερικός χώρος είναι πολύ φιλικός, με ζεστή αλλά πολύ μοντέρνα ατμόσφαιρα. Μπορεί κανείς να κάτσει και στη μεγαλούτσικη μπάρα.

Η Scala Vinoteca λειτουργεί κάθε μέρα εκτός Κυριακής, και οι κρατήσεις είναι απαραίτητες (πολύ καλό σημάδι αυτό!). Γενικά, η Scala Vinoteca είναι μία νέα, καλή προσπάθεια, που θέλω πολύ να πετύχει και δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα να το κάνει. Μάλιστα θέλω πολλοί να ζηλέψουν (με την καλή έννοια) την επιτυχία αυτή και να ξεκινήσουν αντίστοιχες προσπάθειες σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Και όταν γίνει αυτό, θα έχω πλέον και αποδείξεις ότι η κουλτούρα του κρασιού στην Ελλάδα ΟΝΤΩΣ πάει μπροστά, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι...

Στοιχεία επικοινωνίας για τη Scala Vinoteca θα βρείτε παρακάτω. Σημείωση: η επάνω φωτογραφία είναι δανεισμένη από το Περιοδικό "Κ" της Καθημερινής και τη σελίδα των appetit-ικών.

 
Picture
Εγώ το έχω πει στην καλή μου, αν και ξέρω ότι έχει απόλυτη επίγνωση και εκτιμά δεόντως αυτόν που έχει δίπλα της. Γιατί - κακά τα ψέμματα - ο άντρας που αγαπάει το καλό φαγητό, το καλό κρασί και γενικά την καλή ζωή, αλλά κυρίως που μπαίνει με χαρά στην κουζίνα με διάθεση να δημιουργήσει σε όλα αυτά τα επίπεδα, κατά πάσα πιθανότητα έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες και πολλά χαρίσματα. Έχει γούστο, αισθητική, και πάνω από όλα ξέρει να χαίρεται κάθε στιγμή της ζωής όπως της αξίζει.

Όχι, "δεν ευλογάω τα γένια μου"... Απλά έγραφα τις προάλλες για την έρευνα που βρήκε ότι οι σύγχρονοι άντρες περνούν περισσότερο χρόνο στην κουζίνα από ότι κάποτε (και σύντομα θα ισχύει το ίδιο σε σχέση με τις σύγχρονες γυναίκες), ωστόσο εγώ δεν περιμένω να δω τις έρευνες για να βιώσω το μοντέρνο αυτό φαινόμενο, αλλά το ζω από πρώτο χέρι πολύ τακτικά...

Πάρτε για παράδειγμα το δείπνο στο οποίο είχα τη χαρά να παρευρεθώ τις προάλλες. Chef και οικοδεσπότης ο Σταύρος, sous-chef ο κολλητός του ο Παναγιώτης. Και οι δύο άνθρωποι με γεύση και σωστή προσέγγιση στην ευζωία, τους οποίους είχα τη χαρά να γνωρίσω όταν είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού πέρυσι τέτοιο καιρό. Το όμορφο αυτό γεύμα είχε πολλά πιάτα - το ένα πιο νόστιμο και μερακλίδικο από το άλλο - όλα φτιαγμένα από τα χεράκια τους, μέχρι και το επιδόρπιο παρακαλώ!

Ήταν ένα εξαιρετικό δείπνο, της οινικής επένδυσης του οποίου είχα τη χαρά να επιμεληθώ - αν και έγιναν και κάποιες επιδρομές στην κάβα του Σταύρου. Αξίζει να διαβάσετε το απολαυστικό (και λιμπιστικότατο) φωτο-ρεπορτάζ που δημοσίευσε ο έτερος της (αντρο)παρέας, ο Γιάννης - φίλος, blogger, επίσης απόφοιτος του Σεμιναρίου και σεσημασμένος συνοδοιπόρος στις οινογαστρονομικές μου αναζητήσεις, όπως κι οι άλλοι δύο της παρέας. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.

 
Picture
Όταν αρχίζουμε να μιλάμε πλέον για τον Σεπτέμβριο, δυστυχώς καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει αυτό: ότι το καλοκαίρι πέρασε...

Για όλους εμάς τους οινόφιλους, βέβαια, το τέλος του καλοκαιριού έχει και μία ιδιαίτερα θετική διάσταση, καθώς σημαίνει ότι αρχίζουν οι οινικές εκδηλώσεις! Η αρχή, όπως κάθε χρόνο, γίνεται με τις Μεγάλες Μέρες της Νεμέας, ένα τριήμερο κατά τη διάρκεια του οποίου τα περισσότερα οινοποιεία της περιοχής ανοίγουν τις πόρτες τους και μας περιμένουν να δοκιμάσουμε τα κρασιά τους και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που τα φτιάχνουν. Αρκετά οινοποιεία μάλιστα μας επιφυλάσσουν και ιδιαίτερες εκπλήξεις, happenings και γενικά μία όμορφη δικαιολογία (λες και τη χρειαζόμαστε) για να περάσουμε ένα "Διονυσιακό" τριήμερο στη Νεμέα.

Φέτος, οι Μεγάλες Μέρες της Νεμέας ξεκινούν την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνονται την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου.

Για πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες που θα λάβουν χώρα στη Νεμέα στο συγκεκριμένο τριήμερο, μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας με την Ένωση Οινοποιών και Αμπελουργών Νεμέας (ΕΝΟΑΝ) τηλεφωνώντας στο 27460-20400 ή στέλνοντας email στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected]. Φαντάζομαι όμως ότι εντός των ημερών θα αρχίσουν και τα οινοποιεία να στέλνουν ενημερώσεις σχετικά με τα όσα ετοιμάζουν για να γιορτάσουν τις Μεγάλες Μέρες της Νεμέας 2009.


Εγώ πάντως έχω ήδη λάβει λεπτομερή ενημέρωση από την εταιρεία Σεμέλη, η οποία όχι μόνο έχει ετοιμάσει ένα πλούσιο και ενδιαφέρον πρόγραμμα για το τριήμερο, αλλά έχει οργανώσει και μετάβαση στο όμορφο οινοποιείο της Domaine Helios με πούλμαν, για όσους θέλουν να απολαύσουν τα όμορφα κρασιά της χωρίς να έχουν το άγχος της οδήγησης της επιστροφής (εξαιρετική ιδέα και αξιέπαινη πρωτοβουλία). Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο Domaine Helios είναι στη διάθεσή σας για να το κατεβάσετε ακριβώς παρακάτω:

semeli_megales_meres_nemeas_2009.pdf
File Size: 57 kb
File Type: pdf
Download File

Έκτακτο: Κάντε κλικ σε αυτό εδώ το link για το πλήρες πρόγραμμα του τριημέρου.
 
Picture
Φανταστείτε τη σκηνή: είμαστε καλεσμένοι σε ένα ζευγάρι φίλων που μένει σε ένα εκπληκτικό διαμέρισμα ψηλά στη Βουλιαγμένη, με θέα το "λαιμό" (είπαμε, αν αξίζει τον κόπο κατεβαίνω στα νότια...). Η βραδιά είναι καλοκαιρινή, ωστόσο δροσερή, ειδικά με το Αυγουστιάτικο αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα. Το μενού είναι πεντανόστιμο, αλλά όχι αυστηρά καλοκαιρινό. Περιλαμβάνει ψάρι, αλλαντικό, όσπρια, και δύο πλούσιες σαλάτες. Α, και ζεστή σούπα (πρόκειται για σπεσιαλιτέ και ειδική παραγγελία εκ των προτέρων). Η επιλογή του κρασιού που θα συνόδευε όλα τα παραπάνω δεν ήταν ακριβώς δύσκολη, ήθελε όμως κάποια σκέψη...

Όπως μαρτυράει βεβαίως ο τίτλος του ποστ και οι φωτογραφίες, η επιλογή ήταν χρώματος ροζέ (αφού ξεκινήσαμε με ένα όμορφο Prosecco για απεριτίφ). Ξέρω ότι αναφέρομαι πολύ συχνά στο ροζέ, στο οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ωστόσο αυτή ήταν (άλλη) μία φορά που το ροζέ όχι μόνο ταίριαξε τέλεια με ένα γεύμα που συντίθεται από ανόμοια στοιχεία, αλλά πραγματικά "έλαμψε" και ανέδειξε πραγματικά το φαγητό και την όλη βραδιά!

Για να έχετε πλήρη εικόνα, η σούπα ήταν με κουνουπίδι και ένα ειδικό χαρμάνι Ινδικών μυρωδικών και το κύριο πιάτο ήταν ψητό φιλέτο σολωμού τυλιγμένο με προσούτο και σερβιρισμένο με φακές με μυρωδικά - το πιάτο βασίζεται σε συνταγή του Jamie Oliver, μία έκδοση της οποίας θα βρείτε εδώ. Όσο για τα επιδόρπια, ήταν δύο, και αμφότερα εκπληκτικά: το φημισμένο apple crumble της Αλέας και μία εξαιρετική σοκολατένια pavlova από το Atelier de Patisserie στη Βάρκιζα.

Picture
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, το εν λόγω ροζέ κρασί δεν ήταν ότι κι ότι: Ήταν το Rosé Belguardo 2008 από το οινοποιείο Belguardo στην Maremma, στην Τοσκανέζικη ακτή. Το κρασί αυτό είναι ένα εκλεκτό ροζέ από Syrah και Sangiovese, που έχει ωριμάσει για 4 μήνες στις οινολάσπες του (sur lie), ενώ ένα μικρό ποσοστό του έχει υποστεί και μία ελαφρά παλαίωση σε δρύινο βαρέλι. Με λίγα λόγια, είναι ένα καλοδουλεμένο κρασί, δροσιστικό και κομψό, με πικάντικες προεκτάσεις εκεί που χρειάζεται. Το Rosé Belguardo συμπεριλαμβάνεται στο portfolio των κρασιών της μεγάλης οικογένειας Mazzei, αρκετά από τα οποία (κυρίως αυτά από το Fonterutoli στο Chianti Classico) διατίθενται και στην Ελλάδα. Το όμορφο αυτό ροζέ δεν εισάγεται στην Ελληνική αγορά ακόμα, αλλά αυτό ενδέχεται (ελπίζω) να αλλάξει στο μέλλον. Όταν και εφόσον έχω κάποιο νέο επ' αυτού, να είστε σίγουροι ότι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθουν!...

 
Picture
Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποφάνθηκε ότι οι άντρες πλέον περνούν πολύ περισσότερη ώρα στην κουζίνα σε σύκριση με τη δεκαετία του 60. Αυτό φαίνεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα είναι πολύ πιο κοινωνικά αποδεκτό (για να μην πω επιθυμητό, ή και αναμενόμενο) να μαγειρεύει ο άντρας σε σχέση με το παρελθόν, και σε αυτό βοηθάει και η συνεχής αύξηση της δημοτικότητας "macho" αντρικών προτύπων στο χώρο της γαστρονομίας όπως ο Gordon Ramsay, o Jamie Oliver, o Ferran Adria. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, αντίστοιχα, ο χρόνος ενασχόλησης στην κουζίνα για τις γυναίκες έχει μειωθεί σημαντικά. Σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι ότι ευθύνεται η στροφή της πλειονότητας των γυναικών προς την καριέρα (και άρα μακριά από το σπίτι και την κουζίνα), αλλά και η απουσία, ενδεχομένως, δυνατών γυναικείων προτύπων με μεταδοτικότητα και υψηλό προφίλ (μία Nigella δεν φέρνει την άνοιξη...).

Ο νέος όρος που έχει αρχίσει να "παίζει" πολύ τον τελευταίο καιρό αναφορικά με τον άντρα που βάζει ποδιά, μπαίνει στην κουζίνα και δημιουργεί με κέφι είναι ο Gastrosexual (κατά το Metrosexual, κλπ). Δεν ξέρω αν εγώ ασπάζομαι τη νέα αυτή κατηγορία - ή και αν ταιριάζω στο προφίλ της - πάντως σας έχω σήμερα μία συνταγή εύκολη, νόστιμη, ελαφριά και άκρως καλοκαιρινή. Επιπλέον είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη, καθώς διάγουμε την εποχή που οι ντομάτες - οπτικώς και γευστικώς - είναι στα καλύτερά τους. Πρόκειται για την Χωριάτικη Tarte Tatin.

Η Tarte Tatin είναι η περίφημη "ανάποδη τάρτα" και συνήθως γίνεται με μήλο, αχλάδι ή κάποιο άλλο φρούτο. Το μυστικό της είναι το γεγονός ότι ψήνεται ανάποδα, έτσι ώστε το φρούτο να καραμελώνει στον πάτο του ταψιού, όσο η ζύμη ροδίζει στην εξωτερική του επιφάνεια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μία συνταγή για αλμυρή Tarte Tatin με βάση τη ντομάτα, και αποφάσισα να την "πειράξω" αρκετά, για να της δώσω μία αυστηρά Ελληνική και καλοκαιρινή απόχρωση. Μπορεί λοιπόν το copyright της αρχικής συνταγής να μη μου ανήκει, αυτό όμως της χωριάτικης που σας προτείνω είναι απόλυτα δικό μου. Ας τη δούμε...

Για μία τάρτα για 4 άτομα (μέγεθος ατομικής πίτσας) θα χρειαστείτε:

- 6 μέτριες (ή πιο πολλές μικρότερες) ώριμες ντομάτες
- 350 γραμμάρια μανούρι
- 1/2 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη
- 1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 1 φύλλο χωριάτικης σφολιάτας (όποιος προτιμάει ανοίγει φύλλο)
- 2 κορφούλες φρέσκο βασιλικό
- 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, 1 κύβο βούτυρο λιωμένο
- 1 αυγό χτυπημένο μαζί με 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα Dijon
- χοντρό αλάτι, φρέσκο πιπέρι κατά βούληση

Ξεκινάμε αποφλοιώνοντας τις ντομάτες (αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν τις ζεματίσουμε σε ζεστό νερό πρώτα). Στη συνέχεια τις κόβουμε στη μέση και αφαιρούμε τα σπόρια και τα πολλά ζουμιά. Τις εναποθέτουμε σε ταψάκι με σχάρα και τις μαραίνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά, έτσι ώστε να αφυδατωθούν αρκετά και να βγάλουν την όμορφη γεύση της ψητής ντομάτας

Λαδώνουμε το ταψί στον πάτο και στα γύρω τοιχώματα, και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Στρώνουμε τις ντομάτες πρώτες στον πάτο του ταψιού (η κομμένη πλευρά προς τα πάνω), προσέχοντας να είναι η στρώση συμπαγής και με όσο λιγότερα κενά γίνεται. Πασπαλίζουμε από πάνω ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά και βασιλικό, και αλατοπιπερώνουμε.

Προσθέτουμε μία στρώση μανούρι κομμένο σε λεπτές φέτες, προσέχοντας να είναι επίσης συμπαγής με ελάχιστα κενά.

Αλείφουμε την σφολιάτα με το μείγμα αυγού και μουστάρδας και από τις 2 μεριές, και κλείνουμε με το φύλλο της σφολιάτας την τάρτα, πιέζοντας τις γύρω άκρες προς τα μέσα.

Ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 225 βαθμούς για 35 λεπτά, ή μέχρι να ροδίσει όμορφα το φύλλο από πάνω.

Όταν η τάρτα ψηθεί, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει, περνάμε το μαχαίρι γύρω-γύρω από τις άκρες του ταψιού για να αποφύγουμε οποιοδήποτε ενδεχόμενο να έχει κολλήσει κάποια ακρούλα, και αναποδογυρίζουμε γρήγορα σε στρογγυλή πιατέλα. Προσθέτουμε φρέσκο βασιλικό από πάνω και σερβίρουμε.

Αν είστε σαν κι εμένα, και δεν μπορείτε να φανταστείτε γεύμα χωρίς κρέας, τι πιο ταιριαστό (και εξίσου καλοκαιρινό) για να το συνοδεύσει από τηγανητά κεφτεδάκια (μμμ...);

Όσο για το κρασί που θα συνδυάσουμε με το πιάτο αυτό, η πρότασή μου - όπως είμαι σίγουρος ότι φαντάζεστε - έχει χρώμα ροζέ. Και μάλιστα, για να ταιριάξουμε απόλυτα με το όμορφο άρωμα της ντομάτας, θα διάλεγα ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, ας πούμε τις Ακακίες 2008 του Κυρ-Γιάννη. Σούπερ!

Κλείνω λέγοντας ότι η ίδια έρευνα που ανέφερα στην αρχή παρατήρησε επίσης ότι η έννοια του γεύματος στο οικογενειακό τραπέζι έχει εξασθενήσει απίστευτα. Λόγω ωραρίων, δουλειάς, lifestyle, κλπ, τρώμε πλέον στα όρθια, στον καναπέ, στο γραφείο, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά όχι όπως παλιά, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι - κάτι που φαίνεται ότι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε καλεσμένους. Η στιγμή που η οικογένεια (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι) τρώει μαζί στο τραπέζι είναι ιερή - και το λέω με την κοινωνική, και όχι με καμία θρησκευτική έννοια. Κρίμα δεν είναι ο τρόπος ζωής μας να μας την στερεί;...
 
Picture
Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας λίγο πριν τον τρύγο
Μιλώντας για την ποικιλία Μαυροδάφνη, πρέπει να σας πω ότι πιστεύω πολύ και στην ξηρή της οινοποίηση. Βλέποντας πόσο σωστά και προσεκτικά την οινοποιούν οι ποιοτικοί παραγωγοί που πιστεύουν σε αυτήν, είμαι σίγουρος ότι δεν αργεί καθόλου ο καιρός που η ξηρή Μαυροδάφνη θα ξεπεράσει το στάδιο της πρωτοτυπίας και της δοκιμής μόνο από τους πιο ψαγμένους, και θα βρει το δρόμο της προς το Ελληνικό τραπέζι.

Τα ως τώρα δείγματα, όπως ξέρετε, είναι κάτι παραπάνω από θετικά. Και επειδή πρόκειται για ποικιλία που καλλιεργείται κυρίως στους Νομούς Αχαΐας, Ηλείας και Κεφαλληνίας (με κάποιες κλωνικές παραλλαγές ανάμεσα σε κάθε νομό), οι ετικέτες ξηρής Μαυροδάφνης που κυκλοφορούν στην αγορά προέρχονται κατά κύριο λόγο από την εκεί ευρύτερη περιοχή. Την αρχή λοιπόν στην μονοποικιλιακή ξηρή Μαυροδάφνη έκανε το Κτήμα Σκλάβου στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, με την εξαιρετική ετικέτα Οργίων. Ακολούθησε το Κτήμα Αντωνόπουλου με την ετικέτα Μορφέας, ενώ η πιο πρόσφατη άφιξη στην συγκεκριμένη κατηγορία είναι το Κτήμα Παρπαρούση, με την φοβερά ενδιαφέρουσα ετικέτα TAOS. Βεβαίως η συμμετοχή της Μαυροδάφνης σε ερυθρά χαρμάνια είναι από καιρό οικεία τακτική κι άλλων καλών Ελλήνων οινοποιείων - μου έρχονται αμέσως στο μυαλό το Κτήμα Μερκούρη, το Κτήμα Άλφα, το Gentilini, και αν ξεχνάω κάποιον ας με συγχωρήσει...

Στο Gentilini, λοιπόν, από καιρό χαρμάνιαζαν την Μαυροδάφνη με το Syrah, και το πάντρεμα είχε ομολογουμένως αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο. Πλέον όμως, το οινοποιείο αποφάσισε να πιστέψει 100% στις δυνάμεις της ποικιλίας, και έτσι να την εμφιαλώσει μονοποικιλιακά. Η νέα ετικέτα θα κυκλοφορήσει στις Γιορτές σε πολύ περιορισμένη διάθεση, λόγω μικρής παραγωγής. Το όνομά της είναι ακόμα μυστικό - εγώ δηλαδή το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να σας το πω... Αυτό που μπορώ όμως να κάνω είναι να σας δώσω μία (προ)γεύση από το πολλά υποσχόμενο αυτό κρασί, όπως το δοκιμάσαμε μέσα από τα βαρέλια μαζί με το διευθυντή του Gentilini, τον Πέτρο Μαρκαντωνάτο, και το παρουσιάσαμε στους τηλεθεατές του ALTER, κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στην Κεφαλονιά. Δείτε το σύντομο βιντεάκι που ακολουθεί:

 
Picture
Έχει βουήξει το Reuters, και η είδηση με έχει χαροποιήσει απίστευτα: Η Κουμανταρία, το εξαιρετικό επιδόρπιο κρασί της Κύπρου, αλλάζει εικόνα και προφίλ για να απευθύνεται πλέον σε πιο εκλεκτικούς ουρανίσκους!

Είναι αλήθεια ότι η κίνηση αυτή ήταν επιβεβλημένη, και ήδη άργησε. Όπως σίγουρα αρκετοί θα έχετε διαπιστώσει, ενώ το περιεχόμενο είναι αδιαμφισβήτητα εκλεκτό, οι φιάλες, οι συσκευασίες και η όλη εικόνα της Κουμανταρίας ήταν ανέκαθεν πολύ... ρουστίκ. Προσθέστε σε αυτό ότι η τιμή της είναι αντιστρόφως ανάλογα φτηνή ως προς την ποιότητά της, και καταλαβαίνετε γιατί το απολαυστικό και ιδιαίτερα ποιοτικό αυτό κρασί έφτασε να θεωρείται από πολλούς απλά ένα φτηνό τουριστικό σουβενίρ από την Κύπρο.

Από το 2010, όμως, όλα αυτά αλλάζουν. Οι ετικέτες της Κουμανταρίας - οι οποίες κυκλοφορούν από τις μεγάλες Κυπριακές οινοβιομηχανίες που έχουν δικαίωμα να την οινοποιούν και να την πωλούν - θα εμφιαλώνονται σε κομψές, μοντέρνες φιάλες, θα ενισχυθούν με ανάλογες προωθητικές ενέργειες, ενώ θα πωλούνται και σε τιμές που θα φτάνουν τα €50 για τις ιδιαίτερα παλαιωμένες ετικέτες.

Η Κουμανταρία, που προκύπτει από τις ντόπιες Κυπριακές ποικιλίες Ξυνιστέρι και Μαύρο μετά από μακρόχρονη παλαίωση/οξείδωση, είναι ένα γλυκό κρασί που μπορεί κανείς να απολαύσει κρύο, συνοδεύοντας επιδόρπια με σοκολάτα ή/και ξηρούς καρπούς.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, η παραγωγή Κουμανταρίας το 2008 ήταν 1.4 εκατομμύρια λίτρα, και ένα μεγάλο μέρος της εξήχθη σε όλο τον κόσμο, με κυρίαρχες αγορές τις Σκανδιναβικές χώρες, και φτάνοντας μέχρι την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Και στην  εγχώρια αγορά της Κύπρου, όμως, παρατηρείται αύξηση στην ζήτηση της Κουμανταρίας την τελευταία 7ετία, που ξεπερνάει το 80%! Εύλογα, λοιπόν, το αρμόδιο Υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου πήρε την απόφαση να στηρίξει αυτό το τόσο ισχυρό αλλά και πολλά υποσχόμενο εθνικό προϊόν.

Όπως έγραψα πρόσφατα και στον τελευταίο Οινοχόο, το Κυπριακό κρασί πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, τόσο σε επίπεδο οινοποιείων, όσο και σε επίπεδο υποστήριξης από το Κράτος. Βλέποντας αυτή την τελευταία κίνηση για την αναβάθμιση της εικόνας της Κουμανταρίας, σκέφτομαι ΜΗΠΩΣ - λέω, τώρα - έχει έρθει (προ πολλού) η ώρα να κάνουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο για την υπέροχη δική μας Μαυροδάφνη;...

 
Picture
Φαντάζομαι θα μάθατε ότι τα Starbucks ξεκινούν πιλοτικά την πώληση κρασιού και μπίρας σε συγκεκριμένα καταστήματά τους στο Seattle με στόχο - αν βέβαια και ο κόσμος ανταποκριθεί καταλλήλως - αυτό να επεκταθεί σταδιακά και στο υπόλοιπο δίκτυό τους ανά τον κόσμο. Δεν πρόλαβαν λοιπόν να το ανακοινώσουν, και μεγάλες αλυσίδες fast food στην Αμερική με πρώτη την εταιρεία Burgerville (προς αποφυγήν παρεξηγήσεως χρησιμοποιώ το "mac" στον τίτλο... ιστολογική αδεία) έσπευσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Τα συναισθήματά μου ως προς αυτή την εξέλιξη είναι ανάμικτα... Από τη μία χαίρομαι γιατί βλέπω ότι αρχίζει και αναγνωρίζεται καθολικά η δύναμη του νέου κύματος οινοφιλίας που γιγαντώνεται καθημερινά τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη φοβάμαι ότι το κίνητρο είναι απλά και μόνο το κέρδος εις βάρος των ανθρώπων που αγαπούν το κρασί, και τελικά εις βάρος του ίδιου του κρασιού.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι από αυτούς που δεν θα διανοούνταν να ανοίξουν ένα μπουκάλι κρασί για να το συνδυάσουν με ένα burger. Απεναντίας, μπορώ να σκεφτώ πολλά και καλά κρασιά που κυκλοφορούν στο εμπόριο που θα συντρόφευαν τέλεια ένα προσεγμένο και "μαστόρικο" σπιτικό μπάρμπεκιου και όλα τα... ζουμερά παράγωγά του.

Όμως το να αρχίσεις απλά να σερβίρεις κρασί σε ένα κατάστημα που μέχρι πρότινος είχε ως αποκλειστικό αντικείμενο τον καφέ ή το γρήγορο φαγητό, δεν είναι τόσο απλό. Και φοβάμαι ότι λεπτομέρειες όπως η σωστή θερμοκρασία, το σωστό ποτήρι ή οι κατάλληλες συνθήκες συντήρησης δύσκολα θα ληφθούν υπόψη, ενώ αμφιβάλλω αν θα γίνει οποιαδήποτε προσαρμογή στο (όποιο) μενού, έτσι ώστε τα φαγώσιμα να ταιριάζουν έστω και στοιχειωδώς με τα κρασιά που θα πωλούνται για να τα συνοδεύσουν.

Picture
Δεν ξέρω αν και πότε θα δούμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά μην εκπλαγείτε αν δεν αργήσει να έρθει και εδώ. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να πίνω καφέ στα Starbucks και να συνοδεύω με coca-cola το burger μου στα αντίστοιχα καταστήματα. Γιατί κρασί από χάρτινο ή πλαστικό ποτήρι αρνούμαι να πιω! Αυτά είναι καλό να συμβαίνουν μόνο στα έργα, όπως στην φημισμένη σκηνή της φωτογραφίας από το Sideways, κι ας επρόκειτο (υποτίθεται) για το λατρεμένο Château Cheval Blanc '61 του πρωταγωνιστή!...

 
Picture
Διαβάζω στην Αμερικάνικη εφημερίδα New York Daily News ένα άρθρο για την εξέλιξη των ανθρώπων που ανήκουν σε μια κατηγορία που (ευτυχώς) τείνει προς εξαφάνιση: αυτή των "γαστρο-σνομπ". Νομίζω καταλαβαίνετε αμέσως τον τύπο ανθρώπου που εννοώ - όλοι έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον έναν από αυτούς στη ζωή μας. Πρόκειται για αυτούς για τους οποίους εκλεκτό ίσον ακριβό, γι αυτό και ένα καλό τραπέζι δεν είναι πλήρες χωρίς ακριβά και σπάνια θαλασσινά, τρούφα, foie-gras, κ.ο.κ.

Ε ναι λοιπόν, η κατηγορία αυτή είναι πλέον μία διαρκώς συρρικνούμενη μειονότητα. Βλέπετε στην εποχή μας ο "ψαγμένος" έχει τελείως διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν λατρεύει το ακριβό, και για την ακρίβεια μερικές από τις αγαπημένες του (γαστρονομικές) πρώτες ύλες είναι ιδιαίτερα ευτελείς - σε τιμή, εννοείται, όχι σε γεύση, ούτε - προφανώς - σε προέλευση. Μάλιστα, αυτά που ψάχνει, και για τα οποία υπερηφανεύεται στους φίλους του σε τραπέζια και εστιατόρια, είναι άγνωστα όσπρια, χειροποίητα ζυμαρικά, ελαιόλαδο από συγκεκριμένους - ονοματισμένους - ελαιώνες, παραδοσιακά τυριά και αλλαντικά με ονομασία προέλευσης, κ.λ.π. Η ειρωνεία βεβαίως είναι ότι όλα αυτά δεν είναι οι πάλαι ποτέ λιχουδιές της αριστοκρατίας, αλλά οι αυθεντικές γεύσεις της υπαίθρου που γεννήθηκαν και μπήκαν στα πιάτα των απλών ανθρώπων σε καιρούς φτώχειας και ανέχειας.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κρασί: Τα κρασιά των μεγάλων châteaux του Μπορντώ και της Βουργουνδίας πλέον ενδιαφέρουν κυρίως συλλέκτες και επενδυτές κρασιού. Ο πραγματικός οινόφιλος (και, ευτυχώς, γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερους τέτοιους καθημερινά) ψάχνει τον μικρό παραγωγό - είτε μιλάμε για τον Ελληνικό αμπελώνα, είτε τον διεθνή, ακόμα και τη Σαμπάνια - στα κρασιά του οποίου βρίσκει ιδιαιτερότητα, χαρακτήρα, terroir.

Και κάπως έτσι, ευτυχώς, επαναπροσδιορίζεται ο ορισμός του gourmet, για όσους είχαν - λανθασμένα - απομακρυνθεί εγκληματικά από αυτόν. Γιατί gourmet δεν σήμαινε ποτέ ακριβό, πολύπλοκο, συμμετρικό, και κάθε τι που μας έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας ένα "επιμελημένο" πιάτο σε ένα ακριβό εστιατόριο των προηγούμενων ετών. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, gourmet σημαίνει γεύσεις από συγκεκριμένα και επιλεγμένα υλικά, οι οποίες δένουν μεν τέλεια μεταξύ τους, αλλά παραμένουν διακριτές στο πιάτο και δεν κρύβονται κάτω από σάλτσες και περίεργους τρόπους μαγειρικής. Και αυτό αποτελεί και την βασική προτεραιότητα του πραγματικού ευζωιστή του σήμερα.

Αν μπορούσα να τολμήσω να αναζητήσω την ευτυχή αιτία αυτού του φαινομένου, θα έλεγα ότι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο οι gastro-bloggers, που έδωσαν στον καθημερινό χρήστη του Internet πρόσβαση στα πιο προχωρημένα θέματα γεύσης, αλλά σε απλή γλώσσα και από τη σκοπιά της πραγματικής απόλαυσης. Και βέβαια, καταλυτικό ρόλο έχει παίξει (και συνεχίζει να παίζει) η περίφημη οικονομική κρίση, που μας σπρώχνει σε πιο δημιουργικούς τρόπους ευζωίας - ποτέ ως τώρα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία η λαϊκή ρήση "η φτώχεια θέλει καλοπέραση".

Και μια και το' φερε η κουβέντα, άνοιξε αυτές τις μέρες στις Αμερικάνικες αίθουσες ένα έργο που δεν θέλω με τίποτα να χάσω: Πρόκειται για το Julie & Julia, που αφηγείται παράλληλα τις ιστορίες της θρυλικής Julia Child (την οποία υποδύεται η Meryl Streep), της Αμερικάνας συγγραφέως που έμαθε στο ευρύ κοινό την υψηλή Γαλλική κουζίνα, και της Julie, μίας νεαρής Αμερικάνας food blogger. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 15 Οκτωβρίου, οπότε δείτε, στο μεταξύ, το trailer της παρακάτω:

 
Picture
Όσοι παρακολουθείτε τα γραφόμενά μου στενά, θα έχετε καταλάβει πόσο με κέρδισε το Κίτρο Νάξου, το απίστευτο απόσταγμα που ανακάλυψα συμπτωματικά στις πρόσφατες διακοπές μας στο όμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα πολύ φίνο digestif, κάθε γουλιά του οποίου πλημμυρίζει μύτη και στόμα από τα πλούσια, δροσερά αρώματα του Κίτρου. Δοκιμάστε το αρκετά κρύο (καλύτερα όμως όχι παγωμένο, για να μην κρυφτούν τα κομψά αρώματά του) και θα εντυπωσιαστείτε! Το μόνο κακό είναι ότι ουσιαστικά μπορεί να το βρει κανείς μόνο στη Νάξο. Απ' την άλλη, τι καλύτερη δικαιολογία για να επισκεφτεί κανείς αυτόν τον πραγματικό τουριστικό θησαυρό του Αιγαίου;...

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Κίτρο Νάξου, μπορείτε να διαβάσετε τις σχετικές μου δημοσιεύσεις στο In2Life εδώ και στο MTonVin (στα Αγγλικά) εδώ.