Picture
Όσοι παρακολουθείτε τα γραφόμενά μου στενά, θα έχετε καταλάβει πόσο με κέρδισε το Κίτρο Νάξου, το απίστευτο απόσταγμα που ανακάλυψα συμπτωματικά στις πρόσφατες διακοπές μας στο όμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα πολύ φίνο digestif, κάθε γουλιά του οποίου πλημμυρίζει μύτη και στόμα από τα πλούσια, δροσερά αρώματα του Κίτρου. Δοκιμάστε το αρκετά κρύο (καλύτερα όμως όχι παγωμένο, για να μην κρυφτούν τα κομψά αρώματά του) και θα εντυπωσιαστείτε! Το μόνο κακό είναι ότι ουσιαστικά μπορεί να το βρει κανείς μόνο στη Νάξο. Απ' την άλλη, τι καλύτερη δικαιολογία για να επισκεφτεί κανείς αυτόν τον πραγματικό τουριστικό θησαυρό του Αιγαίου;...

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Κίτρο Νάξου, μπορείτε να διαβάσετε τις σχετικές μου δημοσιεύσεις στο In2Life εδώ και στο MTonVin (στα Αγγλικά) εδώ.

 

Πολλοί με ρωτάτε για προτάσεις και μενού για την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου. Η αλήθεια είναι ότι φέτος έχω λάβει πολύ λίγα πράγματα, εκ των οποίων ειλικρινά κανένα δεν με συγκίνησε αρκετά για να σας το αναφέρω.

Αντί λοιπόν για τα πολύ κλασικά και τετριμμένα, έχω κάτι άλλο να σας προτείνω, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, λοιπόν, όποιος περάσει από την Κάβα Stafilina στη Νέα Σμύρνη, θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει - χωρίς υποχρέωση αγοράς - έναν πρωτότυπο και πολύ ποιοτικό γευστικό συνδυασμό: τα εκλεκτά Βελγικά σοκολατάκια Godiva με την κορυφαία Grappa Nonino. Το match αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μη ζεστάνει τις καρδιές όσων το δοκιμάσουν - πόσο μάλλον δε αν είναι και ερωτευμένες!...

Η Κάβα Stafilina λοιπόν, εκτός από μεγάλη ποικιλία σε κρασιά και οινοπνευματώδη, διοργανώνει τακτικά events με φαντασία και δημιουργικότητα. Θα την βρείτε στη Νέα Σμύρνη (Αιγαίου 18 / 210-9335870).


 

Επειδή από αυτό εδώ το blog σας μιλάω κυρίως για το κρασί, δε σημαίνει ότι δεν αγαπώ και τα "σκληρά" οινοπνευματώδη. Απλά τα απολαμβάνω πιο σπάνια, καθώς το κάθε τι έχει την ώρα του.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την premium tequila του φημισμένου οίκου Sauza, την Hornitos, της οποίας έχω γίνει πολύ φίλος τελευταία. Παρασκευάζεται από την καρδιά της καλύτερης Μπλε Αγάβης, η οποία καλλιεργείται σε ειδικές, πρότυπες φυτείες. Ο χυμός της στη συνέχεια ζυμώνεται και αποστάζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να διατηρήσει την καθαρότητα των πρωτογενών αρωμάτων του φυτού.

Από τις τρεις ετικέτες Hornitos που κυκλοφορούν στην αγορά, εγώ προτιμώ την Reposado, η οποία έχει υποστεί διπλή απόσταξη και έχει ωριμάσει για 2 μήνες σε δρυ - όχι όμως σε μικρά βαρέλια, όπως οι περισσότερες τεκίλες αυτού του τύπου, αλλά σε τεράστιες δρύινες δεξαμενές με χωρητικότητα 10.000 γαλόνια. Το αποτέλεσμα είναι η πολύ διακριτική παρουσία του ξύλου στα αρώματα της
tequila, για να αναδεικνύει, χωρίς να "καπελώνει" την φυσική αρωματική πολυπλοκότητα της Αγάβης. Επιπλέον το χρώμα της είναι ένα πολύ φίνο off-white, και δεν έχει πάρει την καφετί απόχρωση του ξύλου.

Η Hornitos Reposado έχει την ιδανική γεύση για να πίνεται straight, ωστόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε κάθε λογής κοκτέιλ - για να φτιάξει απολαυστικές Margaritas, να αναμειχθεί με cola, χυμούς, κλπ.

Αν σας άνοιξα την όρεξη για tequila, δεν θα σας αφήσω έτσι... Σας προσκαλώ λοιπόν στο stand της Sauza, στην Έκθεση Premium Stories που θα γίνει αυτό το Σαββατοκύριακο στο Μέγαρο Μουσικής. Εγώ θα είμαι εκεί και τις δύο μέρες, πλαισιωμένος από καυτές παρουσίες, και θα ανεβάσουμε τον υδράργυρο στα κόκκινα προσφέροντας τη Hornitos Reposado στους επισκέπτες της έκθεσης. Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 3 το μεσημέρι και θα κλείσουν στις 10 το βράδυ. Μη το σκέφτεστε - ελάτε, κερνάμε τεκίλα
!


 

Αν έλεγα σε κάποιον που δεν ασχολείται με την οινογαστρονομία, έστω και ερασιτεχνικά, ότι πέρασα το σημερινό Κυριακάτικο μεσημέρι μου σε μία κάβα στη Σαρωνίδα, πάω στοίχημα ότι θα φανταζόταν την κλασική old school προαστιακή κάβα με τα βαρέλια, τους ξηρούς καρπόυς, τα ψυγεία με τις μπίρες και τα αναψυκτικά, κλπ. Και θα αναρωτιόταν βεβαίως, εύλογα, γιατί να περάσει κανείς το μεσημέρι του σε έναν τέτοιο χώρο;...

Σ' εσάς βέβαια, τους αναγνώστες μου, δεν θα περιοριστώ μόνο σε αυτά. Θα σας πω ότι, μαζί με μερικούς από τους κορυφαίους σομελιέ της Αθήνας, πέρασα το μεσημέρι μου στην εν λόγω κάβα, δοκιμάζοντας επιλεγμένα και χρονολογημένα Armagnac από έναν εκλεκτό οίκο της περιοχής αυτής στην Νοτιο-Δυτική Γαλλία. Και τότε βέβαια θα καταλαβαίνατε ότι το venue της δοκιμής αυτής δεν ήταν άλλο από την Κάβα Λίθοινον, έναν από τους πιο ψαγμένους χώρους στο κρασί, το οινοπνευματώδες και τα παρελκόμενά τους, στα Νότια Προάστια και όχι μόνο. Βγάζουμε λοιπόν από το μυαλό μας οποιαδήποτε εικόνα συνοικιακής κάβας παλιάς εποχής και σχολής, και παρατηρούμε υπερσύγχρονους συντηρητές που περιέχουν ακριβές και σπάνιες φιάλες κρασιών από τη Γαλλία, την Ιταλία και τον υπόλοιπο κόσμο, ράφια με εκλεκτά οινοπνευματώδη και αποστάγματα, humidor με χειροποίητα πούρα από την Κούβα αλλά και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, μέχρι και προθήκες με συλλεκτικά κομπολόγια. Αυτή τη φορά μάλιστα το μάτι μου πήρε και καινούριες παραλαβές σε Pinot Noir και Riesling από το Central Otago της Νέας Ζηλανδίας, τις οποίες πρέπει σύντομα να επιστρέψω για να εξετάσω πιο λεπτομερώς.


Σήμερα βλέπετε, όπως προανέφερα, ήμουν απασχολημένος, καθώς παρακολουθούσα την παρουσίαση του Stephen Lemaitre, Export Director του Chateau de Laubade, το οποίο βρίσκεται στο Bas-Armagnac, την κορυφαία περιοχή στην ζώνη της παραγωγής του ομώνυμου αποστάγματος.


Δοκιμάσαμε 6 διαφορετικές ετικέτες από το portfolio του συγκεκριμένου chateau. Ξεκινήσαμε με το αρωματικό Blanche d'Armagnac, το διάφανο eau-de-vie που οι Γάλλοι πίνουν παγωμένο σαν απεριτίφ, σε κοκτέιλ ή μεταξύ πιάτων, για καθάρισμα της γευστικής τους παλέτας, και συνεχίσαμε με 5 ετικέτες Armagnac, 2 απλές και 3 χρονολογημένες (millesimes). Μιλάμε για αποστάγματα με αλκοολικό βαθμό γύρω στο 40%, σε τιμές που ξεκινούν από τα €50 και φτάνουν μέχρι τα €300. Οι μη χρονολογημένες ετικέτες που δοκιμάσαμε είναι οι απλές VSOP και XO (που συναντάμε αντίστοιχα και στα cognac), ενώ οι χρονολογημένες αφορούσαν στις χρονιές 1993, 1978 και 1957. Αξίζει να γνωρίζουμε ότι το χρονολογημένο Armagnac εμφιαλώνεται κατά παραγγελία και μόνο λίγο πριν διατεθεί στο εμπόριο. Έτσι και οι σημερινές millesime ετικέτες εμφιαλώθηκαν (όπως αναγράφεται στην πίσω ετικέτα τους) φέτος τον Ιανουάριο, το οποίο σημαίνει ότι τα Armagnac της σημερινής δοκιμής έμειναν στο ειδικό βαρέλι από ξύλο μαύρης δρυός της περιοχής της Γασκόνης για διαστήματα από 15 χρόνια (το νεότερο) μέχρι 51 χρόνια (το παλαιότερο)!


Το Armagnac, ως απόσταγμα, δεν είναι αρκετά γνωστό στην Ελλάδα. Αν και πιο σπάνιο στο εμπόριο, δεν είναι απαραίτητα πιο ακριβό από ένα αντίστοιχο Cognac. Η βασική διαφορά μεταξύ Armagnac και Cognac, εκτός του ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές περιοχές στην Νοτιο-Δυτική Γαλλία, εντοπίζεται στον τρόπο παραγωγής, ο οποίος στην περίπτωση του Armagnac είναι πιο παραδοσιακός, αφού βασίζεται σε μία και μόνο απόσταξη, σε παραδοσιακό άμβυκα. Έτσι, το απόσταγμα διατηρεί περισσότερα πρωτογενή αρώματα από το σταφύλι, τα οποία θα εξελιχθούν κατά τη διάρκεια της (συχνά ιδιαίτερα μακρόχρονης) παλαίωσης στο βαρέλι.


Σε περίπτωση που δεν το έχετε δοκιμάσει, το Armagnac είναι ένα εξαιρετικό after dinner drink. Σερβίρεται σε ειδικό ποτήρι σε θερμοκρασία δωματίου και συνοδεύει έξοχα σκούρα σοκολάτα καλής ποιότητας, αποξηραμένα φρούτα, και βέβαια ένα καλό πούρο, ειδικά αν πρόκειται για ένα παλαιωμένο Armagnac με περίτεχνα αρώματα καραμέλας, καπνού, ξύλου και δέρματος σε μύτη και στόμα.


Στην Κάβα Λίθοινον σας περιμένουν τα προϊόντα του Chateau de Laubade από το Armagnac, αλλά και ένα σωρό άλλες οινικές και οινοπνευματώδεις εκπλήξεις. Θα την βρείτε στα σύνορα Σαρωνίδας και Αναβύσσου (Λεωφ. Σαρωνίδας 122 / 22910-60257). Πιστέψτε με, ακόμα κι αν μένετε μακριά, όπως εγώ, αξίζει να την επισκεφτείτε.


 

Ίσως θυμάστε την διήγησή μου για μία όμορφη βραδιά στο εστιατόριο Grand Balcon του St.George Lycabettus, στα μέσα του Μάρτη, όπου είχαμε απολαύσει ένα εξαιρετικό "αστεράτο" δείπνο με σκοπό την ενίσχυση του Συλλόγου "Το Χαμόγελο του Παιδιού"...

Τη βραδιά εκείνη λοιπόν είχα γνωρίσει τον Ranald Macdonald, τον δαιμόνιο ιδιοκτήτη του Boisdale, του θρυλικού whisky bar-restaurant, στην περιοχή Belgravia του Λονδίνου. Το αστείο είναι ότι, ενώ το συγκεκριμένο μέρος ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου στην Αγγλική πρωτεύουσα, τελικά τον γνώρισα στην Αθήνα!...


Ομολογώ ότι, πριν γίνει η γνωριμία, περίμενα κάποιον τυπικό Σκωτσέζο με βαριά προφορά στα Αγγλικά του. Όταν γνωριστήκαμε είδα ότι τυπικός Σκωτσέζος μεν ήταν, καθώς φορούσε το παραδοσιακό κιλτ που έκανε όλες τις κυρίες να αναρωτιώνται (κάποιες λιγότερο διακριτικά...) κατά πόσον φοράει εσώρουχα από μέσα ή όχι, τα Αγγλικά του όμως ήταν τόσο αριστοκρατικά ("The Queen's English" το λέμε εμείς αυτό στα μέρη μου) που θα έφερναν την ίδια τη Βασίλισσα σε δύσκολη θέση!...


Μιλούσαμε όλο το βράδυ με τον Ranald και τη γλυκύτατη σύζυγό του. Ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια, όπου την τελευταία φορά είχαν έρθει ως κλασικοί τουρίστες με σακίδιο για να γνωρίσουν τα νησιά μας. Η αποστολή του Ranald για τη συγκεκριμένη βραδιά ήταν η τυφλή δοκιμή τριών malt whiskies, συνοδευόμενων από ένα εκλεκτό πούρο. Ο στόχος δεν ήταν μόνο να ανακαλύψουμε ποιο malt ήταν το καθένα (τα 3 δείγματα αντιπροσώπευαν διαφορετικές σχολές του συγκεκριμένου είδους), αλλά και να ανακαλύψουμε τις προτιμήσεις του Ελληνικού ουρανίσκου στο malt. Μάλιστα υποτίθεται ότι το αποτέλεσμα αυτού του "Athens Tasting" θα ανακοινωνόταν και στο επόμενο τεύχος του Whisky Magazine (το οποίο πρέπει να θυμηθώ να πάρω, και ελπίζω να μην το έχασα...).


Όταν ρώτησα τον Ranald τι θεωρεί ως τον καλύτερο φίλο ενός malt, μου εξήγησε αφοπλιστικά ότι ο καλύτερος συνδυασμός ενός καλού ουίσκι είναι, ακριβώς, η παρέα ενός καλού φίλου. Επίσης καλοί συνδυασμοί είναι ένα καλό βιβλίο, μία όμορφη φωτιά στο τζάκι, καλή μουσική, ένα καλό έργο στην τηλεόραση, κλπ. Για εκείνον, ένα καλό ουίσκι πρέπει να είναι ντελικάτο, απαλό και αρωματικά πολύπλοκο. Δεν του αρέσουν (και συμφωνώ απόλυτα) τα έντονα καπνιστά malts, άσε που η καπνίλα δεν πάει πολύ καλά με το πούρο γιατί καπελώνει τα δικά του περίτεχνα καπνιστά αρώματα. Τα πούρα και η τζαζ είναι οι άλλες αγάπες του Ranald. Όσον αφορά στη μουσική, στα εστιατόριά του φιλοξενεί τακτικά ζωντανές μπάντες, οι οποίες ηχογραφούνται και στη συνέχεια τα cd πωλούνται στους πελάτες του Boisdale. Όσο για τα πούρα, εκεί μπορεί να μιλάει (και να καπνίζει) για ώρες. Οφείλω να πω, πάντως, ότι το Montecristo Edmundo που δοκιμάσαμε πήγαινε εξαιρετικά με τα malts της δοκιμής (παρότι εγώ, τις σπάνιες φορές που καπνίζω πούρο, έχω μία σταθερή αδυναμία στα Romeo y Julieta Churchills...)
.

Κάτι που συζητήσαμε με τον Ranald είναι το γεγονός ότι η παλαίωση στο πούρο δεν είναι το παν. Έτσι, δεν σημαίνει ότι ένα malt 20 ετών θα είναι καλύτερο από ένα αντίστοιχο των 10 ή των 12. Ιδιαίτερη σημασία στο αποτέλεσμα έχουν η πρώτη ύλη, ο τύπος του βαρελιού, και πολλοί άλλοι παράγοντες. Ο ίδιος μάλιστα μου δήλωσε ότι "Δεν θα με στενοχωρούσε καθόλου αν για όλη την υπόλοιπη ζωή μου δεν έπινα κανένα malt παλαιότερο των 12 ετών".


Παρεμπιπτόντως, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι το whisky, σε αντίθεση με το κρασί, δεν εξελίσσεται στο μπουκάλι. Η παλαίωση διεξάγεται μέχρι να εμφιαλωθεί, έπειτα σταματάει. Έτσι, ακόμα και αν έχουμε μία φιάλη malt whisky 10 ετών, την οποία όμως π.χ. κληρονομήσαμε από τον παππού μας, που την αγόρασε πριν 40 χρόνια, το ποτό που θα απολαύσουμε, αν ανοίξουμε το μπουκάλι στη μνήμη του, θα είναι ένα malt whisky 10 ετών.


Είχαμε πολλά ακόμα να πούμε με τον Ranald, αλλά συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο Λονδίνο. Μάλιστα είχε και την καλωσύνη να με αναγάγει σε επίτιμο μέλος του Boisdale of Belgravia. Έτσι, έχω σκοπό να εξασκήσω τα δικαιώματα του μέλους στο έπακρο στο επόμενο ταξίδι, και να δοκιμάσω τους κρυμμένους θησαυρούς των μενού φαγητού, κρασιού, whisky και πούρων του συγκεκριμένου μέρους. Έχω σκοπό μάλιστα να γράψω κι ένα αφιέρωμα στο Boisdale για τον ΟΙΝΟΧΟΟ, για όλους τους φίλους του ουίσκι που βρίσκονται συχνά στο Λονδίνο και πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτούν.


Και κάτι τελευταίο, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο Ranald, μεγάλος συλλέκτης αλλά και φίλος του κρασιού, εντυπωσιάστηκε, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, από το Ελληνικό κρασί. Μάλιστα, κατά την αναχώρησή του από την Αθήνα, του έκανα δώρο 2 μπουκάλια Ρετσίνα (την οποία μελετήσαμε αρκετά εκείνο το βράδυ), για να διαπιστώσει και μόνος του πως, αν οινοποιηθεί σωστά και ποιοτικά, η Ρετσίνα δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που οι τουρίστες γνωρίζουν στα νησιά (φαντάζομαι οι περισσότεροι καταλαβαίνετε ποιες 2 εξαιρετικές ετικέτες εννοώ...). Ως επόμενο βήμα, ο Ranald μου πρότεινε να οργανώσουμε μία παρουσίαση κρασιών από όλη την Ελλάδα για τα μέλη του, που πιστεύει ότι πρέπει να ξανα-ανακαλύψουν την Ελλάδα και το κρασί της. Τον άλλο μήνα που θα τον συναντήσω στο Boisdale, λοιπόν, θα κάτσουμε να σχεδιάσουμε την ενδιαφέρουσα αυτήν εκδήλωση. Όπως πάντα, θα σας κρατήσω ενήμερους.


Στο μεταξύ, αξίζει να μάθετε περισσότερα για το Boisdale. Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικά, κάνοντας κλικ στην εικόνα παρακάτω:


 

Πω πω ντροπή... Πέρασε η 25η Ιανουαρίου απαρατήρητη, ούτε ένα ουισκάκι δεν ήπιαμε, έτσι τιμής ένεκεν... Μα κι εσείς δε λέτε τίποτα;...

Αναφέρομαι βέβαια στην επέτειο προς τιμήν του Σκωτσέζου Ρομαντικού ποιητή Robert Burns, τη βραδιά που όλοι γιορτάζουν τα γενέθλιά του (Burns Night) με άφθονο ουίσκυ. Βεβαίως ο αυθεντικός τρόπος εορτασμού της συγκεκριμένης επετείου περιλαμβάνει ακόμα την απαγγελία ποιημάτων του μακαρίτη, καθώς και την συνοδεία του ουίσκυ με μία κλασσική Σκωτσέζικη λιχουδιά, το Χάγκις, με γαρνιτούρα πουρέ πατάτας, αλλά δεν χρειάζεται πια να είμαστε τόσο τυπολάτρες!... Παρεμπιπτόντως το Χάγκις, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα μίγμα από εντόσθια αρνιού (έντερα, καρδιές, σηκώτι, πλεμόνια, κ.α.) και διάφορα δημητριακά, σιγο-μαγειρεμένα μέσα σε αρνίσιο στομάχι. Ξέρω, δεν σας τρέχουν τα σάλια, πιστέψτε με όμως είναι πολύ καλύτερο στη γεύση απ' ότι ακούγεται. Και συνοδεύει τέλεια ένα καλό ουίσκυ!...

Εγώ λοιπόν αποφάσισα να το γιορτάσω απόψε, έστω και καθυστερημένα. Έτσι κι αλλιώς υποτίθεται ότι ο συγκεκριμένος εορτασμός μπορεί να γίνει οποιαδήποτε μέρα του χρόνου (λες και οι Σκωτσέζοι θέλουν ιδιαίτερη αφορμή για να πλακώσουν τα ουίσκια...). Πρέπει να σας πω ότι, παρότι η συλλογή μου διαθέτει ουκ ολίγα malts, το αγαπημένο μου παραμένει το Bowmore 17 ετών, το οποίο, παρότι προέρχεται από την περιοχή του Islay (προφέρεται Άϊλα) που είναι τίγκα στην τίρφη, η χαρακτηριστική του καπνίλα είναι γλυκιά και φίνα και σίγουρα όχι όσο έντονη είναι σε κάποιες άλλες μάρκες. Φυσικά, η έντονη καπνίλα είναι χαρακτηριστική των Islay malts και σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει κατώτερη ποιότητα ή κάτι τέτοιο. Πολύ απλά είναι θέμα γούστου το πόση γεύση γαιάνθρακα κάνει κέφι κανείς στο ουίσκυ του.

Θυμάμαι ότι μυήθηκα στο malt whisky στο εξαιρετικό whisky bar του Λονδίνου, το Boisdale. Εκεί ο Γάλλος (!) εξπέρ μπάρμαν μου έβαλε και πρωτοδοκίμασα το Bowmore με ένα δαχτυλάκι δροσερό μεταλλικό νερό (αυτό και τίποτα άλλο, ίσα για να βοηθήσει το ουίσκυ να απελευθερώσει τα αρώματά του). Αν ποτέ βρεθείτε από το Λονδίνο (βρίσκεται στην περιοχή της Belgravia), αξίζει να το αναζητήσετε.

Τώρα βέβαια θα σας πω και το άλλο: Το επετειακό malt Glenfiddich που είχα δοκιμάσει πέρυσι, με ημερομηνία απόσταξης 1974 (τη χρονιά της στέψης της Βασίλισσας Ελισσάβετ), ήταν ίσως ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει εγώ προσωπικά από το συγκεκριμένο είδος. Επειδή όμως εκτός της συγκεκριμένης φιάλης που ανοίχθηκε σε εκείνο το επίσημο δείπνο παρουσία του Master Blender του Glenfiddich, στην Ελληνική αγορά διατέθηκε μόνο άλλη μία, σε τιμή άνω των €700 - και αυτή πουλήθηκε τελικά - σας το αναφέρω απλώς και δεν σας προτρέπω προς οτιδήποτε περαιτέρω.

Τα μυστικά της γευσιγνωσίας του malt αλλά και του συνδυασμού του με φαγητό (και όχι, εννοείται, με φυστικάκια ή γλυκάκια) είναι πολλά και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Θα τα δούμε ευχαρίστως κάποια άλλη στιγμή. Εγώ απλά θα σας πω ότι, αν θέλετε να δοκιμάσετε το Bowmore που σας περιέγραψα παραπάνω, θα το βρείτε σε αρκετές μεγάλες κάβες. Αν θυμάμαι καλά, η τιμή του κυμαίνεται κοντά στα €60 - τα οποία, αν είστε πραγματικός φαν του καλού malt whisky, δεν θα τα "κλάψετε".


Και επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι φοβερά υποκειμενικό και πολυδιάστατο, θα χαρώ να ακούσω δικά σας σχόλια και προτιμήσεις...



 

Για να μη μιλάμε μόνο για κρασί όμως, ακούστε τι έκανε ένας πάμπλουτος Αμερικανός συλλέκτης (που, ως συνήθως, θέλει να παραμείνει ανώνυμος): Σε πρόσφατη δημοπρασία του Οίκου Christie's στη Νέα Υόρκη, που έβγαλε στο σφυρί ορισμένα από τα σπανιότερα ουίσκυ, κονιάκ και αποστάγματα του κόσμου, ο φίλος μας κατάφερε να περάσει στην ιστορία. Πώς; Αγοράζοντας μία σπανιότατη φιάλη του γνωστού Malt Whisky "The Macallan", αυτή του 1926, έναντι του διόλου ευτελούς αντιτίμου των €37,500!

Το συγκεκριμένο ουίσκι "γεννήθηκε" την χρονιά που για πρώτη φορά ένας άνθρωπος κατάφερε να διασχίσει τη Μάγχη κολυμπώντας, ενώ τον ίδιο χρόνο έγινε το πρώτο τηλεφώνημα μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης - όλα αυτά στην εποχή του Charleston και των ταινιών του Ροδόλφο Βαλεντίνο!... Το Macallan του 1926 έχει αλκοολικό τίτλο 42.6% και εμφιαλώθηκε το 1986 σε ηλικία 60 ετών.

Όπως και με όλα τα καλά malt whiskies, αν πέσει στα χέρια σας ένα Macallan (είτε του 1926, είτε κάποιας άλλης χρονιάς, είτε και ένα μη χρονολογημένο), μη παραλείψετε να το απολαύσετε αφού του προσθέσετε λίγο δροσερό μεταλλικό νερό (όχι παραπάνω από το 1/3 του όγκου του), το οποίο θα το βοηθήσει να απελευθερώσει τα συμπυκνωμένα αρώματά του πιο έυκολα...


 

Οι καλοί μου φίλοι στην εκλεκτή Κάβα Wine Garage στην Εκάλη, εδώ και καιρό έχουν ξαναρχίσει το πρόγραμμα των δοκιμών που κάνουν μέσα στο κατάστημα τα Σαββατοκύριακα. Κάθε εβδομάδα φιλοξενούν διαφορετικές γεύσεις που οποιοσδήποτε μπορεί να περάσει και να δοκιμάσει, χωρίς υποχρέωση αγοράς. Βέβαια ο χώρος είναι τόσο όμορφα σχεδιασμένος και φιλικός που σε προσκαλεί κοντά του. Εγώ, να φανταστείτε, κάθε φορά που περνάω απ'έξω, σταματάω και χαζεύω στα ράφια τις καινούριες αφίξεις, τι "φεύγει" πιο γρήγορα, κλπ...



Το πρόγραμμα, λοιπόν, μέχρι το τέλος του χρόνου, έχει ως εξής:
Αυτό το Παρασκευο-σαββατοκύριακο, από 30/11 ως και 02/12, καλωσορίζουν τον Δεκέμβριο με μία σειρά από νέα liqueurs: Limoncino, Liquirizia, Sambuca από την Ιταλία, Licor de Narranja από την Ισπανία και Liqueur Mandarine, Triple Sec, Banane Verte και Blue Curacao από τη Γαλλία, όλα από επιλεγμένους οίκους.

Το επόμενο τριήμερο, από 07/12 ως και 09/12, μπορούμε να δοκιμάσουμε εξαιρετικά και σπάνια αποστάγματα: Grappa από την Ιταλία, Marc de Bourgogne, Vodka Idol αλλά και Rhum du Verso από τη Γαλλία, καθώς και Brandy από το Penedes της Ισπανίας.

Τέλος, το τριήμερο πριν τις γιορτές, δηλαδή από 14/12 ως και 16/12, η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο εορταστική με κομψούς και ασυνήθιστους Ευρωπαϊκούς αφρώδεις οίνους: Clairette de Die και Cremant de Bourgogne από τη Γαλλία, αλλά και δύο καινούριες, συναρπαστικές ετικέτες Cava από την Ισπανία.

Το Wine Garage της Εκάλης βρίσκεται στο νούμερο 57-59 της Λεωφόρου Θησέως. Το τηλέφωνο για πληροφορίες είναι το 210-8136775, ενώ η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι
www.winegarage.gr. Μη χάσετε την ευκαιρία να περάσετε μία βόλτα, ένα από τα προσεχή Παρασκευο-σαββατοκύριακα. Θα σας υποδεχτούν με χαμόγελο, ευχαρίστηση αλλά και γνώση του αντικειμένου, και βέβαια θα δοκιμάσετε λικέρ, κρασιά και αποστάγματα που δεν βρίσκουμε κάθε μέρα στο εμπόριο!...



 

Δεν θέλω να σας μπερδέψω... Ξέρω ότι ο συμπαθέστατος κύριος στη διαφήμιση ψηφίζει ΟΥΖΟ 12 δαγκωτό. Και βέβαια η γνώμη του μετράει, αφού είναι ο ιδιοκτήτης της διαχρονικά εξαιρετικής πολίτικης ταβέρνας "Παντελής" στο Παλαιό Φάληρο. Εγώ ωστόσο, δίνω την ψήφο μου αλλού, σε εναλλακτικές δυνάμεις (έτσι για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών...)

Θέμα γούστου; Ως ένα βαθμό σίγουρα, όχι όμως τελείως. Και εξηγούμαι. Πριν από μερικά χρόνια είχα βρεθεί στη Μυτιλήνη, πατρίδα του ούζου, όπως όλοι ξέρουμε, και είχα δοκιμάσει - στην κυριολεξία - ό,τι υπήρχε. Παράλληλα είχα συζητήσει με πολύ κόσμο σε ταβέρνες, καφενεία, μεζεδοπωλεία, σχετικά με το ποιο ούζο θεωρούν οι ίδιοι οι ντόπιοι ως το κορυφαίο του νησιού. Όλοι λοιπόν, ομόφωνα, είχαν τότε πει τα καλύτερα για το Ούζο Πιτσιλαδή. Όταν το δοκίμασα, κατάλαβα γιατί: αρωματικό, φιλικό και ευχάριστο, όπως ακριβώς φαντάζεται κανείς το ιδανικό ούζο. Φεύγοντας από τη Μυτιλήνη έψαξα να το βρω απεγνωσμένα στην Αθήνα αλλά η διάθεσή του ήταν φοβερά περιορισμένη. Εδώ και καμία διετία, ωστόσο, η διανομή του - ευτυχώς - άλλαξε, και πλέον το βρίσκουμε σε αρκετές καλές κάβες, ακόμα και σε επιλεγμένα σούπερ-μάρκετ. Όσοι είστε φίλοι του ούζου, σας προτείνω να το δοκιμάσετε (απαραιτήτως με καλό μεζεδάκι και ακόμα πιο καλή παρέα), και ελπίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.


Και μια και περί ούζου ο λόγος, σε πιο πρόσφατο ταξίδι μου στην Πάρο δοκίμασα το τοπικό ούζο Μπάλος από το εξαιρετικό οινοποιείο του νησιού, το οινοποιείο Μωραΐτη. Και αυτό το ούζο με εντυπωσίασε, αλλά για άλλους λόγους: ευγενικό, γλυκόπιοτο και με πανέμορφα αρώματα, το ούζο Μπάλος δεν είναι τόσο για τρελλή μεζεδοκατάσταση, είναι όμως ένα εξαιρετικό απεριτίφ, ιδανικό για ένα μεσημεράκι ή ένα όμορφο σούρουπο στη βεράντα με θαλασσινό, αιγαιοπελαγίτικο φόντο... Έχω βέβαια την εντύπωση ότι η ανεύρεση του Ούζου Μπάλος εκτός Πάρου δεν είναι και πολύ εύκολη. Αν είστε όμως πραγματικός φίλος του συγκεκριμένου ποτού, πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο να το αναζητήσετε.