 Θα σας πω το πλήρες story. Είχαμε πρωτοπάει στο "Απλά" μία Κυριακή μεσημέρι λίγο αφότου είχε πρωτο-ανοίξει. Για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένα, δεν είχαμε περάσει καλά. Επειδή όμως ο δημιουργός του, ο Χρύσανθος Καραμολέγκος, δεν είναι τυχαίος, αλλά και οι περισσότερες κριτικές που άκουσα ή διάβασα στη συνέχεια ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδεις, ήξερα ότι α) έπρεπε να ξαναπάω, και β) δεν έπρεπε να βγάλω κανένα συμπέρασμα με βάση αυτή την πρώτη επίσκεψη. Για το λόγο αυτό άλλωστε ποτέ δεν είπα ή έγραψα το παραμικρό, σε αναμονή της επανάληψης της επίσκεψης.
Γιατί ξαναεπισκέφτηκα το Απλά μετά από τόσο καιρό μη με ρωτήσετε. Μπορεί να είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου, ωστόσο επειδή ψάχνω συνέχεια να επισκέφτομαι - όσο μπορώ - καινούρια μέρη, καμιά φορά οι "επαναληπτικές" επισκέψεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το βασικό όμως είναι ότι η δεύτερη φορά ήρθε, και διέλυσε τις οποιες αμφιβολίες και αρνητικές εντυπώσεις είχε αφήσει η πρώτη.
Πήγαμε με μεγάλη παρέα Σάββατο βράδυ - το Σάββατο της Μαντόνας (όπως λέμε του Σταυρού, του Αγίου Πνεύματος, κλπ...). Η ατμόσφαιρα όμορφη, με μοντέρνο διάκοσμο και ατμοσφαιρικό φωτισμό. Έξω ψιλόβρεχε κιόλας, κι αυτό βοηθούσε περαιτέρω στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε τέτοια μέρη με μεγάλη παρέα. Όχι μόνο επειδή έτσι μπορεί κανείς - εκ των πραγμάτων - να δοκιμάσει περισσότερες γεύσεις, αλλά και επειδή μπορεί να βγάλει πολύ σημαντικά συμπεράσματα από τις αντιδράσεις των υπολοίπων για το φαγητό, το service, κλπ.
Οι γεύσεις ήταν εξαιρετικές. Πολύ επιτυχημένοι οι μαρουλοντολμάδες θαλασσινών με σάλτσα ζαφοράς, λάδι λεμονιού και εστραγκόν, και εξίσου απολαυστική η τεμπούρα γαρίδας και καβουριού με αϊόλι 3 ειδών. Μου άρεσε πολύ και το ψητό χαλούμι με σάλτσα ούζου και άνιθου, ενώ η προσέγγιση στα κλασικά ψητά λαχανικά με προσούτο, μοτσαρέλα και ψητή ντομάτα ήταν ευφάνταστη και χορταστική. Δοκιμάσαμε και τις περισσότερες σαλάτες του καταλόγου και ήταν όλες πολύχρωμες και γευστικές. Συγχωρήστε με αν δεν τις θυμάμαι ονομαστικά - σπάνια το καταφέρνω... Ως κύριο πιάτο οι μισοί της παρέας παρήγγειλαν μοσχαρίσιο φιλέτο σχάρας (και από ότι κατάλαβα έμειναν πολύ ευχαριστημένοι), ενώ οι άλλοι μισοί πήραν σουτζουκάκια, τα οποία δοκίμασα και τα βρήκα πικάντικα και πολύ νόστιμα. Εγώ προτίμησα ένα από τα σπέσιαλ πιάτα ημέρας, που ήταν αρνί στα κάρβουνα με πουρέ μελιτζάνας. Το πιάτο αυτό είναι ανατολίτικης προελεύσεως και από τα πολύ αγαπημένα μου. Το τρώω τακτικά σε Λιβανέζικα εστιατόρια όταν είμαι στο εξωτερικό, ενώ το φτιάχνω και ο ίδιος (κάποια στιγμή θα μοιραστώ μαζί σας τη συνταγή μου, που συνοδεύεται από την κλασική Λιβανέζικη σάλτσα με κρεμμύδι και μαϊντανό, αλλά και με πέστο ρόκας). Είναι κρίμα που, αν εξαιρέσουμε τα παϊδάκια σχάρας, το αρνίσιο κρέας σπάνια "βλέπει" σχάρα ή κάρβουνα στα ελληνικά εστιατόρια. Γι αυτό και αποφάσισα να επιλέξω το συγκεκριμένο πιάτο στο Απλά, το οποίο ήταν καλό, αλλά λίγο... άπαχο. Πιστεύω δηλαδή ότι αν το κομμάτι του αρνιού ήταν λίγο πιο λιπαρό, το πιάτο θα ήταν και πιο μαλακό και πιο νόστιμο.
Στα γλυκά έδειξα εγκράτεια, ίσως γιατί σε εκείνο το σημείο αποφάσισα να θυμηθώ ότι βρίσκομαι σε δίαιτα (!). Πάντως δοκίμασα μία κροκέτα σοκολάτας όταν δεν κοιτούσε κανένας, και πρέπει να σας πω ότι ήταν τόσο αμαρτωλά νόστιμη όσο φαινόταν...
Δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω ότι η εξυπηρέτηση ήταν πολύ καλή και μου άρεσε το γεγονός ότι οι σερβιτόροι έχουν γνώση (και φαίνεται) και των πιάτων του καταλόγου, αλλά και της λίστας των κρασιών. Η οποία λίστα, παρεμπιπτόντως, έχει καλό βαθος για να καλύψει σωστά το μενού, είναι αποκλειστικά Ελληνική και αρκετά λογική σε τιμές.
Οι τιμές γενικότερα του Απλά είναι αρκετά λογικές, αν κάποιος δεν κάνει υπερβολές. Εμείς δηλαδή για όοοολα αυτά που σας είπα συν 2 φιάλες Κτήμα Μερκούρη, συν κάποια απεριτίφ και αναψυκτικά, κουβέρ και φιλοδώρημα, πληρώσαμε €75 το άτομο, δεν θεωρώ όμως το γεύμα μας αντιπροσωπευτικό, καθώς παραγγείλαμε (και φάγαμε) λες και το γεύμα αυτό ήταν το τελευταίο μας στον μάταιο τούτο κόσμο...
Θα ξαναπάω οπωσδήποτε στο Απλά - και έχω ήδη μετανιώσει για το μεγάλο χρονικό διάστημα που το άφησα "έξω από το ραντάρ μου".
Αν θέλετε να το επισκεφτείτε κι εσείς (και, όπως καταλάβατε, το προτείνω), βρίσκεται στη Νέα Ερυθραία (Χαριλάου Τρικούπη & Εκάλης 39 / 210-6203102). Έχετε μόνο το νου σας γιατι το παρκάρισμα στην αγορά της Ν.Ερυθραίας είναι από δύσκολο ως αδύνατο, σχεδόν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας...
 Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε το Wine Spectator σε όλους τους φανατικούς "τυράδες" (όπως εγώ) στο τεύχος της 30ης Σεπτεμβρίου. Το κεντρικό άρθρο του τεύχους έχει τίτλο "100 Great Cheeses", ενώ το μεγαλύτερο μέρος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στο τυρί - με μυστικά, συνταγές, αλλά και με συμβουλές για απολαυστικούς συνδυασμούς τυριών και κρασιών.
Ξέρω κάποιους οι οποίοι δεν αντέχουν το τυρί σε οποιαδήποτε μορφή του. Εγώ, από την άλλη, ανήκω στο άλλο άκρο. Ποτέ δεν έχω αρνηθεί να δοκιμάσω κάποιο τυρί, αλλά είναι και ελάχιστα τα τυριά που έχω κρίνει ότι δεν μου αρέσουν.
Το ομώνυμο άρθρο του Wine Spectator αριθμεί 100 πραγματικά ενδιαφέροντα τυριά, από όλο τον κόσμο. Ανάμεσά τους είναι κάποια τόσο "ψαγμένα", που είμαι σίγουρος ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί τυρόφιλοι θα τα μαθαίνουν για πρώτη φορά. Και επειδή ξέρω τι θα με ρωτήσετε, σας προλαβαίνω: ναι, η Ελλάδα εκπροσωπείται στην επιλογή αυτή, δυστυχώς όμως με μόλις ένα τυρί (σε αντίθεση με την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ελβετία και την Αμερική, μεταξύ άλλων, που αναφέρονται πολλάκις). Το τυρί αυτό είναι η φέτα με προέλευση από τον Βίκο, την οποία ο συγγραφέας εκθειάζει, ενώ προτείνει αναμενόμενους συνδυασμούς, όπως με Μοσχοφίλερο ή Ασύρτικο.
Είναι κρίμα που, πέραν της φέτας που είναι ευρέως γνωστή ως τουριστικό και εξαγωγικό προϊόν, τα τόσα άλλα ενδιαφέροντα και πραγματικά ιδιαίτερα τυριά μας βρίσκονται ακόμα εκτός του ραντάρ της διεθνούς γεύσης. Ακόμα πιο στενάχωρο όμως είναι το γεγονός ότι ακόμα και οι επαγγελματίες του χώρου δεν γνωρίζουν ότι η φέτα είναι προϊόν με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (Π.Ο.Π.). Επίκαιρο παράδειγμα ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου, ο οποίος, θέλοντας να αναδείξει τη συγκεκριμένη φέτα από τον Βίκο, δηλώνει ότι ξεπερνάει σε γεύση κάθε φέτα Αμερικάνικης προέλευσης, καθώς οι Αμερικάνοι παραγωγοί φέτας μάλλον δεν έχουν πιάσει τη συνταγή σωστά.
Ελπίζω ότι η κατάσταση αυτή δεν θα αργήσει να αλλάξει. Εν τω μεταξύ, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το τελευταίο post στο blog του Καλοφαγά φίλου Peter (Παντελή) Minaki από τον Καναδά, ο οποίος όχι μόνο παραθέτει μία νοστιμότατη συνταγή για κοχυλάκια ζυμαρικά με φρέσκια ντομάτα και φέτα, αλλά παραθέτει και link με την επίσημη εξήγηση για την προστατευόμενη προέλευση της φέτας. Όλα αυτά θα τα βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Πρέπει να υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που αγαπούν το κρασί και δεν έχουν ήδη ενημερωθεί σχετικά, οπότε ας βεβαιωθούμε ότι ακόμα κι αυτοί θα μάθουν και θα έρθουν στο φετινό GENKA Wine Fair.
Για 4η χρονιά λοιπόν η εταιρεία εισαγωγής οίνων ποιότητας ΓΕΝΚΑ διοργανώνει το ετήσιο Wine Fair της, μία ευκαιρία για να γνωρίσουμε από κοντά τα κρασιά της, αλλά και τους ανθρώπους της.
Όσοι ξέρουν, συμφωνούν ότι το GENKA Wine Fair δεν χάνεται με τίποτα. Κι αυτό γιατί α) οι παραγωγοί της ΓΕΝΚΑ που δίνουν το παρόν ανήκουν στην αφρόκρεμα του διεθνούς οινικού χάρτη (αναφέρω μόνο ενδειτκικά τους Gaja, Phelps, Antinori, Torres, Baron Philippe de Rothschild, Penfolds, Guigal) και β) γιατί είναι ένα από τα μεγάλα οινικά ραντεβού της χρονιάς, στο οποίο ανταποκρίνονται ΟΛΟΙ οι άνθρωποι του χώρου.
Το GENKA Wine Fair θα λάβει χώρα την Κυριακή 5 Οκτωβρίου, στην αίθουσα Εσπερίδες του Ξενοδοχείου Athens Hilton. Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 11 το πρωί και θα κλείσουν στις 9 το βράδυ. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
 Χτες το βράδυ η εταιρεία Louis Vuitton διοργάνωσε ένα πολύ σημαντικό event, με το οποίο λάνσαρε μία νέα σειρά ανδρικών προϊόντων. Στην εκδήλωση είχαν προσκληθεί οι πιο σημαντικοί πελάτες της εταιρείας, οπότε καταλαβαίνετε ότι όλη η κοσμική Αθήνα έδωσε το δυναμικό της παρόν. Ακριβώς επειδή η εκδήλωση είχε μεγάλη σημασία για την εταιρεία, αποφασίστηκε η σαμπάνια που θα σερβιριστεί στους καλεσμένους να μην είναι κάποια απλή ετικέτα, αλλά μία πολύ πιο εκλεκτή και ιδιαίτερη. Έτσι επιλέχτηκε η εσοδεία 2000 της "ομόσταβλης" (στο γκρουπ LVMH) Dom Perignon, η νεότερη άφιξη του οίκου στην Ελληνική αγορά. Μάλιστα για να ξέρουν ακριβώς οι καλεσμένοι πόσο εξαιρετική είναι η Σαμπάνια που θα πίνουν, αλλά και για να μπορούν να ρωτήσουν επιπλέον πληροφορίες ή συμβουλές, οι υπεύθυνοι της εκδήλωσης ήθελαν να έχουν παρόντα και έναν "γνώστη" της Σαμπάνιας, ο οποίος να έχει ήδη δοκιμάσει και κρίνει την συγκεκριμένη εσοδεία. Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνω εγώ, αφού τον ρόλο αυτόν προσεκλήθην (και φυσικά απεδέχθην) να αναλάβω στη χτεσινή εκδήλωση.
Σας έκανα αυτή την εισαγωγή όχι μόνο για να "πάρω πάσα" και να σας μιλήσω για την Dom Perignon Vintage 2000, αλλά και επειδή, εκτός των δικών μου παρατηρήσεων και σχολίων γι αυτήν, είχα τη δυνατότητα να βγάλω επιπλέον συμπεράσματα από τις αντιδράσεις των καλεσμένων που την δοκίμασαν.
Όπως ξέρουμε δεν ανακηρύσσεται κάθε χρονιά "vintage year" στην Καμπανία. Για το 2000 οι γνώμες διίσταντο από την αρχή. Κάποιοι έκριναν τη χρονιά εξαιρετικοί, ενώ κάποιοι άλλοι δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα. Για πολλούς ήταν μία σημαδιακή χρονιά, αφού στον αριθμό της χρονιάς δεν θα καναδούμε τόσες φυσσαλίδες (ήτοι μηδενικά...) για άλλη μία χιλιετία!
Η Dom Perignon πίστεψε στο 2000 και πιστεύω πως το αποτέλεσμα την δικαιώνει απόλυτα. Φτιαγμένη από τα καλύτερα σταφύλια των επιλεγμένων αμπελώνων του οίκου, με αυστηρό χαρμάνι Chardonnay-Pinot Noir σε πάνω-κάτω ίσα ποσοστά (εν προκειμένω 55%-45% αντίστοιχα), και έχοντας ωριμάσει με τις οινολάσπες της μέσα στη φιάλη για 7 χρόνια στα διασημότερα κελάρια της Καμπανίας, η Dom Perignon Vintage 2000 είναι μία εξαιρετικά κομψή και αριστοκρατική Σαμπάνια με μεγάλες δυνατότητες. Γιατί μπορεί να πίνεται ήδη ανετότατα, αλλά θα την δούμε (πιστεύω) στα καλύτερά της γύρω στο 2012, όταν τα φρέσκα αρώματα λουλουδιών, βοτάνων αλλά και μπισκότων βουτύρου που παρουσιάζει τώρα, θα έχουν εξελιχθεί σε πιο μεστά αρώματα όπως αυτά του ψωμιού, των ξηρών καρπών και των αποξηραμένων φρούτων.
Πίνεται όμορφα μόνη της, σε μία ιδιαίτερη στιγμή, αλλά μπορεί να συνοδεύσει τέλεια μία ποικιλία από μαλακά κίτρινα τυριά, ή μια φρεσκοψημένη τάρτα χειμωνιάτικων φρούτων. Χτες πάντως τη συνοδεύσαμε (μεταξύ άλλων) με καναπεδάκια με αυγό και μαύρη τρούφα, και βρήκα τον συγκεκριμένο συνδυασμό απλά "θεϊκό".
Όπως καταλαβαίνετε η παρέα που κράτησε χτες το βράδυ η Dom Perignon Vintage 2000 σε μένα και τους άλλους παρευρισκόμενους ήταν εκπληκτική. Αν θέλετε να τη δοκιμάσετε κι εσείς, νομίζω ότι είναι πλέον διαθέσιμη από τις μεγάλες κάβες και τα καλά εστιατόρια και μπαρ. Δεν γνωρίζω ακριβώς τη λιανική της τιμή, αλλά φαντάζομαι ότι θα ξεκινάει από κάπου κοντά στα €130.
 Πριν καν ξεκινήσω να γράφω αυτό το post, διευκρινίζω: την Σμαράγδα δεν την ανακάλυψα ο ίδιος, ούτε τυχαία, ούτε λαδώνοντας, εκβιάζοντας ή τσαλακώνοντας κάποια ύποπτη πηγή της πιάτσας... Πρωτοδιάβασα γι αυτήν στο blog της αγαπημένης συνοδοιπόρου Δέσποινας, το περίφημο Δεσποινάριον, το οποίο μπορείτε να αναζητήσετε στα links της δεξιάς πλευράς αυτής της σελίδας και να επισκεφτείτε. Η περιγραφή της ήταν απολαυστικότατη, το αντικείμενο προσφιλές (ψάρι και θαλασσινά), η περιοχή κοντινή (Πεύκη), οπότε χθες, Κυριακή, η σύζυγος κι εγώ είπαμε "why not?" και την επισκεφτήκαμε.
Η Σμαράγδα είναι ένα φωτεινό και πρόσχαρο μοντέρνο ταβερνείο με ψάρι και θαλασσινά, σε μία γωνιά της Πεύκης στην οποία δεν είχα ξαναβρεθεί. Όταν βέβαια μας οδήγησε εκεί το Navigator του αυτοκινήτου, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν πολύ πιο κοντά στην Κηφισιά απ' ότι μας φάνηκε αρχικά. Όπως είπα ο χώρος είναι πολύ ευχάριστος, και η όποια "βαβούρα" δεν είναι ενοχλητική, τουλάχιστον για τα δεδομένα ενός όμορφου Κυριακάτικου μεσημεριού.
Η εξυπηρέτηση είναι φιλική, αν και ενίοτε λίγο αργή, παρότι το μέρος ήταν γεμάτο μεν, όχι ασφυκτικά δε. Ο κατάλογος περιλαμβάνει κλασικούς ψαρομεζέδες, κάποια τυπικά πιάτα της Αιγαιοπελαγίτικης κουζίνας (η Σμαράγδα έχει ένα αδελφάκι στην Τήνο, τον Ντίνο), αλλά και κάποιες επιλογές για κρεατοφάγους, το οποίο ξέρουμε όλοι καλά ότι κάποιες φορές, σε μεγάλες παρέες ειδικά, μπορεί να αποβεί σωτήριο. Για ψάρια, μπορεί κάποιος ή να παραγγείλει από την προηγουμένη, ή να επισκεφθεί την ίδια τη Σμαράγδα στην κουζίνα για να ψάξουν μαζί τους θησαυρούς που κρύβουν τα περίφημα συρτάρια της.
Ομολογώ ότι δεν ήμασταν (γιατί γενικεύω, εγώ δηλαδή...) τόσο εγκρατείς όσο η δίαιτα επέβαλε, δεν κάναμε όμως και μεγάλες παρασπονδίες. Απολαύσαμε καλοβρασμένα χόρτα και κολοκυθάκια, μία καλή μερίδα υπέροχα μύδια στον ατμό, μία χορταστική (οι Άγγλοι έχουν μία πολύ ταιριαστή για την περίπτωση λέξη: hearty) ρεβυθάδα Σίφνου, αλλά και ένα απλά ικανοποιητικό ψητό καλαμάρι. Από το συρτάρι της Σμαράγδας είχα διαλέξει ένα ροφό (περίπου 700g) ο οποίος μας ήρθε ζουμερός, νόστιμος και τέλεια ψημένος. Για επίλογο, η Σμαράγδα μας κέρασε ραβανί, το οποίο εμείς (σε δίαιτα μεν, σε φάση "τραβάτε με κι ας κλαίω" δε) κατασπαράξαμε στην κυριολεξία! Ξαναλέω βέβαια, ο πληθυντικός είναι της ευγενείας, η σύζυγος υπήρξε συνεπέστατη και ολιγαρκέστατη...
Να πω επίσης ότι οι επιλογές κρασιών στον κατάλογο είναι λίγες αλλά αρκετά ταιριαστές με την κουζίνα. Η έμφαση είναι προφανώς στα λευκά, υπάρχει όμως και ένα ροζέ και δύο ερυθρά, αν θυμάμαι καλά. Οι τιμές τους είναι πολύ λογικές, ωστόσο, με μία γρήγορη ματιά στα γύρω τραπέζια, συνειδητοποίησα ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμούσε χύμα κρασί, μπύρα ή ουζάκι. Εμείς, λόγω της αρκετά σοβαρής οινο-κατανάλωσης της προηγούμενης βραδιάς σε δείπνο με φίλους, αρκεστήκαμε σε αναψυκτικά.
Μου άρεσε η Σμαράγδα. Καλό φαγητό, μεγάλες μερίδες, φιλική εξυπηρέτηση, είναι κάποια κουτάκια στα οποία με χαρά έκανα "τικ". Α, για όσους μένουν στην περιοχή, δίνει και σε πακέτο, όπως παρατήρησα. Αν για ένα πράγμα δεν είμαι τόσο σίγουρος, αυτό είναι οι τιμές: για την παραπάνω παραγγελία, δύο άτομα (χωρίς κρασί) πληρώσαμε €100. Σε αντίστοιχο μέρος θα περίμενα να δώσω λιγότερα.
Η Σμαράγδα λοιπόν βρίσκεται στην Πεύκη (Πίνδου 24 & Πλαστήρα / 210-8056379), αλλά και στο Internet (www.smaragda-dinos.gr).
 Σας είχα αναφέρει προ καιρού ότι η (πολύ αγαπημένη μου) πόλη του Montalcino στην Τοσκάνη, η πατρίδα του περίφημου Brunello, δοκιμάστηκε πρόσφατα από ένα σκάνδαλο, το οποίο μάλιστα ξέσπασε στην κυριολεξία από το πουθενά! Σήμερα λοιπόν που έχω λίγο χρόνο, θα σας αναπτύξω την ιστορία με κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες.
Κάποια στιγμή λοιπόν, στις αρχές του χρόνου, έλεγχοι έδειξαν ότι η ποικιλιακή σύνθεση ορισμένων κρασιών Brunello di Montalcino DOCG, αντί να είναι 100% Sangiovese, όπως ορίζει η νομοθεσία που του δίνει την ανώτατη πιστοποίηση προέλευσης DOCG, περιείχε και ένα μικρό ποσοστό (κατά μέσο όρο 1%) άλλων, διεθνών ποικιλιών, όπως το Cabernet Sauvignon και το Merlot. Εικάζεται ότι, όπου έγινε αυτό, το κίνητρο ήταν η ικανοποίηση των "γούστων" της Αμερικάνικης αγοράς, που προτιμάει τα κρασιά πιο στρογγυλά και βελούδινα από ένα τυπικό Brunello που συνήθως είναι αρκετά άγριο, ατίθασο κρασί. Εδώ πρέπει να σας πω ότι η Ιταλική αστυνομία έχει ειδικές ομάδες αξιωματικών που έχουν περάσει από σχολές sommelier, ακριβώς για να είναι σε θέση να καταπολεμήσουν περιπτώσεις αισχροκέρδειας ή νοθείας στο κρασί, που δεν είναι τελείως ασυνήθιστες στη γειτονική μας χώρα.
 Ως εδώ καλά. Καλά, από την άποψη ότι δεν χάλασε πια και ο κόσμος. Σε μία τέτοια περίπτωση, που παραβιάζεται η οινική νομοθεσία σε κρασί υψηλής ποιότητας, τρία πράγματα μπορούν να συμβούν: Α) οι παραβάτες να συμμορφωθούν και να επιστρέψουν στην ποικιλιακή σύνθεση του κρασιού που ορίζει ο νόμος. Β) Αν σώνει και καλά κάποιοι κρίνουν ότι μία διαφορετική ποικιλιακή σύνθεση αναδεικνύει το κρασί τους καλύτερα, το αποχαρακτηρίζουν - χάνει δηλαδή την πιστοποίηση ποιότητας/προέλευσης DOCG - και κυκλοφορεί στην αγορά ως τοπικός, ή ακόμα και ως επιτραπέζιος οίνος (έχει ξαναγίνει στο παρελθόν με πολύ καλά Ιταλικά κρασιά). Γ) Αν είναι τόσο εμφανές ότι ο νόμος είναι ξεπερασμένος, οι προτιμήσεις των καταναλωτών έχουν αλλάξει, η αγορά έχει προχωρήσει, κλπ, τότε αλλάζει ο νόμος, ή τουλάχιστον γίνεται πιο εύκαμπτος/ευέλικτος, και οι οινοποιοί αποκτούν νέες επιλογές, δυνατότητες, αλλά και δυναμική στην αγορά.
"Που είναι το σκάνδαλο λοιπόν", θα μου πείτε. Εδώ η πλοκή αλλάζει... Επειδή - σε ορισμένα πράγματα, όπως οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες και τα περίεργα συμφέροντα - είμαστε όντως "ούνα φάτσα-ούνα ράτσα" με τους γείτονες, φαίνεται ότι κάποιοι (μάλλον οι περίφημοι "γνωστοί άγνωστοι") αποφάσισαν ότι αρκετά διήρκεσε η επιτυχία του Brunello στην διεθνή (και ειδικά στην Αμερικάνικη) αγορά, ας πάρει σειρά και κάποιο άλλο κρασί... Έτσι λοιπόν μία ωραία πρωία άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Η πρωία μάλιστα δεν ήταν μία απλή και συνηθισμένη, αλλά το Σάββατο 3 Απριλίου 2008, στα εγκαίνια ουσιαστικά της διεθνούς οινικής έκθεσης Vinitaly στη Verona, όταν τα μάτια όλου του (οινικού) κόσμου ήταν στραμένα στην Ιταλία και τα κρασιά της. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, η σκανδαλοθηρική εφημερίδα L' Espresso αποφάσισε να αποκαλύψει μία ιστορία νοθείας κάποιων σεσημασμένων και χαμηλής ποιότητας Ιταλικών κρασιών στο πρωτοσέλιδό της.
 Δεν το έκανε όμως έτσι απλά. Ο τίτλος της πρώτης σελίδας ήταν "Velenitaly" - λογοπαίγνιο που αντικαθιστά τη λέξη vino-κρασί ως πρώτο συνθετικό της διεθνούς έκθεσης, με τη λέξη veleno, που σημαίνει δηλητήριο! Επιπλέον, ο υπότιτλος αναφερόταν σε μία μεγάλη έρευνα που αναφερόταν στην εντυπωσιακή νοθεία που είχε ως αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν στην αγορά 70 εκατομύρια λίτρα κρασιού που περιείχαν τοξικές ουσίες, σε παρεμφερή κρούσματα και με άλλα Ιταλικά προϊόντα όπως το ελαιόλαδο και το ψωμί, καθώς και στις "απάτες" που αποκαλύφθηκαν στο Brunello (εννοώντας τις ξένες ποικιλίες που βρέθηκαν στο κρασί). Κάπως έτσι, αναφέροντας δηλαδή στον ίδιο τίτλο τα νοθευμένα με τοξικές ουσίες φτηνά Ιταλικά κρασιά με το Brunello που περιείχε 1% Merlot, ξεκίνησε το επεισόδιο της χρονιάς για το συγκεκριμένο κρασί, που γρήγορα πήρε αρκετά ακραίες διαστάσεις, ειδικά όταν το Αμερικάνικο ΤΤΒ (Alcohol and Tobacco Tax and Trade Bureau) απείλησε να απαγορεύσει τελείως την εισαγωγή Brunello στην Αμερικάνικη αγορά, μέχρις ώτου να έχει ικανοποιητικές αποδείξεις ότι είναι ασφαλές για κατανάλωση. Ένα τέτοιο (παραλίγο) πλήγμα θα ήταν τεράστιο για το Brunello, το 25% της συνολικής παραγωγής του οποίου απορροφάται από την Αμερικάνικη αγορά.
Τελικά φαίνεται πως θα έχουμε "τέλος καλό-όλα καλά" με την υπόθεση αυτή. Η αρμόδια επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης έσπευσε να αποφανθεί ότι (προφανώς) δεν τίθεται θέμα ακαταλληλότητας ή επικινδυνότητας στην κατανάλωση του Brunello, και αυτό φαίνεται να καθησύχασε τις Αμερικάνικες αρχές. Παράλληλα οι οινοποιοί, μέσω της Ένωσής τους (το Consorzio del Vino Brunello di Montalcino), συσκέπτονται πυρετωδώς για να αποφανθούν τι μέλλει γενέσθαι με την επιτρεπόμενη ποικιλιακή σύνθεση του Brunello.
Δεν είναι παράδοξο πάντως το γεγονός ότι μία καταγγελία για νοθεία Ιταλικού κρασιού με τοξικές ουσίες δημιουργεί τέτοια αίσθηση στην Ιταλική και τη διεθνή αγορά... Στην Ιταλία είναι ακόμα νωπές οι μνήμες της συγκλονιστικής υπόθεσης νοθείας κρασιού που είχε γίνει το 1986, όταν βρέθηκε μεθανόλη στα κρασιά ενός οινοποιείου που βρίσκεται λίγο έξω από τη Verona. Εκείνη τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά, καθώς 26 άτομα είχαν χάσει τη ζωή τους και πολύ περισσότερα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με σοβαρά συμπτώματα δηλητηρίασης (αρκετοί και με τύφλωση)!
 Τέλος, ορισμένοι φαν του Brunello ίσως να άκουσαν ότι μία σφοδρή χαλαζόπτωση προκάλεσε ζημιές στους αμπελώνες γύρω από το Montalcino τον Δεκαπενταύγουστο και να ανησύχησαν. Προσωπικές μου πηγές στην περιοχή με πληροφορούν ότι το χαλάζι περιορίστηκε σε μία μικρή σχετικά έκταση αμπελώνων, στις περιοχές του Sant'Angelo in Colle και του Castelnuovo dell'Abate, ώσπου τελικά άλλαξε φορά και κατευθύνθηκε σε μία δασώδη περιοχή, όπου και εκτονώθηκε. Έτσι, δεν αναμένονται ιδιαίτερα σημαντικές συνέπειες στον φετινό τρύγο του Brunello, ο οποίος θα ξεκινήσει την εβδομάδα που μας έρχεται.
Πιστεύω ότι, μετά από αυτό το χορταστικό post για το Brunello και το Montalcino, η επόμενή μου σχετική ενημέρωση (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό στο μεταξύ) θα είναι στα τέλη του προσεχούς Φεβρουαρίου, όταν θα βρεθώ στην εκδήλωση Benvenuto Brunello, προσκεκλημένος από το προεδρείο του Consorzio των οινοποιών της περιοχής. Εκεί θα έχω τη χαρά να δω από κοντά τα αποτελέσματα του φετινού τρύγου, να διαπιστώσω δοκιμάζοντας την εξέλιξη των τελευταίων εσοδειών, καθώς και να συνομιλήσω με τους οινοποιούς για το παραπάνω αλλά και για άλλα τρέχοντα θέματα.
 Το σκεφτόμουν εδώ και μέρες ότι σιγά-σιγά θα έπρεπε να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε κρασιά εσοδείας 2008. Από το νέο κόσμο προφανώς, όπου ο τρύγος έχει τελειώσει μέχρι τον Απρίλιο, οπότε είναι λογικό το κρασί να φτάνει σιγά-σιγά και σ' εμάς.
Η ετικέτα που έψαχνα για να κάνω το "ποδαρικό" του χρόνου βρέθηκε με τη δεύτερη. Και είναι Ελληνική. Εκ Νοτίου Αφρικής, βεβαίως βεβαίως. Όπως θα καταλαβαίνατε ακόμα και αν δεν το μαρτυρούσαν οι φωτογραφίες, πρόκειται για το Escapades Sauvignon Blanc 08 των Γεροβασιλείου-Τσακτσαρλή-Σολδάτου από το οινοποιείο τους στο Stellenbosch, που παρελήφθη μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.
Για όσους έχουν ήδη δοκιμάσει την περυσινή ετικέτα, η συνταγή είναι η ουσιαστικά η ίδια. Τυπικό νεοκοσμίτικο Sauvignon Blanc, με εντυπωσιακά αρώματα σε μύτη και στόμα, τα οποία χαρακτηρίζονται αυστηρά "πράσινα": πιπεριά, γρασίδι, σπαράγγι. Ακόμα και τα αρώματα εσπεριδοειδών στο βάθος είναι κι αυτά πράσινα: νεράτζι, lime. Επιπλέον έχει έντονη οξύτητα και πολύ ευχάριστη διάρκεια. Είναι τυπικό κρασί μίας σχολής που θα ξένιζε ή και θα απωθούσε τους σκληροπυρηνικούς του Bordeaux ή του Sancerre (τους purists, όπως τους λέμε στα μέρη μου), από την άλλη όμως κερδίζει τόσο τους νεοκοσμικούς, όσο και τους ανοιχτόμυαλους και παρθένους ουρανίσκους. Χτες, όταν το δοκιμάσαμε με μεγαλούτσικη παρέα, κάποιοι το άφησαν και γύρισαν στο κρασί που έπιναν προηγουμένως, ενώ άλλοι (οι περισσότεροι) με ρωτούσαν εναγωνίως που μπορούν να το προμηθευτούν.
Εγώ χάρηκα, όχι μόνο επειδή "σπάσαμε το ρόδι", αλλά και επειδή η συγκεκριμένη δουλειά (εγώ αγαπώ και τους δύο κόσμους, οπότε το ήπια με ευχαρίστηση) συνεχίζεται με σταθερότητα και συνέπεια. Όχι βέβαια ότι θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από τους συντελεστές της...
Εντύπωση μου προκάλεσε πάντως το γεγονός ότι το κρασί δεν είναι σφραγισμένο με βιδωτό πώμα stelvin (όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και όπως κυκλοφορεί στο εξωτερικό). Για την Ελληνική αγορά, απ' ότι πληροφορήθηκα, κυκλοφορεί κατ' εξαίρεση με φελλό, γιατί ο Έλληνας καταναλωτής δείχνει να εξακολουθεί να θεωρεί το stelvin ένδειξη χαμηλής ποιότητας στο κρασί.
Το Escapades Sauvignon Blanc 2008 εισάγεται, όπως όλη η σειρά Escapades, από την εταιρεία ΟΙΝΟΚΟΣΜΟΣ. Ως εκ τούτου, διατίθεται κατ' αρχάς από την Κάβα ΚΥΛΙΞ στο Κολωνάκι (Καρνεάδου 20 / 210-7245143), καθώς και από άλλα επιλεγμένα σημεία. Η τιμή του στο ράφι είναι €18.
 Είχα καιρό να πάω να φάω στου Κίτσουλα, στο Χαλάνδρι. Πολύ καιρό. Όταν όμως αποφασίσαμε με το φίλο μου το Τζων να βγούμε για φαγητό λίγες μέρες πριν φύγει μόνιμα από την Ελλάδα, κρίθηκε ως μία εξαιρετική επιλογή. Και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα.
Θα μπορούσα να είχα πάει τελευταία φορά χτες. Ο χρόνος δεν φαίνεται να άγγιξε αυτό το όμορφο ταβερνείο του Χαλανδρίου, προς μεγάλη χαρά των φίλων του. Τα καλαμπούρια των σερβιτόρων με τους πελάτες (γνωστούς και άγνωστους) παραμένουν αμείωτα, ο χώρος είναι μία σταθερή αξία, ενώ η κουζίνα παραμένει εγγύηση - και σε ποικιλία, αλλά και σε ποιότητα και γεύση.
Το μενού περιλαμβάνει μαγειρευτά, λαδερά και της ώρας σε μεγάλη ποικιλία. Εμείς παραγγείλαμε στην αρχή μπόλικα σαλατικά και βραστά ζαρζαβατικά (καταραμένη δίαιτα...) και μία φάβα με μπόλικο κρεμμύδι. Στη συνέχεια εγώ απόλαυσα μία ξεγυρισμένη ρεβυθάδα, που είχα καιρό να φάω, ενώ ο Τζών, από την άλλη, "καθάρισε" μία τρυφερότατη μοσχαρίσια γάλακτος.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι το μέρος ήταν συνεχώς γεμάτο όσο ήμασταν εκεί (καίτοι καθημερινή), με πολύ και διαφορετικό κόσμο να πηγαινοέρχεται - από executives από τις εταιρείες της περιοχής, μέχρι ντόπιους, αλλά και αρκετούς σαν κι εμάς, που ήρθαν από πιο μακριά επί τούτου. Αρκετοί ήταν και οι τακτικοί - ενδεχομένως και καθημερινοί πελάτες. Απ' ότι παρατήρησα δουλεύει και πολύ "πακέτο", για τους φαν από την ευρύτερη περιοχή.
Υπολογίζω ότι το κόστος ενός χορταστικού γεύματος στον Κίτσουλα δεν ξεπερνάει τα 20, άντε τα 25 Ευρώ. Όπως φαίνεται και στην καρτούλα, ο Κίτσουλας βρίσκεται στην οδό Φιλικής Εταιρείας (προσοχή: μονόδρομος που δεν μπαίνει από την Εθνικής Αντιστάσεως), στον αριθμό 25, στο Χαλάνδρι. Το τηλέφωνο είναι το 210-6814798 και είναι απαραίτητο για κρατήσεις τα Σαββατοκύριακα.
 Όπως σας είχα αναφέρει προ καιρού, κατά τη διάρκεια των διακοπών μου στην Κρήτη επισκέφτηκα το Κτήμα Μανουσάκη, που βρίσκεται στο χωριό Βατόλακος, λίγο έξω από τα Χανιά.
Συμπτωματικά ήταν εκεί και ο ίδιος ο Ted Μανουσάκης, ο οποίος μας ξενάγησε στο Κτήμα, μας έδειξε τα σχέδια του νέου οινοποιείου που ετοιμάζει, και μας υποδέχθηκε μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του την Αλεξάνδρα στην αυλή του σπιτιού τους, όπου δοκιμάσαμε μαζί τα κρασιά του Κτήματος.
Πρόκειται για έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο, που πάντα χαίρομαι να συναντώ και να κουβεντιάζω μαζί του. Ήταν η πρώτη φορά όμως που τον βρήκα στο σπίτι του (το πατρικό και το... οινικό) και αυτό ήταν ένα ακόμα μεγαλύτερο προνόμιο.
Το άρθρο/προφίλ που έγραψα για το Κτήμα, τα κρασιά αλλά και τον ίδιο, δημοσιεύτηκε σήμερα στο In2Life. Μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 - Υπάρχει κάποιος φανατικός λάτρης του κρασιού στη ζωή σας, στον οποίο ή την οποία τρέφετε μεγάλη αδυναμία; Ψάχνετε εδώ και καιρό να του/της κάνετε ένα πολύ (μα πάρα πολύ) ξεχωριστό δώρο, ουσιαστικά μία εμπειρία ζωής; Όπως καταλαβαίνετε, για να κάνω όλες αυτές τις ερωτήσεις, κάπου το πάω... Μάλλον λοιπόν έχω την λύση (μη μου φωνάξετε όμως, είναι λίγο ακριβή...).
Με ενημερώνουν από το "Leaders Club" του ξενοδοχειακού γκρουπ "Leading Hotels of the World" ότι διοργανώνεται ένα πολύ exclusive οινο-κεντρικό ταξίδι για ξεχωριστούς πελάτες με μεγάλη αγάπη στο καλό κρασί, και αντιστοίχου μεγέθους πορτοφόλι. Πρόκειται για ένα αξέχαστο ταξίδι μίας εβδομάδας στην Ιταλία, η διαμονή του οποίου μοιράζεται σε δύο από τα κορυφαία ξενοδοχεία της χώρας (και του κόσμου): την Villa D' Este στη λίμνη Como και την Villa La Massa στην Τοσκάνη.
Το ταξίδι βασίζεται σε οργανωμένο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, και οι συμμετέχοντες θα συνοδεύονται από τον γνωστό Ιταλό οινογράφο και συγγραφέα Sergio Esposito. Κάθε μέρα θα είναι και μία ξεχωριστή οινογαστρονομική εμπειρία, επιπλέον των δραστηριοτήτων (spa, γκολφ, τέννις, κλπ) που προσφέρει κάθε ξενοδοχείο. Τα βασικά highlights του ταξιδιού είναι τα εξής:
 - Η πρώτη μέρα κορυφώνεται με δείπνο 5 πιάτων στην ονειρεμένη βεράντα της Villa D' Este στο Cernobbio, που έχει θέα "πιάτο" όλη τη λίμνη Como. Το γεύμα θα επιμεληθεί ο executive chef του ξενοδοχείου, Luciano Parolari, γνωστός και με τον τίτλο "Ο Βασιλιάς του Ριζότο". Οι συμμετέχοντες στο δείπνο θα πρέπει να φορούν σακάκι και γραβάτα. Τους συνδυασμούς κρασιού-φαγητού θα επιμεληθεί προσωπικά ο Sergio Esposito.
- Η δεύτερη μέρα είναι αφιερωμένη στα κρασιά του Piemonte, και ολοκληρώνεται με ένα ειδικό δείπνο που θα συνοδεύεται από τα φημισμένα Barolo και Barbera του φημισμένου Κτήματος Giacomo Conterno. Ειδικός προσκεκλημένος του δείπνου θα είναι ο ίδιος ο παραγωγός, Roberto Conterno.
- Η τρίτη μέρα εστιάζει στην περιοχή του Friuli Venezia Giulia. Επίκεντρό της ένα οινο-γαστρονομικό δείπνο με ειδικό προσκεκλημένο τον εκκεντρικό παραγωγό Ales Kristancic (και τα κρασιά του), από το Κτήμα Movia, που βρίσκεται στα Ιταλο-σλοβενικά σύνορα.
- Την τέταρτη μέρα το γκρουπ θα μεταφερθεί με λιμουζίνες στον σιδηροδρομικό σταθμό, και από κει και πέρα με τραίνο (πρώτη θέση, εννοείται) στην Φλωρεντία. Η Villa La Massa βρίσκεται στο Candeli, λίγο έξω από τη Φλωρεντία, σε μία ειδυλιακή τοποθεσία, πάνω σε ένα μικρό παραπόταμο του Άρνου. Το πρώτο βράδυ, μετά από μία όμορφη εκδρομή στην Φλωρεντία, το πρόγραμμα περιλαμβάνει δείπνο πέντε πιάτων που θα συνοδεύονται από κρασιά που θα επιμεληθεί και πάλι ο Sergio Esposito.
 - Η πέμπτη μέρα ξεκινάει με επίσκεψη στο μικρό οινοποιείο Montevertine, στην περιοχή Radda in Chianti. Το οινοποιείο παράγει το θρυλικό Τοσκανέζικο κρασί Le Pergole Torte, το οποίο και θα συνοδέψει το ελαφρύ μεσημεριανό γεύμα που θα παραθέσει ο ιδιοκτήτης του οινοποιείου. Το βράδυ το γκρουπ θα ταξιδέψει με λιμουζίνες στο μαγευτικό Castello di Nipozzano (σας έχω κάνει κι εγώ περιήγηση εκεί μέσα από πρόσφατο post από το ταξίδι μου στην Τοσκάνη), για ένα επίσημο δείπνο (υποχρεωτικό το σακάκι και η γραβάτα για τους κυρίους) που θα συνοδεύεται από τα κρασιά του Οίκου Frescobaldi.
 - Η έκτη μέρα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στο Montalcino και τα κρασιά του, και ειδικά το Brunello. Το πρωί το γκρουπ θα μεταβεί με λιμουζίνες στο Κτήμα Case Basse για προσωπική περιήγηση στο οινοποιείο, γευσιγνωσία και μεσημεριανό σε τοπική ταβέρνα με την οικογένεια Soldera, τους ιδιοκτήτες του Κτήματος. Το απόγευμα περιλαμβάνει (αυτό και μόνο είναι φανταστικό) επίσκεψη στο Κτήμα Tenuta Greppo, της οικογένειας Biondi Santi, που παράγει το μυθικό Brunello που φέρει το όνομά τους. Το γκρουπ θα περιηγηθεί τους χώρους του Κτήματος και θα παραστεί σε δοκιμή των κρασιών του, που θα κάνει ο ίδιος ο Franco Biondi Santi, μία από τις επιβλητικότερες φιγούρες του Ιταλικού κρασιού σήμερα. Το ίδιο βράδυ θα λάβει χώρα αποχαιρετιστήριο δείπνο πέντε πιάτων με ειδικό μενού και σπάνιες οινικές επιλογές.
- Την έβδομη ημέρα οι συμμετέχοντες θα πάρουν το πρωινό τους και θα αναχωρήσουν με την ησυχία τους.
Πώς σας ακούγεται; Πιστέψτε με, οι επισκέψεις αυτές και τα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν δεν περιλαμβάνονται συχνά σε οινοτουριστικά ταξίδια. Όσο για τα ξενοδοχεία, γι αυτά μπορώ να σας μιλήσω από προσωπική πείρα, γιατί είχα το προνόμιο να μείνω και στα δύο σε ένα παρόμοιο ταξίδι στο παρελθόν. Εκεί λοιπόν η διαμονή είναι μία τελείως διαφορετική εμπειρία, όπου η υπηρεσία της φιλοξενίας ανάγεται πλέον σε κάτι ανάμεσα σε επιστήμη και τέχνη.
Όπως καταλαβαίνετε, το ταξίδι αυτό είναι για (πολύ) λίγους. Συγκεκριμένα υπάρχουν μόλις 14 θέσεις και το κόστος ξεκινάει από €5,048 για ένα άτομο και €8,941 για δύο (δεν συμπεριλαμβάνονται τα αεροπορικά εισιτήρια).
Αν ενδιαφέρεστε, πρέπει να γνωρίζετε ότι η ημερομηνία έναρξης του ταξιδιού είναι η Κυριακή 26 Οκτωβρίου, ενώ η ημερομηνία ολοκλήρωσης είναι το Σάββατο 1 Νοεμβρίου. Η ηλεκτρονική διεύθυνση για πληροφορίες και κρατήσεις είναι: [email protected].
|
RSS Feed