Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που γυρνάς από ένα αξέχαστο ταξίδι και σε πιάνει μελαγχολία, σε σημείο που τελικά αναρωτιέσαι πώς βρήκες το κουράγιο να φύγεις...

Το τελευταίο ταξίδι στην Τοσκάνη ήταν κάπως έτσι. Κι αυτό όχι μόνο επειδή περιελάμβανε πανέμορφα μέρη και τοπία, επισκέψεις σε απίστευτα οινοποιεία, δοκιμές ορισμένων από τα κορυφαία κρασιά του (παλαιού) κόσμου, και γεύματα σε εξαιρετικά εστιατόρια με πρωτόγνωρες γεύσεις. Όχι, το κύριο συστατικό της επιτυχίας αυτού του ταξιδιού ήταν η παρέα, η οποία ήταν εκπληκτική.


Επειδή λοιπόν υπάρχει πολύς κόσμος που ξέρω (και ακόμα περισσότερος που δεν ξέρω) που θέλει να ζήσει μία αξέχαστη οινοτουριστική εμπειρία στην Τοσκάνη, έκατσα και σχεδίασα ένα ταξιδιωτικό πρόγραμμα από την πλευρά του οινοτουρίστα και (φανατικού) οινόφιλου, και ζήτησα από την τελευταία τάξη του Σεμιναρίου Απόλαυσης του Κρασιού (συν τους συνοδούς τους και κάποιους ακόμα φίλους) να συμμετάσχουν πιλοτικά στην παρθενική του διεξαγωγή.

Όσο κι αν προσπαθούσα να σας το περιγράψω, νομίζω ότι θα αδικούσα την εμπειρία που ζήσαμε. Βλέπετε "μοιράσαμε" τη διαμονή μας ανάμεσα στην πανέμορφη μεσαιωνική Σιένα και στην αυθεντική ύπαιθρο του Chianti Classico, επισκεφτήκαμε μία μεγάλη γκάμα οινοποιείων της ευρύτερης περιοχής - από το πιο παραδοσιακό ως το πιο υπερσύγχρονο - μάθαμε πως γίνεται το τοπικό Pecorino Toscano στην πατρίδα του, την Pienza, και κάναμε γευσιγνωσία σε διάφορους τύπους του, σε ένα από τα πιο γνωστά τυροκομεία της περιοχής, και βέβαια φάγαμε εξαιρετικά - άλλες φορές μέσα στα ίδια τα οινοποιεία, άλλες φορές σε μοντέρνες Enoteche, άλλες φορές σε εξοχικές ταβέρνες στο πουθενά, και μία φορά και σε ένα εστιατόριο με ένα αστέρι Michelin, έτσι για αλλαγή. Αλλά πάνω από όλα γελάσαμε και το ευχαριστηθήκαμε πραγματικά...

Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ασχοληθώ αρκετά και σε βάθος με κάποια από τα πράγματα που είδαμε και γνωρίσαμε στο ταξίδι αυτό. Σε πρώτη φάση όμως θέλω να σας βάλω στο κλίμα της παρέας μας με μερικές πρώτες φωτογραφίες.

Το ταξίδι αυτό θα επαναληφθεί. Όπως είπαμε, μου το έχει ζητήσει πολύς κόσμος επανειλημένως. Το μόνο που εύχομαι είναι να περνάμε κάθε φορά καλύτερα από την προηγούμενη!...

 

... θα ήταν μία αφελής ερώτηση που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος. Ε, λοιπόν όχι, δεν την βαριέμαι με τίποτα την Τοσκάνη, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να την βαρεθώ!

Για του λόγου το αληθές, ξαναφεύγω αύριο, για ένα ταξίδι-προσκύνημα στα βασικά "λημέρια" του αγαπημένου μου Sangiovese - στο Montalcino, στο Chianti Classico και στο Montepulciano.

Θα έχω, βεβαίως, μαζί μου laptop, κάμερες, κλπ, αλλά δεν υπόσχομαι για ενημέρωση αυτής της σελίδας, καθότι το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα φορτωμένο (με την καλή έννοια όμως, δεν παραπονιέμαι κιόλας...). Όπως φαντάζεστε πάντως, θα επιστρέψω με μπόλικο (και ελπίζω όπως πάντα καλό) υλικό.

Σας αφήνω με τις ευχές μου για την αυριανή εθνική επέτειο, και με τις οινικές μου προτάσεις για το Ανοιξιάτικο τραπέζι, όπως δημοσιεύτηκαν σήμερα στο In2Life, που θα βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.


 

Να μια πρόταση για φανατικούς οινόφιλους, που σκέφτονται το κρασί ακόμα και στον ύπνο τους. Το Ξενοδοχείο de Vrouwe στην Ολλανδέζικη πόλη Stavoren μας προσκαλεί για να μας φιλοξενήσει σε ένα από τα... βαρέλια του!

Ναι, τα δωμάτιά του έχουν διαμορφωθεί μέσα σε παλιά βαρέλια/οινοποιητές κρασιού, χωρητικότητας 14.500 λίτρων. Μη φανταστείτε βέβαια ότι όποιος μείνει μέσα σε ένα από αυτά τα δωμάτια θα κακοπεράσει... Το καθένα από αυτά έχει όλες τις ανέσεις (μπάνιο, τηλεόραση, mini-bar, κλιματισμό, κλπ), ενώ κάποια μεγαλύτερα έχουν ακόμα και καθιστικό!

Το Stavoren βρίσκεται πάνω στο πάλαι ποτέ διάσημο φράγμα του Zuiderzee, και άρα σε ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία για την δραστηριότητα των δαιμόνιων Ολλανδών εμπόρων. Κάπως έτσι (φαντάζομαι) θα ξέμειναν τα βαρέλια και ο δαιμόνιος ξενοδόχος κατέβασε την ιδέα των βαρελο-δωματίων...


Το de Vrouwe van Stavoren Hotel διαθέτει εστιατόριο με έμφαση στην ψαροφαγική κουζίνα, ενώ παρέχει και συμβουλές για εκδρομές και διάφορες δραστηριότητες στην περιοχή.

Το θέμα αυτό κυκλοφόρησε πρόσφατα σε πολλά sites και blogs ανά τον κόσμο, και σκέφτηκα να το μοιραστώ κι εγώ μαζί σας. Αν τώρα ενδιαφέρεστε να το ψάξετε λίγο παραπέρα, το ξενοδοχείο διαθέτει και ιστοσελίδα (η οποία όμως είναι λίγο απηρχαιωμένης τεχνολογίας) στη διεύθυνση: www.hotel-vrouwevanstavoren.nl.

 

Μπορεί η παλαίωση να είναι σύνηθες θέμα συζήτησης ανάμεσα σε οινόφιλους, ωστόσο ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κρασιών που παράγονται σε όλο τον κόσμο καταναλώνονται νεαρά, ή τουλάχιστον αρκετά πριν εξελιχθούν όπως και όσο μπορούν. Αυτό γίνεται, κατά ένα σημαντικό βαθμό, επειδή εμείς οι λάτρεις του κρασιού δύσκολα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την απαραίτητη υπομονή για να αφήσουμε ένα κρασί να παλαιώσει σωστά, ώστε να το απολαύσουμε στο "ζενίθ" της εξέλιξής του.

Όποιος όμως δεν έχει υπομονή, αναγκάζεται να πληρώσει εκείνους που έχουν - γι αυτό και τα παλαιωμένα κρασιά παλαιών (και ειδικά μεγάλων) εσοδειών κοστίζουν συχνά μια περιουσία. Βέβαια καμιά φορά κάποιοι ξεφεύγουν από την έννοια της σωστής παλαίωσης ενός κρασιού, και επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα ενάντια στο χρόνο, αφήνοντας καλά κρασιά σε κελάρια και κρύπτες για πολλές δεκαετίες, και πουλώντας τα μετά σε συλλέκτες και επενδυτές. Τα κρασιά αυτά σπάνια ανοίγονται, καθώς είναι σχεδόν σίγουρο ότι το περιεχόμενο θα είναι από καιρό "πεθαμένο" - στην περίπτωση αυτή, όλη η δόξα του κρασιού βρίσκεται στην χρονιά που αναγράφεται (συχνά πολύ αμυδρά) στην ετικέτα του. Κάποιες άλλες φορές κρασιά μεγάλης ηλικίας (ενίοτε και υπεραιωνόβια) ανοίγονται και δοκιμάζονται - με επιείκεια βέβαια, λόγω γήρατος...

Διαβάζω λοιπόν ότι πρόσφατα ο Οίκος Δημοπρασιών Bonham's έβγαλε στο σφυρί μία συλλογή 74 φιαλών κρασιού μεγάλης ηλικίας - ερυθρά Bordeaux της δεκαετίας του '20, Sauternes του '30, Port που πήγαιναν πίσω μέχρι το 1897, ως και μία φιάλη Σαμπάνιας Pellison εσοδείας 1878! Τα κρασιά ανήκαν σε μία εταιρεία διακίνησης οίνων και ποτών στο Βρετανικό νησί Guernsey και φυλάσσονταν σε μία ειδική κρύπτη που σφραγίστηκε και καλύφθηκε για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να ξανααποκαλυφθεί μόλις πρόσφατα, κατά τη μετακόμιση της εταιρείας σε νέα γραφεία. Συνολικά η συλλογή πουλήθηκε για κάτι λιγότερο από €50000 σε διάφορους τυχερούς πλειοδότες, αν και δεν δημοσιεύθηκε καμία πληροφορία σχετικά για τον αν κάποιο από τα κρασιά ανοίχτηκε και δοκιμάστηκε και σε τι κατάσταση βρισκόταν.

Αντιθέτως, ο οίκος Σαμπάνιας Perrier-Jouet διοργάνωσε πρόσφατα μία δοκιμή πολύ παλαιών εσοδειών του για ένα πολύ κλειστό και επίλεκτο γκρουπ γευσιγνωστών. Η παλαιότερη Σαμπάνια που συμμετείχε στη δοκιμή ήταν η εικονιζόμενη της εσοδείας 1825! Η συγκεκριμένη Σαμπάνια, η οποία οινοποιήθηκε πριν ακόμα ανέβει στο θρόνο η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας, δεν μπορεί να κοστολογηθεί, καθώς είναι η πιο παλιά ετικέτα που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Μετά από αυτή τη δοκιμή υπάρχουν μόνο δύο ακόμα φιάλες στα κελάρια της Perrier-Jouet, η οποία είμαι σίγουρος ότι δεν βιάζεται να τις ανοίξει σύντομα.


Σύμφωνα με δημοσιεύματα που έκαναν τον γύρο του κόσμου, οι ειδικοί απόλαυσαν την 184χρονη Σαμπάνια, η οποία χαρακτηριζόταν από αρώματα "τρούφας, καραμέλας, σύκων και ιωδίου της θάλασσας". Βεβαίως ο αφρισμός της είχε χαθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, δίνοντας πλέον τη θέση του σε ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα της γλώσσας. Η Σαμπάνια ήταν εμφανώς οξειδωμένη, ωστόσο δεν είχε καταστραφεί χάρη στο γεγονός ότι η ζεστή εσοδεία του 1825 είχε δώσει υπερώριμα σταφύλια και κατ' επέκταση κρασί αρκετά υψηλό σε αζύμωτα σάκχαρα, τα οποία, σε συνδυασμό με μία μικρή ποσότητα brandy που είχε προστεθεί στο στάδιο του dosage πριν την σφράγιση της φιάλης, βοήθησαν το περιεχόμενο να διατηρηθεί καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς. Κάποιοι μάλιστα από τους δοκιμαστές σχολίασαν ότι η Perrier-Jouet του 1825 απέσπασε ευνοϊκότερα σχόλια και καλύτερη βαθμολογία από μεταγενέστερες εσοδείες της ίδιας ετικέτας, όπως αυτές του 1846, του 1848 ή του 1874, που συμμετείχαν στην ίδια δοκιμή!

Αν με ρωτήσετε, προφανώς θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μία τέτοια δοκιμή, λόγω της ανεκτίμητης ιστορικής αξίας των κρασιών που ανοίχτηκαν. Από εκεί και πέρα όμως, δεν νομίζω ότι η αίσθηση μίας υπεραιωνόβιας Σαμπάνιας που με το ζόρι κρατιέται στη ζωή μπορεί να συγκριθεί με την απόλαυση που χαρίζει η ζωντάνια και η σπιρτάδα μίας Σαμπάνιας που πίνεται όταν και όπως πρέπει, στα καλύτερά της... Δεν συμφωνείτε;...


 

Το μόνο πράγμα που πρόλαβα να κάνω την τελευταία μου μέρα στην Κύπρο ήταν να επισκεφτώ το οινοποιείο Βουνί Παναγιά στην Πάφο.

Το είχα κανονίσει πριν πολύ καιρό, και ήταν μία επαν-επίσκεψη, καθώς στο συγκεκριμένο οινοποιείο είχα βρεθεί για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2006. Από τότε άλλαξαν πολλά. Πάρα πολλά. Το οινοποιείο υπεβλήθη σε ριζική ανακαίνιση (που σύντομα ολοκληρώνεται), η οποία όχι μόνο βελτίωσε την αισθητική και την εμφάνιση των χώρων, αλλά το έκανε υπόδειγμα οινοτουριστικής επισκεψιμότητας. Στην σεζόν που αρχίζει σύντομα, και σε πείσμα της παγκόσμιας κρίσης, ελπίζω ότι θα προσελκύσει ακόμα μεγαλύτερο αριθμό επισκεφτών από την Κύπρο και όχι μόνο.

Νομίζω ότι δεν χρειάζονται περισσότερα (δικά μου) λόγια, όταν μπορούμε να έχουμε μία (σχεδόν) ζωντανή ξενάγηση από τον Διευθυντή του Οινοποιείου, Ανδρέα Κυριακίδη. Στην πρώτη μου, λοιπόν, απόπειρα για video-blogging, σας παρουσιάζω το Οινοποιείο Βουνί Παναγιά, ένα από τα πρώτα περιφερειακά οινοποιεία που έφεραν την επανάσταση στο Κυπριακό κρασί πριν από όχι πολλά χρόνια, μέσα από μία σειρά από μικρά βιντεάκια, που ακολουθούν ουσιαστικά την διαδρομή - και την εμπειρία - του επισκέπτη στο οινοποιείο.

Μπορείτε να επιλέξετε να τα δείτε όλα, ή απλά εκείνο που περιλαμβάνει ότι σας ενδιαφέρει περισσότερο. Θα σας ζητούσα απλά να είστε επιεικής με την γενική ποιότητα του video, καθώς δεν είναι κάτι με το οποίο είμαι απόλυτα εξοικειωμένος. Επίσης να σας προειδοποιήσω ότι σε ορισμένα εξωτερικά πλάνα ο αέρας κάνει ιδιαίτερο θόρυβο και αυτό επηρεάζει προς στιγμήν την ποιότητα του video - δεν είναι περίεργο όμως, αφού βρισκόμαστε σε μεγάλο υψόμετρο και σε περιοχή συνηθισμένη στους δυνατούς ανέμους. Τέλος, κάποιοι θόρυβοι που θυμίζουν στριγγλίσματα ελαστικών και φρένων στο βάθος είναι ακριβώς αυτό: ο γεμάτος στροφές εξοχικός δρόμος έξω από το οινοποιείο είναι μέρος ειδικής διαδρομής του Παγκόσμιου Ράλλυ που έλαβε χώρα στην Κύπρο την προηγούμενη εβδομάδα!

Ελπίζω ότι τα video clips που ακολουθούν καλύπτουν όλη την πληροφόρηση που χρειάζεται ο επίδοξος επισκέπτης. Για οτιδήποτε περαιτέρω, καθώς και για στοιχεία επικοινωνίας, η ιστοσελίδα του οινοποιείου βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.vounipanayiawinery.com


Υποδοχή

Πανοραμική θέα

Έκθεση φωτογραφίας με φόντο τις δεξαμενές

Βεράντα με θέα

Εστιατόριο

Παραλαβή και οινοποίηση

Κελάρι

Κάβα παλαίωσης φιαλών

Αποστακτήριο για Ζιβανία

Χώρος παρασκευής παραδοσιακών προϊόντων

Τα κρασιά του οινοποιείου

 

Παραμένω στην Κύπρο (δυστυχώς μόνο ηλεκτρονικά, καθώς επέστρεψα προχτές στην Αθήνα) και στον 4ο Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου.

Πριν ασχοληθούμε με τα αποτελέσματα και τις βραβεύσεις, πρέπει να σας πω ότι έμεινα εξαιρετικά ευχαριστημένος, τόσο από την προσωπική μου εμπειρία, όσο και από το επίπεδο των κρασιών που δοκίμασα. Στο διαγωνισμό έλαβαν μέρος 33 παραγωγοί με 136 ετικέτες, εκ των οποίων οι 43 βραβεύτηκαν. Τα μετάλλια ήταν 2 Μεγάλα Χρυσά, 11 Χρυσά, 27 Αργυρά και 3 ειδικές διακρίσεις.

Δεν μπορώ να μην (ξανα)εκθειάσω και την άρτια διοργάνωση του Διαγωνισμού σε κάθε στάδιό του, ξεκινώντας από την διαδικασία δοκιμής και βαθμολόγησης, τη φιλοξενία, μέχρι και το επίσημο δείπνο της βραδιάς της απονομής των μεταλλίων. Θεωρώ επιπλέον απίστευτα εύστοχη κίνηση την πρόσκληση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια στο δείπνο, ο οποίος με την παρουσία του, την ομιλία του και την βράβευση των χρυσών νικητών, έδειξε έμπρακτα τη στήριξη του κράτους στο Κυπριακό κρασί και εξασφάλισε στο διαγωνισμό και τον κλάδο γενικότερα κύρος και δημοσιότητα ανυπολόγιστης αξίας (Φωτογραφία: Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας).

Τα αποτελέσματα μπορεί να τα δει και να τα κατεβάσει όποιος θέλει, ανοίγοντας το αρχείο που ακολουθεί παρακάτω. Νομίζω ότι διαβάζοντάς τα θα μοιραστείτε κι εσείς μαζί μου τον ενθουσιασμό μου για τις διακρίσεις των κατηγοριών που χρειάζονται τη στήριξη και την αποδοχή όλων, όπως είναι τα κρασιά από γηγενείς ποικιλίες και τα ροζέ κρασιά. Οι διακρίσεις που έλαβαν μαρτυρούν την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο Κυπριακό κρασί τα τελευταία χρόνια, αλλά και τα τεράστια περιθώρια ανάπτυξης του Κυπριακού Αμπελώνα.

Κλείνοντας, θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές του Διαγωνισμού, και συγκεκριμένα το Συμβούλιο Αμπελοοινικών Προϊόντων (ΣΑΠ), καθώς βέβαια και όλους τους διακριθέντες!


4th_cypriot_wine_contest_09_results.pdf
File Size: 95 kb
File Type: pdf
Download File

 

Ολοκληρώθηκε λοιπόν η διαδικασία της βαθμολόγησης των κρασιών που έλαβαν μέρος στον 4ο Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου. Από εδώ και πέρα το πρόγραμμα προβλέπει επισκέψεις σε οινοποιεία, ενώ αύριο (Σάββατο) το βράδυ θα γίνει η τελετή βράβευσης των κρασιών που διακρίθηκαν, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κύπρου.

Βεβαίως σε αυτό το σημείο δεν μου επιτρέπεται να ανακοινώσω οποιοδήποτε αποτέλεσμα (για την ακρίβεια κι εγώ ο ίδιος δεν έχω δει τις τελικές κατατάξεις). Μπορώ όμως να σας μεταφέρω κάποιες προσωπικές μου εντυπώσεις από την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αυτή εμπειρία.


Θέλω να πω λοιπόν ότι θεωρώ το ταξίδι μου αυτό στην Κύπρο πολύ επιτυχημένο. Κι αυτό γιατί διαπίστωσα την εξέλιξη και την πρόοδο που ήλπιζα ότι θα διαπίστωνα από το προηγούμενό μου ταξίδι, το 2006. Στο πλαίσιο του διαγωνισμού δοκιμάσαμε πολύ ενδιαφέροντα κρασιά, καλοφτιαγμένα, με ευγενή και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και σωστή αποτύπωση των μεγάλων δυνατοτήτων του (ή μάλλον των) terroir της Κύπρου.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στις τοπικές ποικιλίες, και κυρίως στο λευκό Ξυνιστέρι και το ερυθρό Μαραθεύτικο, επειδή είδα με χαρά ότι οι παραγωγοί τις σέβονται, τις αγαπούν, τις στηρίζουν, και αυτό φαίνεται στη δουλειά τους, και τελικά στο ποτήρι του καταναλωτή. Θα σταθώ επίσης στα όμορφα Κυπριακά ροζέ κρασιά, γιατί πιστεύω ότι έχουν όλες τις βάσεις για να δημιουργήσουν μία σωστή κατηγορία κρασιών τα οποία - πέρα από διαγωνισμούς και βραβεύσεις - είναι ιδιαίτερα απολαυστικά και συνδυάζονται τέλεια με την ντόπια Μεσογειακότατη κουζίνα. Ιδιαίτερη μνεία μάλιστα θα κάνω στα (ουκ ολίγα) ημίξηρα ροζέ που δοκιμάσαμε, τα οποία ήταν στην πλειονότητά τους κομψότατα και έκαναν το μυαλό μου να ταξιδεύει και να φαντάζεται ποικιλίες φρούτων και πλατώ τυριών για να τα συνοδεύσω!... Τέλος, βγάζω το καπέλο στην μεγαλοπρεπή Κουμανταρία, το φημισμένο γλυκό κρασί της Κύπρου, που από την εποχή των ιπποτών και των σταυροφόρων μέχρι σήμερα, συναγωνίζεται επάξια τα γνωστά και πολύπλοκα ενισχυμένα γλυκά κρασιά του κόσμου.

Δεν θα πω ότι δεν δοκιμάσαμε και κρασιά που μας άφησαν αδιάφορους ή ακόμα και μας απογοήτευσαν... Αλίμονο άλλωστε αν όλα τα (σχεδόν 140) κρασιά που συμμετείχαν έπαιρναν βραβείο. Ακόμα κι αυτά όμως, ή καλύτερα οι παραγωγοί τους, θα πάρουν την πληροφόρηση και τα σχόλιά μας, οπότε μέσα από τη διαδικασία του διαγωνισμού θα έχουν την ευκαιρία να βελτιωθούν.

Οφείλω επίσης να σχολιάσω ότι η διοργάνωση του διαγωνισμού ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη. Όχι μόνο από πλευράς οργάνωσης ή logistics, αλλά κυρίως επειδή πιστεύω ότι κατάφερε να κάνει το κρασί πρώτο θέμα συζήτησης σε όλη την Κύπρο αυτές τις μέρες, αλλά και για πολύ καιρό ακόμα. Τόσο η παρουσία αρκετών δημοσιογράφων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όσο και η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην τελετή βράβευσης, εξασφαλίζουν δημοσιότητα, κύρος και βαρύτητα στο θεσμό, αλλά εν τέλει στο Κυπριακό κρασί.

Τέλος, θέλω να σας παρουσιάσω στην παρακάτω φωτογραφία την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού, στην οποία είχα την χαρά και τιμή να συμμετάσχω. Διακρίνονται λοιπόν στην μπροστινή σειρά (από αριστερά) ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, Οινολόγος και Πρόεδρος της επιτροπής των κριτών, η Caroline Gilby MW, Συγγραφέας και Σύμβουλος Οίνου, η Μαρία Νέτσικα, Οινολόγος, Συγγραφέας και Δημοσιογράφος Οίνου, και ο Leonardo Montemiglio, εκπρόσωπος του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (OIV), υπό την αιγίδα του οποίου είναι ο Κυπριακός Διαγωνισμός Οίνου. Στην πίσω σειρά διακρίνονται (από αριστερά) ο Γιώργος Ζαχαρόγλου, Καλύτερος Οινοχόος της Κύπρου για το 2007, ο Γιώργος Χατζηστυλιανού, Καλύτερος Οινοχόος της Κύπρου για το 2001 και 2003, και ο γράφων.

 

Το Οινοποιείο Τσιάκκα (προφέρεται "Chakka") στο Πελένδρι, το είχα επισκεφτεί στο τελευταίο ταξίδι μου στην Κύπρο το 2006. Βέβαια είχα μία όμορφη ανάμνηση από το καταπράσινο πευκοδάσος που περιέβαλε την όμορφη πλαγιά σε υψόμετρο άνω των 1000 μέτρων - η ανάμνηση αυτή όμως ανήκει (δυστυχώς) για τα καλά στο παρελθόν, αφού μία πρόσφατη πυρκαγιά έχει αφήσει όλη τη γύρω περιοχή φαλακρή και κατάμαυρη.

Από τότε έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στο Κτήμα. Αφ' ενός έχουν γίνει διάφορες διακοσμητικές αλλαγές στους εσωτερικούς χώρους του οινοποιείου, αφ' ετέρου έχει εξελιχθεί σημαντικά και το στυλ των κρασιών, σύμβουλος στη δημιουργία των οποίων είναι ο Σοφοκλής Βλασίδης που σας ανέφερα στο προηγούμενο post. Ίσως όμως η πιο σημαντική αλλαγή είναι η αγορά γης - που μέχρι σήμερα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και η παραγωγή βασιζόταν σε σταφύλια από συνεργαζόμενους παραγωγούς. Και δεν πρόκειται για οποιοδήποτε κομμάτι γης, αλλά έναν προνομιακό αμπελώνα σημαντικής έκτασης σε κοντινή περιοχή, με υψόμετρο που αγγίζει τα 1500 μέτρα. Όλο εκείνο το αμπέλι θα αφιερωθεί στην καλλιέργεια Sauvignon Blanc, που αναμένεται συναρπαστικό.

Τα μονοποικιλιακά λευκά του Κτήματος Τσιάκκα - από Ξυνιστέρι, Sauvignon Blanc και Chardonnay - είναι παραδοσιακά από τα κορυφαία λευκά του νησιού, και οι ετικέτες του 08 το επιβεβαιώνουν αυτό. Δοκιμάσαμε όμως και αρκετά ερυθρά, τόσο από τη δεξαμενή όσο και εμφιαλωμένα, και ήταν ιδιαίτερα αξιόλογα. Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στην Βαμβακάδα, που είναι η ονομασία της ποικιλίας Μαραθεύτικο στη συγκεκριμένη γωνιά του Κυπριακού αμπελώνα, την Πιτσιλιά. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ποικιλία παίρνει αυτό το όνομα εξαιτίας των χαρακτηριστικών λευκών ινών που μοιάζουν με βαμβάκι και καλύπτουν τα φύλλα του κλήματος στη συγκεκριμένη περιοχή και μόνο.


Ο Κώστας Τσιάκκας, ο επιτυχημένος τραπεζίτης που άφησε την άνετη δουλειά του στην πόλη για να αφοσιωθεί στο πάθος του για το κρασί, αποφάσισε ότι φέτος δεν θα λάβει μέρος στον Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου, για οικογενειακούς λόγους. Επωφελήθηκα κι εγώ λοιπόν και τον (ξανα)επισκέφτηκα, τα είπαμε και δοκιμάσαμε τα κρασιά του παρέα. Πήρα μάλιστα φεύγοντας και 2 φιάλες Βαμβακάδα 06, για να δοκιμάσουμε με τους μαθητές του Σεμιναρίου Απόλαυσης του Κρασιού στη συνάντηση της προσεχούς Δευτέρας που πραγματεύεται τα κρασιά του Παλαιού Κόσμου, στον οποίο και ανήκει η Κύπρος.

Τελειώνοντας, να σας ενημερώσω ότι τα πολύ αξιόλογα λευκά κρασιά του Κτήματος Τσιάκκα κοστίζουν "στο ράφι" από €5,30 (το Ξυνιστέρι) ως €8,60 (το Chardonnay), ενώ τα ερυθρά κοστίζουν όλα €10,75.

 

Την τελευταία φορά που είχα επισκεφθεί την Κύπρο και είχα περιηγηθεί αρκετά σε βάθος τον αμπελώνα της, δεν είχα καταφέρει να γνωρίσω τον Σοφοκλή Βλασίδη. Πρόκειται για το 37χρονο "enfant terrible" του Κυπριακού κρασιού, ο οποίος από τότε που γύρισε από το φημισμένο Πανεπιστήμιο Davis στην Καλιφόρνια, όπου και σπούδασε οινολογία, έχει πάρει επάξια επάνω του τον ρόλο ενός από τους οινοποιούς που θα ανεβάσουν το Κυπριακό κρασί εκεί που μπορεί (και αξίζει) να πάει.

Το Κτήμα Βλασίδη λοιπόν βρίσκεται στο Κοιλάνι, σε μία ορεινή περιοχή έξω από τη Λεμεσό, σε υψόμετρο που ξεπερνάει τα 900 μέτρα. Και μπορεί αυτό να το κατάλαβα από την ψύχρα που ένιωσα όταν έφτασα, έχοντας αφήσει την παραθαλάσσια Λεμεσσό σε μία όμορφη - σχεδόν ανοιξιάτικη - στιγμή της, σκεφτείτε όμως πόσο ευεργετικό είναι για τα αρώματα και τις οξύτητες των κρασιών της περιοχής.

Ο Σοφοκλής Βλασίδης είναι γνωστός για τα μεγάλα και πολυβραβευμένα ερυθρά του, τα οποία προκύπτουν από διεθνείς ποικιλίες - Shiraz, Cabernet Sauvignon, Merlot. Είδα όμως (και δοκίμασα) με χαρά και το γεμάτο και καλοφτιαγμένο Μαραθεύτικό του, την ποικιλία η οποία είμαι πεπεισμένος ότι θα στηρίξει κατά ένα μεγάλο μέρος την ανάπτυξη του Κυπριακού αμπελώνα, παρά τις σοβαρές δυσκολίες που παρουσιάζει στην καλλιέργειά της. Ο Σοφοκλής μάλιστα - προς τιμήν του - είναι τόσο προσηλωμένος στον σωστό χειρισμό της ιδιαίτερης αυτής ποικιλίας, που οινοποιεί προσεκτικά κάθε χρόνο μία ελάχιστη ποσότητα, την οποία δεν βρίσκει σε κάποιο (ιδιόκτητο ή μη) ενιαίο αμπελώνα, αλλά σε μεμονωμένα κλήματα που βρίσκονται διάσπαρτα στην ευρύτερη περιοχή. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο, παρότι είναι (προς το παρόν, τουλάχιστον) πολύ λίγο για να διατεθεί στο εμπόριο. Α, θέλετε να ξέρετε και κάτι πολύ ενδιαφέρον; Ο Σοφοκλής Βλασίδης φύτεψε πρόσφατα Αγιωργίτικο στο Κοιλάνι, και έχει σκοπό να πειραματιστεί σοβαρά με αυτό. Πιστεύει ότι μπορεί να "πιάσει" πολύ καλά στο terroir της περιοχής, και να "δώσει" πολύ ενδιαφέροντα αρωματικά και γευστικά στοιχεία.

Τα μεγάλα ερυθρά του Κτήματος Βλασίδη ωριμάζουν προσεκτικά σε δρύινα Γαλλικά βαρέλια Berthomieu (κυρίως) διαφόρων χρήσεων. Επιπλέον, η "μαστοριά" του οινοποιού φαίνεται στην ισορροπία των κρασιών του, τα οποία παρότι έχουν υψηλή αλκοολική περιεκτικότητα (που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει το 15%), είναι τόσο καλοδομημένα που το γεγονός αυτό ούτε το καταλαβαίνει ο οινόφιλος, ούτε και ενοχλείται (και ξέρετε τη δική μου ευαισθησία με το υψηλό αλκοόλ...).


Κάποια επιπλέον στοιχεία που αξίζει να γνωρίζει κανείς για τον Σοφοκλή Βλασίδη και τα κρασιά του είναι αφ' ενός ότι η συνολική ετήσια παραγωγή του είναι περί τις 40000 φιάλες, και αφ' ετέρου ότι τα κρασιά του γίνονται ανάρπαστα στην εγχώρια αγορά. Επίσης, ότι ο ίδιος συνεργάζεται ως οινολόγος-σύμβουλος οινοποίησης σε αρκετά άλλα Κυπριακά οινοποιεία.

Ο Σοφοκλής φέτος αποφάσισε, για τους δικούς του λόγους, να μη συμμετάσχει στον Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου, παρότι στα προηγούμενα χρόνια του διαγωνισμού τα κρασιά του έχουν αποσπάσει τα υψηλότερα βραβεία. Και παρά το γεγονός ότι αυτό είναι ένα πλήγμα για τον διαγωνισμό, εμένα μου έδωσε την ευκαιρία να τον επισκεφτώ και να γνωρίσω τη δουλειά του από κοντά, κάτι που, αν συμμετείχε, δεν θα μου επιτρεπόταν, με βάση τον κώδικα δεοντολογίας του διαγωνισμού για τους κριτές.

Σας κράτησα και κάτι πολύ σημαντικό για το τέλος: Οι τιμές των κρασιών του Κτήματος Βλασίδη (τα οποία για πολλούς θεωρούνται τα κορυφαία της Κύπρου) κυμαίνονται "στο ράφι" από €8 για το διάσημο Shiraz μέχρι €10,25 για το Cabernet Sauvignon και το Merlot.

Τα σχόλια δικά σας...

 

Ετοιμάζω βαλίτσες πάλι... Πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να αναχωρήσω για Κύπρο, καθώς έχω προσκληθεί να είμαι ένας από τους κριτές στον 4ο Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου.

Τελευταία φορά που ήμουν στην Κύπρο ήταν το καλοκαίρι του 2006, και είχα βρει τον Κυπριακό αμπελώνα ιδιαίτερα συναρπαστικό και πολλά υποσχόμενο (όπως μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ εδώ...).

Έχω σκοπό να επιδοθώ σε ανταποκρίσεις όσο είμαι εκεί, τόσο από τον διαγωνισμό (στο πλαίσιο που μου επιτρέπεται) όσο και από τα οινοποιεία που έχω προγραμματίσει να επισκεφτώ - σε κάποια μάλιστα θα κάνω follow-up επίσκεψη για να διαπιστώσω την εξέλιξή τους από το προηγούμενο ταξίδι.

Να περιμένετε λοιπόν αρκετό υλικό, και σε αρκετές περιπτώσεις (αν η τεχνολογία το επιτρέψει) βίντεο-ρεπορτάζ. Πίσω στα πάτρια με δικά μας θέματα από την άλλη εβδομάδα. Καλή αντάμωση!...