Ξεκίνησα να σας λέω λοιπόν για το Τσικνοπεμπτιάτικο δείπνο που απολαύσαμε μετά την κάθετη γευσιγνωσία των κρασιών του Κτήματος Γεροβασιλείου. Το γεύμα έλαβε χώρα, όπως και η γευσιγνωσία, στο εστιατόριο Milos, στο Ξενοδοχείο Athens Hilton, και νομίζω ήταν το πιο ανορθόδοξο δείπνο Τσικνοπέμπτης που θυμάμαι, τουλάχιστον τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Κι αυτό κυρίως γιατί ήταν ιδιαίτερα πολιτισμένο και υψηλής αισθητικής και γεύσης, είχε αρκετά μη-κρεατικά στοιχεία, και τα κρεατικά του ήταν πιο σπάνια και όχι ακριβώς οι γεύσεις της Ελληνικής υπαίθρου που απολαμβάνουμε συνήθως τέτοια μέρα σε κάποια χασαποταβέρνα... Συγκεκριμένα:

Το γεύμα ξεκίνησε με carpaccio από λαβράκι με ρόκα και ξύσμα λεμονιού, και συνέχισε με ταρτάρ σολωμού με μπρικ και τζίντζερ. Το τρίτο πιάτο ήταν ένα ωραιότατο καπνιστό χέλι με ρεβύθια. Μια και είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε οποιοδήποτε κρασί δοκιμάσαμε στην τυφλή γευσιγνωσία για να συνοδεύσουμε τα πιάτα του δείπνου, για αυτά τα τρία πιάτα ξεκίνησα με τον υπερ-φρέσκο και αρωματικό (σχεδόν νεο-κοσμίτικο) λευκό Όβηλο 08, και συνέχισα με τον Όβηλο 07, που ήταν ένα κρασί που διατηρούσε όμορφα τη φρεσκάδα του, αλλά είχε κάποια πιο ήρεμα και εξελιγμένα αρωματικά στοιχεία. Εδώ εν τω μεταξύ η ζύμωση στο βαρέλι ήταν πιο αισθητή και έτσι ταίριαξε καλύτερα με την καπνιστή γεύση που είχε το χέλι, ενώ η σταθερά τονισμένη οξύτητά του δάμασε αποτελεσματικά τη λιπαρότητα του ψαριού.


Το επόμενο πιάτο ήταν ριζότο με παλαιώμένη παρμεζάνα και μαύρη τρούφα Κατερίνης. Συνόδευσα το πιάτο αυτό με τον λευκό Όβηλο 03, η αρωματική εξέλιξη του οποίου έδεσε πολύ καλά με τα ιδιαίτερα αρώματα του μανιταριού. Και μετά μπήκαμε στο κρέας... Το οποίο ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο ribeye steak από μοσχαρίσιο κρέας της εκλεκτής ράτσας Hereford. Το κρέας ήταν σιτεμένο για 6 εβδομάδες και προερχόταν από ειδικό εκτροφείο στην Σουηδία. Σερβιρίστηκε με πουρέ πατάτας και λαχανικά σωτέ, ενώ για να δοθεί μία ακόμα πιο έντονη νότα Τσικνοπέμπτης άρχισαν να κυκλοφορούν στα τραπέζια πιατέλες με αρνίσια παϊδάκια, επίσης Σκανδιναβικής προέλευσης. Με το μοσχαρίσιο κρέας, που είχε πιο εξευγενισμένη και λιγότερο έντονη γεύση, συνόδευσα το Κτήμα Γεροβασιλείου 98, το οποίο φάνηκε από τη γευσιγνωσία ότι ήταν ένα πολύ κομψό και όμορφα εξελιγμένο στο χρόνο ερυθρό κρασί. Με την έντονη γεύση του αρνιού που ακολούθησε, όμως, στράφηκα προς την εσοδεία 2003 της ίδιας ετικέτας, που, εκτός από την πιο έντονη και πικάντική αρωματικότητά του, είχε και πολύ πιο σφικτές τανίνες, που ήταν επιβεβλημένες για να "κάνουν καλά" το παΐδι.

Το γεύμα ολοκληρώθηκε με κίτρινα τυριά (παλαιωμένη γραβιέρα Κρήτης και Σαν Μιχάλη) που συνοδεύτηκαν με γλυκό του κουταλιού και αποξηραμένο σύκο γεμιστό με καρύδι, καθώς και επιδόρπιο ζεστής σοκολάτας με παγωτό κάρδαμο.

Ήταν ένα πολύ εκλεκτό δείπνο γεμάτο με διαφορετικές και ενδιαφέρουσες γεύσεις. Τσικνοπέμπτη σε παραδοσιακή ψησταριά από του χρόνου πάλι!...




Leave a Reply.