Πω πω ντροπή... Πέρασε η 25η Ιανουαρίου απαρατήρητη, ούτε ένα ουισκάκι δεν ήπιαμε, έτσι τιμής ένεκεν... Μα κι εσείς δε λέτε τίποτα;...
Αναφέρομαι βέβαια στην επέτειο προς τιμήν του Σκωτσέζου Ρομαντικού ποιητή Robert Burns, τη βραδιά που όλοι γιορτάζουν τα γενέθλιά του (Burns Night) με άφθονο ουίσκυ. Βεβαίως ο αυθεντικός τρόπος εορτασμού της συγκεκριμένης επετείου περιλαμβάνει ακόμα την απαγγελία ποιημάτων του μακαρίτη, καθώς και την συνοδεία του ουίσκυ με μία κλασσική Σκωτσέζικη λιχουδιά, το Χάγκις, με γαρνιτούρα πουρέ πατάτας, αλλά δεν χρειάζεται πια να είμαστε τόσο τυπολάτρες!... Παρεμπιπτόντως το Χάγκις, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα μίγμα από εντόσθια αρνιού (έντερα, καρδιές, σηκώτι, πλεμόνια, κ.α.) και διάφορα δημητριακά, σιγο-μαγειρεμένα μέσα σε αρνίσιο στομάχι. Ξέρω, δεν σας τρέχουν τα σάλια, πιστέψτε με όμως είναι πολύ καλύτερο στη γεύση απ' ότι ακούγεται. Και συνοδεύει τέλεια ένα καλό ουίσκυ!...
Εγώ λοιπόν αποφάσισα να το γιορτάσω απόψε, έστω και καθυστερημένα. Έτσι κι αλλιώς υποτίθεται ότι ο συγκεκριμένος εορτασμός μπορεί να γίνει οποιαδήποτε μέρα του χρόνου (λες και οι Σκωτσέζοι θέλουν ιδιαίτερη αφορμή για να πλακώσουν τα ουίσκια...). Πρέπει να σας πω ότι, παρότι η συλλογή μου διαθέτει ουκ ολίγα malts, το αγαπημένο μου παραμένει το Bowmore 17 ετών, το οποίο, παρότι προέρχεται από την περιοχή του Islay (προφέρεται Άϊλα) που είναι τίγκα στην τίρφη, η χαρακτηριστική του καπνίλα είναι γλυκιά και φίνα και σίγουρα όχι όσο έντονη είναι σε κάποιες άλλες μάρκες. Φυσικά, η έντονη καπνίλα είναι χαρακτηριστική των Islay malts και σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει κατώτερη ποιότητα ή κάτι τέτοιο. Πολύ απλά είναι θέμα γούστου το πόση γεύση γαιάνθρακα κάνει κέφι κανείς στο ουίσκυ του.
Θυμάμαι ότι μυήθηκα στο malt whisky στο εξαιρετικό whisky bar του Λονδίνου, το Boisdale. Εκεί ο Γάλλος (!) εξπέρ μπάρμαν μου έβαλε και πρωτοδοκίμασα το Bowmore με ένα δαχτυλάκι δροσερό μεταλλικό νερό (αυτό και τίποτα άλλο, ίσα για να βοηθήσει το ουίσκυ να απελευθερώσει τα αρώματά του). Αν ποτέ βρεθείτε από το Λονδίνο (βρίσκεται στην περιοχή της Belgravia), αξίζει να το αναζητήσετε.
Τώρα βέβαια θα σας πω και το άλλο: Το επετειακό malt Glenfiddich που είχα δοκιμάσει πέρυσι, με ημερομηνία απόσταξης 1974 (τη χρονιά της στέψης της Βασίλισσας Ελισσάβετ), ήταν ίσως ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει εγώ προσωπικά από το συγκεκριμένο είδος. Επειδή όμως εκτός της συγκεκριμένης φιάλης που ανοίχθηκε σε εκείνο το επίσημο δείπνο παρουσία του Master Blender του Glenfiddich, στην Ελληνική αγορά διατέθηκε μόνο άλλη μία, σε τιμή άνω των €700 - και αυτή πουλήθηκε τελικά - σας το αναφέρω απλώς και δεν σας προτρέπω προς οτιδήποτε περαιτέρω.
Τα μυστικά της γευσιγνωσίας του malt αλλά και του συνδυασμού του με φαγητό (και όχι, εννοείται, με φυστικάκια ή γλυκάκια) είναι πολλά και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Θα τα δούμε ευχαρίστως κάποια άλλη στιγμή. Εγώ απλά θα σας πω ότι, αν θέλετε να δοκιμάσετε το Bowmore που σας περιέγραψα παραπάνω, θα το βρείτε σε αρκετές μεγάλες κάβες. Αν θυμάμαι καλά, η τιμή του κυμαίνεται κοντά στα €60 - τα οποία, αν είστε πραγματικός φαν του καλού malt whisky, δεν θα τα "κλάψετε".
Και επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι φοβερά υποκειμενικό και πολυδιάστατο, θα χαρώ να ακούσω δικά σας σχόλια και προτιμήσεις...
RSS Feed