Ίσως θυμάστε την διήγησή μου για μία όμορφη βραδιά στο εστιατόριο Grand Balcon του St.George Lycabettus, στα μέσα του Μάρτη, όπου είχαμε απολαύσει ένα εξαιρετικό "αστεράτο" δείπνο με σκοπό την ενίσχυση του Συλλόγου "Το Χαμόγελο του Παιδιού"...
Τη βραδιά εκείνη λοιπόν είχα γνωρίσει τον Ranald Macdonald, τον δαιμόνιο ιδιοκτήτη του Boisdale, του θρυλικού whisky bar-restaurant, στην περιοχή Belgravia του Λονδίνου. Το αστείο είναι ότι, ενώ το συγκεκριμένο μέρος ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου στην Αγγλική πρωτεύουσα, τελικά τον γνώρισα στην Αθήνα!...
Ομολογώ ότι, πριν γίνει η γνωριμία, περίμενα κάποιον τυπικό Σκωτσέζο με βαριά προφορά στα Αγγλικά του. Όταν γνωριστήκαμε είδα ότι τυπικός Σκωτσέζος μεν ήταν, καθώς φορούσε το παραδοσιακό κιλτ που έκανε όλες τις κυρίες να αναρωτιώνται (κάποιες λιγότερο διακριτικά...) κατά πόσον φοράει εσώρουχα από μέσα ή όχι, τα Αγγλικά του όμως ήταν τόσο αριστοκρατικά ("The Queen's English" το λέμε εμείς αυτό στα μέρη μου) που θα έφερναν την ίδια τη Βασίλισσα σε δύσκολη θέση!...
Μιλούσαμε όλο το βράδυ με τον Ranald και τη γλυκύτατη σύζυγό του. Ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια, όπου την τελευταία φορά είχαν έρθει ως κλασικοί τουρίστες με σακίδιο για να γνωρίσουν τα νησιά μας. Η αποστολή του Ranald για τη συγκεκριμένη βραδιά ήταν η τυφλή δοκιμή τριών malt whiskies, συνοδευόμενων από ένα εκλεκτό πούρο. Ο στόχος δεν ήταν μόνο να ανακαλύψουμε ποιο malt ήταν το καθένα (τα 3 δείγματα αντιπροσώπευαν διαφορετικές σχολές του συγκεκριμένου είδους), αλλά και να ανακαλύψουμε τις προτιμήσεις του Ελληνικού ουρανίσκου στο malt. Μάλιστα υποτίθεται ότι το αποτέλεσμα αυτού του "Athens Tasting" θα ανακοινωνόταν και στο επόμενο τεύχος του Whisky Magazine (το οποίο πρέπει να θυμηθώ να πάρω, και ελπίζω να μην το έχασα...).
Όταν ρώτησα τον Ranald τι θεωρεί ως τον καλύτερο φίλο ενός malt, μου εξήγησε αφοπλιστικά ότι ο καλύτερος συνδυασμός ενός καλού ουίσκι είναι, ακριβώς, η παρέα ενός καλού φίλου. Επίσης καλοί συνδυασμοί είναι ένα καλό βιβλίο, μία όμορφη φωτιά στο τζάκι, καλή μουσική, ένα καλό έργο στην τηλεόραση, κλπ. Για εκείνον, ένα καλό ουίσκι πρέπει να είναι ντελικάτο, απαλό και αρωματικά πολύπλοκο. Δεν του αρέσουν (και συμφωνώ απόλυτα) τα έντονα καπνιστά malts, άσε που η καπνίλα δεν πάει πολύ καλά με το πούρο γιατί καπελώνει τα δικά του περίτεχνα καπνιστά αρώματα. Τα πούρα και η τζαζ είναι οι άλλες αγάπες του Ranald. Όσον αφορά στη μουσική, στα εστιατόριά του φιλοξενεί τακτικά ζωντανές μπάντες, οι οποίες ηχογραφούνται και στη συνέχεια τα cd πωλούνται στους πελάτες του Boisdale. Όσο για τα πούρα, εκεί μπορεί να μιλάει (και να καπνίζει) για ώρες. Οφείλω να πω, πάντως, ότι το Montecristo Edmundo που δοκιμάσαμε πήγαινε εξαιρετικά με τα malts της δοκιμής (παρότι εγώ, τις σπάνιες φορές που καπνίζω πούρο, έχω μία σταθερή αδυναμία στα Romeo y Julieta Churchills...).
Κάτι που συζητήσαμε με τον Ranald είναι το γεγονός ότι η παλαίωση στο πούρο δεν είναι το παν. Έτσι, δεν σημαίνει ότι ένα malt 20 ετών θα είναι καλύτερο από ένα αντίστοιχο των 10 ή των 12. Ιδιαίτερη σημασία στο αποτέλεσμα έχουν η πρώτη ύλη, ο τύπος του βαρελιού, και πολλοί άλλοι παράγοντες. Ο ίδιος μάλιστα μου δήλωσε ότι "Δεν θα με στενοχωρούσε καθόλου αν για όλη την υπόλοιπη ζωή μου δεν έπινα κανένα malt παλαιότερο των 12 ετών".
Παρεμπιπτόντως, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι το whisky, σε αντίθεση με το κρασί, δεν εξελίσσεται στο μπουκάλι. Η παλαίωση διεξάγεται μέχρι να εμφιαλωθεί, έπειτα σταματάει. Έτσι, ακόμα και αν έχουμε μία φιάλη malt whisky 10 ετών, την οποία όμως π.χ. κληρονομήσαμε από τον παππού μας, που την αγόρασε πριν 40 χρόνια, το ποτό που θα απολαύσουμε, αν ανοίξουμε το μπουκάλι στη μνήμη του, θα είναι ένα malt whisky 10 ετών.
Είχαμε πολλά ακόμα να πούμε με τον Ranald, αλλά συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο Λονδίνο. Μάλιστα είχε και την καλωσύνη να με αναγάγει σε επίτιμο μέλος του Boisdale of Belgravia. Έτσι, έχω σκοπό να εξασκήσω τα δικαιώματα του μέλους στο έπακρο στο επόμενο ταξίδι, και να δοκιμάσω τους κρυμμένους θησαυρούς των μενού φαγητού, κρασιού, whisky και πούρων του συγκεκριμένου μέρους. Έχω σκοπό μάλιστα να γράψω κι ένα αφιέρωμα στο Boisdale για τον ΟΙΝΟΧΟΟ, για όλους τους φίλους του ουίσκι που βρίσκονται συχνά στο Λονδίνο και πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτούν.
Και κάτι τελευταίο, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο Ranald, μεγάλος συλλέκτης αλλά και φίλος του κρασιού, εντυπωσιάστηκε, κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, από το Ελληνικό κρασί. Μάλιστα, κατά την αναχώρησή του από την Αθήνα, του έκανα δώρο 2 μπουκάλια Ρετσίνα (την οποία μελετήσαμε αρκετά εκείνο το βράδυ), για να διαπιστώσει και μόνος του πως, αν οινοποιηθεί σωστά και ποιοτικά, η Ρετσίνα δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που οι τουρίστες γνωρίζουν στα νησιά (φαντάζομαι οι περισσότεροι καταλαβαίνετε ποιες 2 εξαιρετικές ετικέτες εννοώ...). Ως επόμενο βήμα, ο Ranald μου πρότεινε να οργανώσουμε μία παρουσίαση κρασιών από όλη την Ελλάδα για τα μέλη του, που πιστεύει ότι πρέπει να ξανα-ανακαλύψουν την Ελλάδα και το κρασί της. Τον άλλο μήνα που θα τον συναντήσω στο Boisdale, λοιπόν, θα κάτσουμε να σχεδιάσουμε την ενδιαφέρουσα αυτήν εκδήλωση. Όπως πάντα, θα σας κρατήσω ενήμερους.
Στο μεταξύ, αξίζει να μάθετε περισσότερα για το Boisdale. Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικά, κάνοντας κλικ στην εικόνα παρακάτω:
RSS Feed