 Η υπόγεια κάβα στο Poliziano (Montepulciano) Η κατασκευή ενός καλού δρύινου βαρελιού σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο οινόφιλος βλέπει τα βαρέλια να "κοιμούνται" - μαζί με το κρασί που παλαιώνει στα σπλάχνα τους - στις υπόγειες κάβες των οινοποιείων σε εκατοντάδες (σε κάποιες περιπτώσεις και σε χιλιάδες), δεν είναι όμως εύκολο να κατανοήσει τη διαδικασία που πέρασε καθένα από αυτά τα βαρέλια για να βρεθεί εκεί.
Η ευθύνη του βαρελοποιού είναι μεγάλη. Κι αυτό γιατί δεν δημιουργεί απλά ένα ξύλινο δοχείο αποθήκευσης ενός υγρού, αλλά φτιάχνει ένα ζωντανό οργανισμό, ένα ζωτικό στοιχείο της διαδικασίας παλαίωσης του κρασιού, το οποίο θα του προσδώσει άρωμα, γεύση, σώμα, κάποιες δευτερογενείς τανίνες, ενώ ταυτόχρονα θα το "σκληραγωγήσει", προκειμένου να παλαιώσει καλύτερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν λοιπόν αναλογιστούμε ότι σχεδόν κανένα από τα αγαπημένα μας (κυρίως ερυθρά) κρασιά δεν θα είχε τη μορφή που ξέρουμε αν δεν υπήρχαν τα καλά δρύινα βαρέλια αλλά και όλη η συσσωρευμένη γνώση γύρω από την παραδοσιακή βαρελοποιία, τότε καταλαβαίνουμε γιατί ένας οινοποιός επενδύει τόσο χρόνο, κόπο και χρήμα στα βαρέλια που θα επιλέξει για να παλαιώσει το κρασί του (και - σημειωτέον - πληρώνει γύρω στα €700 για ένα καλό δρύινο βαρέλι που θα κρατήσει και θα χρησιμοποιήσει για περίπου τρία χρόνια).
Το video που ακολουθεί έχει τραβηχτεί στο βαρελοποιείο του Claude Gillet, στο χωριό Saint Romain της Βουργουνδίας. Παρακολουθώντας το παίρνουμε μία πρώτη εικόνα της τέχνης της βαρελοποιίας (γιατί περί τέχνης πρόκειται), και της δυσκολίας που αυτή συνεπάγεται σε κάθε στάδιο της - σχεδόν αμιγώς χειροποίητης - δημιουργίας ενός ποιοτικού δρύινου βαρελιού.
Το video έχουν τραβήξει ο Per και η Britt Karlsson, οινογράφοι και ιδιοκτήτες της εταιρείας BKWine, που οργανώνει οινικές εκδηλώσεις και ταξίδια στις οινοπαραγωγικές περιοχές της Γαλλίας. Τους ευχαριστώ που είχαν την καλοσύνη να μου δανείσουν το ενδιαφέρον αυτό video, και σας προτείνω να επισκεφτείτε τη σελίδα της BKWine και να εγγραφείτε συνδρομητές στο BKWine Brief, το δωρεάν μηνιαίο newsletter του Per και της Britt, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Πρόκειται για κλασική περίπτωση που συμβαίνει σε όλους μας, έτσι; Εννοώ ότι πάντοτε, κάτι που βρίσκεται "μέσα στα πόδια μας" το παίρνουμε για δεδομένο γιατί ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να φύγει, και τελικά δίνουμε έμφαση στα πιο μακρινά και δυσπρόσιτα.
Τα λέω όλα αυτά γιατί μόλις πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στο εστιατόριο Ελαίας Γη, στην Πολιτεία, για φαγητό, και πέρασα μία πολύ όμορφη (και νόστιμη) βραδιά. Όπως ξέρετε οργώνω τακτικά την Αθήνα (και όχι μόνο) όταν πρόκειται για καλό φαγητό έξω, και στο συγκεκριμένο - που βρίσκεται σε περίπου 800 μέτρων απόσταση από το σπίτι μου - δεν είχα δεήσει τόσα χρόνια να πάω.
Το Ελαίας Γη, βέβαια, βρίσκεται ουσιαστικά στο ίδιο σημείο από το 1977 - ξεκίνησε ως Symposium House (κάποιοι παλιοί σίγουρα θα το θυμούνται), συνέχισε ως Κιούπια, και εδώ και κάποια χρόνια λειτουργεί στην παρούσα του μορφή. Το δε σημείο, εν τω μεταξύ, είναι απίστευτα προνομιούχο: βρίσκεται στο λόφο πάνω από την πλατεία της Πολιτείας και έχει απίστευτη θέα μέχρι και τον Πειραιά όταν η μέρα είναι καλή. Ο εσωτερικός χώρος είναι πολύ φροντισμένος με έντονο Ελληνικό ντεκόρ, ο εξωτερικός όμως είναι για μένα αυτό που το καλοκαίρι κάνει τη διαφορά: να τρως έξω, κάτω από τα τεράστια πλατάνια και δίπλα στο συντριβάνι, παραπέμπει - αν μη τι άλλο - σε παλαιότερες και ρομαντικότερες της σημερινής εποχές...
Το φαγητό είναι στο μοτίβο που εξ αρχής εισήγαγε το συγκεκριμένο εστιατόριο: ένα πλούσιο μενού 25 Ελληνικών γεύσεων έναντι φιξ τιμής €43 το άτομο. Το μενού ξεκινάει με σούπα - εμείς φάγαμε σπιτική κοκορόσουπα που ακόμα και προχτές, αρχές Ιουνίου, πήγε μια χαρά. Συνεχίζει με ποικιλία κρύων και ζεστών ορεκτικών, μας φρεσκάρει τον ουρανίσκο ενδιάμεσα με ένα δροσερό sorbet μέντα, και ολοκληρώνει με μία πλούσια και απολαυστική ποικιλία κρεατικών (που εννοείται ότι φωτογράφησα, όπως βλέπετε). Τελειώνει με τα γλυκά (όπως το εικονιζόμενο παγωτό βανίλια με καταΐφι και φυστίκι Αιγίνης, που σερβίρεται πάνω σε φόρμα πάγου), που είναι φτιαγμένα στο ζαχαροπλαστείο της κουζίνας, και συνδυάζονται με σπιτικό τσίπουρο ή κάποιο γλυκό κρασί.
Το μενού, παρεμπιπτόντως, επαναπροσαρμόζεται με βάση τις γεύσεις και τα προϊόντα της εποχής, περίπου κάθε δύο μήνες. Αυτό που εντυπωσιάζει (και κάνει τη διαφορά) όμως, είναι οι απαράβατοι κανόνες που έχει θέσει ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης του Ελαίας Γη, ο Τζίμης Κολοβάκης (με μεγάλη εμπειρία σε εστιατόρια στην Αμερική), ο οποίος είναι κάθε βράδυ, ανελλιπώς, στο εστιατόριο. Οι κανόνες λοιπόν είναι: α) Δεν υπάρχει τηγάνι ούτε ζωγραφιστό στο εστιατόριο, και ούτε υποψία τηγανητού μεζέ στο μενού, β) παρότι το κρέας που χρησιμοποιείται στα πιάτα προέρχεται από κομμάτια κοντά στο κόκκαλο για να είναι γευστικό, δεν φτάνει ποτέ κοκκαλο στο πιάτο και γ) τίποτα δεν μαγειρεύεται ή βράζεται σε νερό, αλλά πάντα σε σπιτικό ζωμό κρέατος, κότας ή λαχανικών. Respect...
Η λίστα των κρασιών είναι πλούσια, πλήρης και αμιγώς Ελληνική, με ποικιλίες και προελεύσεις από όλη την Ελλάδα, που καλύπτουν σωστά τις γεύσεις του μενού. Τα κρασιά είναι σωστά τιμολογημένα, χωρίς καμία υπερβολή, ενώ το σωστό σερβίρισμά τους (σαμπανιέρες για να δροσίζονται τα λευκά και τα ροζέ, καράφες για μετάγγιση των παλαιωμένων ερυθρών) εντάσσεται στο γενικότερο πολύ επαγγελματικό σέρβις του εστιατορίου.
Χωρίς καμία αμφιβολία, το Ελαίας Γη είναι ένα μέρος για καλοφαγάδες και γενικά ανθρώπους που αγαπούν την καλοπέραση. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι όποιος θέλει έχει τη δυνατότητα να γευματίσει a la carte, σπάνια όμως νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Επιπλέον, μία λιγάκι πιο light έκδοση του μενού σερβίρεται και τις Κυριακές τα μεσημέρια, οπότε το Ελαίας Γη γίνεται στέκι για όλη την οικογένεια, προς €35 το άτομο. Σημειωτέον, τέλος, ότι το εστιατόριο διαθέτει και valet parking στην είσοδο.
Για μένα το Ελαίας Γη χαρακτηρίζεται από την ποιότητα, την εξυπηρέτηση, τις λογικές τιμές (με έμφαση στο value for money) και - κατά συνέπεια - την διαχρονικότητα. Δεν υπάρχουν πολλά εστιατόρια για τα οποία να μπορείς να κάνεις "τικ" σε όλα αυτά τα κουτάκια. Γι αυτό και σίγουρα στο Ελαίας Γη θα με βλέπουν πλέον πολύ πιο συχνά...
Παρεμπιπτόντως, το μενού του Ελαίας Γη παραείναι πλούσιο για να σας απαριθμήσω όλα του τα πιάτα. Αν όμως θέλετε να το μελετήσετε σε όλη του τη λεπτομέρεια, μπορείτε να κατεβάσετε το μενού του Ιουνίου παρακάτω:  | elaias_gi_menu_june09.pdf | | File Size: | 347 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Είναι αλήθεια ότι από τότε που ο οινόφιλος κόσμος άρχισε να ψάχνει γηγενείς ποικιλίες, πρωτότυπες γεύσεις, τυπικότητα και άλλα ιδιαίτερα στοιχεία στο κρασί, οι βασικές διεθνείς ποικιλίες - σε ορισμένες περιπτώσεις - παραγκωνίστηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαινομένου αυτού είναι το ρεύμα ABC (Anything But Chardonnay) που σας έχω ξανα-αναφέρει στο παρελθόν, που θεωρεί την συγκεκριμένη ποικιλία ξεπερασμένη, ή τουλάχιστον την αγορά κορεσμένη από αυτήν.
Η δική μου άποψη είναι ότι σε ένα θέμα τόσο πολυεπίπεδο και συναρπαστικό, όσο το κρασί, τέτοιου είδους γενικολογίες δεν (πρέπει να) επιτρέπονται. Αφ' ενός στο Chardonnay χρωστάμε την είσοδο μεγάλου αριθμού οινοφίλων στο κρασί, αφού πρόκειται για μία εύκολη, φιλική και ιδιαίτερα προσβάσιμη λευκή ποικιλία με μεγάλη ευελιξία σε στυλ και συνδυασμούς με φαγητό. Αφ' ετέρου, σε αντίθεση με όσα λένε οι εχθροί του, το Chardonnay εμφανίζεται με πολλά και συναρπαστικά πρόσωπα, ανάλογα με την προέλευση, αλλά και τον δημιουργό του. Έτσι, ένα δροσιστικό και "κοφτερά" οξύ Chardonnay από τη Βουργουνδία δεν θυμίζει πολύ ένα αντίστοιχο κρασί από την Καλιφόρνια ή τη Νέα Ζηλανδία...
 Οι κριτές του Chardonnay du Monde 2009 Όλα αυτά νομίζω έγιναν (για άλλη μία φορά) απόλυτα αισθητά στον φετινό διαγωνισμό Chardonnay du Monde, που έλαβε χώρα στη Βουργουνδία το Μάιο που μας πέρασε. Στο πλαίσιο του διαγωνισμού δοκιμάστηκαν 923 ετικέτες Chardonnay από 37 χώρες, από ένα πάνελ κριτών που κατά 50% ήταν Γάλλοι. Σχεδόν το 1/3 των διαγωνισθέντων κρασιών (307 για την ακρίβεια) έλαβαν μετάλλια, εκ των οποίων ένα ήταν Μεγάλο Χρυσό, 65 ήταν Χρυσά, 187 ήταν Αργυρά και 54 ήταν Χάλκινα.
Η Ελλάδα είχε αρκετές συμμετοχές στο διαγωνισμό, εκ των οποίων οι 6 έλαβαν μετάλλιο. Συγκεκριμένα οι ετικέτες Chardonnay Γεροβασιλείου 2008 και Ηδύπνοος Συμεωνίδη 2008 έλαβαν Χρυσό μετάλλιο, ενώ οι ετικέτες Βιβλία Χώρα Chardonnay 2008, Château Julia Chardonnay 2008, Dum Vinum Sperum (Σκούρας) 2006 και Κτήμα Χατζημιχάλη Chardonnay 2008 διακρίθηκαν με Αργυρό μετάλλιο.
Οι διακρίσεις αυτές είναι ιδιαίτερα σημαντικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το πολύ υψηλό επίπεδο των κρασιών από τη Γαλλία και όλο τον κόσμο που έλαβαν μέρος στο Chardonnay du Monde 2009. Αν θέλετε να δείτε την πλήρη λίστα με τα μετάλλια του φετινού διαγωνισμου, μπορείτε να την κατεβάσετε παρακάτω:
| chardonnay_du_monde_results_2009.pdf | | File Size: | 374 kb | | File Type: | pdf |
Download File
|
RSS Feed