Picture
Κάποιοι "μετακομίζουν γιατί χωρίζουν"...
Το TeLeGourmet όμως μετακόμισε επειδή η αγάπη και η προτίμηση των φίλων του κρασιού και της καλοπέρασης - ναι, το ξέρετε ότι σ' εσάς αναφέρομαι - γέννησαν την ανάγκη για ένα πιο μεγάλο και σίγουρο "σπίτι".


Από σήμερα, λοιπόν, μετακομίζω τις καθημερινές μου σκέψεις, ανησυχίες και ανακαλύψεις στο In2Life, εκεί όπου όλα ξεκίνησαν για μένα πριν κάποια χρόνια... Μη φανταστείτε ότι αλλάζουν πολλά... Το στυλ και η θεματολογία παραμένουν ως έχουν, και όπως πάντα η ενημέρωση θα είναι τόσο καταιγιστική όσο επιβάλλει η (οινο-γαστρονομική) επικαιρότητα. Τώρα όμως θα έχω τη χαρά να "γειτονεύω" πλέον με όλους τους φίλους και συναδέλφους, κάτω από τη γνώριμη και ζεστή στέγη του In2Life.

Κι αν στην αρχή γίνουν και κάποια λαθάκια, ελπίζω στην επιείκειά σας. Όλοι άλλωστε έχουμε κάνει μετακομίσεις στη ζωή μας, και όλοι χρειάστηκε να σφίξουμε καμιά βίδα ή να αλλάξουμε καμία βρύση μέχρι να δουλέψουν τα πάντα "ρολόι"!

Η νέα μας διεύθυνση λοιπόν είναι http://www.in2life.gr/Blogs_Telegourmet.aspx. Κι αν πάλι κάποιος προτιμάει να πληκτρολογεί την γνωστή πια διεύθυνση www.telegourmet.org, πάλι στο σωστό μέρος θα φτάνει. Επιπλέον, θα υπάρχει και μόνιμο link στην αρχική σελίδα του In2Life - με άλλα λόγια, δεν χανόμαστε με τίποτα!

Μείνετε συντονισμένοι στο TeLeGourmet λοιπόν... Τα καλύτερα έρχονται!...

 
Picture
Εγώ το έχω πει στην καλή μου, αν και ξέρω ότι έχει απόλυτη επίγνωση και εκτιμά δεόντως αυτόν που έχει δίπλα της. Γιατί - κακά τα ψέμματα - ο άντρας που αγαπάει το καλό φαγητό, το καλό κρασί και γενικά την καλή ζωή, αλλά κυρίως που μπαίνει με χαρά στην κουζίνα με διάθεση να δημιουργήσει σε όλα αυτά τα επίπεδα, κατά πάσα πιθανότητα έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες και πολλά χαρίσματα. Έχει γούστο, αισθητική, και πάνω από όλα ξέρει να χαίρεται κάθε στιγμή της ζωής όπως της αξίζει.

Όχι, "δεν ευλογάω τα γένια μου"... Απλά έγραφα τις προάλλες για την έρευνα που βρήκε ότι οι σύγχρονοι άντρες περνούν περισσότερο χρόνο στην κουζίνα από ότι κάποτε (και σύντομα θα ισχύει το ίδιο σε σχέση με τις σύγχρονες γυναίκες), ωστόσο εγώ δεν περιμένω να δω τις έρευνες για να βιώσω το μοντέρνο αυτό φαινόμενο, αλλά το ζω από πρώτο χέρι πολύ τακτικά...

Πάρτε για παράδειγμα το δείπνο στο οποίο είχα τη χαρά να παρευρεθώ τις προάλλες. Chef και οικοδεσπότης ο Σταύρος, sous-chef ο κολλητός του ο Παναγιώτης. Και οι δύο άνθρωποι με γεύση και σωστή προσέγγιση στην ευζωία, τους οποίους είχα τη χαρά να γνωρίσω όταν είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού πέρυσι τέτοιο καιρό. Το όμορφο αυτό γεύμα είχε πολλά πιάτα - το ένα πιο νόστιμο και μερακλίδικο από το άλλο - όλα φτιαγμένα από τα χεράκια τους, μέχρι και το επιδόρπιο παρακαλώ!

Ήταν ένα εξαιρετικό δείπνο, της οινικής επένδυσης του οποίου είχα τη χαρά να επιμεληθώ - αν και έγιναν και κάποιες επιδρομές στην κάβα του Σταύρου. Αξίζει να διαβάσετε το απολαυστικό (και λιμπιστικότατο) φωτο-ρεπορτάζ που δημοσίευσε ο έτερος της (αντρο)παρέας, ο Γιάννης - φίλος, blogger, επίσης απόφοιτος του Σεμιναρίου και σεσημασμένος συνοδοιπόρος στις οινογαστρονομικές μου αναζητήσεις, όπως κι οι άλλοι δύο της παρέας. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.

 
Picture
Έχει βουήξει το Reuters, και η είδηση με έχει χαροποιήσει απίστευτα: Η Κουμανταρία, το εξαιρετικό επιδόρπιο κρασί της Κύπρου, αλλάζει εικόνα και προφίλ για να απευθύνεται πλέον σε πιο εκλεκτικούς ουρανίσκους!

Είναι αλήθεια ότι η κίνηση αυτή ήταν επιβεβλημένη, και ήδη άργησε. Όπως σίγουρα αρκετοί θα έχετε διαπιστώσει, ενώ το περιεχόμενο είναι αδιαμφισβήτητα εκλεκτό, οι φιάλες, οι συσκευασίες και η όλη εικόνα της Κουμανταρίας ήταν ανέκαθεν πολύ... ρουστίκ. Προσθέστε σε αυτό ότι η τιμή της είναι αντιστρόφως ανάλογα φτηνή ως προς την ποιότητά της, και καταλαβαίνετε γιατί το απολαυστικό και ιδιαίτερα ποιοτικό αυτό κρασί έφτασε να θεωρείται από πολλούς απλά ένα φτηνό τουριστικό σουβενίρ από την Κύπρο.

Από το 2010, όμως, όλα αυτά αλλάζουν. Οι ετικέτες της Κουμανταρίας - οι οποίες κυκλοφορούν από τις μεγάλες Κυπριακές οινοβιομηχανίες που έχουν δικαίωμα να την οινοποιούν και να την πωλούν - θα εμφιαλώνονται σε κομψές, μοντέρνες φιάλες, θα ενισχυθούν με ανάλογες προωθητικές ενέργειες, ενώ θα πωλούνται και σε τιμές που θα φτάνουν τα €50 για τις ιδιαίτερα παλαιωμένες ετικέτες.

Η Κουμανταρία, που προκύπτει από τις ντόπιες Κυπριακές ποικιλίες Ξυνιστέρι και Μαύρο μετά από μακρόχρονη παλαίωση/οξείδωση, είναι ένα γλυκό κρασί που μπορεί κανείς να απολαύσει κρύο, συνοδεύοντας επιδόρπια με σοκολάτα ή/και ξηρούς καρπούς.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, η παραγωγή Κουμανταρίας το 2008 ήταν 1.4 εκατομμύρια λίτρα, και ένα μεγάλο μέρος της εξήχθη σε όλο τον κόσμο, με κυρίαρχες αγορές τις Σκανδιναβικές χώρες, και φτάνοντας μέχρι την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Και στην  εγχώρια αγορά της Κύπρου, όμως, παρατηρείται αύξηση στην ζήτηση της Κουμανταρίας την τελευταία 7ετία, που ξεπερνάει το 80%! Εύλογα, λοιπόν, το αρμόδιο Υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου πήρε την απόφαση να στηρίξει αυτό το τόσο ισχυρό αλλά και πολλά υποσχόμενο εθνικό προϊόν.

Όπως έγραψα πρόσφατα και στον τελευταίο Οινοχόο, το Κυπριακό κρασί πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, τόσο σε επίπεδο οινοποιείων, όσο και σε επίπεδο υποστήριξης από το Κράτος. Βλέποντας αυτή την τελευταία κίνηση για την αναβάθμιση της εικόνας της Κουμανταρίας, σκέφτομαι ΜΗΠΩΣ - λέω, τώρα - έχει έρθει (προ πολλού) η ώρα να κάνουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο για την υπέροχη δική μας Μαυροδάφνη;...

 
Picture
Φαντάζομαι θα μάθατε ότι τα Starbucks ξεκινούν πιλοτικά την πώληση κρασιού και μπίρας σε συγκεκριμένα καταστήματά τους στο Seattle με στόχο - αν βέβαια και ο κόσμος ανταποκριθεί καταλλήλως - αυτό να επεκταθεί σταδιακά και στο υπόλοιπο δίκτυό τους ανά τον κόσμο. Δεν πρόλαβαν λοιπόν να το ανακοινώσουν, και μεγάλες αλυσίδες fast food στην Αμερική με πρώτη την εταιρεία Burgerville (προς αποφυγήν παρεξηγήσεως χρησιμοποιώ το "mac" στον τίτλο... ιστολογική αδεία) έσπευσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Τα συναισθήματά μου ως προς αυτή την εξέλιξη είναι ανάμικτα... Από τη μία χαίρομαι γιατί βλέπω ότι αρχίζει και αναγνωρίζεται καθολικά η δύναμη του νέου κύματος οινοφιλίας που γιγαντώνεται καθημερινά τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη φοβάμαι ότι το κίνητρο είναι απλά και μόνο το κέρδος εις βάρος των ανθρώπων που αγαπούν το κρασί, και τελικά εις βάρος του ίδιου του κρασιού.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι από αυτούς που δεν θα διανοούνταν να ανοίξουν ένα μπουκάλι κρασί για να το συνδυάσουν με ένα burger. Απεναντίας, μπορώ να σκεφτώ πολλά και καλά κρασιά που κυκλοφορούν στο εμπόριο που θα συντρόφευαν τέλεια ένα προσεγμένο και "μαστόρικο" σπιτικό μπάρμπεκιου και όλα τα... ζουμερά παράγωγά του.

Όμως το να αρχίσεις απλά να σερβίρεις κρασί σε ένα κατάστημα που μέχρι πρότινος είχε ως αποκλειστικό αντικείμενο τον καφέ ή το γρήγορο φαγητό, δεν είναι τόσο απλό. Και φοβάμαι ότι λεπτομέρειες όπως η σωστή θερμοκρασία, το σωστό ποτήρι ή οι κατάλληλες συνθήκες συντήρησης δύσκολα θα ληφθούν υπόψη, ενώ αμφιβάλλω αν θα γίνει οποιαδήποτε προσαρμογή στο (όποιο) μενού, έτσι ώστε τα φαγώσιμα να ταιριάζουν έστω και στοιχειωδώς με τα κρασιά που θα πωλούνται για να τα συνοδεύσουν.

Picture
Δεν ξέρω αν και πότε θα δούμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά μην εκπλαγείτε αν δεν αργήσει να έρθει και εδώ. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να πίνω καφέ στα Starbucks και να συνοδεύω με coca-cola το burger μου στα αντίστοιχα καταστήματα. Γιατί κρασί από χάρτινο ή πλαστικό ποτήρι αρνούμαι να πιω! Αυτά είναι καλό να συμβαίνουν μόνο στα έργα, όπως στην φημισμένη σκηνή της φωτογραφίας από το Sideways, κι ας επρόκειτο (υποτίθεται) για το λατρεμένο Château Cheval Blanc '61 του πρωταγωνιστή!...

 
Picture
Διαβάζω στην Αμερικάνικη εφημερίδα New York Daily News ένα άρθρο για την εξέλιξη των ανθρώπων που ανήκουν σε μια κατηγορία που (ευτυχώς) τείνει προς εξαφάνιση: αυτή των "γαστρο-σνομπ". Νομίζω καταλαβαίνετε αμέσως τον τύπο ανθρώπου που εννοώ - όλοι έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον έναν από αυτούς στη ζωή μας. Πρόκειται για αυτούς για τους οποίους εκλεκτό ίσον ακριβό, γι αυτό και ένα καλό τραπέζι δεν είναι πλήρες χωρίς ακριβά και σπάνια θαλασσινά, τρούφα, foie-gras, κ.ο.κ.

Ε ναι λοιπόν, η κατηγορία αυτή είναι πλέον μία διαρκώς συρρικνούμενη μειονότητα. Βλέπετε στην εποχή μας ο "ψαγμένος" έχει τελείως διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν λατρεύει το ακριβό, και για την ακρίβεια μερικές από τις αγαπημένες του (γαστρονομικές) πρώτες ύλες είναι ιδιαίτερα ευτελείς - σε τιμή, εννοείται, όχι σε γεύση, ούτε - προφανώς - σε προέλευση. Μάλιστα, αυτά που ψάχνει, και για τα οποία υπερηφανεύεται στους φίλους του σε τραπέζια και εστιατόρια, είναι άγνωστα όσπρια, χειροποίητα ζυμαρικά, ελαιόλαδο από συγκεκριμένους - ονοματισμένους - ελαιώνες, παραδοσιακά τυριά και αλλαντικά με ονομασία προέλευσης, κ.λ.π. Η ειρωνεία βεβαίως είναι ότι όλα αυτά δεν είναι οι πάλαι ποτέ λιχουδιές της αριστοκρατίας, αλλά οι αυθεντικές γεύσεις της υπαίθρου που γεννήθηκαν και μπήκαν στα πιάτα των απλών ανθρώπων σε καιρούς φτώχειας και ανέχειας.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κρασί: Τα κρασιά των μεγάλων châteaux του Μπορντώ και της Βουργουνδίας πλέον ενδιαφέρουν κυρίως συλλέκτες και επενδυτές κρασιού. Ο πραγματικός οινόφιλος (και, ευτυχώς, γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερους τέτοιους καθημερινά) ψάχνει τον μικρό παραγωγό - είτε μιλάμε για τον Ελληνικό αμπελώνα, είτε τον διεθνή, ακόμα και τη Σαμπάνια - στα κρασιά του οποίου βρίσκει ιδιαιτερότητα, χαρακτήρα, terroir.

Και κάπως έτσι, ευτυχώς, επαναπροσδιορίζεται ο ορισμός του gourmet, για όσους είχαν - λανθασμένα - απομακρυνθεί εγκληματικά από αυτόν. Γιατί gourmet δεν σήμαινε ποτέ ακριβό, πολύπλοκο, συμμετρικό, και κάθε τι που μας έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας ένα "επιμελημένο" πιάτο σε ένα ακριβό εστιατόριο των προηγούμενων ετών. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, gourmet σημαίνει γεύσεις από συγκεκριμένα και επιλεγμένα υλικά, οι οποίες δένουν μεν τέλεια μεταξύ τους, αλλά παραμένουν διακριτές στο πιάτο και δεν κρύβονται κάτω από σάλτσες και περίεργους τρόπους μαγειρικής. Και αυτό αποτελεί και την βασική προτεραιότητα του πραγματικού ευζωιστή του σήμερα.

Αν μπορούσα να τολμήσω να αναζητήσω την ευτυχή αιτία αυτού του φαινομένου, θα έλεγα ότι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο οι gastro-bloggers, που έδωσαν στον καθημερινό χρήστη του Internet πρόσβαση στα πιο προχωρημένα θέματα γεύσης, αλλά σε απλή γλώσσα και από τη σκοπιά της πραγματικής απόλαυσης. Και βέβαια, καταλυτικό ρόλο έχει παίξει (και συνεχίζει να παίζει) η περίφημη οικονομική κρίση, που μας σπρώχνει σε πιο δημιουργικούς τρόπους ευζωίας - ποτέ ως τώρα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία η λαϊκή ρήση "η φτώχεια θέλει καλοπέραση".

Και μια και το' φερε η κουβέντα, άνοιξε αυτές τις μέρες στις Αμερικάνικες αίθουσες ένα έργο που δεν θέλω με τίποτα να χάσω: Πρόκειται για το Julie & Julia, που αφηγείται παράλληλα τις ιστορίες της θρυλικής Julia Child (την οποία υποδύεται η Meryl Streep), της Αμερικάνας συγγραφέως που έμαθε στο ευρύ κοινό την υψηλή Γαλλική κουζίνα, και της Julie, μίας νεαρής Αμερικάνας food blogger. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 15 Οκτωβρίου, οπότε δείτε, στο μεταξύ, το trailer της παρακάτω:

 
Picture
Όσοι παρακολουθείτε τα γραφόμενά μου στενά, θα έχετε καταλάβει πόσο με κέρδισε το Κίτρο Νάξου, το απίστευτο απόσταγμα που ανακάλυψα συμπτωματικά στις πρόσφατες διακοπές μας στο όμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα πολύ φίνο digestif, κάθε γουλιά του οποίου πλημμυρίζει μύτη και στόμα από τα πλούσια, δροσερά αρώματα του Κίτρου. Δοκιμάστε το αρκετά κρύο (καλύτερα όμως όχι παγωμένο, για να μην κρυφτούν τα κομψά αρώματά του) και θα εντυπωσιαστείτε! Το μόνο κακό είναι ότι ουσιαστικά μπορεί να το βρει κανείς μόνο στη Νάξο. Απ' την άλλη, τι καλύτερη δικαιολογία για να επισκεφτεί κανείς αυτόν τον πραγματικό τουριστικό θησαυρό του Αιγαίου;...

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Κίτρο Νάξου, μπορείτε να διαβάσετε τις σχετικές μου δημοσιεύσεις στο In2Life εδώ και στο MTonVin (στα Αγγλικά) εδώ.

 
Picture
Ξέρετε ότι δεν μου αρέσει να γενικολογώ, γιατί ειδικά στις μέρες μας είναι κάτι παρακινδυνευμένο. Ωστόσο το εννοώ όταν λέω ότι στη Νάξο δύσκολα τρώει κανείς άσχημα... Δεν λέω, υπάρχουν στο νησί, όπως στους περισσότερους προορισμούς διακοπών της Ελλάδας, κάποιες τουριστικές παγίδες... Αποφεύγοντάς τις, όμως, ο επισκέπτης στη Νάξο θα φάει πραγματικά πολύ καλά. Από τη μεριά μου, εγώ ευχαρίστως να βοηθήσω προς αυτή την κατεύθυνση. Για το λόγο αυτό, ακολουθούν κάποιες επιλογές που είναι τσεκαρισμένες και πολύ δυνατές. Είναι οι εξής:

Picture
Ξεκινάμε με την Αξιώτισσα, στο Καστράκι (22850-75107). Για εμένα η top ταβέρνα του νησιού, με μεγάλο κατάλογο που δίνει έμφαση στις ντόπιες γεύσεις, τα τοπικά τυριά, και πολλές σπεσιαλιτέ ημέρας. Μας άρεσε πολύ η πικάντικη ρεβιθοσαλάτα με καυτερή πιπεριά και φρέσκο κρεμμυδάκι, οι διάφορες νοστιμότατες παραλλαγές στη χρήση της μελιτζάνας, οι νόστιμες πίττες, καθώς και το dressing της Κυκλαδίτικης σαλάτας που είχε ως βάση την Κοπανιστή Μυκόνου (θα το κάνω κι εγώ...). Εξίσου αξιόλογα τα κυρίως (με έμφαση στο κρέας), και πολύ δυνατά τα γλυκά.

Picture
Η Απείρανθος βρίσκεται αρκετά μακριά από τη Χώρα, αλλά είναι μια εκδρομή που αξίζει να κάνετε. Όχι μόνο επειδή το χωριό είναι όμορφο, γραφικό και έχει και μεγάλη ιστορία, αλλά και για να φάτε Στου Λεφτέρη (22850-61333). Μικρός κατάλογος αλλά κάθε στοιχείο του είναι εξαιρετικά περιποιημένο, τόσο σε εμφάνιση, όσο και σε γεύση. Το (ντόπιο) κρέας που θα φάτε στου Λεφτέρη δεν θα το φάτε πουθενά αλλού στο νησί (και όχι μόνο). Όσο για τη wine list, εκεί ο Λεφτέρης κάνει την έκπληξη και έχει συμπεριλάβει, ανάμεσα στις καλές Ελληνικές ετικέτες, και ένα αρκετά αξιόλογο Αργεντίνικο Malbec, καθώς και ένα συμπαθέστατο Pinot Noir από τη Χιλή! Μια βασική προειδοποίηση όμως: το service στου Λεφτέρη είναι αργό. ΠΟΛΥ ΑΡΓΟ! Εννοείται ότι το αποτέλεσμα αξίζει την αναμονή, αλλά ίσως όταν θα λιμοκτονείτε περιμένοντας τα πρώτα πιάτα να μην σας παρηγορεί αυτό. Γι αυτό τσιμπήστε ένα τοστάκι πριν ξεκινήσετε για την Απείρανθο, και θα με θυμηθείτε...

Picture
Στη Χώρα, συνιστώ ανεπιφύλακτα τον Λαβύρινθο (22850-22253). Όμορφος χώρος, που είναι ουσιαστικά μία προσεγμένη και ατμοσφαιρική αυλή μέσα στα σοκάκια της Χώρας. Ο Λαβύρινθος είναι ένα νησιώτικο εστιατόριο με καθαρά Μεσογειακό ύφος, που δίνει μεγάλη έμφαση στις πρώτες ύλες του Αιγαίου. Έτσι, βασικά συστατικά στα περισσότερα πιάτα είναι Αιγαιοπελαγίτικα υλικά όπως η λιαστή ντομάτα, η λούζα, η φάβα και η κάπαρη, ενώ και η wine list κυριαρχείται από νησιώτικα κρασιά, με πρωταγωνιστές αυτά της Σαντορίνης, της Μυκόνου και της Πάρου.

Picture
Αρκετά μεγάλη εκδρομή είναι επίσης και αυτή για την Κόρωνο. Αν όμως αποφασίσετε να την κάνετε, η ταβέρνα της Ματίνας (22850-51243) είναι... μονόδρομος. Στην πολύ γραφική πλατειούλα (πλάτσα) του χωριού, η Ματίνα θα σας περιποιηθεί με ό,τι φαγητό έχει φτιάξει εκείνη την ημέρα, δηλαδή μία μικρή επιλογή από λαδερά και ελαφρά μαγειρευτά. Ό,τι φάτε θα είναι 100% σπιτικό (θυμίζει μαγειρική "μαμάς ή γιαγιάς" στο σπίτι), ενώ οι τηγανητές πατάτες είναι για να τρώει η μάνα (και... η συνέχεια είναι γνωστή). Στο τέλος η Ματίνα θα σας φιλέψει και σπιτικό γλυκό του κουταλιού.

Τέλος, έχετε ακόμα ένα κίνητρο για να προτιμήσετε την πανέμορφη παραλία που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, την Πλάκα, και αυτό είναι το φαγητό. Εκεί, οι επιλογές είναι δύο, και είναι αμφότερες πολύ αξιόλογες. Πρόκειται για τον Παράδεισο και τα Τρία Αδέρφια, που πρέπει να απέχουν περί τα 500 μέτρα μεταξύ τους. Και στις δύο ταβέρνες θα βρείτε μεγάλη ποικιλία μαγειρευτών/λαδερών της ημέρας, πολύ καλά κρέατα, καθώς και ψάρια και θαλασσινά. Πιστέψτε με, δεν θυμίζουν σε τίποτα την κλασσική, μαζική και πρόχειρη ταβέρνα παραλίας που όλοι (δυστυχώς) έχουμε στο νου μας σε αντίστοιχα σημεία.

Σας αφήνω με μία σειρά από φωτογραφίες πιάτων από τα παραπάνω μέρη. Ήταν όλα τόσο νόστιμα, που με το ζόρι έδειξα χαρακτήρα και τα φωτογράφησα, πριν... ορμήξω!...

 
Picture
Κακίζω τον εαυτό μου (και τη σύζυγο, βεβαίως), που τόσα χρόνια δεν είχαμε πάει στη Νάξο. Το νησί, πέρα από τις πολλές ομορφιές και τις πολλές εναλλακτικές που προσφέρει στον επισκέπτη, διαθέτει, κατά τη γνώμη μου, όλα όσα πρέπει να έχει ο ιδανικός προορισμός διακοπών: όμορφες παραλίες, καλό φαγητό με ενδιαφέρουσες τοπικές γεύσεις, και επιλογές στη διασκέδαση για κάθε γούστο.

Επειδή λοιπόν είναι ακόμα νωρίς και κάποιοι από εσάς μπορεί να βρεθείτε στη Νάξο φέτος (αλλά και για future reference), έφτιαξα αυτό το μίνι-οδηγό που ακολουθεί:

Που να μείνετε:
Προτείνω ανεπιφύλακτα το ξενοδοχείο Iria Beach στην Αγία Άννα. Είναι καθαρό και προσεγμένο, με όμορφους χώρους, ευρύχωρα δωμάτια, πλούσιο πρωινό με χειροποίητες πίττες, κέικ, μαρμελάδες, κλπ. Πολύ δυνατά σημεία η πρόθυμη εξυπηρέτηση με χαμόγελο, αλλά και η απόσταση ενός λεπτού (κυριολεκτικά) από την παραλία. Καλά λόγια επίσης άκουσα από φίλους που έμειναν για δεύτερη φορά φέτος στο Aegean Palace στην Πλάκα.

Που να κολυμπήσετε:
Οι παραλίες Άγιος Προκόπιος και Αγία Άννα είναι οι πιο γνωστές οργανωμένες παραλίες του νησιού, και είναι πραγματικά πολύ καλές. Παρότι, ωστόσο, δεν είμαι ειδικός σε θέματα παραλίας (κάθε άλλο μάλιστα), δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν έχω βρεθεί σε πιο όμορφη και απολαυστική παραλία στη ζωή μου, από την Πλάκα. Για τους λάτρεις του surf και των λοιπών θαλάσσιων extreme sports, προτείνεται και η παραλία Μικρή Βίγλα, την οποία πιάνει (και... παίρνει και σηκώνει) ο αέρας παραπάνω από τις άλλες.

Που να πάτε:
Για βόλτα, φαγητό, ποτό, παγωτό, κλπ στη Χώρα με τα όμορφα μικρά σοκάκια της, για βραδινό ποτάκι στην Αγία Άννα (και συγκεκριμένα στο Banana ή δίπλα στο Island), για επίσκεψη/εκδρομή στα ορεινά χωριά όπως το Χαλκί, η Απείρανθος, η Κόρωνος. Σημείωση: η Νάξος είναι μεγάλο νησί και ενδείκνυται η περιήγηση με αυτοκίνητο στις πιο απομακρυσμένες παραλίες και τα χωριά της ενδοχώρας. Το νησί διαθέτει και πολλά σημεία ιστορικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, τα οποία όμως δεν θα βρείτε στον μικρό αυτό μου οδηγό...

Τι να δοκιμάσετε:
Τυριά: Εκτός από την περίφημη Γραβιέρα Νάξου ΠΟΠ, δοκιμάστε ξυνομυζήθρα, φέτα, καθώς και το ντόπιο κεφαλοτύρι, που ονομάζεται Αρσενικό. Το τελευταίο παρασκευάζεται από πρόβειο και κατσικίσιο γάλα, και είναι απίστευτο! Σημειωτέον, τα πιο γευστικά τυριά του νησιού γίνονται με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή από φρέσκο, μη παστεριωμένο γάλα. Επιπλέον, όσο πιο μερακλής είναι αυτός που θα σας τα σερβίρει, τόσο πιο παλαιωμένα και ώριμα θα είναι, και θα ξεχειλίζουν από γεύση και άρωμα, σε αντίθεση με τα φρέσκα και πιο χλωρά τυριά, τα οποία είναι σαφώς πιο ουδέτερα αρωματικά.
Πατάτες: Οι πατάτες της Νάξου είναι γνωστές παγκοσμίως. Στο νησί θα χαρείτε φρέσκες πατάτες τηγανητές, καθώς και πατάτες σε διάφορες άλλες μορφές, όπως πατατοσαλάτες, γεμιστές, ψητές, φούρνου, κλπ.
Κρέας: Η Νάξος διαθέτει παράδοση και αυτονομία στην ντόπια κτηνοτροφία, γι αυτό και το κρέας είναι πιο διαδεδομένο από το ψάρι στα εστιατόρια και τις ταβέρνες του νησιού. Οι... σαρκοφάγοι επισκέπτες θα χορτάσουν ζουμερές μπριζόλες, παϊδάκια, πανσέτες, λουκάνικα, και πάει λέγοντας!...
Την Cucina Povera του νησιού: Όσπρια σε διάφορες μορφές, πίττες, πατάτες, λαδερά λαχανικά, και γενικά διάφορες γεύσεις της γης και της φτώχειας που, με την Ναξιώτικη πινελιά, αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Παγωτό: Το αναφέρω ξεχωριστά, γιατί στη Νάξο γεννήθηκε το Waffle House που έγινε αργότερα ο ναός του παγωτού και της βάφλας στη Βουλιαγμένη. Waffle House θα βρείτε και στη Χώρα της Νάξου, αλλά και στην παραλία της Πλάκας.

Που να φάτε:
Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του, γι αυτό και θα περιμένετε για το ειδικό post με τις επιλογές μου, που ακολουθεί (διαβάστε το εδώ).

Παρεμπιπτόντως, θα βρείτε χάρτες, διευθύνσεις και πολλές άλλες πληροφορίες για όλα τα παραπάνω στην πολύ καλή ιστοσελίδα που έχει δημιουργηθεί για το νησί της Νάξου, και την οποία μπορείτε να επισκεφτείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 
Picture
Πλάκα κάνω... Μετά από μία τόσο όμορφη χρονιά γεμάτη ενδιαφέρουσες οινογαστρονομικές ανακαλύψεις, παρέα με παλιούς και νέους φίλους, ειλικρινά δεν αισθάνομαι κουρασμένος, ούτε νιώθω έντονη την ανάγκη για διακοπές.

Επειδή ωστόσο από τον Αύγουστο κιόλας ανοίγονται νέες, συναρπαστικές προκλήσεις μπροστά μου (για τις οποίες θα ενημερωθείτε σύντομα), μία σύντομη ανάπαυλα για επαναφόρτιση μπαταριών σίγουρα δεν θα πάει χαμένη.

Ραντεβού λοιπόν σε λίγες ημέρες, καθώς η οινογαστρονομική επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον κόσμο δεν κάνει διακοπές ΟΥΤΕ το καλοκαίρι. Σημειώστε λοιπόν ότι όλο τον φετινό Αύγουστο το TeLeGourmet θα είναι εδώ!

Για την ώρα όμως, και μέχρι το τέλος του μήνα, παίρνω την πετσέτα μου (και την καλή μου), και την κάνουμε προς παραλία μεριά.

Καλή ξεκούραση!...

 
Picture
Είναι ίσως το πιο cult μέρος που έχω βρει εδώ και πολύ καιρό. Δεν βρίσκεται σε κάποιο cool ή εμπορικό δρόμο, δεν έχει ιστοσελίδα, δεν το αναφέρουν οι οδηγοί διασκέδασης, δεν έχει καν κάρτα με τα στοιχεία του (εξ ου και το χαρτάκι που εικονίζεται παρακάτω, και το οποίο έλαβα... αντ' αυτής). Έχει όμως group στο Facebook με εκατοντάδες μέλη, αναφέρεται παντού στο Internet (από το Hi5 ως το TripAdvisor και ένα σωρό forum) και έχει χτίσει (με τον τρόπο του) ένα μεγάλο, φανατικό, νεανικό και κεφάτο κοινό, που γεμίζει τις καρέκλες του κάθε βράδυ.

Picture
Ο λόγος για το Coupepe (πλήρης τίτλος: Coupepe Bake & Shake), στην Πλατεία της Νέας Πεντέλης. Το Coupepe, λοιπόν, έχει καταφέρει με τον δικό του τρόπο αυτό που στην εστίαση θεωρείται η απόλυτη επιτυχία: έχει γίνει στέκι.
Σε μία περιοχή άκρως οικιστική, οι πελάτες του - που προέρχονται και από την περιοχή, αλλά και από όλη την Αθήνα - έχουν βρει σε αυτό τον χώρο που θα συναντιούνται και θα περνούν ανέμελες ώρες κουβεντιάζοντας, τσιμπολογώντας και πίνοντας μέχρι τις πρώτες πρωινές.

Επί της ουσίας, στο Coupepe βρίσκει κανείς απίστευτες γκουρμέ πίτσες με ζύμη λεπτή σαν χαρτί και υλικά τόσο συμβατικά, όσο και πιο... προχωρημένα. Επιπλέον, βρίσκει δροσερές σαλάτες, διάφορα ορεκτικά, και σπιτικά γλυκά (ένας κορμός - όπως βλέπετε - μούρλια!). Για τους... αφτεράδες, υπάρχουν επίσης νόστιμες (γλυκιές και αλμυρές) κρέπες, ενώ το μπαρ διαθέτει μπίρες, ουζάκι, διάφορα οινοπνευματώδη, και κρασί σε ποτήρι. Και σας το λέω από πρώτο χέρι, το βραδάκι στο Coupepe με πίτσα και μπιρίτσα παγωμένη αξίζει πολλά!...

Αξίζει να σας πω ότι η συνταγή δουλεύει και έτσι και αλλιώς. Δηλαδή και το χειμώνα στον μικρό αλλά ζεστό εσωτερικό χώρο, αλλά και το καλοκαίρι με τραπεζάκια έξω, στο... βόρειο πεζοδρόμιο της πλατείας, σε αυστηρά καλοκαιρινό στυλ. Αφήστε που, λόγω θέσης και υψομέτρου, μπορεί ο κόσμος στο Κέντρο να καίγεται μες στο κατακαλόκαιρο, αλλά αργά στο Coupepe ένα λεπτό μπουφανάκι... δεν πάει χαμένο...

Μ' αυτά και μ' αυτά, το Coupepe έχει αποκτήσει ένα πιστό κοινό πελατών και φίλων, του οποίου δηλώνω χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό μέλος. Ελάτε κι εσείς στην παρέα του Coupepe. Τη διεύθυνση και το τηλέφωνο θα τα βρείτε στην... καρτούλα που εικονίζεται παραπάνω...