 (Και) φέτος το καλοκαίρι, ο προορισμός διακοπών που θα προτιμήσω και θα προτείνω είναι η Αρχόντισσα του Ιονίου, η Κεφαλονιά. Προσφέροντας όλα όσα μπορεί να ζητήσει κανείς - πεντανόστιμη ντόπια κουζίνα, εξαιρετικό κρασί, παραμυθένιες παραλίες, τέλεια ισορροπία μεταξύ ησυχίας και διασκέδασης - σε ένα καταπράσινο πακέτο, το νησί είναι απλά ο απόλυτος καλοκαιρινός προορισμός.
Από τις σελίδες αυτού του blog σας έχω περιγράψει ουκ ολίγες φορές τα "must" του νησιού - οινοποιεία, εστιατόρια, ξενώνες. Ήρθε λοιπόν η ώρα να σας προτείνω και ένα ξενοδοχείο, σε όμοιο με το οποίο σας εγγυώμαι ότι δεν έχετε ξαναμείνει...
Το Museum Hotel George Molfetas βρίσκεται στα Φαρακλάτα, ένα όμορφο χωριό λίγο έξω από το Αργοστόλι. Το χωριό γλίτωσε κατά έναν αρκετά μεγάλο βαθμό από τον καταστροφικό σεισμό που ισοπέδωσε το νησί το 1953, γι αυτό και σήμερα διατηρεί αρκετά τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Το Ξενοδοχείο είναι αφιερωμένο στον σατυρικό Κεφαλονίτη ποιητή Γεώργιο Μολφέτα, το γραφείο και αρκετά προσωπικά είδη του οποίου σώζονται και είναι ενσωματωμένα με τον διάκοσμο των δωματίων.
Η εμπειρία της διαμονής στο Museum Hotel George Molfetas είναι πραγματικά πρωτόγνωρη. Κι αυτό γιατί ο επισκέπτης έχει την αίσθηση ότι επισκέπτεται ένα λαογραφικό μουσείο (αφού όλοι οι εσωτερικοί χώροι είναι πλήρως διακοσμημένοι με μουσειακό χαρακτήρα), με την διαφορά όμως ότι σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μείνει στο χώρο αυτό, και έτσι να αφήσει τις διακοπές του να διαδραματιστούν σε μία άλλη εποχή - ρομαντική, ατμοσφαιρική, νοσταλγική...
Το ξενοδοχείο είναι δημιούργημα - ή μάλλον πραγματοποίηση του ονείρου ζωής - της γλυκύτατης (εικονιζόμενης παρακάτω) Κατερίνας Δήμα, η οποία άφησε πίσω της τη ζωή στην Αθήνα όταν ένοιωσε την πρόκληση της δημιουργίας αυτής να την καλεί στην πατρογονική Κεφαλονιά. Σε συνεργασία με τα Υπουργεία Πολιτισμού, Τουρισμού και Αγροτικής Ανάπτυξης, και υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναστήλωσε ριζικά ένα παραδοσιακό διατηρητέο Κεφαλονίτικο σπίτι του 1895, για να στεγάσει σε αυτό το όνειρό της, που είναι ταυτόχρονα μία από τις πιο πρωτότυπες προτάσεις διαμονής που έχω συναντήσει...
Βέβαια μη φανταστείτε ότι η διαμονή στο Museum Hotel George Molfetas έχει την... κλεισούρα και την αδράνεια του παρελθόντος. Κάθε άλλο!... Διαθέτει όλες τις σύγχρονες ανέσεις, από κλιματιστικά συστήματα, sauna και jacuzzi μέχρι broadband internet, τηλεοράσεις με DVD players και βάσεις για iPod. Επιπλέον, τα δωμάτια έχουν ευφάνταστες λεπτομέρειες που φέρνουν το παρελθόν και το παρόν στην ίδια ευθεία - αγαπημένο μου σημείο το δωμάτιο Έρωτας, με τον αρχοντικό διάκοσμο της παλιάς Κεφαλονιάς και την open-plan ντουσιέρα που παντρεύει τη γυμνή πέτρα του αρχικού οικήματος με την σύγχρονη ψηφίδα. Μαγικό επίσης σημείο του ξενοδοχείου είναι η όμορφη αυλή του, στην οποία σερβίρεται το πρωινό - με φυσικούς χυμούς, χειροποίητες μαρμελάδες και ζεστές και κρύες σπεσιαλιτέ της στιγμής. Σε υπερυψωμένο χώρο βρίσκεται και το εξίσου ατμοσφαιρικό εστιατόριο "Ποσσάδα", το μενού του οποίου τυπώνεται καθημερινά, αφού περιλαμβάνει σπιτικά πιάτα, βασισμένα σε αγνές πρώτες ύλες που καθημερινά η χρυσοχέρα Κατερίνα ψωνίζει από την αγορά ή της φέρνουν οι προσεκτικά επιλεγμένοι προμηθευτές της. Δεν θέλω να σας πω περισσότερα για το Museum Hotel George Molfetas, για να μην ρισκάρω να χαλάσω την έκπληξη που σας περιμένει όταν το επισκεφτείτε. Αναζητήστε το, σε πρώτη φάση, στην ηλεκτρονική του διεύθυνση www.georgemolfetas.com, και μη διστάσετε, στη συνέχεια, να αφεθείτε στη μαγεία του φέτος το καλοκαίρι...
 Η πανέμορφη πόλη του San Gimignano στην Τοσκάνη είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στην Ευρώπη. Η αρχιτεκτονική της είναι τόσο ενδιαφέρουσα, που η πόλη προστατεύεται από την UNESCO, καθώς θεωρείται μέρος της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Πολλοί ντόπιοι μάλιστα λένε ότι, αν επισκεφτείς το San Gimignano, έχεις επισκεφτεί την Τοσκάνη.
Είναι αλήθεια ότι το San Gimignano τα έχει όλα. Για τον φίλο της αρχιτεκτονικής, έχει τους 14 επιβλητικούς πύργους (κάποτε ήταν 70) που διακρίνονται από μακριά ανάμεσα στους Τοσκανέζικους λόφους και έχουν χαρίσει στην πόλη το προσωνύμιο του "Μανχάταν της Τοσκάνης". Για τον φίλο της τέχνης έχει ατέλειωτες γκαλερί και μουσεία κλασικής και μοντέρνας τέχνης. Για τον οινόφιλο έχει το μοναδικό λευκό κρασί στην ευρύτερη οινοπαραγωγική περιοχή της Τοσκάνης που αξίζει να ανήκει στην ύψιστη κατηγορία ποιότητας του Ιταλικού κρασιού (Denominazione di Origine Controllata e Garantita/DOCG), την Vernaccia di San Gimignano. Για τον shopaholic, η πόλη διαθέτει μεγάλο αριθμό μαγαζιών που προσφέρουν από σουβενίρ και τουριστικά είδη, μέχρι στολίδια και αντικείμενα από terracota, και βέβαια ρούχα και παπούτσια από τους μεγαλύτερους Ιταλικούς οίκους μόδας. Και πάει λέγοντας...
 Εγώ όμως θα σας μιλήσω για κάτι που θα αγγίξει τις καρδιές κάθε φίλου της καλοπέρασης: για το διεθνώς βραβευμένο παγωτό της πόλης, το οποίο πωλείται στην θρυλική, πλέον, Gelateria di Piazza, στην κεντρική πλατεία του San Gimignano.
Η Gelateria di Piazza λειτουργεί από το 1992 στο ίδιο σημείο. Είναι δημιούργημα του Sergio Dondoli, ο οποίος είναι μέλος μίας μικρής ελίτ επαγγελματιών του παγωτού στην Ιταλία που έχει δικαίωμα να φέρει τον τίτλο "Maestro Gelatiere". Η Gelateria, η οποία βρίσκεται στην πιο κεντρική πλατεία του San Gimignano, την Piazza della Cisterna (Πλατεία του Πηγαδιού), αποτελεί ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης και διακρίνεται από μακριά λόγω της μεγάλης ουράς που οι πελάτες συνεχώς σχηματίζουν για να απολαύσουν το παγωτό τους. Και βέβαια, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους της, η Gelateria αποτελεί αγαπημένο μέρος των επωνύμων της Ιταλίας και όχι μόνο, καθώς ανάμεσα στην πελατεία της περιλαμβάνονται αθλητές από όλο τον κόσμο, διάσημοι chef, καλλιτέχνες, πολιτικοί και σταρς του Χόλυγουντ.
Οι παρακάτω φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους, αν και (δυστυχώς) δεν μπορούν να σας μεταδώσουν την γεμάτη αλλά ταυτόχρονα φίνα γεύση του παγωτού, που αποτυπώνει απόλυτα τη γεύση της πρώτης του ύλης.
Εγώ σε αυτή την επίσκεψη απόλαυσα τέλειο φυστίκι, το καταπληκτικό Fiore di Latte, που ήταν σαν να τρως παγωμένη κρέμα σαντιγύ με το κουτάλι (μμμ...), και το αξέχαστο Vinsanto, που εκφράζει τέλεια την διακριτική και αρωματική γλύκα του φημισμένου Τοσκανέζικου επιδόρπιου οίνου. Ξέρω ότι οι φωτογραφίες των παγωτών είναι άκρως σκανδαλιστικές, γι αυτό και οι μανιώδεις φαν του καλού παγωτού ας αποφύγουν να κάνουν κλικ για να τις μεγενθύνουν, για να αποτραπούν δυνατές συγκινήσεις/σοκ. Πληροφορίες για την Gelateria di Piazza θα βρείτε στην ιστοσελίδα της, που βρίσκεται στη διεύθυνση www.gelateriadipiazza.com.
 Θεωρώ το branding τεράστιο κεφάλαιο στο κρασί και βασικό παράγοντα επιτυχίας για μία ετικέτα ή ένα οινοποιείο, ειδικά στη σύγχρονη αγορά. Για να εξηγούμαι, δεν αναφέρομαι στο οινικό branding θεωρώντας ότι αυτό περιορίζεται στο design της ετικέτας ή στο όνομα του κρασιού - και τα δύο είναι παράγοντες που δεν παίζουν πάντα και απαραίτητα τον πρώτο ρόλο στο κρασί. Αναφερόμενος στο branding του κρασιού συμπεριλαμβάνω κάτω από την ομπρέλα του όλες τις αξίες που η "μάρκα" του κουβαλάει, και όλους τους συσχετισμούς που ο καταναλωτής κάνει με το κρασί ή και (πολύ συχνά) με τον παραγωγό του, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας που λαμβάνει χώρα μέχρι να αποφασίσει να το αγοράσει ή όχι.
Στο χώρο του κρασιού, όλοι έχουμε ταυτίσει παραγωγούς ή ετικέτες με θετικά στοιχεία όπως η ποιότητα, η εμπιστοσύνη, η καινοτομία, ο σεβασμός στην παράδοση ή το περιβάλλον, αλλά και με αρνητικά όπως η αστάθεια, η υπερβολή ή η κακή σχέση ποιότητας-τιμής. Σε περιπτώσεις που κάτι μας είναι τελείως άγνωστο ή καινούριο, είναι πολύ πιθανό να επηρεαστούμε από την ετικέτα ή την φιάλη, ειδικά όταν κοιτάζουμε ένα κρασί που βρίσκεται σε ένα ράφι κάβας ή σούπερ μάρκετ, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα παρόμοια ή διαφορετικά μπουκάλια. Ποιος λοιπόν είναι ο ρόλος του branding, και ποια είναι τα όριά του;...
Το περιοδικό Marketing Week, απαραίτητο εβδομαδιαίο ανάγνωσμα των επαγγελματιών του marketing, της διαφήμισης και της επικοινωνίας, έκανε στο τελευταίο τεύχος του (που κυκλοφόρησε χτες, Δευτέρα 22/6) ένα εκτενές αφιέρωμα στο branding. Στο πλαίσιο του αφιερώματος αυτού μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να γράψω την άποψή μου για τη σημασία του branding στο κρασί - ένα κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκα με ιδιαίτερη χαρά και ενθουσιασμό.
Θέλω να ευχαριστήσω τον αρχισυντάκτη του Marketing Week, Μάνο Γαϊτάνο, που επέλεξε και ενέταξε το κρασί στο ενδιαφέρον αυτό αφιέρωμα στο branding, και για την ευκαιρία που μου έδωσε να αναπτύξω την άποψή μου και να την παρουσιάσω στους συναδέλφους μου.
Αν θέλετε να διαβάσετε το άρθρο μου με θέμα "Το branding και η προστιθέμενη υπεραξία του στο κρασί", μπορείτε να το κατεβάσετε ακριβώς παρακάτω:
 | marketing_week_wine_branding.pdf | | File Size: | 403 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Ειλικρινά ελπίζω να μη διαβάζει ο διαιτολόγος μου ο Δημήτρης αυτό το αφιέρωμα, γιατί ποιος τον ακούει αν μάθει ότι όλο το μεσημέρι χθες δοκίμαζα τυριά!...
Πώς να αντισταθώ στον πειρασμό όμως; Βλέπετε κατέβηκα επί τούτου στο Provence στη Γλυφάδα και ήμουν σαν το μικρό παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο... Γι αυτό και δοκίμασα (σχεδόν) τα πάντα!
Το Provence, που άνοιξε το 2006, ειδικεύεται στα σπάνια και χειροποίητα τυριά Γαλλικής (κυρίως) προέλευσης. Μάλιστα, όσο περνάει ο καιρός, ο αριθμός των τυριών που θα διαθέτει όλο και θα αυξάνεται. Το κατάστημα συνεργάζεται με πολύ συγκεκριμένα και αυστηρά επιλεγμένα τυροκομεία σε περιοχές που φημίζονται για τα τυριά τους όπως η Σαβοΐα, ο Λίγηρας, η Νορμανδία, κλπ. Τα περισσότερα τυριά που διαθέτει είναι προστατευόμενης προέλευσης (AoC), ενώ αρκετά από αυτά είναι τόσο σπάνια που ακόμα και στη Γαλλία δεν είναι διαθέσιμα παντού.
Βεβαίως το Provence δεν διαθέτει μόνο τυριά. Πρέπει να σας πω ότι δοκιμάσαμε μαζί με τον ιδιοκτήτη του, τον Γιώργο Κυριακόπουλο, εξαιρετικά αλλαντικά όπως η (εικονιζόμενη παραπάνω) μοσχαρίσια Cecina de Leon από την Ισπανία, όπως επίσηες και ένα απίστευτα γευστικό foie gras (σκέτο και με σύκο) από ψαγμένο Γάλλο προμηθευτή, καθώς και το εκλεκτό βούτυρο Sevre & Belle από τη Νορμανδία, που χρωστάει τη βελούδινη υφή του και τον κομψό χαρακτήρα του στο γεγονός ότι παρασκευάζεται εδώ και αιώνες με το χέρι, χρησιμοποιώντας παραδοσιακές ξύλινες καρδάρες. Επιπλέον στο Provence βρίσκουμε θαλασσινά, τρούφα (ολόκληρο μανιτάρι αλλά και όλα του τα παράγωγα), καρυκεύματα, μαρμελάδες, μέλια και confit, μουστάρδες, ξύδια, ελαιόλαδα, αποστάγματα, καθώς και κρασιά: συγκεκριμένα, πάνω από 200 ετικέτες λευκών, ροζέ, ερυθρών αλλά και γλυκών κρασιών από τη Γαλλία, την Ελλάδα και τον υπόλοιπο οινικό κόσμο (σε αρκετές περιπτώσεις διατίθενται παραπάνω από μία διαφορετικές εσοδείες της ίδιας ετικέτας), καθώς και 25 επιλεγμένες ετικέτες Σαμπάνιας. Εν τω μεταξύ πληροφορήθηκα με χαρά ότι το Provence σχεδιάζει επέκταση στα Βόρεια, οπότε θα έρθει πιο κοντά σε εμάς από εδώ, ενώ πρόκειται επίσης να λανσάρει και ένα ηλεκτρονικό κατάστημα για παραγγελίες μέσω Internet. Επειδή όμως τα σχέδια αυτά δεν είναι ιδιαίτερα άμεσα, προς το παρόν εκτός από το ίδιο το κατάστημα που βρίσκεται στη Γλυφάδα (Βασ. Γεωργίου ή αλλιώς Ποσειδώνος 81 / 210-8981435), τα περισσότερα είδη του (και κυρίως τα τυριά του) τα βρίσκουμε σε καταστήματα όπως τα Antonia's Privé, Platis και Salumaio στα Βόρεια και Βασιλόπουλος Delicatessen και Κουκάς στο Κέντρο. Επίσης σε εστιατόρια όπως η Σπονδή, το Abreuvoir, το Tartar, το Petit Sommelier και άλλα.
Ωχ, μ' αυτά και μ' αυτά δεν σας είπα τίποτα για τα απίστευτα τυριά που δοκίμασα στο Provence: ανάμεσά τους το Pont d' Yeu, το Valencay, το Pont L' Eveque, το Morbier, το αγαπημένο μου Tomme de Chevre, και βέβαια τα σπάνια Brie και Camembert από φρέσκο, απαστερίωτο γάλα. Δεν πειράζει όμως, θα αφήσω τον ίδιο τον Γιώργο Κυριακόπουλο να μας κάνει εκείνος την ξενάγηση σε κάποια από τα τυριά της δοκιμής που κάναμε, στο βίντεο που ακολουθεί:
 Μπαίνοντας στην έκθεση "Real Food Festival" σήμερα, στο εκθεσιακό κέντρο του Earl's Court, η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα ήταν ότι μάλλον επρόκειτο για ένα απλό "παζάρι", στο οποίο παραγωγοί και έμποροι από όλη την Αγγλία προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
Πόσο λάθος έκανα όμως... Προχωρώντας πιο μέσα κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι! Αντιθέτως, το Real Food Festival είναι ένας έξυπνος τρόπος επιμόρφωσης του κοινού πάνω σε θέματα που αφορούν στο φαγητό του, όπως η αξία και η ποιότητα του μικρού παραγωγού σε σχέση με τον απρόσωπο γίγαντα, τα oφέλη της βιολογικής καλλιέργειας, τα διάφορα ζώα από τα οποία προέρχεται το φαγητό του - πως μοιάζουν, τι παράγουν, τι πρέπει να προσέχει κανείς - και όλα αυτά, έξυπνα "πακεταρισμένα" σε μία έκθεση στην οποία όλη η οικογένεια μπορεί να περάσει όμορφα και εποικοδομητικά αρκετές ώρες μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αλλά και να ψωνίσει πράγματα που ενδεχομένως να μη βρίσκει καθημερινά.
Στο Real Food Festival συμμετείχαν φάρμες, μικροί παραγωγοί κάθε είδους (από ζαρζαβατικά και γαλακτοκομικά μέχρι κρέατα, αλλαντικά και ζυμαρικά), έμποροι και αντιπρόσωποι διαφόρων τροφίμων και μη ειδών, κ.ο.κ. Συμμετείχαν επιπλέον σχολές μαγειρικής που παρέδωσαν δωρεάν μαθήματα, ενώ διάσημοι chef παρουσίασαν σεμινάρια στο κοινό με άμεση συμμετοχή από αυτό.
Επιπλέον, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα περίπτερα οργανώσεων επιμόρφωσης του κοινού απέναντι στην αλόγιστη σπατάλη φαγητού (www.lovefoodhatewaste.com), καθώς και στην γνώση και αναγνώριση από το κοινό συγκεκριμένων Ευρωπαϊκών προϊόντων με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (www.discovertheorigin.co.uk) - παρεμπιπτόντως αυτή είναι μία απίστευτα έξυπνη και χρήσιμη καμπάνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ενημέρωση του κοινού πάνω σε συγκεκριμένα Ευρωπαϊκά οινο-γαστρονομικά προϊόντα ΠΟΠ: την παρμεζάνα Parmigiano-Reggiano, το προσούτο της Πάρμας, τα κρασιά της Βουργουνδίας, τα κρασιά της κοιλάδας του Douro και τα Port από την Πορτογαλία. Πώς είπατε; Αν συμμετέχει κανένα από τα πάμπολλα και ιδιαίτερα σημαντικά ελληνικά προϊόντα ΠΟΠ; Ρητορική η ερώτηση, βεβαίως...  Και πάνω που έλεγα στον εαυτό μου τι κρίμα να υπάρχουν τόσες εταιρείες και προϊόντα από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και τόσες άλλες χώρες του κόσμου και τίποτα Ελληνικό στο Real Food Festival, έπεσα επάνω στο stand της εταιρείας ApiPharm από την Ελλάδα (www.apipharm.gr), που παράγει και διαθέτει μέλι από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και πολλά προϊόντα που προκύπτουν από παράγωγα του μελιού. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των ανθρώπων της Apipharm, ο απλός κόσμος που επισκέφτηκε την έκθεση έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα προϊόντα τους, ενώ και κάποιοι επαγγελματίες ενδιαφέρθηκαν να εισάγουν και να διανέμουν τα προϊόντα της Apipharm στην Αγγλία. Τους συγχαίρω για την εξωστρέφειά τους και τους εύχομαι κάθε επιτυχία!
 Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ στο Λονδίνο και να μην επισκεφτώ το αγαπημένο μου Κινέζικο, το Four Seasons (καμία - μα καμία - σχέση με την πολυτελή αλυσίδα ξενοδοχείων) στο Bayswater. Το πάθος μου για το συγκεκριμένο εστιατόριο το έχω αποκτήσει εδώ και χρόνια (μιλάμε για 15 τουλάχιστον), πολύ πριν ανακαλύψω ότι το Four Seasons φιγουράρει σε όλους τους έγκριτους οδηγούς γεύσεις της πόλης.
Κι ενώ είναι διάσημο για την ψητή πάπια του (ένας από τους πιο γνωστούς κριτικούς εστιατορίων είχε γράψει γι αυτήν "Για να βρείτε καλύτερη ψητή πάπια θα πρέπει μάλλον να ταξιδέψετε μέχρι το Πεκίνο!...), εμένα μου αρέσει η όλη εμπειρία: η τελείως λιτή διακόσμηση, τα γκαρσόνια που καμιά φορά είναι (ή το παίζουν) λιγάκι απότομα με τους πελάτες, και βέβαια το φαγητό. Εν τω μεταξύ είναι ενδεικτικό ότι από τότε που το θυμάμαι (ως και σήμερα, Παρασκευή βράδυ) σε ώρες αιχμής η ουρά φτάνει μέχρι έξω, τη στιγμή που τα περισσότερα άλλα (εν μέσω κρίσης) υπολειτουργούν, ενώ και κάμποσα έχουν "κατεβάσει ρολλά". Ένα άλλο πολύ σημαντικό "συν" για εμένα είναι ότι κάθε φορά σταθερά, οι πελάτες του σε συντριπτικό ποσοστό που πρέπει να ξεπερνάει το 90% είναι Κινέζοι (αυτό από μόνο του νομίζω πως λέει πολλά...).
Στο δια ταύτα τώρα: Ξεκίνησα με την αγαπημένη μου σούπα με καβούρι και καλαμπόκι (δείτε την καλύτερα κάνοντας κλικ στη φωτ. 1), την οποία ακολούθησαν τα ψωμάκια τηγανησμένα με πάστα γαρίδας και σουσάμι (φωτ. 2) και τα dumplings (σα να λέμε Κινέζικα κρεατοπιττάκια) με χοιρινό και σάλτσα με ξύδι και ginger (φωτ. 3).
Για κυρίως εννοείται ότι πήρα την περίφημη ψητή πάπια (φωτ. 1), η οποία είναι ζουμερή από μέσα και ξεροψημένη με την καραμελωμένη πετσούλα της απ' έξω, και σερβίρεται "ξαπλωμένη" σε Κινέζικο λάχανο και ρύζι στον ατμό και μπόλικη σάλτσα. Συνοδεύτηκε από κορφούλες του Κινέζικου λαχανικού Choi Sum (φωτ. 2), που ήταν βραστό και περιχυμένο με σάλτσα από στρείδια. Ομολογώ ότι δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον στη υποτυπώδη λίστα κρασιών του Four Seasons, αλλά ουδόλως προβληματίστηκα, καθώς αύριο (σήμερα πλέον, Σάββατο) με περιμένει μία ολόκληρη μέρα δοκιμών μερικών από τα κορυφαία κρασιά του Νέου Κόσμου. Έτσι συμβιβάστηκα με την απολαυστικότατη (και πανάλαφρη) Κινέζικη μπίρα Tsing Tao (φωτ. 1). Εννοείται ότι στο τέλος δεν υπήρχε χώρος για επιδόρπιο, αν και ποτέ δεν υπήρξα φαν των Κινέζικων επιδορπίων (που είναι μάλλον Δυτικές επιννοήσεις). Δεν ξέρω αν αυτό είναι Κινέζικο έθιμο, με το λογαριασμό, πάντως, στο Four Seasons φέρνουν και φρέσκο πορτοκάλι (φωτ. 2), τα οξέα του οποίου καθαρίζουν το στόμα, και ίσως "ενθαρρύνουν" την πέψη, για να αρχίσει λίγο συντομότερα. Παρεμπιπτόντως, ο λογαριασμός μου για το λουκούλλειο αυτό γεύμα ανήλθε στις 38 λίρες Αγγλίας ή 43 Ευρώ (με δύο μπίρες και μαζί με το φιλοδώρημα), αν και πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι δεν έφαγα απλά την ποσότητα που θα έτρωγε ένας μέσος άνθρωπος σε ένα ζευγάρι ή μία παρέα. Όπως καταλαβαίνετε, συνιστώ το Four Seasons ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της Κινέζικης κουζίνας που επισκέπτεται το Λονδίνο. Και να σας παραξενεύει το γεγονός ότι ένα τόσο αυθεντικό Κινέζικο εστιατόριο βρίσκεται σε μία τόσο τουριστική περιοχή, που δεν φημίζεται ακριβώς για τους γαστρονομικούς της θησαυρούς, σας διαβεβαιώ ότι με μία μόνο δοκιμή θα πειστείτε και θα γίνετε φανατικοί, σαν κι εμένα!...
 Η ιδέα να πάμε τριήμερο χαλάρωσης ανάμεσα στο Πάσχα και την Πρωτομαγιά ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η εκδρομή μας χαρακτηρίστηκε από μηδαμινή κίνηση, καλές τιμές, ηρεμία και απόλυτη ξεκούραση.
Ως λάτρεις της Πελοποννήσου από κάθε άποψη (φύση, οινο-γαστρονομία, κοντινή απόσταση, κ.α.), επιλέξαμε την Αμπελιώνα Μεσσηνίας, μία περιοχή στην οποία θέλαμε από καιρό να πάμε. Η επιλογή μας δικαίωσε, καθώς πρόκειται για μέρος από το οποίο δεν θέλαμε να φύγουμε. Εκτός του ότι χαλαρώσαμε πραγματικά, περάσαμε τέλεια, και ιδού οι λόγοι:
Μείναμε
Στον Ξενώνα Εποχές, ένα εκπληκτικό ξενοδοχείο στην Αμπελιώνα. Μπορεί να ανήκει σε έναν μεγάλο όμιλο ξενοδοχειακών επιχειρήσεων (Aldemar), ωστόσο είναι ξεκάθαρα ένας ξενώνας όπου ο πελάτης αισθάνεται φιλοξενούμενος. Όμορφα, άνετα δωμάτια, διακοσμημένα στο στυλ της περιοχής, ζεστοί κοινόχρηστοι χώροι, εξαιρετική καθαριότητα και περιποίηση. Στο δωμάτιο με το που φτάσαμε μας περίμενε τσίπουρο, κάστανο γλυκό του κουταλιού και καρύδια, ενώ στο εστιατόριο τα βράδια (που δεν θέλαμε να πολυ-κυκλοφορήσουμε εκτός χωριού) τρώγαμε σπιτικό φαγητό από αγνά, αυστηρά βιολογικά προϊόντα. Όσο για το πλούσιο πρωινό, περιλαμβάνει φρέσκα ντόπια προϊόντα, καφέ διαφόρων ειδών και - το κυριότερο - φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι (και ξέρετε πόση σημασία δίνω στο συγκεκριμένο στοιχείο...). Το μόνο που θα σας πω ακόμα είναι ότι έχουμε ήδη κλείσει για το επόμενο Πάσχα, καθώς οι Πασχαλινοί εορτασμοί στις Εποχές είναι το κάτι άλλο.
Στην Αμπελιώνα
Το χωριό περιβάλλεται από απίστευτη φύση, με επίκεντρο το προστατευόμενο Καστανόδασος. Με μία βόλτα στο δάσος ηρεμείς αυτόματα και ξεχνάς την Αθήνα, τις έγνοιες και το καυσαέριο. Το χωριό καθαυτό είναι εξαιρετικά φροντισμένο, με όμορφα σπίτια, καινούριους δρόμους, μέχρι και Κέντρο Υγείας με 2 μόνιμους γιατρούς. Βασικό σημείο συνάντησης στο χωριό είναι το Μαγαζάκι του Σπύρου, που είναι καφενείο, ταβερνάκι, παντοπωλείο και γενικώς στέκι, όλα σε ένα. Λίγο πιο έξω
Η φύση στην ευρύτερη περιοχή είναι εκπληκτική, και αυτό δεν είναι περίεργο, καθώς υπάρχει παντού πολύ νερό. Κεντρικός υδάτινος όγκος της ο Ποταμός Νέδα (ο μοναδικός ποταμός γένους θηλυκού στην Ελλάδα, όπως με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Γιάννης), ενώ πηγές, ρυάκια, παραποταμάκια, κλπ συναντώνται παντού. Επισκεφτήκαμε
Την Καρύταινα και την Ανδρίτσαινα, αρκετά συμπαθητικά χωριά και τα δύο, χωρίς ιδιαίτερες υποδομές όμως, παρότι αρκετά τουριστικά. Οι βασικοί προορισμοί όμως που επισκεφτήκαμε και προτείνουμε είναι:
*(φωτ. 1) Οι καταράκτες της Παναγίας, που αξίζουν "με τα χίλια", αλλά απαιτούν καλό πρωινό, 4x4 με λάστιχα εκτός δρόμου και παπούτσια πεζοπορίας (ή hardcore αθλητικά)
*(φωτ. 2) Ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, ένας μινι-Παρθενώνας που κτίστηκε από τον Ικτίνο τον 5ο αιώνα Προ Χριστού. Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε διαδικασία αναστήλωσης, κάτω από ειδικό υπόστεγο για προστασία από την υγρασία και τα νερά της βροχής
*(φωτ. 3) Η εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας, που θεωρείται θαυματουργή επειδή έχουν φυτρώσει δέντρα στη σκεπή της (τα οποία - θεωρητικά - δεν έχουν ρίζες). Έχει ενδιαφέρον, δεν θα πρότεινα όμως να την επισκεφτεί κανείς Κυριακή ή ημέρα αργίας, καθώς αποτελεί αγαπημένο προορισμό προσκυνητών που συρρέουν από όλη την Ελλάδα με πούλμαν, ακολουθούμενοι από μικροπωλητές εικονισμάτων, φυλακτών, κλπ - καταλαβαίνετε τι εννοώ... Φάγαμε
Όμορφες και πλούσιες τοπικές γεύσεις, από τις οποίες ξεχωρίζω:
*(φωτ. 1) Την χαρακτηριστική ομελέτα με παστό χοιρινό, στην πλατεία του χωριού Πλατάνια. Πλούσια, πικάντικη, τέλεια. Γίνεται και με φρέσκια ντομάτα, και ονομάζεται Καγιανάς
*(φωτ. 2) Το ελάφι κοκκινιστό με μανιτάρια, στα Παπάκια, έξω από την Καρύταινα. Το συγκεκριμένο μέρος είναι "must" στην περιοχή. Σερβίρει, εκτός από τα κλασσικά της ώρας και το ελάφι, φασιανό, αγριογούρουνο, κόκκορα και στρουθοκάμηλο
*(φωτ. 3) Το φημισμένο γαλακτομπούρεκο της Μεγαλόπολης, στου Σιαμπάνη (αξίζει, κι ας συστεγάζεται με βενζινάδικο) ή στην ΑΣΤΟΡΙΑ. Στη φωτό το βλέπετε ζεστό και ολόφρεσκο. Νομίζω ότι οποιοδήποτε περαιτέρω σχόλιο περιττεύει... Μη με ρωτήσετε για κρασί στην περιοχή. Για να βλέπετε ότι τόση ώρα δεν αναφέρω τίποτα, θα υπάρχει σοβαρός λόγος. Πράγματι, παρότι τα κρασιά της Μαντινείας και της Νεμέας παράγονται αρκετά κοντά για να θεωρούνται "ντόπια", όπου κι αν βρέθηκα το κρασί που βρήκα ήταν χύμα απροσδιορίστου προέλευσης. Σε μία περίπτωση μάλιστα δοκίμασα (γιατί το κάνω πάντα) και ήταν τόσο υπερ-θειωμένο που ακόμα και η ελάχιστη αυτή ποσότητα της δοκιμής με έκανε να ξυπνήσω με φρικτό πονοκέφαλο το άλλο πρωί. Οπότε, τα περισσότερα γεύματά μας στην εκδρομή αυτή συνοδεύτηκαν από αναψυκτικά, νερό ή μπίρα. Όσα λοιπόν έχουμε συζητήσει και αναλύσει κατά καιρούς περί οινοτουρισμού στην Ελληνική ύπαιθρο... Μύθος (ε, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο πειρασμό του λογοπαίγνιου...).
Όπως καταλαβαίνετε η εκδρομή στην Αμπελιώνα με όλα τα παραπάνω προτείνεται ανεπιφύλακτα. Εμείς θα την ξανακάνουμε γιατί δεν την χορτάσαμε (και το πολύ-πολύ θα φέρω μαζί το κρασί μου). Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε την όμορφη ιστοσελίδα του Ξενώνα Εποχές. Θα την βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.epohes.gr.
 Πριν λίγες ημέρες σας παρέπεμψα (ηλεκτρονικά) στο Αμερικάνικο περιοδικό Gourmet και στις ροζέ επιλογές του. Όποιος θέλει αυτή την πρωτομαγιά να απολαύσει ένα όμορφο ροζέ, όμως, δεν χρειάζεται να πάει τόσο μακριά...
Κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link, λοιπόν, μπορείτε να βρείτε κάποια κλασικά, αλλά και κάποια πολύ καινούρια ροζέ, που προτείνω στο τελευταίο μου άρθρο στο In2Life. Εύχομαι να χαρίσουν χρώμα στο τριήμερό σας. Στην υγειά μας!...
 Ποιος δεν θυμάται εκείνη την αγγελία εργασίας που έκανε πάταγο προ καιρού; Ξέρετε ποια εννοώ, εκείνη που έψαχνε για τον τυχερό που θα έμενε σε ένα τροπικό νησί για 6 μήνες και θα πληρωνόταν για να κολυμπάει, να λιάζεται, να βγάζει φωτογραφίες και να σερφάρει... Πολλοί είχαν μπεί τότε στον πειρασμό να στείλουν ένα βιογραφικό, και αρκετοί το έκαναν. Δεν θυμάμαι αν έμαθα τι έγινε τελικά με αυτό, πάντως ως είδηση - ή μάλλον ως επικοινωνιακό εύρημα για το resort που το είχε οργανώσει - πέτυχε απόλυτα τους σκοπούς του.
Να όμως που εμφανίστηκε κάτι αντίστοιχο με επίκεντρο το κρασί, και για το οποίο δεν σας κρύβω ότι - όπως κάθε οινόφιλος άλλωστε - θα "ψηνόμουν" τρελλά! Περί τίνος πρόκειται; Το οινοποιείο Murphy-Goode, στη Sonoma της California, έχει προκηρύξει μία αντίστοιχη θέση εργασίας, καθώς προτίθεται να προσλάβει έναν οινόφιλο blogger. Η καθημερινότητα του τυχερού θα περιλαμβάνει την εις βάθος ενασχόληση με το κρασί στο αμπέλι και στο οινοποιείο, καθώς και την απόλυτη εξοικείωση με το κρασί και τη γαστρονομία της California. Υποχρέωσή του θα είναι να μοιράζεται όλες αυτές τις νέες του εμπειρίες με τον κόσμο μέσω του blog του, καθώς και των γνωστών social media, όπως το Facebook και το Twitter. Η θέση αφορά εξάμηνη απασχόληση με όλα τα έξοδα διαμονής και διαβίωσης πληρωμένα από το οινοποιείο. Α, παραλίγο να το ξεχάσω: επιπλέον όλων αυτών, η θέση πληρώνει και μισθό 10 χιλιάδες δολάρια μηνιαίως!
Χμμμ... Ξέρω κάποιους που όχι μόνο δεν θα τους ένοιαζε ο μισθός, αλλά θα πλήρωναν κι από πάνω για τη θέση αυτή. Γι αυτούς, αλλά και για όποιον έχει περιέργεια και θέλει να μάθει περισσότερα, αλλά και - γιατί όχι - να θέσει υποψηφιότητα, σε λίγες ώρες θα γίνουν γνωστές όλες οι σχετικές λεπτομέρειες από την ειδική ιστοσελίδα που το οινοποιείο έχει φτιάξει για την αγγελία αυτή, και που βρίσκεται στην (ιδιαίτερα ταιριαστή) ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.areallygoodejob.com!...
 Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κρύψω την χαρά μου, αλλά δεν το θέλω κιόλας... Βλέπετε εδώ και λίγες ημέρες είμαι μέλος του Circle of Wine Writers, της θρυλικής Βρετανικής ένωσης οινογράφων που δέχεται έναν μικρό αριθμό μελών εκτός Βρετανίας στις τάξεις της. Η λίστα των μελών του Circle of Wine Writers (που μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ εδώ) περιλαμβάνει τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς οινικής δημοσιογραφίας. Αν αναλογιστείτε μάλιστα ότι κάποιοι από αυτούς, συμπεριλαμβανομένου και του Προέδρου, του Steven Spurrier, συνυπέγραψαν την υποψηφιότητά μου, καταλαβαίνετε γιατί αισθάνομαι τόσο χαρούμενος και υπερήφανος ταυτόχρονα.
Την άλλη εβδομάδα θα βρίσκομαι στο Λονδίνο, καθώς έχω κανονίσει ένα ταξίδι με απίστευτο πρόγραμμα οινικών επισκέψεων, συνεντεύξεων, εκδηλώσεων και γενικά εμπειριών. Στο πλαίσιο του ταξιδιού αυτού, μάλιστα, θα παραστώ στο ετήσιο δείπνο του Circle of Wine Writers, το theme του οποίου για φέτος είναι τα "νησιώτικα κρασιά" (island wines) από όλο τον κόσμο. Εκεί - ως ο μόνος οινογράφος από την Ελλάδα στο Circle - συνεργάστηκα με τους διοργανωτές, προκειμένου να συμπεριληφθούν και κρασιά από τα Ελληνικά νησιά στη λίστα αυτών που θα δοκιμαστούν κατά τη διάρκεια του δείπνου.
Το θέμα - τόσο του γεύματος όσο και του ταξιδιού γενικότερα - έχει απίστευτο ενδιαφέρον. Να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα σας κρατάω ενήμερους (αν όλα πάνε καλά) σε καθημερινή βάση!...
|
RSS Feed