Μόλις το αντιλήφθηκα και το θεωρώ καταπληκτικό!
Πριν από 20 περίπου ημέρες το Αμερικάνικο περιοδικό Wine Spectator ανακοίνωσε με υπερηφάνεια ότι οι αναγνώστες του έφτασαν τα 2.6 εκατομμύρια, καθιστώντας το αγαπημένο αυτό περιοδικό, το πλέον δημοφιλές του είδους του στον κόσμο. Σημειωτέον ότι ο αριθμός αυτός αφορά στο αναγνωστικό κοινό του περιοδικού στις ΗΠΑ, όπως το μέτρησε η εταιρεία ερευνών Mediamark Research - το Wine Spectator βεβαίως κυκλοφορεί σε πολλές χώρες του κόσμου εκτός ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Σημαντικό θεωρώ το γεγονός ότι το Wine Spectator κατέλαβε την 6η θέση ανάμεσα σε 240 περιοδικά στην Αμερική, στον πίνακα οικονομικής επιφάνειας του μέσου αναγνώστη: συγκεκριμένα, το αναγνωστικό κοινό του περιοδικού δηλώνει εισόδημα ανά νοικοκυριό που αγγίζει τις 115.000 δολάρια ΗΠΑ (κάτι παραπάνω από 80.000 ευρώ) ετησίως.
Πιο σημαντικό όμως από όλα θεωρώ το γεγονός ότι για πρώτη φορά σε αντίστοιχη μέτρηση της αναγνωστικής βάσης του περιοδικού οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία με ποσοστό 52%! Όπως έχω πει και γράψει πολλάκις, η δυναμική γυναικεία παρουσία στο κρασί (θα συνεχίσει να) αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά και σημαντικά trends του κλάδου, και αλίμονο σε όποιον επιμένει ή επιλέγει να το αγνοεί αυτό...
Συγχαρητήρια Wine Spectator!...
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τον Joël Robuchon τον πρώτο μεγάλο σύγχρονο Γάλλο chef. Με εστιατόρια σε 12 πόλεις του κόσμου που μοιράζονται 18 αστέρια Michelin μεταξύ τους, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει βραβευτεί πολλάκις, έχει ονομαστεί "Chef του 20ου αιώνα", και έχει εκπαιδεύσει μερικούς από τους πιο διάσημους νεότερους chef, όπως ο Gordon Ramsay και πολλοί άλλοι.
Και μπορεί σήμερα, στα 63 του, να ζει τον περισσότερο καιρό στο Las Vegas και στην Ασία (όπου βρίσκονται τα πιο πρόσφατα διεθνή του projects), ωστόσο έχει αφήσει σ' εμάς στην Ευρώπη ένα εξαιρετικό concept, το οποίο επιβάλλεται να επισκεφτεί (για να μην πω "στο οποίο επιβάλλεται να προσκυνήσει") κάθε λάτρης της σύγχρονης οινο-γαστρονομίας. Αναφέρομαι στο concept του "Atelier", δηλαδή σε μία open plan σάλα-κουζίνα, όπου οι επισκέπτες δεν κάθονται σε τραπέζια αλλά δίπλα-δίπλα, γύρω από την μπάρα που περιβάλλει την κουζίνα, ώστε να συμμετέχουν - ουσιαστικά - στη δημιουργία των εδεσμάτων τους. Και βέβαια έχει φοβερό ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τους εξαιρετικά επαγγελματίες μάγειρες, μαιτρ, σερβιτόρους και σομελιέ να κάνουν τα πάντα πίσω από τη μπάρα για να ευχαριστήσουν τους πελάτες που βρίσκονται μπροστά από αυτήν.
Εμείς λοιπόν είχαμε κάνει την κράτησή μας στο Atelier de Joël Robuchon πριν καν φύγουμε από την Ελλάδα - ευτυχώς, γιατί το μέρος ήταν "φίσκα" μεσημέρι/βράδυ, εκτός της παραμονής των Χριστουγέννων, που ήταν κλειστό. Και θα ήταν πραγματικά μεγάλη απογοήτευση αν δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε θέση, καθώς το Atelier ήταν στην κυριολεξία "μεσοτοιχία" με το ξενοδοχείο μας...
Στο προκείμενο: το δείπνο στο Atelier de Joël Robuchon ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσω, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναπάω (και η οποία ελπίζω να μην αργήσει). Το μενού χωρίζεται σε μικρά πιατάκια/ορεκτικά που έχουν ως σκοπό να χαρίσουν στον πελάτη πρώτες ενδιαφέρουσες γεύσεις, πριν από τα κύρια πιάτα. Υπάρχουν αρκετές και πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές σε κάθε επίπεδο, και το δύσκολο είναι να συγκρατηθεί κανείς και να μην τα πάρει όλα!... Επιπλέον, η λίστα των κρασιών είναι πολύ προσεγμένη, με πολύ καλές επιλογές από τον Γαλλικό αμπελώνα αλλά όχι μόνο, και βέβαια - όπως στα περισσότερα μέρη στο Παρίσι - όλες οι επιλογές είναι διαθέσιμες και σε ποτήρι, αλλά και σε μπουκάλι (με έμφαση στο πρώτο, ώστε να διευκολύνεται η εναλλαγή κρασιών με κάθε πιάτο).
Εμείς ξεκινήσαμε με ένα ποτήρι Σαμπάνια Bruno Paillard Premiere Cuvée από ένα magnum που μόλις είχε ανοίξει και ήταν ένα εξαιρετικό welcome-πρελούδιο για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Η σύζυγος ξεκίνησε με millefeuille μελιτζάνας με βασιλικό και μοτσαρέλα, που συνδυάστηκε με ένα αρωματικό Traminer του 06 από την Ιταλία. Εγώ ξεκίνησα με φρέσκο, χειροποίητο ραβιόλι γεμιστό με καραβίδα και σάλτσα μαύρης τρούφας, καθώς και με πατάτα σιγοψημένη στο χυμό της, με φρεσκοτριμμένη τρούφα από πάνω. Και τα δύο ήταν εξαιρετικά, και συνοδεύτηκαν από ένα εξαίσιο Condrieu 07, όπου το όμορφα βαρελάτο Viognier έκανε πολύ καλή παρέα με την έντονη γεύση της τρούφας.
Clickable gallery below: Η σύζυγος συνέχισε με μοσχαρίσιο τουρνεντό με κρούστα από μαύρο πιπέρι Malabar. Το δοκίμασα κι εγώ και - παρότι είχε ζητήσει πιο καλό ψήσιμο από το ενδεδειγμένο - ήταν απίστευτο! Αναδείχθηκε δε τέλεια (τόσο το κρέας όσο και τα πιπέρια του) από το πολύ καλό Crozes-Hermitage 05 του εκλεκτού παραγωγού του Ροδανού Paul Jaboulet Aine. Εγώ προτίμησα (και πόσο καλή επιλογή έκανα!) ορτύκι γεμιστό με φουα γκρα, συνοδευόμενο από πουρέ πατάτας με λευκή τρούφα. Εδώ πρέπει να σας πω ότι ο πουρές πατάτας είναι σπεσιαλιτέ του καταστήματος, και πιστέψτε με είναι βελούδινος, μοσχοβολιστός, και από τα πράγματα που ακόμα κι εγώ τρώω σιγά με την ελπίδα ότι θα τελειώσει λίγο πιο αργά... Για το κύριο πιάτο μου ήθελα ένα καλό Pinot Noir, γι αυτό επέλεξα το πολύ φίνο Vosne-Romanée 06 του Domaine David Duband.
Clickable gallery below: Τα επιδόρπια τα μοιραστήκαμε: επιλέξαμε μους κάστανο λεπτοσχηματισμένη σε vermicelli, με μαρένγκα και Kirsch, καθώς και το λεγόμενο "Chocolat Sensation", με εναλλαγές σοκολατένιων γεύσεων, πάνω σε κρέμα από την εξαιρετική σοκολάτα Valrhona Grand Cru Araguani.
Clickable gallery below: Δε νομίζω ότι μπορώ ή χρειάζεται να σας πω κάτι παραπάνω. Το σέρβις, το περιβάλλον και η όλη προσέγγιση ήταν απλά υποδειγματικά. Οι τιμές σίγουρα δεν είναι χαμηλές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεται κανείς την ανάγκη να "κλάψει" τα λεφτά του - το αντίθετο θα έλεγα! Για ένα γεύμα σαν κι αυτό που σας περιέγραψα υπολογίστε ότι θα πληρώσετε γύρω στα €150 το άτομο, μαζί με το κρασί και το φιλοδώρημα. Υπάρχει και η δυνατότητα ενός menu dégustation με διάφορες γεύσεις και αρκετά πιάτα, το οποίο κοστίζει €140 το άτομο και δεν περιλαμβάνει κρασί.
Το Atelier de Joël Robuchon βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο στο Παρίσι. Η ακριβής διεύθυνση είναι 5, rue de Montalembert, Paris 7th arrondissement. Το τηλέφωνο είναι + (33) 1 42 22 56 56.
Παρεμπιπτόντως, για όσους το Λονδίνο εξυπηρετεί περισσότερο, υπάρχει και εκεί Atelier de Joël Robuchon (13-15 West Street, London WC2H 9NE / (+44) 207 010 8600) που σίγουρα αξίζει να επισκεφτείτε.
Τέλος, συγχωρήστε με για την όχι τόσο καλή ποιότητα των φωτογραφιών των πιάτων μας, αλλά δεν είχα κάμερα μαζί μου, οπότε αναγκαστικά χρησιμοποίησα αυτήν του κινητού. Να είστε σίγουροι όμως ότι ακόμα και η πιο επαγγελματική φωτογραφία δεν θα μπορούσε με τίποτα να αποτυπώσει τις εξαιρετικές γεύσεις που απολαύσαμε!
Σήμερα μπορεί ο καιρός να μην είναι ο πιο ιδανικός για βόλτα, αρκετοί όμως από εσάς θα πεταχτείτε μέχρι το περίπτερο για τις Κυριακάτικες εφημερίδες (κάποιοι μάλιστα μπορεί να πάτε και στα μαγαζιά, που θα είναι κατ' εξαίρεση ανοιχτά...).
Όπως κι αν έχει το πράγμα, ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι εδώ και λίγες ημέρες κυκλοφορεί ο Οδηγός Οίνου 09, από τη συντακτική ομάδα του Οινοχόου της Καθημερινής. Είναι η πρώτη προσπάθεια αυτού του είδους που κάνουμε, και έγινε αγώνας για να κυκλοφορήσει γύρω στις Γιορτές, οπότε θα είναι και πιο απαραίτητος.
Ο Οδηγός Οίνου 09 περιλαμβάνει όλες τις επιλογές κρασιών που έχουν δημοσιευτεί στις τελευταίες σελίδες του Οινοχόου την τελευταία χρονιά, και πολλές ακόμα που αφορούν σε κρασιά που εμφανίστηκαν στην πορεία και αξίζουν της προσοχής μας. Περιλαμβάνει επίσης και άρθρα με πληροφορίες και συμβουλές για την αγορά κρασιού, τον συνδυασμό του με φαγητό και την παραγγελία του σε ένα εστιατόριο.
Επιπλέον των επιλογών από Ελληνικά κρασιά που έκανα σε διάφορα τεύχη του Οινοχόου μέσα στο χρόνο, για τον Οδηγό Οίνου 09 επιμελήθηκα όλων των επιλογών κρασιών του ξένου αμπελώνα, καθώς και αυτών που αφορούν στις Σαμπάνιες και τα αφρώδη κρασιά από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιπλέον, όσοι με διαβάζετε θα αναγνωρίσετε το στυλ της γραφής μου στο άρθρο "Σπάστε τον κώδικα της λίστας κρασιών", ένα θέμα που με έχει απασχολήσει αρκετά, καθώς έχω παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα η "πλοήγηση" σε μία λίστα κρασιών - όπου αυτή υπάρχει - δεν είναι πάντα εύκολη για τον μέσο πελάτη.
Ο Οδηγός Οίνου διατίθεται στα περίπτερα και σε επιλεγμένα σημεία διανομής και η τιμή του είναι €9,90. Ελπίζω ότι θα σας φανεί χρήσιμος και θα σας κρατήσει καλή συντροφιά μέχρι τον επόμενο. Καλή ανάγνωση!
Καλημέρα σας και Χρόνια Πολλά!
Γύρισα από Παρίσι με πολλά και ενδιαφέροντα θέματα, τα οποία με χαρά θα μοιραστώ μαζί σας τις επόμενες ημέρες.
Για σήμερα ξεκινάω με ένα από τα πολύ αγαπημένα μου θέματα, το τυρί. Όσοι ξέρουν από Παρίσι καταλαβαίνουν ότι εκεί, όπως και η Γαλλία γενικότερα, είναι ο παράδεισος ενός "τυρά" όπως εγώ. Φανταστείτε ότι για καλό και για κακό, είχα πάντα μαζί μου τον εικονιζόμενο οδηγό τυριών, που περιλαμβάνει πάνω από 350 διαφορετικά είδη, ανάμεσα στα οποία και τα 44 τυριά με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (AOC).
Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, ο οδηγός δεν μου χρειάστηκε όσο θα περίμενα, κι αυτό γιατί πρόσφατα είχα ασχοληθεί με το θέμα των εκλεκτών τυριών της Γαλλίας, χάρη σε μία ειδική παρουσίαση-γευσιγνωσία που διοργάνωσε στην Αθήνα ο Γιώργος Κυριακόπουλος, ιδιοκτήτης του delicatessen Provence. Στην παρουσίαση, που επιμελήθηκε η Carmela Lepore, εκπρόσωπος μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες που διαθέτει επώνυμα Γαλλικά τυριά σε όλο τον κόσμο, δεν δοκίμασα μόνο φοβερές γεύσεις, αλλά έμαθα και ενδιαφέροντα στοιχεία για τα τυριά της Γαλλίας, που δεν γνώριζα.
Για παράδειγμα έμαθα ότι η νομοθεσία προστασίας της Ονομασίας Προέλευσης ενός Γαλλικού τυριού ορίζει από τα πιο απλά στοιχεία (χρόνος παλαίωσης, όρια περιοχής προέλευσης, κλπ) ως τα πιο σύνθετα, όπως τη ράτσα του ζώου που θα δώσει το γάλα για ένα συγκεκριμένο τυρί, ή ακόμα και το πόση έκταση λιβαδιού βοσκής πρέπει να αντιστοιχεί σε κάθε ζώο. Έμαθα ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία λαογραφικού χαρακτήρα, όπως το γεγονός ότι όσο πιο ορεινή είναι μία παραγωγός περιοχή, τόσο τα τυριά της είναι πιο σκληρά και παλαιωμένα, και διατίθενται σε μεγάλα κεφάλια. Ο λόγος ανάγεται σε περασμένες εποχές, όταν οι μετακινήσεις ήταν πολύ δύσκολες και ορεινές πόλεις και χωριά αποκλείονταν από τα χιόνια για όλο τον χειμώνα. Ακριβώς γι αυτό το τυρί έπρεπε να μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλο διάστημα, αλλά και να μεταφέρεται με τις άμαξες εύκολα και σε στίβες, χωρίς να υπάρχει φόβος να χυθεί.
Έμαθα επίσης ότι οι Γάλλοι χρωστούν το λατρεμένο τους κατσικίσιο τυρί στους Άραβες εισβολείς που τους ταλαιπώρησαν πριν από πολλούς αιώνες. Οι ορδές των Αράβων κατακτητών κουβαλούσαν μαζί τους τις κατσίκες τους, οι οποίες μέχρι τότε δεν υπήρχαν στη Γαλλία, για να έχουν κρέας και γάλα. Όταν οι Άραβες έφυγαν από τη Γαλλία οι κατσίκες έμειναν, και έτσι σήμερα ο κόσμος απολαμβάνει τα φημισμένα τυριά Chevre! Τέλος, έμαθα το μύθο του Roquefort, που λέει ότι επινοήθηκε χάρη σε ένα νεαρό βοσκό, πριν από περίπου χίλια χρόνια, ο οποίος παράτησε το ψωμοτύρι που έτρωγε για κολατσιό μέσα σε μία σπηλιά, για να φλερτάρει μία όμορφη βοσκοπούλα που πέρασε από μπροστά του. Όταν πλέον το ξαναθυμήθηκε, μετά από αρκετές εβδομάδες, το τυρί είχε μουχλιάσει, αλλά ήταν ιδιαίτερα γευστικό... Και ούτω εγένετο το Ροκφόρ! Σήμερα οι παραγωγοί τυριού Roquefort AOC είναι πραγματικά ελάχιστοι. Για να είναι αυθεντικό, το τυρί πρέπει να ωριμάζει (και να αποκτά την χαρακτηριστική του μούχλα) μέσα σε συγκεκριμένες σπηλιές εντός της αντίστοιχης ζώνης.
Τα τυριά που δοκίμασα εκείνη την ημέρα ήταν πραγματικά εξαιρετικά. Ξεχώρισα το όμορφο κατσικίσιο Valencay (προφέρεται Βαλενσέ) με την χαρακτηριστική κρούστα στάχτης, το απίστευτο Camembert (από τα λίγα αυθεντικά που κυκλοφορούν στην αγορά από φρέσκο, και όχι παστεριωμένο γάλα, που δίνει όλη τη γεύση), το ευγενές Comté, ένα πιο σκληρό κίτρινο τυρί με πολύ φίνα γεύση, το κρεμώδες και πικάντικο Epoisse, καθώς και το αξέχαστο Munster με τα φοβερά αρώματα (με το συμπάθειο)... ποδαρίλας, αλλά την εκπληκτική πικάντικη γεύση που αποζητάει αρωματικά κρασιά για να "δέσει". Και βέβαια ένα εξαιρετικό Roquefort, όμορφα λιπαρό, ισορροπημένα αλμυρό, με τέλεια και μακρά επίγευση.
Τώρα στις Γιορτές, μία καλή ποικιλία τυριών μπορεί να αποτελέσει από μόνη της αφορμή καλέσματος (οι Αγγλοσάξωνες το ονομάζουν "Cheese & Wine Party"), αλλά και να ολοκληρώσει τέλεια ένα όμορφο γεύμα. Εγώ προμηθεύτηκα μπόλικα τυριά στη Γαλλία, με το που θα τελειώσουν όμως θα τρέξω στο Provence, που έχει απίστευτη γκάμα, ποιότητα, αλλά και σωστές τιμές. Α, μη το ξεχάσω... Αν διοργανώνετε μεγάλο κάλεσμα, αξίζει να παραγγείλετε το (εικονιζόμενο αριστερά) Stilton au Porto, ένα ολόκληρο κεφάλι Βρετανικού μπλε τυριού Stilton, στο οποίο έχει αδειάσει μία ολόκληρη φιάλη Port, και έχει μείνει για τρεις εβδομάδες μέχρι να "ποτίσει" καλά. Το αποτέλεσμα τρώγεται με το κουτάλι με ψωμί ή κράκερς και είναι απλά θεϊκό (πιστέψτε με, κλέβει την παράσταση)!
Το Provence βρίσκεται στη Γλυφάδα (Βασ. Γεωργίου Β' 81 / 210-8981435). Και να είστε σίγουροι ότι δεν θα χρειαστείτε τον οδηγό τυριών που αγόρασα από τη Γαλλία - ο Γιώργος θα σας εξυπηρετήσει με γνώση, άποψη και ευγένεια. Αν όμως θέλετε να πάρετε μία πρόγευση (μη μου ζητάτε όμως μετά τα ρέστα αν σας τρέχουν τα σάλια...) από τα τυριά που θα βρείτε εκεί, μαζί με ιδέες, συνταγές, κλπ, μπορείτε παρακάτω να κατεβάσετε την παρουσίαση που μου έστειλε η Carmela από τη Γαλλία, όταν επέστρεψε στο γραφείο της.
fromage_francais.pdf | File Size: | 1958 kb | File Type: | pdf | Download File
Όπως σας είχα πει, υπάρχουν αρκετά ακόμη μέρη που θα χαρούν να περάσουν τις Γιορτές με τους πελάτες τους χωρίς να τους κοιτάζουν στην τσέπη. Επειδή λοιπόν πολύς κόσμος αναζητά τα εορταστικά μενού της φετινής σεζόν για να κάνει την επιλογή του, σας έχω άλλες τέσσερις προτάσεις. Είναι οι ακόλουθες:
- Το ΜΑΝΗΜΑΝΗ (Φαλήρου 10, Κουκάκι / 210 9218180) μας υποδέχεται με ένα ποτήρι Σαμπάνια και μας προτείνει ένα πλούσιο μενού με Μανιάτικα εδέσματα στο δικό του στυλ - παραδοσιακά αλλά και δημιουργικά ταυτόχρονα! Και για τα δύο ρεβεγιόν, το κόστος κατ' άτομο χωρίς το κρασί είναι €45.
- Το Luna Rossa (Σωκράτους 213, Καλλιθέα / 210-9423777) μας επιφυλάσσει για την παραμονή αλλά και για ανήμερα των Χριστουγέννων ένα εκλεκτό Menu Natale έξι πιάτων που περιλαμβάνει τυριά και γλυκό. Το κόστος, χωρίς το κρασί, είναι €90. Για το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς ισχύει το κανονικό a la carte μενού του εστιατορίου.
- Το Μαρουσάκι (Π. Τσαλδάρη 8, Μαρούσι / 210-6127100) μας καλωσορίζει με ένα ποτήρι Kir Royal (την παραμονή των Χριστουγέννων) ή Σαμπάνια (την παραμονή της Πρωτοχρονιάς). Και για τις δύο βραδιές έχει ετοιμάσει ένα πλούσιο μενού μοντέρνας δημιουργικής κουζίνας, με όμορφες εορταστικές γεύσεις. Χωρίς το κρασί, το κόστος κατ' άτομο είναι €45 για το πρώτο ρεβεγιόν και €50 για το δεύτερο.
- Το Le Petit Sommelier (Ζαΐμη 6, Π. Φάληρο / 210-9842344) διοργανώνει ρεβεγιόν Χριστουγέννων με live μουσική και ένα ευφάνταστο μενού που συνδυάζει ανάλαφρες γεύσεις της θάλασσας (αφού βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από αυτήν...) στην αρχή, με πιο χειμωνιάτικα κρεατοφαγικά στοιχεία στη συνέχεια. Το κόστος κατ' άτομο είναι €80 χωρίς το κρασί, ή €120 με επιλογές των σομελιέ του εστιατορίου.
Όπως και όπου και να περάσει κανείς τις όμορφες και γιορτινές ημέρες, αυτό που προέχει είναι να υπάρχει υγεία και αγάπη. Μαζί με τις θερμότερες ευχές μου για τα Χριστούγεννα, σας δίνω ραντεβού σε αυτή τη σελίδα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο με λαχταριστές οινο-γαστρονομικές εντυπώσεις από το Παρίσι...
Με τα πρόσφατα (υπερβολικά) μέτρα ασφαλείας που ισχύουν για τα αεροπορικά ταξίδια, απαγορεύεται κανείς να κουβαλάει υγρά στην χειραποσκευή του, εκτός κι αν τα έχει προμηθευτεί από τα Duty Free Shops του αεροδρομίου, τα οποία πλέον συσκευάζουν τα πάντα σε ειδικές σφραγιζόμενες διαφανείς σακκούλες.
Στην περίπτωση του κρασιού τα Duty Free δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή, καθώς τα περισσότερα πωλούν λίγες, και συνήθως τις πιο εμπορικές/τουριστικές ετικέτες μίας χώρας. Αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι οποιαδήποτε "ψαγμένη" οινική αγορά πρέπει να έχει γίνει εκ των προτέρων και να έχει συσκευαστεί με ασφάλεια στην αποσκευή που θα τσεκάρουμε στο αεροδρόμιο πριν την αναχώρηση. Το θέμα της συσκευασίας όμως δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, καθώς κανείς δεν ξέρει τι μαρτύρια περνάει μία βαλίτσα από τη στιγμή που τη χάνουμε από τα μάτια μας στον ιμάντα του check-in, μέχρι τη στιγμή που την ξαναβρίσκουμε στον άλλον ιμάντα, αυτόν της παραλαβής αποσκευών. Ποιος μας εγγυάται λοιπόν ότι το κρασί μας θα φτάσει σώο και αβλαβές στον προορισμό μας, έστω και αν το έχουμε τυλίξει ανάμεσα σε ρούχα/κάλτσες/άπλυτα, κλπ;...
Εγώ επειδή θα λείψω τα Χριστούγεννα, και μάλιστα θα πάω σε μέρος που θεωρείται (δικαιωματικά) η μητρόπολις της αγοράς καλών και ακριβών κρασιών, δεν έχω σκοπό να το ρισκάρω. Γι αυτό και θα έχω μαζί μου - όπως πάντα - τις πιστές μου θήκες Houdini που βλέπετε στη φωτογραφία. Έχουν χωρητικότητα μίας ή δύο φιαλών (η μονή βολεύεται πιο εύκολα μέσα σε μια γεμάτη βαλίτσα) και είναι φτιαγμένες από χοντρό neoprene, που είναι το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι στολές των δυτών. Κάθε θήκη Houdini αγκαλιάζει σφιχτά το μπουκάλι και το προστατεύει από χτυπήματα και κραδασμούς. Εγώ έχω εμπιστευτεί στις Houdini όλα τα εκλεκτά κρασιά που έχω φέρει από τα ταξίδια μου με 100% (να χτυπήσω ξύλο...) επιτυχία ως τώρα. Παρεμπιπτόντως, λόγω της σύνθεσης και της υφής του neoprene, οι Houdini είναι χρήσιμες και σε εκδρομές ή μικρές μετακινήσεις, γιατί διατηρούν την εσωτερική θερμοκρασία του κρασιού στο μπουκάλι, σε περιπτώσεις που πρέπει να μεταφέρουμε ένα κρύο κρασί για άμεση κατανάλωση.
Οι θήκες Houdini έχω δει να πωλούνται σε αρκετές μεγάλες κάβες. Εγώ, ωστόσο, έχω πάρει τις δικές μου - όπως και πολλά άλλα παρεμφερή είδη - από το κατάστημα του Στέλιου Ευτυχιάδη στο Παλαιό Φάληρο, που είναι ο παράδεισος των οινικών αξεσουάρ κάθε λογής. Θα βρείτε τον πλήρη κατάλογο των προϊόντων του καταστήματος, καθώς και στοιχεία επικοινωνίας, στην ιστοσελίδα του, που βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.eftihiadis.gr.
Πολλοί μου ζητάτε προτάσεις για τα εορταστικά μενού αυτής της σεζόν, και ομολογώ ότι είναι ένα θέμα που με απασχολεί αρκετά. Βλέπετε έχω πάρει κάποια δελτία τύπου με ανακοινώσεις μενού τελευταία, οι τιμές των οποίων με έχουν πραγματικά σοκάρει. Αυτό που λέω αφορά στα μεγάλα κεντρικά ξενοδοχεία, τα οποία έχουν δημιουργήσει - ομολογουμένως - πλούσια και εκλεκτά μενού, οι τιμές των οποίων όμως (χωρίς το κρασί, βεβαίως...) ανέρχονται σε πραγματικά τρελλά ποσά κατ' άτομο. Στη δεδομένη εποχή - και με τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν - θεωρώ αυτό το πράγμα παράλογο, ειδικά όταν με τα ίδια χρήματα (άντε, συν το κρασί) ένα ζευγάρι μπορεί, αντί για μία βόλτα μέχρι το Σύνταγμα, να περάσει ένα διήμερο σε μία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου και θα φάει και θα πιεί καλύτερα, και θα περάσει αξέχαστα γενικότερα.
Εγώ λοιπόν τα μενού αυτά τα έχω ήδη σβήσει από τη λίστα μου, και επικεντρώνομαι σε εκείνα που πιστεύω ότι προσφέρουν καλό value, από εστιατόρια που γνωρίζω και προτιμώ για την σωστή έμφαση που δίνουν στο φαγητό, το κρασί, αλλά και την σχέση ποιότητας-τιμής που προσφέρουν στον πελάτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
- Το Sale & Pepe (Αριστίππου 34 Κολωνάκι–Λυκαβηττός / 210-7234102) προσφέρει ένα κρεατοφαγικό και ένα ψαροφαγικό μενού τεσσάρων πιάτων για τα Χριστούγεννα, που συμπεριλαμβάνει και ένα ποτήρι Prosecco στην αρχή. Για την Πρωτοχρονιά το μενού διαθέτει έξι πιάτα (μαζί με τα τυριά και το γλυκό). Χωρίς το κρασί τα μενού και στα δύο ρεβεγιόν κοστίζουν €88 το άτομο.
- Το Cellier Le Bistrot στο Σύνταγμα (Πανεπιστημίου 10 / 210-3638525) προσφέρει δύο εκλεκτά εορταστικά μενού πέντε πιάτων για τις δύο μεγάλες βραδιές, τα οποία ξεκινούν με ένα ποτήρι σαμπάνια Ayala. Και στα δύο ρεβεγιόν θα υπάρχει ζωντανή μουσική. Η τιμή κατ' άτομο και στις δύο περιπτώσεις είναι €80.
- Τέλος το Bizart (Λεωφ. Κηφισίας 70 Μαρούσι / 210-6144202) προσφέρει και για τα δύο βράδια ένα πλούσιο μενού έξι πιάτων που ξεκινάει με σαμπάνια Mumm Cordon Rouge και περιλαμβάνει πολλές επιλογές και στα ορεκτικά και στα κύρια, ανάλογα με τις επιθυμίες του πελάτη (κρέας, ψάρι, πουλερικό, κυνήγι, κλπ). Επιπλέον το μενού περιλαμβάνει το κρασί (όχι σε περιορισμένη ποσότητα αλλά κατά βούληση) από μία προσεγμένη λίστα με επιλεγμένες Ελληνικές ετικέτες, καθώς και ζωντανή μουσική. Η τιμή κατ' άτομο για όλα αυτά είναι €95.
Έτσι μάλιστα. Νομίζω ότι και στις γιορτές (όπως και γενικότερα από εδώ και πέρα) θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί όσον αφορά στο τί παίρνουμε για τα ουκ ολίγα χρήματα που δίνουμε. Δε συμφωνείτε;...
Μπορεί να μη μας ξετρελλαίνει η ιδέα της θεαματικής τους ανόδου, αλλά είναι γεγονός: τα Πορτογαλέζικα κρασιά έχουν πλέον κατακτήσει τον κόσμο. Δύσκολα πλέον θα βρεις κανείς λίστα κρασιών καλού εστιατορίου σε οποιαδήποτε μεγάλη πόλη του κόσμου, αφιέρωμα σε μεγάλο διεθνές περιοδικό ή διεθνή βράβευση που δεν θα περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα κρασί από την Πορτογαλία.
Και αν λέω ότι για εμάς τους Έλληνες η ανάπτυξη του Πορτογαλέζικου είναι μία πονεμένη ιστορία, είναι επειδή η μικρή αυτή χώρα, από την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ (το 1986, πολύ αργότερα από εμάς) και μετά, αξιοποίησε τους κοινοτικούς πόρους τέλεια και ανέπτυξε φοβερές υποδομές για την υποστήριξη του κρασιού της, με στόχο να το αναγάγει σε εθνικό εξαγωγικό προϊόν. Και πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς που βρισκόταν το Πορτογαλέζικο κρασί (πλην του Port) πριν από 20 χρόνια (βλέπε... Mateus) και που βρίσκεται σήμερα, η πρόοδος αντιστοιχεί σε έτη φωτός!...
Πέρα από πατριωτικά συναισθήματα, εγώ δηλώνω φαν των Πορτογαλέζικων κρασιών - κυρίως, σε αυτή τη φάση, στα ερυθρά της (εικονιζόμενης) κοιλάδας του Douro, και δε χάνω ευκαιρία να τα δοκιμάζω. Είναι γεγονός βέβαια ότι στην Ελληνική αγορά δεν κυκλοφορούν ακόμα αρκετές ετικέτες, αλλά αυτό δεν θα αργήσει να αλλάξει.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Πορτογαλία ο τελευταίος οδηγός κρασιού (Guia de Vinhos 2009) από τον συνάδελφο δημοσιογράφο Rui Falcão. Ο οδηγός περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων, τα καλύτερα Πορτογαλέζικα κρασιά για τη χρονιάς που πέρασε, καθώς και τα κορυφαία οινοποιεία της χώρας. Πρόκειται για τα παρακάτω (σε παρένθεση η αντίστοιχη Ονομασία Προέλευσης στην οποία βρίσκεται το καθένα):
Esporão (Alentejo), Mouchão (Alentejo), Quinta do Mouro (Alentejo), Luis Pato (Beiras), Quinta da Foz do Arouce (Beiras), Quinta da Pellada (Dão), Quinta dos Roques (Dão), Vinha Paz (Dão), Domingos Alves de Sousa (Douro), Nieport (Douro), Pintas (Douro), Poeira (Douro), Quinta do Crasto (Douro), Quinta do Vale Meão (Douro), Sogrape/Ferreirinha (Douro), Monte D'Oiro (Estremadura), Soalheiro (Vinho Verde), Barbeito (Madeira), Madeira Wine Company (Madeira), José Maria da Fonseca (Moscatel de Setúbal), Dow's (Port), Graham's (Port), Fonseca (Port), Quinta do Noval (Port), Taylor's (Port).
Από τους παραπάνω βρίσκουμε αρκετές ετικέτες Port στην αγορά, λίγα πράγματα όμως σε ξηρά κρασιά. Αν πάντως έχετε την περιέργεια να δοκιμάσετε ένα καλό Πορτογαλέζικο ερυθρό κρασί, σας έχω δύο σούπερ προτάσεις, και μάλιστα σε εξαιρετική τιμή. Πρόκειται για το Maria Mansa 2003 από τον Οίκο Quinta do Noval, και το Quinta Do Crasto 2004 από τον ομώνυμο οίκο. Και τα δύο είναι ερυθρά από την περιοχή του Douro, βασισμένα στο χαρμάνι των κύριων ερυθρών ποικιλιών της περιοχής (Tinta Roriz, Touriga Nacional, Touriga Franca). Και τα δύο είναι γεμάτα, πληθωρικά, με όμορφη συμπύκνωση, τανίνες και διάρκεια, και συνοδεύουν κρεατοφαγικά γεύματα. Το Maria Mansa θα το βρείτε στο Wine Garage στην τιμή των €12, ενώ το Quinta do Crasto θα το βρείτε στην Κάβα ΚΥΛΙΞ στην τιμή των €16,50.
(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες)
Όπως κάθε χρόνο, ο αρχισυντάκτης του Wine Spectator, ο Tom Matthews, ζητάει από τους κορυφαίους chef στην Αμερική να ετοιμάσουν μία ειδική συνταγή, την οποία και θα πρέπει να συνδυάσουν με το ιδανικό, κατά τη γνώμη τους κρασί. Στη συνέχεια επιλέγει ο ίδιος ένα κρασί που πιστεύει ότι ταιριάζει καλύτερα με το συγκεκριμένο πιάτο και συγκρίνουν τις επιλογές τους μπροστά σε κοινό (το οποίο συμμετέχει στη δοκιμή) στο πλαίσιο της εκδήλωσης Wine Spectator's Wine Experience.
Στη φετινή δοκιμή συμμετείχαν τρεις από τους πιο διάσημους chef που αυτή τη στιγμή μαγειρεύουν στα καλύτερα εστιατόρια της Αμερικής. Πρόκειται για τους Mario Batali, Emeril Lagasse και Wolfgang Puck.
Η αναμέτρηση έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και μπορείτε να παρακολουθήσετε τα βασικά της αποσπάσματα στο βιντεάκι που θα βρείτε (ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων, γιατί θα δείτε εικόνες που θα σας ανοίξουν επικίνδυνα την όρεξη...) κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Παρεμπιπτόντως αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να κατεβάσετε τις ακριβείς γευστικές και συνδυαστικές σημειώσεις από την αναμέτρηση αυτή κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Ακυρώθηκε, σύμφωνα με δελτίο τύπου της διοργανώτριας εταιρείας Vinetum που εστάλη πριν λίγο, η εκδήλωση "Αφρός & Φυσαλλίδες". Ο λόγος είναι προφανής, και αφορά στα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα και γενικότερα την Ελλάδα. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, επειδή η εκδήλωση εξ ορισμού και αντικειμένου είναι συνυφασμένη με τις Γιορτές, δεν αναβάλλεται απλά, αλλά ακυρώνεται, για να ξαναγίνει την αντίστοιχη εποχή του 2009.
Δεν νομίζω ότι οι ταραχές είναι τελείως ανεξάρτητες από την γενικότερη κρίση, και διαβάζω - όχι συμπτωματικά - ότι οι πωλήσεις της Σαμπάνιας γνωρίζουν ήδη μία κάμψη της τάξης του 20% σε όλες τους τις αγορές - και την Γαλλική, αλλά και αυτές του εξωτερικού - ειδικά για την Ευρώπη οι εξαγωγές έχουν μειωθεί κατά 24%, ενώ στις νέες (για τη Σαμπάνια) αγορές όπως η Ιαπωνία, η Ρωσία και η Κίνα η μείωση αγγίζει το 23%.
Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε εκπρόσωπος μίας από τις πιο μεγάλες εταιρείες διανομής Σαμπάνιας στην Ευρώπη, "η Σαμπάνια είναι ταυτισμένη με τη γιορτή και τη χαρά σε ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό οι λόγοι τόσο των ιδιωτών όσο και των εταιρικών μας πελατών για να είναι χαρούμενοι είναι όλο και λιγότεροι..."
Εγώ δεν έχω να σχολιάσω κάτι παραπέρα. Απλά στενοχωριέμαι γιατί ανυπομονούσα (όπως πολλοί άλλοι φαντάζομαι) να περάσω ένα όμορφο Σάββατο με μπόλικο αφρό και φυσαλλίδες...
|