Picture
Φανταστείτε τη σκηνή: είμαστε καλεσμένοι σε ένα ζευγάρι φίλων που μένει σε ένα εκπληκτικό διαμέρισμα ψηλά στη Βουλιαγμένη, με θέα το "λαιμό" (είπαμε, αν αξίζει τον κόπο κατεβαίνω στα νότια...). Η βραδιά είναι καλοκαιρινή, ωστόσο δροσερή, ειδικά με το Αυγουστιάτικο αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα. Το μενού είναι πεντανόστιμο, αλλά όχι αυστηρά καλοκαιρινό. Περιλαμβάνει ψάρι, αλλαντικό, όσπρια, και δύο πλούσιες σαλάτες. Α, και ζεστή σούπα (πρόκειται για σπεσιαλιτέ και ειδική παραγγελία εκ των προτέρων). Η επιλογή του κρασιού που θα συνόδευε όλα τα παραπάνω δεν ήταν ακριβώς δύσκολη, ήθελε όμως κάποια σκέψη...

Όπως μαρτυράει βεβαίως ο τίτλος του ποστ και οι φωτογραφίες, η επιλογή ήταν χρώματος ροζέ (αφού ξεκινήσαμε με ένα όμορφο Prosecco για απεριτίφ). Ξέρω ότι αναφέρομαι πολύ συχνά στο ροζέ, στο οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ωστόσο αυτή ήταν (άλλη) μία φορά που το ροζέ όχι μόνο ταίριαξε τέλεια με ένα γεύμα που συντίθεται από ανόμοια στοιχεία, αλλά πραγματικά "έλαμψε" και ανέδειξε πραγματικά το φαγητό και την όλη βραδιά!

Για να έχετε πλήρη εικόνα, η σούπα ήταν με κουνουπίδι και ένα ειδικό χαρμάνι Ινδικών μυρωδικών και το κύριο πιάτο ήταν ψητό φιλέτο σολωμού τυλιγμένο με προσούτο και σερβιρισμένο με φακές με μυρωδικά - το πιάτο βασίζεται σε συνταγή του Jamie Oliver, μία έκδοση της οποίας θα βρείτε εδώ. Όσο για τα επιδόρπια, ήταν δύο, και αμφότερα εκπληκτικά: το φημισμένο apple crumble της Αλέας και μία εξαιρετική σοκολατένια pavlova από το Atelier de Patisserie στη Βάρκιζα.

Picture
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, το εν λόγω ροζέ κρασί δεν ήταν ότι κι ότι: Ήταν το Rosé Belguardo 2008 από το οινοποιείο Belguardo στην Maremma, στην Τοσκανέζικη ακτή. Το κρασί αυτό είναι ένα εκλεκτό ροζέ από Syrah και Sangiovese, που έχει ωριμάσει για 4 μήνες στις οινολάσπες του (sur lie), ενώ ένα μικρό ποσοστό του έχει υποστεί και μία ελαφρά παλαίωση σε δρύινο βαρέλι. Με λίγα λόγια, είναι ένα καλοδουλεμένο κρασί, δροσιστικό και κομψό, με πικάντικες προεκτάσεις εκεί που χρειάζεται. Το Rosé Belguardo συμπεριλαμβάνεται στο portfolio των κρασιών της μεγάλης οικογένειας Mazzei, αρκετά από τα οποία (κυρίως αυτά από το Fonterutoli στο Chianti Classico) διατίθενται και στην Ελλάδα. Το όμορφο αυτό ροζέ δεν εισάγεται στην Ελληνική αγορά ακόμα, αλλά αυτό ενδέχεται (ελπίζω) να αλλάξει στο μέλλον. Όταν και εφόσον έχω κάποιο νέο επ' αυτού, να είστε σίγουροι ότι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθουν!...

 
Picture
Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποφάνθηκε ότι οι άντρες πλέον περνούν πολύ περισσότερη ώρα στην κουζίνα σε σύκριση με τη δεκαετία του 60. Αυτό φαίνεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα είναι πολύ πιο κοινωνικά αποδεκτό (για να μην πω επιθυμητό, ή και αναμενόμενο) να μαγειρεύει ο άντρας σε σχέση με το παρελθόν, και σε αυτό βοηθάει και η συνεχής αύξηση της δημοτικότητας "macho" αντρικών προτύπων στο χώρο της γαστρονομίας όπως ο Gordon Ramsay, o Jamie Oliver, o Ferran Adria. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, αντίστοιχα, ο χρόνος ενασχόλησης στην κουζίνα για τις γυναίκες έχει μειωθεί σημαντικά. Σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι ότι ευθύνεται η στροφή της πλειονότητας των γυναικών προς την καριέρα (και άρα μακριά από το σπίτι και την κουζίνα), αλλά και η απουσία, ενδεχομένως, δυνατών γυναικείων προτύπων με μεταδοτικότητα και υψηλό προφίλ (μία Nigella δεν φέρνει την άνοιξη...).

Ο νέος όρος που έχει αρχίσει να "παίζει" πολύ τον τελευταίο καιρό αναφορικά με τον άντρα που βάζει ποδιά, μπαίνει στην κουζίνα και δημιουργεί με κέφι είναι ο Gastrosexual (κατά το Metrosexual, κλπ). Δεν ξέρω αν εγώ ασπάζομαι τη νέα αυτή κατηγορία - ή και αν ταιριάζω στο προφίλ της - πάντως σας έχω σήμερα μία συνταγή εύκολη, νόστιμη, ελαφριά και άκρως καλοκαιρινή. Επιπλέον είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη, καθώς διάγουμε την εποχή που οι ντομάτες - οπτικώς και γευστικώς - είναι στα καλύτερά τους. Πρόκειται για την Χωριάτικη Tarte Tatin.

Η Tarte Tatin είναι η περίφημη "ανάποδη τάρτα" και συνήθως γίνεται με μήλο, αχλάδι ή κάποιο άλλο φρούτο. Το μυστικό της είναι το γεγονός ότι ψήνεται ανάποδα, έτσι ώστε το φρούτο να καραμελώνει στον πάτο του ταψιού, όσο η ζύμη ροδίζει στην εξωτερική του επιφάνεια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μία συνταγή για αλμυρή Tarte Tatin με βάση τη ντομάτα, και αποφάσισα να την "πειράξω" αρκετά, για να της δώσω μία αυστηρά Ελληνική και καλοκαιρινή απόχρωση. Μπορεί λοιπόν το copyright της αρχικής συνταγής να μη μου ανήκει, αυτό όμως της χωριάτικης που σας προτείνω είναι απόλυτα δικό μου. Ας τη δούμε...

Για μία τάρτα για 4 άτομα (μέγεθος ατομικής πίτσας) θα χρειαστείτε:

- 6 μέτριες (ή πιο πολλές μικρότερες) ώριμες ντομάτες
- 350 γραμμάρια μανούρι
- 1/2 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη
- 1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 1 φύλλο χωριάτικης σφολιάτας (όποιος προτιμάει ανοίγει φύλλο)
- 2 κορφούλες φρέσκο βασιλικό
- 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, 1 κύβο βούτυρο λιωμένο
- 1 αυγό χτυπημένο μαζί με 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα Dijon
- χοντρό αλάτι, φρέσκο πιπέρι κατά βούληση

Ξεκινάμε αποφλοιώνοντας τις ντομάτες (αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν τις ζεματίσουμε σε ζεστό νερό πρώτα). Στη συνέχεια τις κόβουμε στη μέση και αφαιρούμε τα σπόρια και τα πολλά ζουμιά. Τις εναποθέτουμε σε ταψάκι με σχάρα και τις μαραίνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά, έτσι ώστε να αφυδατωθούν αρκετά και να βγάλουν την όμορφη γεύση της ψητής ντομάτας

Λαδώνουμε το ταψί στον πάτο και στα γύρω τοιχώματα, και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Στρώνουμε τις ντομάτες πρώτες στον πάτο του ταψιού (η κομμένη πλευρά προς τα πάνω), προσέχοντας να είναι η στρώση συμπαγής και με όσο λιγότερα κενά γίνεται. Πασπαλίζουμε από πάνω ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά και βασιλικό, και αλατοπιπερώνουμε.

Προσθέτουμε μία στρώση μανούρι κομμένο σε λεπτές φέτες, προσέχοντας να είναι επίσης συμπαγής με ελάχιστα κενά.

Αλείφουμε την σφολιάτα με το μείγμα αυγού και μουστάρδας και από τις 2 μεριές, και κλείνουμε με το φύλλο της σφολιάτας την τάρτα, πιέζοντας τις γύρω άκρες προς τα μέσα.

Ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 225 βαθμούς για 35 λεπτά, ή μέχρι να ροδίσει όμορφα το φύλλο από πάνω.

Όταν η τάρτα ψηθεί, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει, περνάμε το μαχαίρι γύρω-γύρω από τις άκρες του ταψιού για να αποφύγουμε οποιοδήποτε ενδεχόμενο να έχει κολλήσει κάποια ακρούλα, και αναποδογυρίζουμε γρήγορα σε στρογγυλή πιατέλα. Προσθέτουμε φρέσκο βασιλικό από πάνω και σερβίρουμε.

Αν είστε σαν κι εμένα, και δεν μπορείτε να φανταστείτε γεύμα χωρίς κρέας, τι πιο ταιριαστό (και εξίσου καλοκαιρινό) για να το συνοδεύσει από τηγανητά κεφτεδάκια (μμμ...);

Όσο για το κρασί που θα συνδυάσουμε με το πιάτο αυτό, η πρότασή μου - όπως είμαι σίγουρος ότι φαντάζεστε - έχει χρώμα ροζέ. Και μάλιστα, για να ταιριάξουμε απόλυτα με το όμορφο άρωμα της ντομάτας, θα διάλεγα ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, ας πούμε τις Ακακίες 2008 του Κυρ-Γιάννη. Σούπερ!

Κλείνω λέγοντας ότι η ίδια έρευνα που ανέφερα στην αρχή παρατήρησε επίσης ότι η έννοια του γεύματος στο οικογενειακό τραπέζι έχει εξασθενήσει απίστευτα. Λόγω ωραρίων, δουλειάς, lifestyle, κλπ, τρώμε πλέον στα όρθια, στον καναπέ, στο γραφείο, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά όχι όπως παλιά, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι - κάτι που φαίνεται ότι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε καλεσμένους. Η στιγμή που η οικογένεια (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι) τρώει μαζί στο τραπέζι είναι ιερή - και το λέω με την κοινωνική, και όχι με καμία θρησκευτική έννοια. Κρίμα δεν είναι ο τρόπος ζωής μας να μας την στερεί;...
 
Picture
Είναι γεγονός ότι δεν είμαι τύπος της θάλασσας. Δεν τρελαίνομαι για θαλασσινά μπάνια, ηλιοθεραπεία, και όλα τα συναφή. Μου αρέσουν όμως φοβερά οι θαλασσινές γεύσεις. Και έχω παρατηρήσει ότι κάποιες από αυτές, με την πρώτη κιόλας μπουκιά, σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι δίπλα στο κύμα, και σε πλημμυρίζουν με την αίσθηση της θάλασσας, όσο μακριά κι αν μένεις ή βρίσκεσαι από αυτήν.Σε ένα τέτοιο πιάτο, πλημμυρισμένο από γεύση θάλασσας, αφορά η συνταγή που σας παρουσιάζω παρακάτω. Είναι φοβερά εύκολη, ελαφριά, και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσει κάθε καλοφαγά που τρελαίνεται για την γεύση του ιωδίου στη γλώσσα.

Θα χρειαστείτε:
Αλάτι χοντρό θαλασσινό (εγώ χρησιμοποιώ "αφράλα" από την Κεφαλλονιά, μαζεμένη με το χέρι)

Παρθένο ελαιόλαδο

4 σκελίδες σκόρδο

Μία πιπεριά πράσινη καυτερή

1 πακέτο Tonnarelli al nero di seppia (Μαύρα ζυμαρικά φτιαγμένα με μελάνι σουπιάς)

1 βαζάκι τρίμμα αυγοτάραχου Τρικαλινός

Φρέσκο μαϊντανό


Εκτέλεση:
Βράζουμε τα Tonnarelli για 10 λεπτά περίπου σε μπόλικο νερό και αλάτι. Ταυτόχρονα δεν τρίβουμε, αλλά κόβουμε το σκόρδο και την πιπεριά σε πολύ λεπτές ροδέλες (με πολύ κοφτερό μαχαίρι ή ξυράφι). Προσθέτουμε ή αφαιρούμε σκόρδο και πιπεριά από τη συνταγή, ανάλογα με το πόσο σκορδάτο ή/και καυτερό θέλουμε το αποτέλεσμα. Ζεσταίνουμε το λάδι σε μεγάλη κατσαρόλα χωρίς να το αφήσουμε να κάψει και ζεματάμε το σκόρδο και την πιπεριά, έτσι ώστε να πάρουν χρυσό χρώμα, αλλά όχι να καούν. Όταν η διαδικασία αυτή έχει ολοκληρωθεί, προσθέτουμε τα στραγγισμένα και βρασμένα Tonnarelli και ανακατεύουμε ευγενικά, ώστε να λαδωθούν ομοιόμορφα. Στο σημείο αυτό προσθέτουμε το τρίμμα του αυγοτάραχου (υπολογίζουμε 2 κουταλάκια του γλυκού ανά μερίδα) και ξανα-ανακατεύουμε. Σερβίρουμε προσθέτοντας στο πιάτο τριμμένο
φρέσκο μαϊντανό.

Όπως καταλαβαίνετε, όλη η διαφορά στη συνταγή αυτή γίνεται από το μελάνι της σουπιάς στα ζυμαρικά, και βέβαια από το αυγοτάραχο, το οποίο "ποτίζει" τη ζεστή πάστα και της δίνει μία απόλυτα θαλασσινή διάσταση. Το σκόρδο και η καυτερή πιπεριά "μπαλαντζάρουν" τη θαλασσίλα και δίνουν στο πιάτο μία πικάντικη νότα, ενώ ο φρέσκος μαϊντανός το κάνει ακόμα πιο ανάλαφρο και καλοκαιρινό. Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το λάδι, το οποίο πρέπει να είναι της καλύτερης δυνατής ποιότητας για να δώσει απλόχερα όλη τη φρουτάδα της ελιάς και να προσδώσει στο πιάτο Μεσογειακή ταυτότητα.

Το πιάτο αυτό εγώ θα το συνδύαζα με λευκό κρασί, ωστόσο αν κάποιος μου πρότεινε ένα ελαφρύ ροζέ δεν νομίζω ότι θα το απέρριπτα. Το λευκό πάντως θα πρέπει να είναι ιδανικά νησιώτικο και θαλασσοδαρμένο, οπότε μία Σαντορίνη ή μία Ρομπόλα θα ταιριάξει τέλεια. Εγώ στην προκειμένη περίπτωση δεν ανοίχτηκα στα νησιά, αλλά ανέβηκα βόρεια στην Ηπειρωτική Ελλάδα και διάλεξα ένα κρασί από χαρμάνι Αιγαιοπελαγίτικων ποικιλιών, αλλά από τους όμορφους αμπελώνες της Χαλκιδικής. Και σας διαβεβαιώ ότι η Μελισσάνθη 2008 (χαρμάνι Ασύρτικο - Αθήρι) από το Κτήμα Πόρτο Καρράς στις Πλαγιές Μελίτωνος της Χαλκιδικής, ήταν εξαιρετική επιλογή.


Καλή όρεξη
!

 

Λοιπόν, όσοι με καλούν στο σπίτι τους για φαγητό (το λέω γιατί δεν ξέρεις ποτέ...) πρέπει να γνωρίζουν ότι, εκτός των κρασιών, με τα οποία μου αρέσει πάντα να "ντύνω" το γεύμα - εφόσον ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα δεν έχουν πρόβλημα, βεβαίως - έχω και μία μανία με τα τυριά. Συχνά μάλιστα, σχεδιάζω και επιμελούμαι ενός ολοκληρωμένου "cheese & wine session" (κατά τα Αγγλοσαξωνικά πρότυπα) ένα στάδιο πριν το επιδόρπιο, ταιριάζοντας διαφορετικά τυριά με ξηρά αλλά και ημίξηρα ή γλυκά κρασιά.

Τις δύο τελευταίες φορές που έγινε αυτό περάσαμε πολύ ωραία (όχι μόνο λόγω των τυριών και των κρασιών μου, εννοείται...). Η πιο πρόσφατη, απ' όπου και η φωτογραφία, ήταν ένα εξαιρετικό dinner στο σπίτι του φίλου και μαθητή στο τελευταίο Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού Νικόλα, στην Πολιτεία. Το πλατώ τυριών που βλέπετε περιλαμβάνει το αγαπημένο μου Pecorino stagionato από τη Σαρδηνία, μία γλυκιά και φοβερά ασυνήθιστη Ιταλική Παρμεζάνα από βουβαλίσιο γάλα, μία πικάντικη ημι-παλαιωμένη γραβιέρα από το Ρέθυμνο, το εκπληκτικό (γι αυτό και πολυ-βραβευμένο) σκληρό Μανούρι αέρος από τη Βλάστη, καθώς και το πεντανόστιμο ελαφρά καπνιστό Tomme de Chevre. Τα κρασιά που συνόδευσαν αυτή την πανδαισία ήταν, εκτός από το τέλειο Château Palmer 1998 του κυρίου πιάτου, δύο Ελληνικά γλυκά: Το Ηλίου Τέχνη (Αγιωργίτικο) από το Κτήμα Παλυβού και η πανέμορφη Espera (Gewurztraminer) από τη Σεμέλη Οινοποιητική.

Η αμέσως προηγούμενη μάζωξη που είχα την ευκαιρία να "ντύσω" με τυριά και κρασιά είχε και ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον στοιχείο: ήταν το δεύτερο δείπνο που διοργανώναμε τρεις bloggers που γίναμε φίλοι μέσα από την κοινή μας ενασχόληση στη μπλογκόσφαιρα, αλλά και την αγάπη μας για το καλό φαγητό, το καλό κρασί και την καλή παρέα: η Ιωάννα (γνωστή και ως Foodjunkie), ο Μπαμπάκης με τα Οινομαγειρέματά του, κι εγώ (και οι σύζυγοί μας, εννοείται). Η δεύτερη αυτή συνάντηση έγινε στο σπίτι του Μπαμπάκη στου Παπάγου, και τα τυριά ήταν σχεδόν τα ίδια με τα παραπάνω, με τη διαφορά ότι αντί για μανούρι και παρμεζάνα βουβαλίσια, το πλατώ εδώ περιελάμβανε ένα απαλό Brie και ένα κομψότατο Comté. Τα δε κρασιά που τα συνόδευσαν ήταν, εκτός από τις 5 εσοδείες της κάθετης δοκιμής Ράμνιστας που είχε ετοιμάσει ο Μπαμπάκης για το κύριο πιάτο, το απίστευτα ευγενές Passito (Malvasia delle Lipari) του Hauner από τη Σικελία, καθώς και ο εντυπωσιακά αρωματικός Μελίτης (Μοσχάτο) από το Κτήμα Αβαντίς. Από το όμορφο αυτό γεύμα δεν έχω φωτογραφίες των τυριών να σας δείξω, κι αυτό γιατί, όταν θυμηθήκαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες, είχαμε ήδη καταβροχθίσει τα τυριά, ενώ τα κρασιά είχαν σχεδόν "στερέψει"! Σας έχω όμως κάτι καλύτερο: links στα blogs της Ιωάννας και του Μπαμπάκη (καθώς συντονίσαμε τις δημοσιεύσεις μας επί τούτου), όπου θα βρείτε φωτογραφίες, περιγραφές, αλλά και (ίσως το σημαντικότερο) συνταγές από τα εξαιρετικά εδαίσματα του δείπνου.

Παρεμπιπτόντως, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, προμηθεύτηκα τα τυριά από μερικά από τα εξαιρετικά μέρη που μπορεί κανείς να βρει ποιοτικά Ελληνικά και ξένα τυριά εδώ στα Βόρεια - καθότι εμείς εδώ πάνω δεν έχουμε, δυστυχώς, Provence... Τα καταστήματα λοιπόν που εγώ προτιμώ για τυριά στην ευρύτερη περιοχή είναι το Botteghino (για εξαιρετικά Ιταλικά τυριά και όχι μόνο) και το Εmpire Taste (για Κρητικά τυριά αλλά επίσης όχι μόνο) στη Νέα Ερυθραία, καθώς και το Antonia's Privé (για εκλεκτά Γαλλικά τυριά, κάποια από τα οποία προμηθεύεται από το Provence) στην Πολιτεία.

Παιδιά, το επόμενο δείπνο θα είναι σε εμάς, και σύντομα!...


 

Το Pollo alla Cacciatora (Το Κοτόπουλο του Κυνηγού) είναι μία παραδοσιακή Τοσκανέζικη συνταγή. Πρόκειται για ένα χειμωνιάτικο, πλούσιο πιάτο, που κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές τόσο στην πρώτη ύλη (κοτόπουλο, κουνέλι, αρνάκι, κυνήγι) όσο και στο βασικό δεύτερο συστατικό (μανιτάρια, πανσέτα, φασόλια canellini), πάντα με στόχο να ζεστάνει και να χαρίσει ενέργεια στον κυνηγό που ήταν όλη μέρα στο δάσος και κυνηγούσε για να θρέψει την οικογένεια.

Εγώ σήμερα το μαγείρεψα με μανιτάρια Porcini στο στούντιο της εκπομπής "Νηστικό Αρκούδι" της ΝΕΤ, και στο τέλος γλείφαμε τα δάχτυλά μας. Δεν ξέρω πότε θα προβληθεί το συγκεκριμένο επεισόδιο, αλλά όταν μάθω θα σας ενημερώσω. Στο μεταξύ ακολουθεί η συνταγή, για όσους δεν μπορούν να περιμένουν:

Pollo alla Cacciatora (Το Κοτόπουλο του Κυνηγού)

Υλικά
1 ολόκληρο κοτόπουλο σε 8 κομμάτια
35 γραμ αποξηραμένα μανιτάρια porcini
30 γραμ βούτυρο
8 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
1 μικρό κρεμμύδι τριμμένο
4 σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένο
½ ποτήρι λευκό κρασί
350 γραμ τοματάκι περασμένο από τον τρίφτη
μαϊντανός τριμμένος
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι
αλατοπίπερο  

Εκτέλεση
Μουλιάζουμε τα μανιτάρια σε χλιαρό νερό για μία ώρα

Ζεσταίνουμε το λάδι σε ρηχή κατσαρόλα και προσθέτουμε το κρεμμύδι και τις 3 σκελίδες του σκόρδου

Σιγοψήνουμε για 6-7 λεπτά και μετά προσθέτουμε τα κομμάτια του κοτόπουλου, που έχουμε ελαφρώς αλευρώσει και από τις δύο πλευρές (με έμφαση σε αυτήν με την πέτσα)
 
Μόλις το κοτόπουλο πάρει χρώμα, προσθέτουμε το κρασί και περιμένουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ (περίπου 3 λεπτά)

Προσθέτουμε το ντοματάκι και αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε να σιγοβράσει για μισή ώρα. Αν η σάλτσα μας δεν είναι αρκετά ρευστή προσθέτουμε λίγο νερό ή ζωμό κότας

Παράλληλα, σε ξεχωριστό τηγάνι ζεσταίνουμε το βούτυρο με το υπόλοιπο σκόρδο και προσθέτουμε τα μανιτάρια (που στο μεταξύ έχουμε στραγγίσει). Σωτάρουμε σε μέτρια φωτιά για 10 περίπου λεπτά, προσθέτοντας στο τέλος το μαϊντανό

Προσθέτουμε τα μανιτάρια στο κοτόπουλο, ανακατεύουμε και αφήνουμε να σιγοβράσουν μαζί για άλλα 10 λεπτά
 
Στο τέλος του 10λέπτου σβήνουμε τη φωτιά, αφήνουμε να τελειώσει το μαγείρεμα για 10 λεπτά ακόμα και σερβίρουμε


Για γαρνιτούρα μπορούμε να επιλέξουμε α) χοντροκομμένες πατάτες φούρνου με δενδρολίβανο και χοντρό αλάτι, β) ρύζι, γ) πολέντα ή δ) μία χειμωνιάτικη σαλάτα.

Συνδυάζουμε με ένα σχετικά νεαρό Chianti Classico (εσοδείας 2004 και μετά).


 

Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε το Wine Spectator σε όλους τους φανατικούς "τυράδες" (όπως εγώ) στο τεύχος της 30ης Σεπτεμβρίου. Το κεντρικό άρθρο του τεύχους έχει τίτλο "100 Great Cheeses", ενώ το μεγαλύτερο μέρος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στο τυρί - με μυστικά, συνταγές, αλλά και με συμβουλές για απολαυστικούς συνδυασμούς τυριών και κρασιών.

Ξέρω κάποιους οι οποίοι δεν αντέχουν το τυρί σε οποιαδήποτε μορφή του. Εγώ, από την άλλη, ανήκω στο άλλο άκρο. Ποτέ δεν έχω αρνηθεί να δοκιμάσω κάποιο τυρί, αλλά είναι και ελάχιστα τα τυριά που έχω κρίνει ότι δεν μου αρέσουν.

Το ομώνυμο άρθρο του Wine Spectator αριθμεί 100 πραγματικά ενδιαφέροντα τυριά, από όλο τον κόσμο. Ανάμεσά τους είναι κάποια τόσο "ψαγμένα", που είμαι σίγουρος ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί τυρόφιλοι θα τα μαθαίνουν για πρώτη φορά. Και επειδή ξέρω τι θα με ρωτήσετε, σας προλαβαίνω: ναι, η Ελλάδα εκπροσωπείται στην επιλογή αυτή, δυστυχώς όμως με μόλις ένα τυρί (σε αντίθεση με την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ελβετία και την Αμερική, μεταξύ άλλων, που αναφέρονται πολλάκις). Το τυρί αυτό είναι η φέτα με προέλευση από τον Βίκο, την οποία ο συγγραφέας εκθειάζει, ενώ προτείνει αναμενόμενους συνδυασμούς, όπως με Μοσχοφίλερο ή Ασύρτικο.

Είναι κρίμα που, πέραν της φέτας που είναι ευρέως γνωστή ως τουριστικό και εξαγωγικό προϊόν, τα τόσα άλλα ενδιαφέροντα και πραγματικά ιδιαίτερα τυριά μας βρίσκονται ακόμα εκτός του ραντάρ της διεθνούς γεύσης. Ακόμα πιο στενάχωρο όμως είναι το γεγονός ότι ακόμα και οι επαγγελματίες του χώρου δεν γνωρίζουν ότι η φέτα είναι προϊόν με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (Π.Ο.Π.). Επίκαιρο παράδειγμα ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου, ο οποίος, θέλοντας να αναδείξει τη συγκεκριμένη φέτα από τον Βίκο, δηλώνει ότι ξεπερνάει σε γεύση κάθε φέτα Αμερικάνικης προέλευσης, καθώς οι Αμερικάνοι παραγωγοί φέτας μάλλον δεν έχουν πιάσει τη συνταγή σωστά.

Ελπίζω ότι η κατάσταση αυτή δεν θα αργήσει να αλλάξει. Εν τω μεταξύ, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το τελευταίο post στο blog του Καλοφαγά φίλου Peter (Παντελή) Minaki από τον Καναδά, ο οποίος όχι μόνο παραθέτει μία νοστιμότατη συνταγή για κοχυλάκια ζυμαρικά με φρέσκια ντομάτα και φέτα, αλλά παραθέτει και link με την επίσημη εξήγηση για την προστατευόμενη προέλευση της φέτας. Όλα αυτά θα τα βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.


 

Όπως έχουμε συζητήσει πολλές φορές, η ιστορία έχει δείξει ότι η κουζίνα κάθε λαού που έχει περάσει δύσκολες περιόδους (πολέμους, φτώχεια, κλπ) χαρακτηρίζεται από πιάτα στα οποία απλά, φτηνά και εύκολα υλικά συνδυάζονται με δημιουργικό τρόπο, για να δίνουν φαγητά πλούσια και σε γεύση αλλά και σε θρεπτική αξία.

Η δική μας κουζίνα είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Εγώ όμως θέλω να σας μιλήσω για μία φοβερά απλή αλλά πεντανόστιμη συνταγή που έμαθα πρόσφατα στη Βαρκελώνη: Το Pan Catalan, ή αλλιώς το Καταλάνικο ψωμί (στην ντόπια διάλεκτο ονομάζεται "pa amb tomàquet"). Όπως καταλαβαίνουμε από την αυθεντική ονομασία του (και θα δούμε από τα υλικά), πρόκειται ουσιαστικά για ψωμί με ντομάτα. Αυτό που όμως το κάνει τόσο απολαυστικό είναι αφ' ενός η αποτύπωση της αυθεντικής Μεσογειακής γεύσης στη σύστασή του, και αφ' ετέρου η τελετουργία του.


Βλέπετε σε κάποια εστιατόρια της Καταλονίας το φέρνουν έτοιμο, φτιαγμένο στο τραπέζι. Πολλές φορές όμως, στα πιο αυθεντικά μέρη, σου φέρνουν τα υλικά για να ακολουθήσεις διαδικασία "do it yourself". Τα υλικά είναι:

Χωριάτικο σταρένιο ψωμί (συχνά ελαφρά ψημένο για να είναι και λίγο πιο σκληρό)

Υπερώριμες ντομάτες

Σκόρδο ολόκληρο σε σκελίδες

Παρθένο ελαιόλαδο

Αλάτι, πιπέρι


Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί είναι η εξής:
Παίρνουμε μία σκελίδα σκόρδο και την κόβουμε στη μέση. Την τρίβουμε με δύναμη σε όλη την επιφάνεια της φέτας του ψωμιού, για να δώσει την όμορφη γεύση της παντού.
Στη συνέχεια κόβουμε την ώριμη ντομάτα στη μέση και την τρίβουμε στην ίδια επιφάνεια, ώσπου αυτή να κοκκινίσει αλλά και να μαλακώσει από το ζουμί της ντομάτας.

Προσθέτουμε ελαιόλαδο και αλατοπίπερο κατά τα γούστα μας.

Τρώμε και απολαμβάνουμε!


Το συγκεκριμένο πιάτο είναι για όλες τις ώρες. Σερβίρεται για πρωινό, κολατσιό, αλλά και ως ορεκτικό πριν έρθει το φαγητό. Μπορεί να συνοδευτεί από κίτρινο τυρί - αν βρισκόμαστε στην Ισπανία θα φάμε ένα νόστιμο Manchego, αν είμαστε στην Ελλάδα θα φάμε μία γευστικότατη γραβιέρα - ελιές, καθώς και με ποικιλία αλλαντικών για μεζέ. Αν συμβούν όλα αυτά, ανοίγουμε και ένα ωραίο, δροσερό ροζέ κρασί, και πραγματικά έχουμε ένα πεντανόστιμο και ολοκληρωμένο ελαφρύ καλοκαιρινό γεύμα - οι απλές, αυθεντικές γεύσεις δεν είναι οι καλύτερες;


Παρεμπιπτόντως, αν σας αρέσουν τα tapas γενικώς (προσωπικά τρελλαίνομαι), έχω βρεί και επισκέπτομαι τακτικά ένα εξαιρετικό blog αφιερωμένο στη συγκεκριμένη κουζίνα, το Tapas Talk. Εμπνεύστριά του είναι η Janelle, μία Αμερικάνα από τη Μινεσότα, η οποία μετακόμισε πριν λίγα χρόνια στη Μαδρίτη, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την Ισπανική κουζίνα και τα tapas. Περιέχει ιστορικά στοιχεία, εστιατόρια και μέρη για να επισκεφτεί κανείς, καθώς και άπειρες συνταγές. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα το βρείτε στη διεύθυνση: http://tapastalk.wordpress.com/.


 

Ξεκαθαρίζω "με το καλημέρα" ότι η συνταγή δεν είναι δική μου αλλά του μέγιστου Jamie Oliver. Εγώ αφ'ενός εκανα κάποιες πολύ μικρές αλλαγές/παρεμβάσεις, και αφ' ετέρου εντυπωσιάστηκα από την έκφραση ικανοποίησης της συζύγου με την πρώτη μπουκιά αλλά και μέχρι που έγλειψε το πιάτο στο τέλος. Αφού λοιπόν το πιάτο πέρασε από έναν τόσο αυστηρό και δύσκολο κριτή, σας το προτείνω με κλειστά μάτια!

Ξεκινάμε λοιπόν. Για την κολοκυθο-καρμπονάρα μας (εμένα και του Jamie εννοώ...) θα χρειαστείτε:

- 1 πακέτο των 500gr πέννες πολύχρωμες

- 5 μεγαλούτσικα κολοκύθια
- 4 αυγά
- 10 φέτες καπνιστό μπέικον ή πανσέτα (προτιμώ μπέικον που έχει πιο έντονη γεύση)
- 150 gr χαλούμι*

- 50 gr παρμεζάνα σε ξύσμα (πέταλα)

- 5 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος (μπορεί να είναι και διαίτης)

- μερικά
φυλλαράκια από φρέσκο θυμάρι
- Ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι


Εκτέλεση:

1. Ξεκινάμε την προεργασία μας κόβοντας τα κολοκυθάκια στη μέση εγκάρσια, και μετά σε (όχι πολύ λεπτά) μισοφέγγαρα. Παράλληλα κόβουμε το χαλούμι σε κύβους, το μπέικον σε χοντρά κομμάτια και τα φυλλαράκια του θυμαριού σε πολύ μικρά και λεπτά κομματάκια

2. Βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα μπόλικο νερό με χοντρό αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει, ρίχνουμε τις πέννες μας με στόχο να γίνουν al dente (αν δεν είμαστε σίγουροι για το χρόνο, ακολουθούμε τις οδηγίες στο κουτί)
3. Σε ένα μπωλ χτυπάμε τα αυγά μας καλά, προσθέτουμε την κρέμα, το μισό χαλούμι και την παρμεζάνα και αναμιγνύουμε καλά για να γίνει μία παχύρευστη σάλτσα. Προσθέτουμε φρέσκο πιπέρι και αλάτι
4. Σε μεγάλο τηγάνι τσιγαρίζουμε τα κομματάκια του μπέικον σε ελαιόλαδο. Όταν αυτό έχει αρχίσει να παίρνει χρώμα και να μοσχοβολάει, ρίχνουμε τα κολοκυθάκια, τα οποία ουσιαστικά τηγανίζουμε ελαφρά στο λάδι που έχει πάρει το άρωμα του μπέικον. Προσθέτουμε απλόχερα φρέσκο μαύρο πιπέρι, στη συνέχεια το θυμάρι, και ολοκληρώνουμε τη διαδικασία μέχρι τα κολοκυθάκια μας να έχουν καλυφθεί τελείως από το λάδι και να έχουν αρχίσει να "χρυσίζουν" στο χρώμα.

5. Οι πέννες μας έχουν βράσει. Τις σσουρώνουμε, αφού έχουμε πρώτα κρατήσει σε ένα φλυτζάνι ανάλογη ποσότητα του νερού της βράσης των ζυμαρικών.

6. Αναμιγνύουμε αμέσως τις πέννες με τα κολοκυθάκια και το μπέικον, αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το νερό της βράσης, καθώς και τη σως της κρέμας, του αυγού και των τυριών.

7. Στο τελευταίο ανακάτεμα προσθέτουμε το υπόλοιπο χαλούμι και σερβίρουμε τρίβοντας φρέσκο πιπέρι από πάνω.


* Η συνταγή βεβαίως δεν προβλέπει χαλούμι, αλλά παρμεζάνα. Εγώ όμως βρήκα ψωνίζοντας ένα εξαιρετικό artisan χαλούμι και είπα να "παίξω" με αυτό - και δεν το μετάνιωσα. Το χαλούμι γενικώς μου αρέσει γιατί δίνει γεύση, αφού είναι αρκετά αλμυρό, δεν λιώνει, ενώ τα μυρωδικά του δίνουν μία έξτρα αρωματική διάσταση στο πιάτο.


Με τι κρασί συνδυάζουμε; Επιθεωρώντας την συνταγή, πριν βγω για ψώνια, είχα κατασταλάξει σε ένα μυρωδάτο Νεοζηλανδέζικο Sauvignon Blanc, τα πράσινα αρώματα του οποίου θα έκαναν καλό παιχνίδι με τα κολοκυθάκια, και όχι μόνο. Στον Βασιλόπουλο, όμως, έπεσα σε μία μεγάλη προθήκη που είχε τη Λημνία Γη 2007 του Κτήματος Χατζηγεωργίου σε προσφορά (€7.20). Θυμήθηκα λοιπόν το φίλο μου τον Πέτρο και το πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Λήμνο παρέα, σκέφτηκα και ότι το ευωδιαστό ξηρό Μοσχάτο του θα πήγαινε τέλεια με τα αρώματα του θυμαριού της συνταγής, αλλά και του δυόσμου από το χαλούμι, οπότε η Λήμνος επεκράτησε της Νέας Ζηλανδίας πανηγυρικά!


Καλή όρεξη!


 

Καλησπέρα σας και Χριστός Ανέστη!

Πίσω στα γνωστά λημέρια μετά από ένα Πασχαλινό mini-break στην Πάρο με πολύ φαγητό και κρασί. Και όσο είναι νωπή ακόμα
στη μνήμη μου, καταγράφω για εσάς την συνταγή για την ultimate Γαριδομακαρονάδα, όπως την ετοιμάσαμε και την απολαύσαμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα που καλοκαιριάζει, ελπίζω ότι θα την τιμήσετε δεόντως. Και για να είμαι δίκαιος, πρέπει να σας πω ότι η συνταγή που ακολουθεί εκτελέστηκε (στην εντέλεια) με τη συνεργασία (και στο σπίτι) του φίλου μου του Νικόλα, ο οποίος μας φιλοξένησε στο όμορφο παραθαλάσσιο σπίτι του στην Πάρο. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Θα χρειαστείτε:

- 2 μεγάλα κρεμμύδια

- 6 σκελίδες σκόρδο

- Ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, πάπρικα

- 1 καλαθάκι ντοματάκια cherry, όσο πιο ώριμα βρείτε

- 1 μεγάλη συσκευασία/κονσέρβα φρέσκια ντομάτα τριμμένη

- 2 πακέτα linguini

- 1 κιλό μεγάλες γαρίδες

- 2 κουταλιές της σούπας βούτυρο ή μισό φλυτζάνι κρέμα γάλακτος

- 1/2 ποτήρι κρασί (λευκό φρέσκο, ροζέ ή ερυθρό φρέσκο)


Εκτέλεση:
- Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα κρεμμύδια. Ζεσταίνουμε στην κατσαρόλα που θα χρησιμοποιήσουμε για τη σάλτσα λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά και προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τα οποία πασπαλίζουμε με πάπρικα. Προσοχή: στόχος μας είναι να τα "μαράνουμε", μέχρι να πάρουν το χαρακτηριστικό χρυσό χρώμα - δεν θέλουμε να τα κάψουμε. Γι αυτό και διατηρούμε τη φωτιά σταθερή στο μέτριο και τα ανακατεύουμε συχνά με ξύλινη κουτάλα. Όταν πλέον είναι έτοιμα, προσθέτουμε και το σκόρδο που έχουμε καθαρίσει και λιώσει με την ειδική "τανάλια". Προσθέτοντάς το στο σημείο αυτό, θα τσιγαριστεί μαζί με το κρεμμύδι χωρίς να χάσει τα αρώματά του.
- Ρίχνουμε στην κατσαρόλα την τριμμένη ντομάτα και τα ντοματάκια cherry, κομμένα στη μέση. Προσθέτουμε μισό κουταλάκι ζάχαρη (για να σπάσει την αλκαλικότητα της ντομάτας), ελαιόλαδο, αλάτι και μαύρο πιπέρι κατά βούληση, καθώς και ενάμισυ ποτήρι νερό και μισό ποτήρι κρασί. Αφήνουμε σε μέτρια φωτιά να πάρει βράση.

- Ρίχνουμε τις γαρίδες (πλυμένες αλλά ολόκληρες) σε διαφορετική κατσαρόλα με νερό, στο οποίο έχουμε προσθέσει αρκετό χοντρό θαλασσινό αλάτι. Σκεπάζουμε κατά το ήμισυ και αφήνουμε σε δυνατή φωτιά να βράσουν και να μαλακώσουν.
- Εν τω μεταξύ, ανακατέβουμε τη σάλτσα μας και την αφήνουμε να βράσει "ξεσκέπαστη" μόνο αν κρίνουμε ότι είναι πολύ νερουλή και πρέπει να συμπυκνωθούν τα υγρά της. Αντίθετα, αν δούμε ότι πήζει επικίνδυνα, προσθέτουμε προσεκτικά νερό ή κρασί.
- Όταν οι γαρίδες μας είναι έτοιμες, δηλαδή βρασμένες κατά τα 3/4, τις "ψαρεύουμε" με μεγάλη τρυπητή κουτάλα, χωρίς να χύσουμε το νερό. Μόλις τις έχουμε μεταφέρει σε κάποιο μπωλ ή σε λεκάνη, ρίχνουμε στο νερό όπου μόλις έβρασαν οι γαρίδες τα linguini, για να βράσουν μέσα στη γεύση της θάλασσας. Αφήνουμε να βράσουν όσο λέει στο πακέτο.

- Καθαρίζουμε τις γαρίδες χωρίς να πετάξουμε τα κελύφη. Όταν πλέον είναι καθαρισμένες, τις προσθέτουμε στη σάλτσα μας για να πάρουν μία βράση σε αυτήν.

- Από τα κελύφη των γαρίδων που καθαρίσαμε, διαλέγουμε τα κεφάλια και τις ουρές (εκεί είναι όλη η γεύση της γαρίδας), και τα μεταφέρουμε στο μπλέντερ. Προσθέτουμε 2 φλυτζάνια από τη σάλτσα μας που βράζει και λίγο ελαιόλαδο, και τα χτυπάμε στη δυνατότερη ένταση. Όταν πλέον το περιεχόμενο του μπλέντερ έχει γίνει "πουρές", το σουρώνουμε σε μεταλλικό σουρωτήρι τσαγιού (για να αποφύγουμε ακόμα και τα μικρότερα στερεά σωματίδια που θα κάνουν κριτς-κριτς στο στόμα μας), κρατώντας ένα απίστευτα νόστιμο βελουτέ, το οποίο ουσιαστικά θα απογειώσει γευστικά τη μακαρονάδα μας.

- Για να "δέσει" τέλεια η σάλτσα μας που σιγοβράζει, προσθέτουμε το βούτυρο ή την κρέμα γάλακτος, καθώς και ένα φλυτζάνι από το νερό στο οποίο βράζουν τα linguini - η "κόλλα" από τα ζυμαρικά είναι το καλύτερο φυσικό πηκτικό για τη σάλτσα μας. Ανακατεύουμε και ρίχνουμε το βελουτέ της γαρίδας για μία τελευταία βράση πριν σβήσουμε τη φωτιά.
- Αποσύρουμε τα linguini (εφόσον είναι έτοιμα - al dente) από τη φωτιά και τα σουρώνουμε.
- Αναμιγνύουμε linguini και σάλτσα και ανακατεύουμε. Σερβίρουμε φρεσκοτρίβοντας μπόλικο μαύρο πιπέρι σε κάθε πιάτο. Αν θέλετε, μπορείτε να τρίψετε και φρέσκο μαϊντανό από πάνω.

Απολαύστε τη μακαρονάδα αυτή ζεστή, σε συνδυασμό με ένα όμορφο μπουκάλι δροσερό κρασί. Και αν αναρωτιέστε τι στυλ κρασιού ταιριάζει με αυτό το πιάτο, ένα θα σας πω: αν το συνδυάσουμε με οτιδήποτε άλλο στυλ κρασιού εκτός από ροζέ, θα σηκωθούν οι γαρίδες από το πιάτο και θα αρχίσουν να μας κυνηγούν! Για να αποφύγουμε λοιπόν τέτοιου είδους σκηνές, εμείς ταιριάξαμε την πεντανόστιμη γαριδομακαρονάδα μας με το κομψότατο Ροζέ Επιλογές από τους Αμπελώνες Τριανταφυλλοπούλου στην Κω, ένα δροσιστικό χαρμάνι από Grenache Rouge και Syrah με έντονο χρώμα, ευγενικά φρέσκα αρώματα και τέλεια οξύτητα. (Νομίζω το συγκεκριμένο δεν κυκλοφορεί ευρέως στην αγορά ακόμα, αλλά αν το βρείτε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα...)


Καλή όρεξη!


 

Ξαναπήγα στα Κιούπια, σας το είπα; Είπαμε, με μία φορά (και μάλιστα όταν ένα μέρος έχει πρωτοανοίξει) δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα.

Πρέπει να σας πω λοιπόν ότι κάποιες μικρο-ατέλειες της αρχής έχουν σαφώς βελτιωθεί. Όσο για το service, αν και προς στιγμήν ήταν λίγο "μουδιασμένο" τελικά "ρόλλαρε" μία χαρά. Καθ'όλη τη διάρκεια της βραδιάς μας, πάντως, ήταν φιλικό, χαμογελαστό και απόλυτα επαγγελματικό.

Ήμασταν μεγάλο τραπέζι (ήταν επαγγελματική η περίσταση) με διάφορες ηλικίες, κάποιους ξένους προσκεκλημένους, αλλά και κάποιους επώνυμους. Όλοι έκαναν θετικότατα σχόλια και πιστεύω πραγματικά ότι πέρασαν καλά. Φάγαμε καλά και πολύ, κατά το γνωστό μοντέλο που πρωτο-λανσάρανε τα Κιούπια, όπου δεν παραγγέλνεις, αλλά τρως ένα γενναιόδωρο μενού με τιμή φιξ. Πρέπει να πω ότι τα φαγητά εκτός από μπόλικα ήταν και πολύ καλά παρουσιασμένα, και οι γεύσεις αρκετά πρωτότυπες. Δικό μου φαβορί πάντως παραμένει η σπεσιαλιτέ Μελιτζανοσαλάτα του καταστήματος. Κάτι τελευταίο: πήγαμε νωρίς, κατά τις 8 γιατί είχαμε και ξένους, και το μέρος είχε ήδη κόσμο. Στην πορεία, παρότι καθημερινή, γέμισε και ξαναγέμισε. Α, και επειδή καλό είναι να τα γνωρίζετε όλα, η φιξ τιμή του μενού είναι €52 κατ'άτομο. Περιλαμβάνει αρκετά πρώτα πιάτα, ποικιλία ψητών κρεάτων για κυρίως και ποικιλία γλυκών στο τέλος. Με λογική κατανάλωση κρασιού - από την αρκετά περιεκτική, αυστηρά Ελληνική και με εύλογη έμφαση στον Ροδίτικο αμπελώνα λίστα - πρέπει να υπολογίζετε τελικό λογαριασμό κοντά στα €70 το "κεφάλι".

Επειδή όμως σας είπα για τη φοβερή αυτή μελιτζανοσαλάτα - από τις ατραξιόν του μαγαζιού είναι ότι φτιάχνεται μπροστά σας - βρήκα σε ένα blog τη συνταγή της και σας την παραθέτω παρακάτω. Και παρότι υποτίθεται ότι λείπει επίτηδες κάποιο μυστικό συστατικό της, φαίνεται, παρά ταύτα, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα:

ΣΠΕΣΙΑΛΙΤΕ ΜΕΛΙΤΖΑΝΟΣΑΛΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΙΟΥΠΙΑ

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΤΕ:
1 μεγάλη μελιτζάνα
1 κόκκινη πιπεριά Φλώρινας
1 μικρό κομμάτι φέτας
1 λεπτή ροδέλα σκόρδου
Λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό
Λίγο βούτυρο
1 κουταλιά του γλυκού γιαούρτι
1 κουταλιά του γλυκού λευκό ξύδι
1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο
Και λίγο αλάτι

ΟΔΗΓΙΕΣ
* Ψήνετε στα κάρβουνα μια μεγάλη μελιτζάνα μέχρι να μαλακώσει αρκετά και μέχρι το χρώμα της φλούδας της μελιτζάνας να δείχνει σαν να είναι ελαφρώς καμένο.
* Ψήνετε στα κάρβουνα και μια κόκκινη πιπεριά Φλώρινας και την ξεφλουδίζετε.
* Επίσης στα κάρβουνα ψήνετε τυλιγμένη σε αλουμινόχαρτο ένα μικρό κομμάτι τυρί φέτα, 1 λεπτή ροδέλα σκόρδου, λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό, την ψημένη πιπεριά και λίγο βούτυρο για να μην κολλήσει το τυρί στο αλουμινόχαρτο.
* Αφού ψηθεί η μελιτζάνα, χρησιμοποιείτε 2 κουτάλια, την ανοίγετε στη μέση, αφαιρείτε το εσωτερικό της και την βάζετε σε ένα βαθύ πιάτο.
* Βάζετε την ψημένη φέτα και πιπεριά στο ίδιο πιάτο, προσθέτετε 1 κουταλιά του γλυκού γιαούρτι, 1 κουταλιά του γλυκού λευκό ξύδι, 1 κουταλιά του γλυκού της μυστικής σάλτσας *, 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο και λίγο αλάτι.
* Με τα 2 κουτάλια ανακατεύετε όλα τα υλικά μαζί, κόβοντας παράλληλα την μελιτζάνα (με τα κουτάλια) σε μικρά κομμάτια.
[* Αυτή τη μυστική σάλτσα δεν αποκαλύπτουν πως την φτιάχνουν! Μην ανησυχείτε όμως, η μελιτζανοσαλάτα σας θα είναι εύγευστη και χωρίς αυτήν έτσι και αλλιώς.]


Και κάποιες συμβουλές…
* Καλό είναι όταν ψήνετε την μελιτζάνα να την τρυπήσετε με ένα πιρούνι να βγει ο αέρας της έξω και να μην σκάσει, αλλιώς κάνει μια εντυπωσιακή έκρηξη που μπορεί να σας κάψει.
* Μπορείτε επίσης την μελιτζάνα να την ακουμπήσετε και πάνω στα κάρβουνα ή τα ξύλα στο τζάκι και όχι απαραίτητα πάνω σε σχάρα, δεν παθαίνει τίποτα.
* Εάν δεν θέλετε να τυλίξετε το τυρί και τα υπόλοιπα σε αλουμινόχαρτο μπορείτε να τα βάλετε σε ένα τηγάνι και να τα ζεστάνετε μέχρι να μαλακώσουν πάνω στη σχάρα (όχι στο γκάζι).
* Μπορείτε αν σας αρέσει η γεύση, να προσθέσετε μέσα στο πιάτο που ανακατεύετε την μελιτζανοσαλάτα λίγη από την καμένη φλούδα της μελιτζάνας.

Για να μην ξεχνιόμαστε, Τα Κιούπια βρίσκονται ψηλά στο Κολωνάκι, στη διεύθυνση Δεινοκράτους & Αν. Πολέμου 22. Το τηλέφωνο για κρατήσεις είναι το 210-7400150