 Καλημέρα σας από την όμορφη Κεφαλονιά, όπου γίνεται μια σοβαρή και συντονισμένη προσπάθεια στήριξης του τοπικού κρασιού, με την εμπλοκή και συνεργασία όλων των φορέων και κλάδων που το επηρεάζουν αλλά και επηρεάζονται από αυτό.Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, που έχουν επιστημονικό, επιμορφωτικό, αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα, διοργανώνονται παρουσιάσεις και workshops, γευσιγνωσίες και επισκέψεις σε οινοποιεία, δοκιμές προϊόντων της τοπικής κουζίνας και ενδιαφέρουσες συζητήσεις που αφορούν όλες τις πτυχές του κρασιού, από το αμπέλι μέχρι το ποτήρι.
Μέρος μάλιστα των εκδηλώσεων λαμβάνει χώρα και στο Ληξούρι, όχι μόνο για λόγους... ενδο-Κεφαλονίτικους, αλλά επειδή και εκεί υπάρχει έντονη οινοποιητική δραστηριότητα, αλλά και μία ζωντανή κοινότητα με ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ που πρέπει να είναι αρωγός του Κεφαλονίτικου κρασιού. Οι εργασίες ξεκίνησαν χτες, Πέμπτη, με ένα πολύ ενδιαφέρον workshop για τους αμπελουργούς του νησιού, κατά τη διάρκεια του οποίου είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν από ειδικούς γεωπόνους για τις αρρώστιες και τα προβλήματα του κλήματος στο αμπέλι και τους τρόπους καταπολέμησής τους. Πρέπει να σας πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη συμμετοχή του ακροατηρίου - φάνηκε ότι το θέμα τους "καίει" και άδραξαν την ευκαιρία να συζητήσουν τα προβλήματά τους με τους προσκεκλημένους επιστήμονες.
Στη συνέχεια ακολούθησε γευστική δοκιμή των κρασιών των οινοποιείων Μεταξά και Μελισσινού. Ο (εικονιζόμενος κάτω δεξιά) Γιάνγκος Μεταξάς μας έκανε μία όμορφη παρουσίαση των κρασιών του έξω από το χώρο των εργασιών του workshop, καθώς το όμορφο οινοποιείο του στα Μαυράτα είναι ομολογουμένως μακριά και η μετακίνηση εκείνη την ώρα δεν θα ήταν ενδεδειγμένη. Η Ρομπόλα Μεταξά 08, η οποία δοκιμάστηκε από όλους και απέσπασε πολύ θετικά σχόλια, εμφιαλώθηκε μόλις πριν 1 περίπου μήνα. Έχοντας "ξεκουραστεί" στην δεξαμενή τόσο καιρό μετά την οινοποίηση, παρουσίασε εντυπωσιακή ωριμότητα και μεστότητα, πλούσια αρωματικότητα και πολύ καλή γενική δομή και ισοροπία.
Το βράδυ σειρά είχε το Ληξούρι και ο οινοτουρισμός - αγαπημένο μου θέμα και (δυστυχώς) τόσο πονεμένο για την Ελλάδα. Οι τοπικές αρχές μου είχαν κάνει την τιμή να με προσκαλέσουν να παρουσιάσω τις απόψεις μου για το θέμα, παίρνοντας ως παράδειγμα την οινοτουριστική μου εμπειρία από την Τοσκάνη. Στη συνέχεια, συμμετέχοντας σε ένα πάνελ μαζί με τον Γιώργο Μακρή, Ερευνητή Οίνου και οινογράφο (γνωστό στους διαδικτυωμένους οινόφιλους ως Wine Surveyor) και την οινολόγο Ηλιάνα Σιδηροπούλου, κάναμε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση με το κοινό, με επίκεντρο τη σημασία της συνεργασίας όλων των εμπλεκόμενων φορέων (ξενοδοχείων, εστιατορίων, οινοποιείων, καταστημάτων τοπικών προϊόντων, κλπ) στην επιτυχία του στοιχήματος του οινοτουρισμού κατά τα ξένα πρότυπα. Οι εργασίες συνεχίζονται και σήμερα, Παρασκευή, με περαιτέρω δραστηριότητες που έχουν ως επίκεντρο τους επαγγελματίες της εστίασης στην Κεφαλονιά, γευστικές δοκιμές, επισκέψεις σε οινοποιεία, κλπ. Θα σας κρατήσω ενήμερους...
 Γοητευμένη δηλώνει η διάσημη Jancis Robinson MW, παγκόσμια αυθεντία στο οινικό στερέωμα, από τα κρασιά της Τουρκίας. Σε εκτενείς παρουσιάσεις που έκανε πρόσφατα τόσο στην εβδομαδιαία στήλη της στους Financial Times, όσο και στην δημοφιλή συνδρομητική ιστοσελίδα της, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την εκκολαπτόμενη οινική κουλτούρα στην σύγχρονη Τουρκία, καθώς και για τα ενδιαφέροντα κρασιά που προκύπτουν από ντόπιες ποικιλίες που (σε μένα τουλάχιστον) φαίνεται αδύνατο να προφέρει κανείς, εκτός ίσως από την σαφώς πιο "ευκολο-πρόφερτη" για εμάς ποικιλία Vasilaki (χμμμ...).
Μη παρεξηγήσετε το ύφος και το σκοπό μου σας παρακαλώ. Δεν βλέπω το πράγμα εθνικιστικά, και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω την αξία των Τούρκικων κρασιών, τη στιγμή που την επιβεβαιώνει μία τόσο διακεκριμένη οινογράφος. Απεναντίας, θεωρώ αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μπορεί να αναπτυχθεί οινική κουλτούρα σε ένα (ενίοτε) αυστηρό Μουσουλμανικό κράτος, ειδικά όταν η ίδια η Κυβέρνηση επιβάλλει (αν καταλαβαίνω καλά από το άρθρο της Jancis) ειδικό φόρο 63% στο κρασί και επιπλέον ΦΠΑ, κάνοντας την τιμή του σχεδόν απαγορευτική. Χώρια που δεν αποκλείεται ο ανταγωνισμός (ειδικά αν βρίσκεται τόσο κοντά μας και είναι ουσιαστικός) να μας κάνει ακόμα καλύτερους.
Ο μόνος λόγος που έχω ένα μικρό παράπονο από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι - αν δεν κάνω λάθος - η τελευταία φορά που βρέθηκε η Jancis στην Ελλάδα ήταν το 2004. Το ότι έχει ένα απίστευτα φορτωμένο πρόγραμμα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, αναρωτιέμαι όμως κατά πόσο την έχουμε ξαναπροσκαλέσει έκτοτε, προκειμένου να διαπιστώσει και να σχολιάσει την τεράστια εξέλιξη του Ελληνικού κρασιού την τελευταία 5ετία. Έχω προσωπική άποψη για την δεδομένη και μεγάλη συμπάθεια της Jancis για τα κρασιά μας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, τη στιγμή που όλες (στην κυριολεξία) οι οινοπαραγωγικές χώρες του κόσμου ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την προσοχή του αντιπάλου (από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού) δέους του Robert Parker, φοβάμαι ότι όσο αδρανούμε, τόσο θα διατρέχουμε τον κίνδυνο να επαληθεύσουμε τη λαϊκή σοφία που λέει ότι "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται"...
Αν θέλετε να διαβάσετε το πρόσφατο άρθρο που έγραψε η Jancis στους Financial Times για την πρώτη της εμπειρία με τα κρασιά της Τουρκίας, με τίτλο The New Ottoman Emperors (Οι Νέοι Οθωμανοί Αυτοκράτορες), μπορείτε να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.
Για όσους τώρα θα ήθελαν πρώτα να γνωρίσουν την ίδια τη Jancis Robinson MW λίγο καλύτερα και να κατανοήσουν τη σχέση της με το Ελληνικό κρασί, μπορούν να διαβάσουν την μοναδική ως τώρα συνέντευξη που έχει δώσει σε Ελληνικό μέσο, κάνοντας κλικ εδώ, αλλά και εδώ.
 Σκεφτείτε το λιγάκι: τι ποσοστό από τις συνταγές που περιέχει το μέσο βιβλίο μαγειρικής περιλαμβάνει αυγά ανάμεσα στα βασικά συστατικά του προτεινόμενου πιάτου; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με ακρίβεια, το σίγουρο όμως είναι ότι το ποσοστό θα είναι πολύ-πολύ υψηλό. Απ' την άλλη, πόσα βιβλία μαγειρικής ξέρετε που να είναι 100% αφιερωμένα στο αυγό; Πέρα από το γνωστό βιβλίο "eggs" του Michel Roux, το χάος - ειδικά σε επίπεδο Ελληνικής γλώσσας και κουζίνας.
Όχι πια, όμως... Ξεφυλλίζω το πολύ όμορφο βιβλίο To Αυγό που Πάει Παντού της Βίκυς Σμυρλή, και είμαι κατενθουσιασμένος. Και μη νομίσετε ότι είναι απλά βιβλίο συνταγών... Περιέχει όλα όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε (αλλά δεν) για το αυγό - ιστορικά στοιχεία, μυστικά, tips για το πως να διαλέξουμε αυγά σωστά, σημαντικές πληροφορίες για θέματα υγείας και υγιεινής, και βέβαια συνταγές. Οι συνταγές που περιέχει το βιβλίο είναι και Ελληνικές και διεθνείς και αφορούν σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: ορεκτικά, κύρια πιάτα, σάλτσες, έθνικ πιάτα, γλυκά, και πάει λέγοντας. Σημαντικό στοιχείο (πάντα σε θέματα φαγητού και μαγειρικής κατά τη γνώμη μου) είναι οι εξαιρετικές φωτογραφίες των διαφόρων πιάτων και χρήσεων του αυγού, που είναι τραβηγμένες από τον Γιάννη Σμαραγδή. Επιπλέον, πολύ σημαντική είναι η επιστημονική γνώση που μοιράζεται με τον αναγνώστη ίσως ο πλέον ειδικός στο θέμα, ο Γιάννης Βλαχάκης, της ομώνυμης πρωτοπόρου εταιρείας στα αυγά, που είναι και υποστηρικτής της έκδοσης αυτής.
Α, και για να εξηγούμαστε... Για πολλούς το αυγό θεωρείται φοβερά δύσκολο να συνδυαστεί με κρασί, λόγω της ουδέτερης αρωματικότητας και εύθραυστης γεύσης του. Εγώ διαφωνώ. Προφανώς αν πρόκειται να φάμε ένα βραστό αυγό με το κουταλάκι ο συνδυασμός με κρασί θα είναι μία (σχεδόν ακατόρθωτη) πρόκληση. Ωστόσο, από τη στιγμή που από τη φύση τους οι συνταγές που βασίζονται στο αυγό είναι σύνθετες, τόσο τα λοιπά συστατικά όσο και ο τρόπος ψησίματος μας δίνουν πολλές και εύκολες "γέφυρες" για συνδυασμούς με κρασί, αρκεί να έχουμε όρεξη και φαντασία. Έτσι, αν για παράδειγμα ετοιμάζετε για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σας scrambled eggs με φρέσκο βούτυρο ή κρέμα γάλακτος, αξιοποιήστε τα φρέσκα αρώματα και την οξύτητα ενός Prosecco ή μίας NV Σαμπάνιας. Αν, από την άλλη, στην ίδια συνταγή προσθέσετε καπνιστό σολωμό ή τρούφα, τότε μη διστάσετε να ισορροπήσετε με τη γεμάτη γεύση μίας vintage Σαμπάνιας (άλλωστε προφανώς η περίσταση θα το καλεί...). Αν φτιάχνετε μία ομελέτα με αλλαντικά και φρέσκια ντομάτα, δροσιστείτε με ένα όμορφο και ελαφρύ ροζέ. Τέλος, αν απλά το σφιχτοβρασμένο αυγό αποτελεί ένα ακόμα μεζεδάκι δίπλα σε άλλα όπως ντολμαδάκια, ελιές, σαγανάκι, κεφτεδάκια, κλπ, τότε τι καλύτερο για να συμπληρώσει την εικόνα από μία καλή ρετσίνα;Αυτά πολύ επιγραμματικά, γιατί αν αρχίσω να σας μιλάω για συνδυασμούς με πίττες, σουφλέ, τάρτες, κλπ, δεν θα τελειώσω ποτέ!...
Η πρωτοποριακή έκδοση "To Αυγό που Πάει Παντού" θα συμπληρώσει κάθε μερακλήδικη βιβλιοθήκη, αν και είναι από τα βιβλία που σπάνια θα ξεκουράζεται στο ράφι, και πιο συχνά θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κουζίνας. Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία στην τιμή των €24.
 Και πάνω που όλοι είχαμε απελπιστεί και περιμέναμε την τυπική ανακοίνωση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αλλαγή της νομοθεσίας σχετικά με την μέθοδο οινοποίησης των ροζέ κρασιών, οι Βρυξέλλες έκαναν την έκπληξη! Μόλις τη Δευτέρα που μας πέρασε (08/06) λοιπόν, αρκετές ημέρες πριν την ημερομηνία που είχε οριστεί για την επίσημη ανακοίνωση της απόφασης, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε πίσω, και το ανακοίνωσε δια στόματος της Επιτρόπου Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης, Mariann Fischer Boel.
Συγκεκριμένα, η Δανέζα Επίτροπος έκανε την εξής δήλωση στα ειδησεογραφικά πρακτορεία: "Είναι σημαντικό να συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες των Ευρωπαίων οινοπαραγωγών σχετικά με τις νομοθετικές μας μεταρρυθμίσεις. Τις τελευταίες εβδομάδες κατέστη εμφανές ότι η πλειονότητα του Ευρωπαϊκού οινικού κλάδου πίστευε ότι η άρση της απαγόρευσης της ανάμιξης κρασιών θα έκανε ζημιά στην εικόνα του παραδοσιακού ροζέ κρασιού".
Εγώ, δηλωμένος φίλος του ροζέ και φοβερά θορυβημένος από την προοπτική της μεταρρύθμισης, είχα μιλήσει με αρκετούς παραγωγούς ροζέ κρασιού, που μου είχαν εκφράσει με σκληρά λόγια την αντίθεσή τους στα απαράδεκτα αυτά σχέδια. Και θέλω να πω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όσους κατάφεραν να πιέσουν τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών (γιατί δεν νομίζω ότι πιστεύει κανείς ότι η Ε.Ε. έκανε πίσω από ξαφνική έκρηξη ευαισθησίας απέναντι στους προβληματισμούς των μικρών οινοποιών) και να σταματήσουν αυτή τη μεταρρύθμιση που μόνο κακό θα έκανε στον ευρύτερο κλάδο. Ελπίζω όμως το θέμα να έκλεισε μία για πάντα, και η Ευρωπαϊκή Ένωση να βρει κάποιο άλλο θέμα για να ασχολείται, από αυτά τα σημαντικά και φλέγοντα που της αρέσουν, όπως π.χ. το ενδεδειγμένο μήκος της μπανάνας, και τόσα άλλα αντίστοιχα...
Στο μεταξύ, εσείς μπορείτε να διαβάσετε τις τοποθετήσεις κάποιων γνωστών Ελλήνων οινοποιών που αποδεδειγμένα αγαπούν και σέβονται το καλό ροζέ κρασί, όπως τις δημοσίευσα στο Γαλλικό blog MTonVin, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Σήμερα, με ένα γκρουπ από συναδέλφους δημοσιογράφους οίνου αλλά και σομελιέ, κάναμε μία μονοήμερη εκδρομή στο Δομοκό για να επισκεφτούμε ένα (σχετικά) νέο οινοποιείο, που ονομάζεται Ευάμπελος Γη.
Ο Δομοκός, στον οποίον φτάνει κανείς σε κάτι παραπάνω από δύο ώρες, έχει - ή μάλλον είχε - μακρά παράδοση στο αμπέλι και το κρασί στο παρελθόν. Ωστόσο στα μέσα της δεκαετίας του 50 η φυλλοξήρα αφάνισε σχεδόν ολόκληρο τον - μέχρι τότε - πλούσιο αμπελώνα του, ενώ ακόμα και όταν αυτός ξαναφυτεύθηκε με Αμερικάνικα υποκείμενα, η εσωτερική αλλά και η εξωτερική μετανάστευση περιόρισε κατά πολύ την αμπελοοινική δραστηριότητα της περιοχής.
Σήμερα το Κτήμα Ευάμπελος Γη κάνει μία πολύ σοβαρή προσπάθεια, η οποία έχει όλα τα φόντα να επιτύχει. Επενδύει στη γη και την σωστή καλλιέργειά της, καθώς και σε εξειδικευμένο προσωπικό και τεχνολογία. Τα αμπέλια της βρίσκονται σε υψόμετρο 380 μέτρων, σε μία προνομιούχα περιοχή με υπέδαφος πλούσιο σε ασβέστιο, ήπιο κλίμα χωρίς ακραία καιρικά φαινόμενα (παγετούς, χαλαζοπτώσεις, κλπ) και ευεργετικά σημαντικές διαφοροποιήσεις της θερμοκρασίας μέσα στην ημέρα, αλλά και ανάμεσα στις εποχές. Το δε οινοποιείο είναι υπό κατασκευή και αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Θα είναι πλήρως επισκέψιμο, καθώς θα διαθέτει ξενώνες, υποδομή για γευσιγνωσίες και άλλες οινοτουριστικές δραστηριότητες.
Η Ευάμπελος Γη καλλιεργεί και οινοποιεί έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ποικιλιών, οι οποίες είναι στην πλειονότητά τους ξένες. Εξαιρούνται το Ασύρτικο, το Ξινόμαυρο (που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο) και η ντόπια ποικιλία Γιάμπολη, η οποία επίσης "δουλεύεται" σε επίπεδο πειραματικών μικρο-οινοποιήσεων. Μικροί θύλακες του τοπικού αμπελώνα που ήταν φυτεμένοι με την ποικιλία αυτή κατάφεραν και σώθηκαν από το μένος της φυλλοξήρας επειδή βρίσκονταν σε μία συγκεκριμένη περιοχή με υπερβολική υγρασία. Οι άνθρωποι του Κτήματος Ευάμπελος Γη έχουν αναλάβει την διάσωση και αποκατάσταση της ποικιλίας Γιάμπολη στο φυσικό της οικοσύστημα και ελπίζουν ότι στα επόμενα χρόνια θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν ποιοτικές οινοποιήσεις βασισμένες σε αυτήν. Αξίζει επίσης να πούμε ότι ένα μικρό (προς το παρόν) τμήμα των αμπελιών του Κτήματος είναι φυτεμένο με Ασύρτικο, το οποίο καλλιεργείται με βάση τις αρχές της βιο-δυναμικής καλλιέργειας από την οινολόγο του κτήματος που έχει σπουδές στη Γερμανία και πλούσια εμπειρία πάνω στην βιο-δυναμική καλλιέργεια σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αλσατία και η Αυστρία.
Η Ευάμπελος Γη διαθέτει 2 βασικές ετικέτες: την ετικέτα Φιλοκτήτης, που περιλαμβάνει πολυποικιλιακές οινοποιήσεις σε λευκό, ροζέ και ερυθρό κρασί, καθώς και την φερώνυμη ετικέτα Ευάμπελος Γη, που περιλαμβάνει τα μονοποικιλιακά λευκά και ερυθρά. Τις δοκιμάσαμε όλες, και πρέπει να πω ότι σε καθεμία έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Ξεχώρισα το φίνο, φρέσκο Ευάμπελος Γη Sauvignon Blanc 2008, το όμορφο Φιλοκτήτης Ροζέ 2008 από χαρμάνι Grenache Rouge και (λίγο) Syrah, καθώς και το ακόμα πειραματικό μονοποικιλιακό Cabernet Franc 2008 που δείχνει να έχει πολλές και συναρπαστικές δυνατότητες. Επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει, κατά τη γνώμη μου, το γλυκό Ασύρτικο από σταφύλι προσβεβλημένο από Βοτρύτη, πουέδωσε ένα πολύ ιδιαίτερο και περίτεχνο αποτέλεσμα.
Τα κρασιά του Κτήματος Ευάμπελος Γη έχουν αρχίσει να διατίθενται στην αγορά εδώ και λίγο καιρό από την εταιρεία Deals και, όπως θα διαπιστώσετε όσοι αποφασίσετε να τα δοκιμάσετε, παρουσιάζουν ιδιαίτερα καλή σχέση ποιότητας-τιμής.
 Η υπόγεια κάβα στο Poliziano (Montepulciano) Η κατασκευή ενός καλού δρύινου βαρελιού σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο οινόφιλος βλέπει τα βαρέλια να "κοιμούνται" - μαζί με το κρασί που παλαιώνει στα σπλάχνα τους - στις υπόγειες κάβες των οινοποιείων σε εκατοντάδες (σε κάποιες περιπτώσεις και σε χιλιάδες), δεν είναι όμως εύκολο να κατανοήσει τη διαδικασία που πέρασε καθένα από αυτά τα βαρέλια για να βρεθεί εκεί.
Η ευθύνη του βαρελοποιού είναι μεγάλη. Κι αυτό γιατί δεν δημιουργεί απλά ένα ξύλινο δοχείο αποθήκευσης ενός υγρού, αλλά φτιάχνει ένα ζωντανό οργανισμό, ένα ζωτικό στοιχείο της διαδικασίας παλαίωσης του κρασιού, το οποίο θα του προσδώσει άρωμα, γεύση, σώμα, κάποιες δευτερογενείς τανίνες, ενώ ταυτόχρονα θα το "σκληραγωγήσει", προκειμένου να παλαιώσει καλύτερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν λοιπόν αναλογιστούμε ότι σχεδόν κανένα από τα αγαπημένα μας (κυρίως ερυθρά) κρασιά δεν θα είχε τη μορφή που ξέρουμε αν δεν υπήρχαν τα καλά δρύινα βαρέλια αλλά και όλη η συσσωρευμένη γνώση γύρω από την παραδοσιακή βαρελοποιία, τότε καταλαβαίνουμε γιατί ένας οινοποιός επενδύει τόσο χρόνο, κόπο και χρήμα στα βαρέλια που θα επιλέξει για να παλαιώσει το κρασί του (και - σημειωτέον - πληρώνει γύρω στα €700 για ένα καλό δρύινο βαρέλι που θα κρατήσει και θα χρησιμοποιήσει για περίπου τρία χρόνια).
Το video που ακολουθεί έχει τραβηχτεί στο βαρελοποιείο του Claude Gillet, στο χωριό Saint Romain της Βουργουνδίας. Παρακολουθώντας το παίρνουμε μία πρώτη εικόνα της τέχνης της βαρελοποιίας (γιατί περί τέχνης πρόκειται), και της δυσκολίας που αυτή συνεπάγεται σε κάθε στάδιο της - σχεδόν αμιγώς χειροποίητης - δημιουργίας ενός ποιοτικού δρύινου βαρελιού.
Το video έχουν τραβήξει ο Per και η Britt Karlsson, οινογράφοι και ιδιοκτήτες της εταιρείας BKWine, που οργανώνει οινικές εκδηλώσεις και ταξίδια στις οινοπαραγωγικές περιοχές της Γαλλίας. Τους ευχαριστώ που είχαν την καλοσύνη να μου δανείσουν το ενδιαφέρον αυτό video, και σας προτείνω να επισκεφτείτε τη σελίδα της BKWine και να εγγραφείτε συνδρομητές στο BKWine Brief, το δωρεάν μηνιαίο newsletter του Per και της Britt, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Πρόκειται για κλασική περίπτωση που συμβαίνει σε όλους μας, έτσι; Εννοώ ότι πάντοτε, κάτι που βρίσκεται "μέσα στα πόδια μας" το παίρνουμε για δεδομένο γιατί ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να φύγει, και τελικά δίνουμε έμφαση στα πιο μακρινά και δυσπρόσιτα.
Τα λέω όλα αυτά γιατί μόλις πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στο εστιατόριο Ελαίας Γη, στην Πολιτεία, για φαγητό, και πέρασα μία πολύ όμορφη (και νόστιμη) βραδιά. Όπως ξέρετε οργώνω τακτικά την Αθήνα (και όχι μόνο) όταν πρόκειται για καλό φαγητό έξω, και στο συγκεκριμένο - που βρίσκεται σε περίπου 800 μέτρων απόσταση από το σπίτι μου - δεν είχα δεήσει τόσα χρόνια να πάω.
Το Ελαίας Γη, βέβαια, βρίσκεται ουσιαστικά στο ίδιο σημείο από το 1977 - ξεκίνησε ως Symposium House (κάποιοι παλιοί σίγουρα θα το θυμούνται), συνέχισε ως Κιούπια, και εδώ και κάποια χρόνια λειτουργεί στην παρούσα του μορφή. Το δε σημείο, εν τω μεταξύ, είναι απίστευτα προνομιούχο: βρίσκεται στο λόφο πάνω από την πλατεία της Πολιτείας και έχει απίστευτη θέα μέχρι και τον Πειραιά όταν η μέρα είναι καλή. Ο εσωτερικός χώρος είναι πολύ φροντισμένος με έντονο Ελληνικό ντεκόρ, ο εξωτερικός όμως είναι για μένα αυτό που το καλοκαίρι κάνει τη διαφορά: να τρως έξω, κάτω από τα τεράστια πλατάνια και δίπλα στο συντριβάνι, παραπέμπει - αν μη τι άλλο - σε παλαιότερες και ρομαντικότερες της σημερινής εποχές...
Το φαγητό είναι στο μοτίβο που εξ αρχής εισήγαγε το συγκεκριμένο εστιατόριο: ένα πλούσιο μενού 25 Ελληνικών γεύσεων έναντι φιξ τιμής €43 το άτομο. Το μενού ξεκινάει με σούπα - εμείς φάγαμε σπιτική κοκορόσουπα που ακόμα και προχτές, αρχές Ιουνίου, πήγε μια χαρά. Συνεχίζει με ποικιλία κρύων και ζεστών ορεκτικών, μας φρεσκάρει τον ουρανίσκο ενδιάμεσα με ένα δροσερό sorbet μέντα, και ολοκληρώνει με μία πλούσια και απολαυστική ποικιλία κρεατικών (που εννοείται ότι φωτογράφησα, όπως βλέπετε). Τελειώνει με τα γλυκά (όπως το εικονιζόμενο παγωτό βανίλια με καταΐφι και φυστίκι Αιγίνης, που σερβίρεται πάνω σε φόρμα πάγου), που είναι φτιαγμένα στο ζαχαροπλαστείο της κουζίνας, και συνδυάζονται με σπιτικό τσίπουρο ή κάποιο γλυκό κρασί.
Το μενού, παρεμπιπτόντως, επαναπροσαρμόζεται με βάση τις γεύσεις και τα προϊόντα της εποχής, περίπου κάθε δύο μήνες. Αυτό που εντυπωσιάζει (και κάνει τη διαφορά) όμως, είναι οι απαράβατοι κανόνες που έχει θέσει ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης του Ελαίας Γη, ο Τζίμης Κολοβάκης (με μεγάλη εμπειρία σε εστιατόρια στην Αμερική), ο οποίος είναι κάθε βράδυ, ανελλιπώς, στο εστιατόριο. Οι κανόνες λοιπόν είναι: α) Δεν υπάρχει τηγάνι ούτε ζωγραφιστό στο εστιατόριο, και ούτε υποψία τηγανητού μεζέ στο μενού, β) παρότι το κρέας που χρησιμοποιείται στα πιάτα προέρχεται από κομμάτια κοντά στο κόκκαλο για να είναι γευστικό, δεν φτάνει ποτέ κοκκαλο στο πιάτο και γ) τίποτα δεν μαγειρεύεται ή βράζεται σε νερό, αλλά πάντα σε σπιτικό ζωμό κρέατος, κότας ή λαχανικών. Respect...
Η λίστα των κρασιών είναι πλούσια, πλήρης και αμιγώς Ελληνική, με ποικιλίες και προελεύσεις από όλη την Ελλάδα, που καλύπτουν σωστά τις γεύσεις του μενού. Τα κρασιά είναι σωστά τιμολογημένα, χωρίς καμία υπερβολή, ενώ το σωστό σερβίρισμά τους (σαμπανιέρες για να δροσίζονται τα λευκά και τα ροζέ, καράφες για μετάγγιση των παλαιωμένων ερυθρών) εντάσσεται στο γενικότερο πολύ επαγγελματικό σέρβις του εστιατορίου.
Χωρίς καμία αμφιβολία, το Ελαίας Γη είναι ένα μέρος για καλοφαγάδες και γενικά ανθρώπους που αγαπούν την καλοπέραση. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι όποιος θέλει έχει τη δυνατότητα να γευματίσει a la carte, σπάνια όμως νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Επιπλέον, μία λιγάκι πιο light έκδοση του μενού σερβίρεται και τις Κυριακές τα μεσημέρια, οπότε το Ελαίας Γη γίνεται στέκι για όλη την οικογένεια, προς €35 το άτομο. Σημειωτέον, τέλος, ότι το εστιατόριο διαθέτει και valet parking στην είσοδο.
Για μένα το Ελαίας Γη χαρακτηρίζεται από την ποιότητα, την εξυπηρέτηση, τις λογικές τιμές (με έμφαση στο value for money) και - κατά συνέπεια - την διαχρονικότητα. Δεν υπάρχουν πολλά εστιατόρια για τα οποία να μπορείς να κάνεις "τικ" σε όλα αυτά τα κουτάκια. Γι αυτό και σίγουρα στο Ελαίας Γη θα με βλέπουν πλέον πολύ πιο συχνά...
Παρεμπιπτόντως, το μενού του Ελαίας Γη παραείναι πλούσιο για να σας απαριθμήσω όλα του τα πιάτα. Αν όμως θέλετε να το μελετήσετε σε όλη του τη λεπτομέρεια, μπορείτε να κατεβάσετε το μενού του Ιουνίου παρακάτω:  | elaias_gi_menu_june09.pdf | | File Size: | 347 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Είναι αλήθεια ότι από τότε που ο οινόφιλος κόσμος άρχισε να ψάχνει γηγενείς ποικιλίες, πρωτότυπες γεύσεις, τυπικότητα και άλλα ιδιαίτερα στοιχεία στο κρασί, οι βασικές διεθνείς ποικιλίες - σε ορισμένες περιπτώσεις - παραγκωνίστηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαινομένου αυτού είναι το ρεύμα ABC (Anything But Chardonnay) που σας έχω ξανα-αναφέρει στο παρελθόν, που θεωρεί την συγκεκριμένη ποικιλία ξεπερασμένη, ή τουλάχιστον την αγορά κορεσμένη από αυτήν.
Η δική μου άποψη είναι ότι σε ένα θέμα τόσο πολυεπίπεδο και συναρπαστικό, όσο το κρασί, τέτοιου είδους γενικολογίες δεν (πρέπει να) επιτρέπονται. Αφ' ενός στο Chardonnay χρωστάμε την είσοδο μεγάλου αριθμού οινοφίλων στο κρασί, αφού πρόκειται για μία εύκολη, φιλική και ιδιαίτερα προσβάσιμη λευκή ποικιλία με μεγάλη ευελιξία σε στυλ και συνδυασμούς με φαγητό. Αφ' ετέρου, σε αντίθεση με όσα λένε οι εχθροί του, το Chardonnay εμφανίζεται με πολλά και συναρπαστικά πρόσωπα, ανάλογα με την προέλευση, αλλά και τον δημιουργό του. Έτσι, ένα δροσιστικό και "κοφτερά" οξύ Chardonnay από τη Βουργουνδία δεν θυμίζει πολύ ένα αντίστοιχο κρασί από την Καλιφόρνια ή τη Νέα Ζηλανδία...
 Οι κριτές του Chardonnay du Monde 2009 Όλα αυτά νομίζω έγιναν (για άλλη μία φορά) απόλυτα αισθητά στον φετινό διαγωνισμό Chardonnay du Monde, που έλαβε χώρα στη Βουργουνδία το Μάιο που μας πέρασε. Στο πλαίσιο του διαγωνισμού δοκιμάστηκαν 923 ετικέτες Chardonnay από 37 χώρες, από ένα πάνελ κριτών που κατά 50% ήταν Γάλλοι. Σχεδόν το 1/3 των διαγωνισθέντων κρασιών (307 για την ακρίβεια) έλαβαν μετάλλια, εκ των οποίων ένα ήταν Μεγάλο Χρυσό, 65 ήταν Χρυσά, 187 ήταν Αργυρά και 54 ήταν Χάλκινα.
Η Ελλάδα είχε αρκετές συμμετοχές στο διαγωνισμό, εκ των οποίων οι 6 έλαβαν μετάλλιο. Συγκεκριμένα οι ετικέτες Chardonnay Γεροβασιλείου 2008 και Ηδύπνοος Συμεωνίδη 2008 έλαβαν Χρυσό μετάλλιο, ενώ οι ετικέτες Βιβλία Χώρα Chardonnay 2008, Château Julia Chardonnay 2008, Dum Vinum Sperum (Σκούρας) 2006 και Κτήμα Χατζημιχάλη Chardonnay 2008 διακρίθηκαν με Αργυρό μετάλλιο.
Οι διακρίσεις αυτές είναι ιδιαίτερα σημαντικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το πολύ υψηλό επίπεδο των κρασιών από τη Γαλλία και όλο τον κόσμο που έλαβαν μέρος στο Chardonnay du Monde 2009. Αν θέλετε να δείτε την πλήρη λίστα με τα μετάλλια του φετινού διαγωνισμου, μπορείτε να την κατεβάσετε παρακάτω:
| chardonnay_du_monde_results_2009.pdf | | File Size: | 374 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Είναι γεγονός ότι δεν είμαι τύπος της θάλασσας. Δεν τρελαίνομαι για θαλασσινά μπάνια, ηλιοθεραπεία, και όλα τα συναφή. Μου αρέσουν όμως φοβερά οι θαλασσινές γεύσεις. Και έχω παρατηρήσει ότι κάποιες από αυτές, με την πρώτη κιόλας μπουκιά, σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι δίπλα στο κύμα, και σε πλημμυρίζουν με την αίσθηση της θάλασσας, όσο μακριά κι αν μένεις ή βρίσκεσαι από αυτήν.Σε ένα τέτοιο πιάτο, πλημμυρισμένο από γεύση θάλασσας, αφορά η συνταγή που σας παρουσιάζω παρακάτω. Είναι φοβερά εύκολη, ελαφριά, και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσει κάθε καλοφαγά που τρελαίνεται για την γεύση του ιωδίου στη γλώσσα.
Θα χρειαστείτε:
Αλάτι χοντρό θαλασσινό (εγώ χρησιμοποιώ "αφράλα" από την Κεφαλλονιά, μαζεμένη με το χέρι)
Παρθένο ελαιόλαδο
4 σκελίδες σκόρδο
Μία πιπεριά πράσινη καυτερή
1 πακέτο Tonnarelli al nero di seppia (Μαύρα ζυμαρικά φτιαγμένα με μελάνι σουπιάς)
1 βαζάκι τρίμμα αυγοτάραχου Τρικαλινός
Φρέσκο μαϊντανό
Εκτέλεση:
Βράζουμε τα Tonnarelli για 10 λεπτά περίπου σε μπόλικο νερό και αλάτι. Ταυτόχρονα δεν τρίβουμε, αλλά κόβουμε το σκόρδο και την πιπεριά σε πολύ λεπτές ροδέλες (με πολύ κοφτερό μαχαίρι ή ξυράφι). Προσθέτουμε ή αφαιρούμε σκόρδο και πιπεριά από τη συνταγή, ανάλογα με το πόσο σκορδάτο ή/και καυτερό θέλουμε το αποτέλεσμα. Ζεσταίνουμε το λάδι σε μεγάλη κατσαρόλα χωρίς να το αφήσουμε να κάψει και ζεματάμε το σκόρδο και την πιπεριά, έτσι ώστε να πάρουν χρυσό χρώμα, αλλά όχι να καούν. Όταν η διαδικασία αυτή έχει ολοκληρωθεί, προσθέτουμε τα στραγγισμένα και βρασμένα Tonnarelli και ανακατεύουμε ευγενικά, ώστε να λαδωθούν ομοιόμορφα. Στο σημείο αυτό προσθέτουμε το τρίμμα του αυγοτάραχου (υπολογίζουμε 2 κουταλάκια του γλυκού ανά μερίδα) και ξανα-ανακατεύουμε. Σερβίρουμε προσθέτοντας στο πιάτο τριμμένο φρέσκο μαϊντανό.
Όπως καταλαβαίνετε, όλη η διαφορά στη συνταγή αυτή γίνεται από το μελάνι της σουπιάς στα ζυμαρικά, και βέβαια από το αυγοτάραχο, το οποίο "ποτίζει" τη ζεστή πάστα και της δίνει μία απόλυτα θαλασσινή διάσταση. Το σκόρδο και η καυτερή πιπεριά "μπαλαντζάρουν" τη θαλασσίλα και δίνουν στο πιάτο μία πικάντικη νότα, ενώ ο φρέσκος μαϊντανός το κάνει ακόμα πιο ανάλαφρο και καλοκαιρινό. Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το λάδι, το οποίο πρέπει να είναι της καλύτερης δυνατής ποιότητας για να δώσει απλόχερα όλη τη φρουτάδα της ελιάς και να προσδώσει στο πιάτο Μεσογειακή ταυτότητα.
Το πιάτο αυτό εγώ θα το συνδύαζα με λευκό κρασί, ωστόσο αν κάποιος μου πρότεινε ένα ελαφρύ ροζέ δεν νομίζω ότι θα το απέρριπτα. Το λευκό πάντως θα πρέπει να είναι ιδανικά νησιώτικο και θαλασσοδαρμένο, οπότε μία Σαντορίνη ή μία Ρομπόλα θα ταιριάξει τέλεια. Εγώ στην προκειμένη περίπτωση δεν ανοίχτηκα στα νησιά, αλλά ανέβηκα βόρεια στην Ηπειρωτική Ελλάδα και διάλεξα ένα κρασί από χαρμάνι Αιγαιοπελαγίτικων ποικιλιών, αλλά από τους όμορφους αμπελώνες της Χαλκιδικής. Και σας διαβεβαιώ ότι η Μελισσάνθη 2008 (χαρμάνι Ασύρτικο - Αθήρι) από το Κτήμα Πόρτο Καρράς στις Πλαγιές Μελίτωνος της Χαλκιδικής, ήταν εξαιρετική επιλογή.
Καλή όρεξη!
 Ανοιχτές Πόρτες στο Κτήμα Γεροβασιλείου Μπράβο στους οινόφιλους της Βόρειας Ελλάδας που για άλλη μια φορά ανταποκρίθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό στο κάλεσμα των οινοποιείων που άνοιξαν τις πόρτες τους το Σαββατοκύριακο 16 & 17 Ιουνίου. Πληροφορούμαι ότι οι φίλοι του κρασιού που διέβησαν τις Ανοιχτές Πόρτες των οινοποιείων που ανήκουν στους Δρόμους του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος δεν ήταν ένας, ούτε δύο, αλλά πεντέμιση χιλιάδες! Και μπορεί ανάμεσά τους να υπήρχαν και αρκετοί Θεσσαλοί καθώς και Αθηναίοι, εγώ όμως στέκομαι στους Βορειοελλαδίτες, οι οποίοι επανειλημένα έχουν αποδείξει έμπρακτα την αγάπη και τη στήριξή τους στα κρασιά της ευρύτερης περιοχής τους.
Σύμφωνα με την Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βορείου Ελλάδος (ΕΝΟΑΒΕ), "Οι Ανοιχτές Πόρτες αποτελούν μία πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πόλεων του Κρασιού που η ΕΝΟΑΒΕ, στο πλαίσιο προώθησης του οινοτουρισμού, έχει καθιερώσει στη χώρα μας, με στόχο το κάθε οινοποιείο που συμμετέχει στο δίκτυο των Δρόμων του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος να δημιουργήσει ένα γεγονός γύρω από το κρασί που θα φέρει τον καταναλωτή κοντά στο χώρο παραγωγής του".
Αξίζει να σημειώσουμε ότι όσοι συμμετείχαν στις ανοιχτές πόρτες των Βορειοελλαδίτικων οινοποιείων έλαβαν μέρος και σε μεγάλο διαγωνισμό με πολλά οινικά δώρα. Η κλήρωση γίνεται σήμερα, Παρασκευή 29 Μαΐου, στα γραφεία της ΕΝΟΑΒΕ, ενώ τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν τη Δευτέρα στην ιστοσελίδα της Ένωσης, που βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.wineroads.gr.
|
RSS Feed