 Δεν ξέρω αν, ποιοι και πόσοι το πήραμε χαμπάρι, αλλά ο Jamie Oliver, ο διάσημος Naked Chef, βρέθηκε αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Στόχος του να ανακαλύψει από κοντά την ομορφιά της Ελληνικής κουζίνας, την οποία και σκοπεύει να αναδείξει στην εκπομπή που κάνει στο Βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο Channel4.
Την Τετάρτη το βράδυ ο Jamie βρέθηκε στο Καφενείο, στην Πλάκα, του φίλου μου του Κώστα του Βερύκοκου, όπου έκανε γυρίσματα δοκιμάζοντας τους εξαιρετικούς μεζέδες του αγαπημένου αυτού Πλακιώτικου στεκιού. Ο Κώστας είχε την καλοσύνη να με καλέσει, εγώ δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερα λόγω μίας επείγουσας υποχρέωσης που μέχρι τελευταίας στιγμής δεν κατάφερα να αλλάξω.
Η απουσία μου πάντως δε σημαίνει τίποτα - και πάλι μαθαίνετε πρώτοι για την παρουσία του Jamie στη χώρα μας. Στη φωτογραφία τον βλέπετε με σύμπασα την οικογένεια Βερύκοκου στο τέλος του γυρίσματος (Κώστα ελπίζω ο μικρός να παρακολουθούσε προσεκτικά τον Jamie εν ώρα δημιουργίας, για να μαθαίνει από νωρίς τα μυστικά της κουζίνας...).
Χαίρομαι γιατί η επίσκεψη αυτή θα είναι σίγουρα μια καλή διαφήμιση για την Ελλάδα. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο γιατί ο Jamie και οι παραγωγοί του επέλεξαν το σωστό μέρος όχι μόνο για να δοκιμάσουν πεντανόστιμους μεζέδες και καλό κρασί, αλλά και για να γνωρίσουν την όμορφη εμπειρία της παραδοσιακής Αθηναϊκής εστίασης, που θα πάρουν μαζί τους φεύγοντας.
Υπενθυμίζω ότι το Καφενείο - που γίνεται ολοένα και πιο γνωστό εντός αλλά και εκτός συνόρων - βρίσκεται στην Πλάκα (Επιχάρμου 1 & Τριπόδων / 210-3246916 / www.tokafeneio.gr).
 Το γεγονός ότι ο Sting έχει ταυτιστεί με την Τοσκάνη δεν αποτελεί είδηση. Μόλις τον προηγούμενο μήνα, σε μία συνέντευξή του, δήλωνε: "Μόνο από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα έχω γυρίσει τον κόσμο μιάμιση φορά! Χτες όμως, όταν προσγειώθηκα στη Φλωρεντία, ένιωσα ανακούφιση. Ένιωσα ότι είχα γυρίσει στο σπίτι μου. Αγαπώ αυτό το μέρος γιατί με βοηθάει να σκεφτώ και μου δίνει έμπνευση".
"Το μέρος" δεν είναι άλλο από το Tenuta Il Palagio, το κτήμα στο οποίο ο Sting, η γυναίκα του, Trudie Styler, τα έξι παιδιά τους και ο σκύλος τους ζουν κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Το Κτήμα βρίσκεται στην περιοχή Figline Valdarno, 30 χιλιόμετρα νότια της Φλωρεντίας. Το Tenuta Il Palagio, εκτός από χώρος διδασκαλίας γιόγκα - με την οποία η Trudie ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια, είναι και μία φάρμα με διάφορες καλλιέργειες και με παραγωγή εκλεκτού ελαιολάδου και μελιού (κυρίως καστανιάς και ακακίας), καθώς και μαρμελάδων και εκλεκτών αλλαντικών, που μοσχο-πωλούνται όλα στο εμπόριο. Βέβαια μην σπεύσετε να ζητήσετε τα προϊόντα παραγωγής του Sting με την ετικέτα Il Palagio στο τοπικό σας ντελικατέσεν, καθώς το μόνο μέρος όπου διατίθενται είναι το πολυτελές πολυκατάστημα Harrods στο Λονδίνο.Από το Σεπτέμβριο όμως, ο Sting γίνεται και επίσημα άνθρωπος του κρασιού. Το Κτήμα του περιλαμβάνει και αμπελώνα, στον οποίο καλλιεργείται κατά κύριο λόγο η τοπική ποικιλία Sangiovese. Σε λίγους μήνες λοιπόν αναμένεται να κυκλοφορήσουν οι δύο πρώτες ετικέτες Il Palagio, ένα Chianti κι ένα Super Tuscan, και οι δύο της εσοδείας 2007, που θα έχουν (μέχρι τότε) παλαιώσει στο βαρέλι για 2 χρόνια.Η ανάμιξη επωνύμων - όταν γίνεται για την ουσία και όχι για τα μάτια του κόσμου - είναι πολύ σημαντική για την διάδοση της οινικής κουλτούρας στο ευρύ κοινό. Και ο Sting δεν είναι ο μόνος, καθώς ανήκει στην ίδια λίστα με τον Gerard Depardieu, τον Mick Hucknall, τραγουδιστή των Simply Red, την Γαλλίδα ηθοποιό Carole Bouquet, και αρκετούς άλλους. Ο Sting ειδικά, ως γνωστός ακτιβιστής σε θέματα προστασίας του πλανήτη, έχει δώσει και μεγάλη έμφαση στην βιοδυναμική καλλιέργεια, έτσι ώστε η οινοπαραγωγική του δραστηριότητα να επιβαρύνει όσο το δυνατόν λιγότερο το περιβάλλον.Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα ενημερωτικό βιντεάκι για τις δραστηριότητες και την παραγωγή του Tenuta Il Palagio:
 Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε το Πάσχα...
Ας ξεκουραστούμε λίγο αυτές τις Άγιες ημέρες και ας απολαύσουμε τις (ουκ ολίγες) γαστρονομικές απολαύσεις που μας επιφυλάσσει η κουζίνα και οι παραδόσεις μας. Ειδικά μετά τη νηστεία όλες αυτές οι γεύσεις φαντάζουν ακόμα πιο λαχταριστές...
Εμείς φέτος θα περάσουμε το Πάσχα στην Αθήνα, γι αυτό και ανανεώνω το ραντεβού μας σε αυτή τη σελίδα αμέσως μετά το Πάσχα με ενδιαφέροντα θέματα της Ελληνικής και διεθνούς οινικής επικαιρότητας.
Για μένα τα κρασοπότηρα του φετινού Πάσχα έχουν χρώμα ροζ - ή, για να ακριβολογούμε, ροζέ. Ετοιμάζω μάλιστα ένα μεγάλο αφιέρωμα στα ροζέ για τον επόμενο Οινοχόο, γι αυτό και στην πορεία έχω πολλά να σας πω σχετικά με νέες κυκλοφορίες στην αγορά, τις πρόσφατες νομοθετικές εξελίξεις στην ροζέ οινοποίηση, κλπ.
Στο μεταξύ, σας αφήνω με ένα όμορφο αφιέρωμα στα ροζέ που έκανε πρόσφατα η Αμερικάνα οινογράφος Tara Q. Thomas για λογαριασμό του περιοδικού Gourmet. Και μη μου πείτε ότι δεν βρίσκονται στην Ελληνική αγορά τα ροζέ στα οποία αναφέρεται καθώς και α) οι Ακακίες 08 του Κυρ-Γιάννη μια χαρά κυκλοφορούν παντού, αλλά και β) βλέπουμε στις μεγάλες κάβες όλο και περισσότερες ποιοτικές ροζέ ετικέτες από την Προβηγγία, τη Rioja και την Νότιο Αφρική. Το πολύ καλό αυτό άρθρο θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Εύχομαι Καλό Πάσχα σε όλους, με υγεία και χαρά!
 Τον σύνδεσμο των απανταχού ανά τον κόσμο γαστρονόμων που ακούει στο όνομα La Chaîne des Rôtisseurs, τον γνώριζα από καιρό. Μέχρι πρότινος, όμως, δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω από πρώτο χέρι τις δραστηριότητες των μελών του εδώ στην Ελλάδα. Αυτό άλλαξε τις προάλλες, όταν ο φίλος μου ο Κώστας με προσκάλεσε να παραβρεθώ σε ένα από τα δείπνα του συνδέσμου, το οποίο ήταν μία ενδιαφέρουσα - και ιδιαίτερα γευστική - εμπειρία.
Τα μέλη της Chaîne des Rôtisseurs είναι κατ' αρχάς άνθρωποι που αγαπούν την καλή ζωή, ειδικά όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη γαστρονομία. Σύμφωνα με τον όρκο των Rôtisseurs, κάθε μέλος πρέπει "να τιμά την τέχνη της κουζίνας και τον πολιτισμό του τραπεζιού", και βέβαια να σέβεται τα αδερφά μέλη και γενικά τους συνδαιτυμόνες του κατά τη διάρκεια ενός δείπνου. Η Chaîne des Rôtisseurs έχει ιστορία αιώνων, καθώς ιδρύθηκε από τους ιππότες της Αυλής του Γαλλικού θρόνου το 1248. Στην Ελλάδα - όπως και σε όλο τον κόσμο - έχει την δική της δομή και ιεραρχία, διοργανώνει τακτικά δείπνα υψηλής γαστρονομίας για τα μέλη της, εκδρομές, ταξίδια, καθώς και δραστηριότητες ανταλλαγής γαστρονομικού πολιτισμού με αδερφούς συνδέσμους από άλλες χώρες.
Το δείπνο στο οποίο είχα το προνόμιο να παρευρεθώ, έλαβε χώρα προχτές, Πέμπτη 2 Απριλίου, στο εστιατόριο Wine Gallery του Ξενοδοχείου Life Gallery, στην Εκάλη. Το γεύμα ήταν πέντε πιάτων, τα οποία ήταν τα ακόλουθα (με τη σειρά κατά την οποία σερβιρίστηκαν):
* Foie-gras σχάρας με φακές σαλάτα, πανακότα ψητού αχλαδιού και σάλτσα με οξυμέλι και μούστο, * Σούπα σκορπίνας με ξυνό τραχανά και αυγοτάραχο Μεσολογγίου, * Σαλάτα mesclun με χειροποίητο καπνιστό σολωμό και αφρό από lime, * Sorbet από ξινόμηλο, αρωματισμένο με Calvados, * Λαγός σιγομαγειρεμένος με baby carrots και coulis φάβας, με πατέ από το συκώτι του και σάλτσα με μέλι και λεμόνι, και * Παβέ λευκής σοκολάτας Grand Cru Ivoire και μαύρης σοκολάτας Grand Cru Caraibe και coulis λευκού κρασιού με ροζ πιπέρι.
Τα κρασιά της βραδιάς ήταν χορήγία του Δημήτρη Χατζημιχάλη, ο οποίος είναι και ο ίδιος μέλος της Chaîne des Rôtisseurs. Η επιλογή περιελάμβανε όχι μόνο κρασιά από το Κτήμα Χατζημιχάλη, αλλά και εισαγόμενες ετικέτες της εταιρείας ΔΗΜΗΤΕΡ, που συνόδευσαν τέλεια όλα τα πιάτα, ξεκινώντας με ένα πολύ κομψό Crémant de Bourgogne του 2005 και ολοκληρώνοντας με ένα Tawny Reserve Port από την Quinta do Noval.
Στο τέλος του γεύματος, ως είθισται στα δείπνα της Chaîne des Rôtisseurs, οι ομάδες τόσο της κουζίνας όσο και της σάλας, που ήταν υπεύθυνες για την επιτυχή διεξαγωγή της βραδιάς, παρουσιάστηκαν και χειροκροτήθηκαν από όλους.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τα πιάτα του δείπνου - για την ποιότητα των οποίων όμως ζητάω την κατανόησή σας, καθώς, για λόγους διακριτικότητας, χρησιμοποίησα την κάμερα του κινητού μου.
Ελπίζω ότι θα έχω κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον να παραστώ σε αντίστοιχα όμορφα δείπνα της Chaîne des Rôtisseurs. Στο μεταξύ, όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερες πληροφορίες για την Chaîne des Rôtisseurs, μπορεί να επισκεφτεί την επίσημη ιστοσελίδα της στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.chaine-des-rotisseurs.net.
 Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που αγαπάει τα κίτρινα τυριά και δεν είναι φαν του πεκορίνο. Επειδή εμείς, η παρέα του ταξιδιού της Τοσκάνης, αποδειχτήκαμε όλοι φίλοι του φημισμένου αυτού πρόβειου Ιταλικού τυριού, το επισκεφτήκαμε στην πατρίδα του, την όμορφη Pienza. Πρόκειται για μία αναγεννησιακή πόλη που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο διάσημες για τα κρασιά τους πόλεις της Τοσκάνης, το Montalcino και το Montepulciano. Περιτριγυρισμένη από καταπράσινα λιβάδια και βοσκοτόπια, η Pienza θεωρείται η πατρίδα του πεκορίνο της Τοσκάνης (Pecorino Toscano).
 Οικοδεσπότες μας στην επίσκεψη γνωριμίας με το πεκορίνο της Τοσκάνης ήταν σε αυτό το ταξίδι οι ιδιοκτήτες του τυροκομείου Gugusi, που είναι μικρό και παραδοσιακό, αλλά από τα πιο φημισμένα της περιοχής. Το τυροκομείο αυτό έχει δικά του πρόβατα και βοσκοτόπια και παράγει πεκορίνο διαφόρων στυλ, καθώς και Ricotta, το λευκό μαλακό Ιταλικό τυρί που μοιάζει (αλλά κατ' εμέ είναι πολύ πιο γευστικό) στο cottage cheese. Το τυροκομείο Gugusi ιδρύθηκε το 1960 και μέχρι σήμερα φημίζεται για την ποιότητα αλλά και τη γεύση των τυριών του.
 Μαζί με τους ιδιοκτήτες δοκιμάσαμε 5 διαφορετικούς τύπους πεκορίνο, τα οποία συνοδεύσαμε με κρασί, καθώς και με ειδικές μαρμελάδες και confit. Ξεκινήσαμε με το φρέσκο πεκορίνο (Il Fresco), ένα απίστευτα γευστικό μαλακό κίτρινο τυρί με πικάντικη γευση. Το φρέσκο πεκορίνο δεν εξάγεται, καθώς έχει διάρκεια ζωής κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα. Ωριμάζει για 15 ημέρες και τρώγεται σκέτο με λευκό κρασί ή ελαφρά ψημένο, πάνω σε ψωμί. Συνεχίσαμε με το ημι-παλαιωμένο πεκορίνο (Il Semistagionato), το οποίο ωριμάζει για 2-3 μήνες. Χαρακτηριστική είναι η "φλούδα" του, η οποία έχει περαστεί με πηχτό πελτέ ντομάτας, για αυτό και, όχι μόνο τρώγεται, αλλά είναι και ιδιαίτερα γευστική. Εμείς μάλιστα την δοκιμάσαμε μαζί με ένα απίστευτα νόστιμο confit από γλυκό κόκκινο κρεμμύδι και ήταν απλά μαγικό! Στη συνέχεια δοκιμάσαμε το Pecorino Gran Riserva, που οι ίδιοι οι παραγωγοί αποκαλούν τον "Πρίγκηπα" των τυριών. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά νόστιμο τυρί που παλαιώνει για περίπου 2 χρόνια, ωστόσο η φλούδα του περνιέται τακτικά με ελαιόλαδο για να μη χάνει την ελαστικότητά της. Με τον τρόπο αυτό το τυρί, παρότι μακράς παλαίωσης, παραμένει όμορφα νωπό στο κέντρο του. Εν τω μεταξύ, πρέπει να σας πω ότι η βελούδινη μαρμελάδα αχλάδι με την οποία το συνδυάσαμε το απογείωσε! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασαν και τα 2 "ζυμωμένα" πεκορίνι (I Pecorini Fermentati) που δοκιμάσαμε. Τα τυριά αυτά λέγονται έτσι επειδή κατά τους τελευταίους μήνες της ωρίμανσής τους κλείνονται σε ένα μεγάλο πήλινο κιούπι, όπου και ζυμώνονται. Η διαδικασία αυτή δίνει μία ιδιαίτερη, πικάντικη νότα στη γεύση του τυριού. Εμείς δοκιμάσαμε ένα πεκορίνο ζυμωμένο σε φύλλα καρυδιάς - και αυτό το "nuttiness" έβγαινε εμφανώς στο στόμα - καθώς και ένα άλλο που ζυμώθηκε σε οινολάσπες από το περίφημο κρασί της ευρύτερης περιοχής Vino Nobile de Montepulciano, και αυτός είναι ο λόγος που ονομάζεται Ubriaco, δηλαδή "μεθυσμένο"!...
Δοκιμάσαμε όμως και τη Ricotta του τυροκομείου. Το τυρί αυτό παράγεται από το τυρόγαλο που περισσεύει από την παρασκευή του πεκορίνο, μία πρώτη ύλη που μέχρι πρότινος - πριν η Ricotta γίνει μόδα - θεωρούνταν "απομεινάρι" και πετιόταν. Εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι στο παρελθόν δεν είχα την Ricotta σε ιδιαίτερη εκτίμηση, καθώς την θεωρούσα άνοστη. Οι Gugusi όμως μου άλλαξαν πανηγυρικά τη γνώμη, και από εδώ και πέρα θα την αναζητώ. Δεν ξέρω βέβαια αν στην εντύπωσή μου αυτή έπαιξε ρόλο το όλο ειδυλλιακό σκηνικό, η γενικότερη καλή διάθεση της παρέας κατά την διάρκεια της επίσκεψης και της γευσιγνωσίας, ή ο συνδυασμός της Ricotta με την "άπαιχτη" μαρμελάδα δαμάσκηνο που παράγει η περιοχή, από την γηγενή ποικιλία δαμάσκηνου Coscia di Monaca, που σημαίνει... το μπούτι της καλόγριας!...
 Η επίσκεψή μας στο τυροκομείο Gugusi ήταν ενδιαφέρουσα και άκρως απολαυστική, γι αυτό και κανείς στο τέλος δεν ήθελε να φύγει! Για να μπείτε λίγο στο πνεύμα της παραγωγής, αλλά και της γευσιγνωσίας του Pecorino Toscano και των διαφορετικών του μορφών, μπορείτε να δείτε το παρακάτω βιντεάκι, που οι Gugusi είχαν την καλοσύνη να μου δώσουν. Βεβαια είναι στα Ιταλικά, αλλά είμαι σίγουρος ότι - ακόμα και για όσους δεν κατέχουν τη γλώσσα - οι εικόνες μιλούν από μόνες τους!...
 Να μια πρόταση για φανατικούς οινόφιλους, που σκέφτονται το κρασί ακόμα και στον ύπνο τους. Το Ξενοδοχείο de Vrouwe στην Ολλανδέζικη πόλη Stavoren μας προσκαλεί για να μας φιλοξενήσει σε ένα από τα... βαρέλια του!
Ναι, τα δωμάτιά του έχουν διαμορφωθεί μέσα σε παλιά βαρέλια/οινοποιητές κρασιού, χωρητικότητας 14.500 λίτρων. Μη φανταστείτε βέβαια ότι όποιος μείνει μέσα σε ένα από αυτά τα δωμάτια θα κακοπεράσει... Το καθένα από αυτά έχει όλες τις ανέσεις (μπάνιο, τηλεόραση, mini-bar, κλιματισμό, κλπ), ενώ κάποια μεγαλύτερα έχουν ακόμα και καθιστικό!
Το Stavoren βρίσκεται πάνω στο πάλαι ποτέ διάσημο φράγμα του Zuiderzee, και άρα σε ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία για την δραστηριότητα των δαιμόνιων Ολλανδών εμπόρων. Κάπως έτσι (φαντάζομαι) θα ξέμειναν τα βαρέλια και ο δαιμόνιος ξενοδόχος κατέβασε την ιδέα των βαρελο-δωματίων...
Το de Vrouwe van Stavoren Hotel διαθέτει εστιατόριο με έμφαση στην ψαροφαγική κουζίνα, ενώ παρέχει και συμβουλές για εκδρομές και διάφορες δραστηριότητες στην περιοχή.
Το θέμα αυτό κυκλοφόρησε πρόσφατα σε πολλά sites και blogs ανά τον κόσμο, και σκέφτηκα να το μοιραστώ κι εγώ μαζί σας. Αν τώρα ενδιαφέρεστε να το ψάξετε λίγο παραπέρα, το ξενοδοχείο διαθέτει και ιστοσελίδα (η οποία όμως είναι λίγο απηρχαιωμένης τεχνολογίας) στη διεύθυνση: www.hotel-vrouwevanstavoren.nl.
 Μπορεί η παλαίωση να είναι σύνηθες θέμα συζήτησης ανάμεσα σε οινόφιλους, ωστόσο ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κρασιών που παράγονται σε όλο τον κόσμο καταναλώνονται νεαρά, ή τουλάχιστον αρκετά πριν εξελιχθούν όπως και όσο μπορούν. Αυτό γίνεται, κατά ένα σημαντικό βαθμό, επειδή εμείς οι λάτρεις του κρασιού δύσκολα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την απαραίτητη υπομονή για να αφήσουμε ένα κρασί να παλαιώσει σωστά, ώστε να το απολαύσουμε στο "ζενίθ" της εξέλιξής του.
Όποιος όμως δεν έχει υπομονή, αναγκάζεται να πληρώσει εκείνους που έχουν - γι αυτό και τα παλαιωμένα κρασιά παλαιών (και ειδικά μεγάλων) εσοδειών κοστίζουν συχνά μια περιουσία. Βέβαια καμιά φορά κάποιοι ξεφεύγουν από την έννοια της σωστής παλαίωσης ενός κρασιού, και επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα ενάντια στο χρόνο, αφήνοντας καλά κρασιά σε κελάρια και κρύπτες για πολλές δεκαετίες, και πουλώντας τα μετά σε συλλέκτες και επενδυτές. Τα κρασιά αυτά σπάνια ανοίγονται, καθώς είναι σχεδόν σίγουρο ότι το περιεχόμενο θα είναι από καιρό "πεθαμένο" - στην περίπτωση αυτή, όλη η δόξα του κρασιού βρίσκεται στην χρονιά που αναγράφεται (συχνά πολύ αμυδρά) στην ετικέτα του. Κάποιες άλλες φορές κρασιά μεγάλης ηλικίας (ενίοτε και υπεραιωνόβια) ανοίγονται και δοκιμάζονται - με επιείκεια βέβαια, λόγω γήρατος...
Διαβάζω λοιπόν ότι πρόσφατα ο Οίκος Δημοπρασιών Bonham's έβγαλε στο σφυρί μία συλλογή 74 φιαλών κρασιού μεγάλης ηλικίας - ερυθρά Bordeaux της δεκαετίας του '20, Sauternes του '30, Port που πήγαιναν πίσω μέχρι το 1897, ως και μία φιάλη Σαμπάνιας Pellison εσοδείας 1878! Τα κρασιά ανήκαν σε μία εταιρεία διακίνησης οίνων και ποτών στο Βρετανικό νησί Guernsey και φυλάσσονταν σε μία ειδική κρύπτη που σφραγίστηκε και καλύφθηκε για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να ξανααποκαλυφθεί μόλις πρόσφατα, κατά τη μετακόμιση της εταιρείας σε νέα γραφεία. Συνολικά η συλλογή πουλήθηκε για κάτι λιγότερο από €50000 σε διάφορους τυχερούς πλειοδότες, αν και δεν δημοσιεύθηκε καμία πληροφορία σχετικά για τον αν κάποιο από τα κρασιά ανοίχτηκε και δοκιμάστηκε και σε τι κατάσταση βρισκόταν.
Αντιθέτως, ο οίκος Σαμπάνιας Perrier-Jouet διοργάνωσε πρόσφατα μία δοκιμή πολύ παλαιών εσοδειών του για ένα πολύ κλειστό και επίλεκτο γκρουπ γευσιγνωστών. Η παλαιότερη Σαμπάνια που συμμετείχε στη δοκιμή ήταν η εικονιζόμενη της εσοδείας 1825! Η συγκεκριμένη Σαμπάνια, η οποία οινοποιήθηκε πριν ακόμα ανέβει στο θρόνο η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας, δεν μπορεί να κοστολογηθεί, καθώς είναι η πιο παλιά ετικέτα που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Μετά από αυτή τη δοκιμή υπάρχουν μόνο δύο ακόμα φιάλες στα κελάρια της Perrier-Jouet, η οποία είμαι σίγουρος ότι δεν βιάζεται να τις ανοίξει σύντομα.
 Σύμφωνα με δημοσιεύματα που έκαναν τον γύρο του κόσμου, οι ειδικοί απόλαυσαν την 184χρονη Σαμπάνια, η οποία χαρακτηριζόταν από αρώματα "τρούφας, καραμέλας, σύκων και ιωδίου της θάλασσας". Βεβαίως ο αφρισμός της είχε χαθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, δίνοντας πλέον τη θέση του σε ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα της γλώσσας. Η Σαμπάνια ήταν εμφανώς οξειδωμένη, ωστόσο δεν είχε καταστραφεί χάρη στο γεγονός ότι η ζεστή εσοδεία του 1825 είχε δώσει υπερώριμα σταφύλια και κατ' επέκταση κρασί αρκετά υψηλό σε αζύμωτα σάκχαρα, τα οποία, σε συνδυασμό με μία μικρή ποσότητα brandy που είχε προστεθεί στο στάδιο του dosage πριν την σφράγιση της φιάλης, βοήθησαν το περιεχόμενο να διατηρηθεί καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς. Κάποιοι μάλιστα από τους δοκιμαστές σχολίασαν ότι η Perrier-Jouet του 1825 απέσπασε ευνοϊκότερα σχόλια και καλύτερη βαθμολογία από μεταγενέστερες εσοδείες της ίδιας ετικέτας, όπως αυτές του 1846, του 1848 ή του 1874, που συμμετείχαν στην ίδια δοκιμή!
Αν με ρωτήσετε, προφανώς θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μία τέτοια δοκιμή, λόγω της ανεκτίμητης ιστορικής αξίας των κρασιών που ανοίχτηκαν. Από εκεί και πέρα όμως, δεν νομίζω ότι η αίσθηση μίας υπεραιωνόβιας Σαμπάνιας που με το ζόρι κρατιέται στη ζωή μπορεί να συγκριθεί με την απόλαυση που χαρίζει η ζωντάνια και η σπιρτάδα μίας Σαμπάνιας που πίνεται όταν και όπως πρέπει, στα καλύτερά της... Δεν συμφωνείτε;...
 Σήμερα βγήκα έξω νωρίς για να αγοράσω τον ΟΙΝΟΧΟΟ, αλλά και για να πάρω λουλούδια για την καλή μου.
Καθότι Σάββατο, βέβαια, και ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αρκετοί από εσάς φαντάζομαι ότι σηκωθήκατε από το κρεβάτι λίγο πιο αργά - και πολύ καλά κάνατε. Αν λοιπόν δεν είχατε την ευκαιρία να ακούσετε τις οινικές μου συμβουλές για την αποψινή βραδιά στο πρωινό μαγκαζίνο του Ant1 Radio, με χαρά θα σας παραπέμψω σε άλλους ειδικούς:
- Αφ' ενός λοιπόν στην δημοφιλή ιστοσελίδα οινογαστρονομίας Epicurious.com, και στο άρθρο του James Oliver Cury με συμβουλές για την επιλογή κρασιού στο εστιατόριο απόψε, έτσι ώστε να μη βλάψετε ούτε την εικόνα σας, αλλά ούτε και την τσέπη σας. Τα 5 top tips του James, λοιπόν, θα τα μάθετε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
- Αφ' ετέρου στον Mark Phillips, που είχα γνωρίσει προσωπικά το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ο Mark ξεκίνησε από χόμπυ ένα μικρό club οινοφίλων στο Σικάγο πριν από χρόνια, το οποίο πλέον έχει δώσει τη θέση του στην ένωση Wine Tasting Association, ένα πολύ ισχυρό wine club με παρουσία σε πολλά σημεία των ΗΠΑ. Στο video που ακολουθεί, ο Mark περιγράφει με το δικό του τρόπο (και με το απίστευτο χιούμορ του) τη σωστή μέθοδο ανοίγματος μίας φιάλης αφρώδους οίνου. Απόψε, μέρα που είναι, είμαι σίγουρος ότι οι συμβουλές του θα σας είναι χρήσιμες. Όσοι με ξέρουν βέβαια - και ειδικά όσοι έχουν περάσει από το Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού - γνωρίζουν καλά τι πιστεύω για την ανάδευση του ποτηριού της Σαμπάνιας, θα το αντιπαρέλθω για την ώρα όμως, λόγω του εορταστικού χαρακτήρα της ημέρας.
Χρόνια Πολλά σε όλους!...
 Η Αγγλική τηλεόραση έχει πολύ trash. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Απ' την άλλη όμως, έχει και πολύ μεγάλο όγκο ποιοτικών προγραμμάτων, καθώς και προγραμμάτων lifestyle - όπου ο όρος χρησιμοποιείται με τη σωστή του έννοια, δηλαδή τους διάφορους τρόπους ζωής, όχι όπως το εννοούμε στην Ελλάδα, δηλαδή που ψωνίζει η κάθε στάρλετ δ' κατηγορίας και σε ποια πάρτυ πηγαίνουν οι λεγόμενοι "επώνυμοι" της Αθηναϊκής κοινωνίας. Όσο δε για εκπομπές για τη γαστρονομία, το κρασί και την κουζίνα, εκεί οι Βρετανοί έχουν τα πρωτεία, και σε ποσότητα, αλλά και σε ποιότητα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει για εμένα το πρόγραμμα "The Great British Food Fight", παραγωγής του Channel 4. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα reality, το οποίο δείχνει (ή μάλλον προκαλεί) τη ρήξη ανάμεσα στο παρελθόν και το κατεστημένο της Αγγλικής γεύσης και εστίασης και το μέλλον της. Στο πρόγραμμα αυτό έχουν λάβει μέρος διάσημοι Άγγλοι σεφ όπως ο Gordon Ramsay και ο Jamie Oliver, που επωμίζονται την αποστολή να εκμοντερνίσουν τις οπισθοδρομικές πτυχές της Αγγλικής κουζίνας.
Βρήκα ιδιαίτερα διασκεδαστική τη συμμετοχή του πολυβραβευμένου Άγγλου σεφ Heston Blumenthal στο πρόγραμμα. Ο Heston ανέλαβε να αναμορφώσει ένα εστιατόριο της αλυσίδας Little Chef, που αποτελεί θεσμό για την σύγχρονη Αγγλία - κάτι σαν το διώροφο κόκκινο λεωφορείο. Για όσους δεν ξέρουν (και βέβαια για όσους δεν έχουν υπάρξει πελάτες τους) τα Little Chef είναι εστιατόρια που βρίσκονται συνήθως στις μεγάλες εξόδους των αυτοκινητοδρόμων στην Αγγλία και εξυπηρετούν φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, πωλητές και πλασιέ που οργώνουν τη χώρα, κλπ, προσφέροντας φτηνό φαγητό όλη τη μέρα (φημίζονται δε για το πρωινό τους).
Για όσους από την άλλη δεν τον γνωρίζουν, ο Heston Blumenthal είναι ο σεφ και ιδιοκτήτης του εστιατορίου "Fat Duck", που βρίσκεται στο Bray, λίγο έξω από το Λονδίνο. Το Fat Duck είναι ένα από τα μόλις τρία εστιατόρια στην Αγγλία που έχουν 3 αστέρια Michelin, ενώ το 2005 ανακηρύχθηκε κορυφαίο εστιατόριο στον κόσμο!
Καταλαβαίνετε την χαώδη διαφορά που χωρίζει τους δύο κόσμους, και βέβαια την έκπληξη του Heston όταν συνειδητοποιεί ότι τα πάντα στο μενού προέρχονται από κάποιο (συνήθως κατεψυγμένο) σακουλάκι, και παρασκευάζονται στο φούρνο μικροκυμάτων!
Φωτογραφίες, παραλειπόμενα, ακόμα και συνταγές από το πρόγραμμα αυτό, μπορείτε να βρείτε στην ειδική ιστοσελίδα του Channel 4 για το The Great British Food Fight, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Εν τω μεταξύ όμως, χάρη στο YouTube μπορείτε να δείτε το πραγματικά αστείο video που ακολουθεί παρακάτω, το οποίο δείχνει τον Heston να προσπαθήσει να εξηγήσει στο προσωπικό της κουζίνας του Little Chef ότι το ψάρι έχει κεφάλι και ουρά και δεν κυκλοφορεί μόνο σε προκατεψυγμένες κροκέτες. Επειδή όμως (προφανώς λόγω δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας) το σύστημα δεν με αφήνει να το κάνω embed ώστε να το δείτε από αυτήν τη σελίδα, δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε το link που ακολουθεί, στο οποίο θα βρείτε και άλλα βιντεάκια από τις περιπέτειες του Heston αλλά και των άλλων μεγάλων Άγγλων σεφ στο ίδιο πρόγραμμα: http://www.youtube.com/watch?v=U2o-gSEpArE&feature=channel
 Το οινικό 2009 "μου μπήκε" πολύ θετικά, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί είστε κι εσείς ένα μεγάλο μέρος αυτής της θετικής ενέργειας που εισπράττω καθημερινά...
Κατ' αρχάς ο χρόνος ξεκίνησε με το ταξίδι στην Τοσκάνη, όπως γνωρίζετε. Τί καλύτερο ποδαρικό μπορεί να ζητήσει κανείς, από μία μοναδική δημοσιογραφική αποστολή σε μέρη άγνωστα και αναξιοποίητα για τον απλό οινοτουρίστα; Μάλιστα, η προοπτική της (τακτικής) επιστροφής στην Τοσκάνη και η πρόταση για τη συγγραφή ενός βιβλίου σχετικού με την περιοχή με γεμίζουν απίστευτο ενθουσιασμό για το (όχι τόσο μακρινό) μέλλον...
Έπειτα, το Σεμινάριο Απόλαυσης του Κρασιού βρίσκεται στην καλύτερή του φάση. Το 2008 έκλεισε με μία πραγματικά εξαιρετική τάξη, ενώ οι θέσεις για τον πρώτο κύκλο του σεμιναρίου για το 2009 έκλεισαν μέσα σε μόλις 4 ημέρες από την επίσημη ανακοίνωση των εγγραφών! Υπάρχουν μάλιστα και αρκετές προ-εγγραφές για τον επόμενο κύκλο, που αναμένεται να ξεκινήσει τον Απρίλιο. Παρεμπιπτόντως ο κύκλος του Ιανουαρίου ξεκίνησε τη Δευτέρα που μας πέρασε, με μία τάξη 22 νέων "μαθητών" που ήρθαν γεμάτοι κέφι και ενθουσιασμό!
Πολύ ευοίωνες οι προοπτικές και γι αυτό το blog, τα TeLeGourmet Chronicles: Μόνο τον Ιανουάριο, οι επισκέψεις ξεπέρασαν τις 7.000 (7.362 για την ακρίβεια), και μάλιστα με εντυπωσιακή γεωγραφική διαφοροποίηση: Εκτός από την Αθήνα και πολλές πόλεις της Ελλάδας, αυτό το μήνα οι σελίδες αυτές διαβάστηκαν από αναγνώστες σε άλλες 18 χώρες του κόσμου! Ανάμεσα σε αυτές, εκτός από "αναμενόμενες" χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ, τα TeLeGourmet Chronicles άγγιξαν αναγνώστες στην Φινλανδία, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ουρουγουάη, την Ινδία, την Κορέα και την Κίνα!
Τέλος, ανάμεσα στα πολλά ταξίδια που έχω προγραμματίσει για τους επόμενους μήνες, το Μάρτιο θα έχω τη χαρά να (ξανα-)επισκεφτώ την Κύπρο, τα κρασιά και τον αμπελώνα της οποίας στηρίζω και αγαπώ! Ο λόγος; Έχω προσκληθεί να συμμετάσχω ως κριτής στον 4ο Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου, που θα λάβει χώρα στην όμορφη Λεμεσό.
Όπως είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε, η ενασχόλησή μου με το κρασί με γεμίζει με απίστευτη ενέργεια και ευχαρίστηση, και ελπίζω ότι αυτό περνάει και στη γραπτή, αλλά και στην προφορική μου παρουσία στο χώρο.
Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου, που μοιράζεστε το πάθος μου για το κρασί μαζί μου!...
|
RSS Feed