 Χθες, Κυριακή, συνειδητοποίησα ότι είχα πολύ καιρό να πάω για φαγητό στον Χρύσανθο, στην Πεντέλη. Τόσο πολύ, που η τελευταία μου ανάμνηση - εκτός από τα ζουμερότατα μπριζολίδια, βεβαίως βεβαίως - από εκεί ήταν ο πολύ απλός και λιτός χώρος κλασικής εξοχικής χασαποταβέρνας, με την αυλή με το χαλίκι, κλπ.
Αυτά όμως, όπως ανακάλυψα χτες, ανήκουν στο παρελθόν. Ο Χρύσανθος έχει μετακομίσει σε νέο, πιο μοντέρνο χώρο, όπου η έμφαση δίνεται στην άπλα, το φως, το απλό αλλά ταιριαστό ντεκόρ. Με λίγα λόγια έχουν αλλάξει τα πάντα - εκτός από το φαγητό. Αυτό παραμένει νοστιμότατο (ειδικά για κάτι σαρκοφάγα πλάσματα σαν κι εμένα) και πολύ ποιοτικό.
Για όσους δεν έχουν τιμήσει (ακόμα) τον Χρύσανθο, πρέπει να πούμε ότι το μενού είναι σύντομο και απλό. Ξεκινάει με σαλάτες (χωριάτικη, λάχανο/καρότο, χόρτα), φέτα, πατάτες, τζατζίκι και χωριάτικο λουκάνικο. Τα κύρια πιάτα μονοπωλούνται από το εξαιρετικό μοσχαρίσιο κρέας σε τρεις εκδοχές: Μπριζόλα γάλακτος, σταβλίσια και φιλέτο - ψημένα όπως τα θέλει ο πελάτης, είναι πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο. Αν υπάρχει χώρος στο τέλος (κάτι που θα χαρακτήριζα "άθλο" ακόμη και για μένα...) παίζουν και σπιτικά γλυκάκια στον κατάλογο - εμείς δεν τα καταφέραμε, αλλά αν θυμάμαι καλά πρόκειται για γαλακτομπούρεκο και καρυδόπιττα.
Στα προς πόσιν, υπάρχει η επιλογή ανάμεσα σε αναψυκτικό, μπύρα, χύμα κρασί αλλά και 1-2 επιλογές εμφιαλωμένου σε πολύ λογική τιμή (Κατώγι Αβέρωφ στα €18).
Αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω με το γρήγορο και φιλικό σέρβις και την καθαριότητα, με το Χρύσανθο έχουμε μία πολύ καλή επιλογή για μία οικογενειακή κρεατοφαγική έξοδο.
Last but not least, όπως λέμε στη Νεο-Ελληνική, το κόστος: Υπολογίστε ότι θα φάτε καλά, με κρασί και γλυκάκι, και ο λογαριασμός θα "παίζει" γύρω στα €25 το άτομο.
Ο Χρύσανθος βρίσκεται στα Άνω Βριλήσσια (Μεταμορφώσεως & Κολοκοτρώνη 10 / 210-8043342) - πολύ κοντά στο παλιό του μέρος, αν έχετε κι εσείς καιρό να πάτε, σαν κι εμένα. Μπορείτε να πάρετε τηλέφωνο για οδηγίες, αν και ανεβαίνοντας την Λεωφ. Πεντέλης, περνώντας την διαστάυρωσή της με την Αναπαύσεως, θα δείτε λίγο μετά στο δεξί σας χέρι ταμπέλα που θα σας οδηγήσει στην πόρτα του.
Καλή Όρεξη!
 Η Régine Sumeire είναι, εκτός από ιδιοκτήτρια των Châteaux La Tour de l' Evêque (φωτό) και La Tour Sainte Anne στην Προβηγγία, μία από τις πιο δραστήριες γυναίκες του κρασιού στη Νότια - αν όχι σε ολόκληρη τη - Γαλλία. Αυτό όμως που για μένα την κάνει ακόμα πιο ξεχωριστή, είναι το γεγονός ότι είναι ταγμένη στο ροζέ κρασί, στο οποίο πιστεύει πραγματικά. Όσο για το τελευταίο δεν χωράει η παραμικρή αμφισβήτηση, αφού η Régine ασχολείται από το 1985 σχεδόν αποκλειστικά με το ροζέ - από τις 400.000 φιάλες που είναι η ετήσια παραγωγή του Château La Tour de l' Evêque το 90% είναι ροζέ και μόλις το υπόλοιπο 10% είναι ερυθρό.
Το ροζέ του Château La Tour de l' Evêque είναι το περίφημο Pétale de Rose (ροδοπέταλο), ένα πολύ κομψό και ιδιαίτερο ροζέ που χαρακτηρίζεται από το πολύ αχνό ροδαλό του χρώμα, αλλά και από το περίπλοκο χαρμάνι του που περιλαμβάνει τις ποικιλίες Grenache Rouge, Cinsault, Syrah και Mourvedre, καθώς και Cabernet Sauvignon και τις λευκές Rolle, Semillon και Ugni Blanc. Η Régine έχει δημιουργήσει τη δική της σχολή στο ροζέ, τόσο λόγω αυτού του χαρμανιού, όσο και της ειδικής οινοποίησης που γίνεται στα ίδια πιεστήρια που χρησιμοποιούνται για την Σαμπάνια, ώστε το πάτημα να είναι πολύ ελαφρύ, δίνοντας πολύ ευγενικό και διακριτικό χρώμα και άρωμα. Το Pétale de Rose 2007 κυκλοφορεί στην Ελληνική αγορά και προτείνεται στους λάτρεις του ροζέ, ως ένα πολύ φίνο αλλά και πρωτότυπο κρασί. Έχει αλκοολικό τίτλο 13.5% και λιανική τιμή €15.50. Πίνεται όμορφα μόνο του, ως απεριτίφ, ενώ συνοδεύει κρύα πιάτα θαλασσινών, δροσερά πιάτα ή σαλάτες με γαρίδες σε γλυκιά σάλτσα, σουφλέ τυριών, κλπ. Σας τα λέω όλα αυτά μία και η Régine βρέθηκε στην Αθήνα για μία γρήγορη παρουσίαση των κρασιών της σε επαγγελματίες του χώρου. Σε ένα όμορφο γεύμα που έγινε χτες (Παρασκευή) το βράδυ στο εστιατόριο Le Petir Sommelier, απολαύσαμε τόσο το ροζέ Pétale de Rose 2007, όσο και το ερυθρό Château La Tour de l' Evêque 2004. Συνδυάσαμε το ροζέ με terrine σολωμού και σφυρίδας, και το ερυθρό με μοσχαρίσια μάγουλα μαγειρεμένα με σάλτσα κόκκινου κρασιού. Το ερυθρό του Château, το χαρμάνι του οποίου κυριαρχείται από Syrah, είναι ένα πολύ ευχάριστο κρασί με πληθωρικά πιπεράτα αρώματα και μεγάλη διάρκεια. Το 2004 που δοκιμάσαμε ήταν ακόμα αρκετά νευρώδες και δυνατό, ενώ η ίδια ετικέτα του 1999 που δοκιμάσαμε παράλληλα, ήταν ένα τελείως διαφορετικό κρασί: φίνο, κομψό και πολύ ευγενές. Παρεμπιπτόντως είμαι πολύ στενοχωρημένος που δεν έχω καταφέρει (ξέχωρα από τη χτεσινή εκδήλωση) να πάω ακόμα στο Le Petit Sommelier για φαγητό, και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην απόσταση. Έχω ακούσει πάντως πολύ καλά λόγια, κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν: εφόσον πρόκειται για ένα εστιατόριο με επίκεντρο το κρασί, και ένας εκ των συντελεστών του είναι ο Γιώργος Λούκας - κορυφαίος sommelier εντός συνόρων και όχι μόνον - το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχο και καλύτερο κάθε προσδοκίας. Δεσμεύομαι πάντως να πάω σύντομα και να σας μεταφέρω εντυπώσεις. Αν δεν κρατιέστε και θέλετε να με προλάβετε, βάλτε πλώρη για Παλαιό Φάληρο (Ζαΐμη 6 / 210-9842344), αλλά μην ξεχάσετε να μοιραστείτε τις εντυπώσεις σας μαζι μας.
 Μία όμορφη εκδήλωση οργάνωσε και φιλοξένησε χτες το βράδυ το γνωστό Ιταλικό εστιατόριο Sale & Pepe στο Κολωνάκι. Μία εκδήλωση στην οποία, για άλλη μία φορά, η γεύση και η υψηλή γαστρονομία "στρατεύθηκαν" για έναν πραγματικά καλό σκοπό...
Η εκδήλωση "White Diamonds Auction Night" ήταν μία βραδιά με επίκεντρο την εκλεκτή και μυρωδάτη λευκή τρούφα, που αυτό τον καιρό βρίσκεται στο peak της σεζόν της. Όπως όμως προδίδει και ο τίτλος της εκδήλωσης, πριν από το πραγματικά απολαυστικό δείπνο με τις γεύσεις των λευκών διαμαντιών της Alba, διεξήχθη μία δημοπρασία με "πακέτα" (lots) σχεδιασμένα για την απόλαυση της λευκής τρούφας. Καθένα από τα τέσσερα lots περιείχε, εκτός από μία λευκή τρούφα συγκεκριμένου βάρους και μεγέθους, ειδική ξύστρα για το σερβίρισμά της, λάδι αρωματισμένο με τρούφα, ρύζι carnaroli για ριζότο, επίσης αρωματισμένο από το άσπρο διαμάντι, καθώς και από μία φιάλη κρασί - ανάμεσά τους μία χρονολογημένη Σαμπάνια και δύο εκλεκτές ετικέτες Barolo και Barbaresco. Τα τέσσερα lots έγιναν ανάρπαστα, παρότι δεν "χτυπήθηκαν" πολύ πάνω από τις τιμές εκκίνησής τους (είπαμε, είμαστε και σε περίοδο κρίσης), που κυμαίνονταν από €450 ως €800.
Το μενού του δείπνου που ακολούθησε ήταν προσεγμένο και πολύ εκλεκτό. Περιλάμβανε Fondant από polenta και foie-gras, τυρί fontina & μαύρη τρούφα από τη Norcia, συνοδευόμενο από την όμορφα ξηρή Σαμπάνια Ayala Brut Majeur NV, ακολουθούμενο από αυγό τηγανητό με σπανάκι sauté και λευκή τρούφα, συνοδευόμενο από την εξαιρετική Σαμπάνια Jacquesson Avise Grand Cru '97 Extra Brut. Ακολούθησε το Risotto alla Valdostana με λευκή τρούφα, συνοδευόμενο από ένα λευκό Roero Arneis του Οίκου Fratelli Brovia. To κυρίως πιάτο της βραδιάς ήταν στήθος από κοκοράκι ελευθέρας βοσκής με πουρέ πατάτας, λευκή τρούφα και βολβούς braisé με Βarbaresco (φωτό παρακάτω) που συνοδεύτηκε από το αντίστοιχο Barbaresco DOCG '97 του Οίκου Fratelli Brovia. Το δείπνο ολοκληρώθηκε με επιδόρπιο πιάτο που περιελάμβανε τυρί Τoma di Gressonay με μέλι αρωματισμένο με λευκή τρούφα και τρουφάκια από λευκή και μαύρη σοκολάτα, συνοδευόμενο από ένα επιδόρπιο κρασί Albana Di Romagna Oro 1998.
Η τιμή κατ' άτομο του δείπνου ήταν €120. Το 50% των εσόδων τόσο από την δημοπρασία όσο και από το δείπνο διατέθησαν υπέρ της οργάνωσης προστασίας της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ.
Τέτοιου είδους (και σκοπού) εκδηλώσεις αξίζουν ολόψυχα την υποστήριξή μας. Υπενθυμίζω ότι το SALE & PEPE βρίσκεται στο Κολωνάκι (Αριστίππου 34, Λυκαβηττός / τηλ. 210-7234102) και διαθέτει και πάρκινγκ.
 Στο θέμα "Κοψίδια Βορείων Προαστίων", μπορεί η Σταμάτα να έχει την πρωτοκαθεδρία, αλλά εμείς οι ντόπιοι δεν περιφρονούμε την λιγότερο γνωστή Ροδόπολη. Γι αυτό και χτες που η παρέα ήθελε παΐδια και τα συναφή, το ραντεβού δόθηκε στη "Βλάχικη Γάστρα" του Γούλα με συνοπτικές διαδικασίες.
Είχαμε καιρό να βγούμε αντροπαρέα και ήταν πολύ ωραία. Και ενώ στην αρχή, όταν κανονίζαμε που θα πάμε, ακούστηκαν διάφορα ονόματα trendy bar-restaurant στο Κέντρο, τελικά αποδείχτηκε ότι η χασαποταβέρνα και το κοψίδι ήταν μονόδρομος.
Ο Γούλας είναι τυπική ταβέρνα της περιοχής. Σαββατοκύριακα (ειδικά ηλιόλουστα Κυριακάτικα μεσημέρια), αργίες, κλπ, γίνεται εκεί λαϊκό προσκύνημα. Το μενού είναι πολύ κλασικό: σαλάτες, φρέσκες τηγανητές πατάτες και κολοκυθάκια, κοκορέτσι και κρέας της ώρας με έμφαση στο παϊδάκι και το νοστιμότατο μπιφτέκι. Σπεσιαλιτέ βέβαια του καταστήματος είναι, όπως προδίδει και το όνομά του, το κατσίκι στη γάστρα (όπου σιγοψήνεται και λιώνει πάνω στο κόκκαλο), το οποίο όμως είναι καλό να κάνει κανείς reservé από πριν γιατί είναι ιδιαίτερα δημοφιλές.
 Δεν σας είπα το καλύτερο όμως. Χτες ανακάλυψα ότι ο Γούλας λειτουργεί και σε στυλ ΒΥΟΒ (Bring Your Own Bottle). Είχα πάρει μαζί μου κάποιες φιάλες Syrah Μανουσάκη 04, τις οποίες μετά χαράς μας άφησε να ανοίξουμε, χωρίς έξτρα χρέωση και παρότι πουλάει ο ίδιος χύμα κρασί, μπίρες, κλπ. Είναι γεγονός βέβαια ότι ως παρέα είμαστε όλοι ιδιαίτερα... φαγανοί, οπότε η κατανάλωση σε φαγητό που κάναμε στην ταβέρνα ήταν ιδιαιτέρως σοβαρή.
Ενώ έχω στη συλλογή μου και παλαιότερες χρονιές του Syrah Μανουσάκη, διάλεξα το 04 για να έχει ακόμα ικανό... οπλοστάσιο τανινών για να κάνουν καλά το κρέας μας. Και δεν είχα άδικο. Μπορεί ως κρασί να ήταν αρωματικότατο και ιδιαίτερα φίνο, οι τανίνες του όμως έπαιξαν χτες το βράδυ... άγριο ξύλο με τα παϊδάκια και το κατσίκι, και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.
Ως είθισται, ο Γούλας μας έβγαλε στο τέλος πρόβειο γιαούρτι της περιοχής στο πήλινο με γλυκό του κουταλιού, και φρούτα. Το κατά κεφαλήν κόστος ήταν γύρω στα €30, χωρίς, βεβαίως, κόστος κρασιού (πολλών όμως αναψυκτικών για τη χώνεψη), αλλά με το κόστος του... κοπαδιού που θυσιάστηκε για πάρτη μας.
Το συμπέρασμα της ιστορίας μας είναι ότι αν σε κάποιο μέρος που έχουμε καλή πελατειακή σχέση (και το οποίο δεν... δουλεύει πολύ το κρασί έτσι κι αλλιώς) ξέρουμε ότι θα κάνουμε μεγάλη και καλή κατανάλωση στο φαγητό, αξίζει τον κόπο να διερευνήσουμε το ενδεχόμενο να φέρουμε το δικό μας κρασί, προκειμένου να έχουμε μία ακόμα καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη εμπειρία.
Αν θέλετε να δοκιμάσετε την Βλάχικη Γάστρα του Γούλα, θα την βρείτε στη διεύθυνση Κολοκοτρώνη 14 στη Ροδόπολη Αττικής. Το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι 210-6210165.
 Σας είχα αναφέρει τις προάλλες για το Luna Rossa και για τις όμορφες οινο-γαστρονομικές βραδιές που ο Danilo και ο Alessandro Petrini σχεδιάζουν και γι αυτή τη χρονιά.
Βέβαια πριν σας πω για όλα αυτά, σκέφτηκα πολύ σοβαρά για τον αν θα έπρεπε να σας περιγράψω τις γεύσεις που δοκίμασα στη ζεστή αυτή Ristorantenoteca της Καλλιθέας την προηγούμενη εβδομάδα... Και μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα ότι μάλλον δεν πρέπει να αναφερθώ αναλυτικά στα νέα πιάτα του μενού που θα δοκιμάσουν φέτος οι επιθεωρητές του Οδηγού Michelin, όπως το κυριολεκτικά... βελούδινο βελουτέ λαχανικών με μέλι ακακίας και μαύρη τρούφα που έφαγα για ορεκτικό, τα χοντρά χειροποίητα ραβιόλια γεμιστά με φουα-γκρα και γαρνιρισμένα με balsamico 25ετούς παλαίωσης και παρμεζάνα, αλλά και το θεϊκό φιλέτο από Wagyu Beef (ξέρετε, αυτό το τρυφερότατο Γιαπωνέζικο μοσχαράκι που μεγαλώνει με καθημερινά μασάζ και τακτικές... ζυθοποσίες) με λεπτές φέτες φουα-γκρα και ψιλοκομμένη μαύρη τρούφα. Ούτε να μοιραστώ μαζί σας τις γευστικές μου σημειώσεις από τα κρασιά που ανοίξαμε, το αγαπημένο μου Tignanello 05 και το... μυθικό Le Pergole Torte 01, καθώς και για την παλαιωμένη Grappa από Barbaresco GAJA που συνόδευσε το αεράτο tiramisu στο τέλος. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, όχι επειδή έχω τις... κακές μου ή επειδή με έπιασε να αρχίσω να σας κρατάω μυστικά... Απλά ήταν μία νύχτα απίστευτων γεύσεων και συνδυασμών που η ανάμνησή τους και μόνο είναι ένα (γλυκό μεν, αβάσταχτο δε) βασανιστήριο για κάθε καλοφαγά...
Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω είναι ότι την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, το Luna Rossa διοργανώνει μία Μαγική Βραδιά αφιερωμένη σε μία από τις πιο αγαπημένες μου κατηγορίες κρασιών στον κόσμο: Στα Super Tuscans. Εκείνο το βράδυ λοιπόν θα δοκιμάσουμε πολύ μεγάλα κρασιά της κατηγορίας αυτής, όπως το Le Stanze 2000, το Luce 2000, το Tignanello 2004 και το Ornellaia 2004. Τα μαγικά αυτά κρασιά θα συνοδεύσουν αυθεντικές γεύσεις της Τοσκάνης δια χειρός Danilo Petrini, όπως η Bistecca alla Fiorentina από αυθεντικό κρέας της Τοσκανέζικης αγελάδας Chianina, ζυμαρικά, φασόλια, τυριά και αλλαντικά της περιοχής.
Θα ακολουθήσουν και άλλες ιδιαίτερα αξιόλογες βραδιές στην ίδια σειρά όπως εκείνη που θα είναι αφιερωμένη στη μεγάλη Σαμπάνια Krug (11/12), και η επόμενη, η οποία θα έχει ως επίκεντρο μεγάλες ετικέτες από την περιοχή του Barolo όπως Sandrone, GAJA, Monfortino, Ceretto, Voercio (29/1).
Την επόμενη φορά που θα πάτε στο Luna Rossa, είτε στο πλαίσιο κάποιας οργανωμένης "Μαγικής Βραδιάς", είτε για να ζήσετε τη δική σας μαγική βραδιά, παραδομένοι στις εκλεκτές γεύσεις και τα μεγάλα κρασιά της Βόρειας Ιταλίας και της Γαλλίας, μη παραλείψετε να μελετήσετε την καινούρια λίστα κρασιών. Την έχει επιμεληθεί ο νέος sommelier του εστιατορίου, ο Alessandro, ο οποίος ανέλαβε πολύ πρόσφατα αλλά έχει ήδη αρχίσει και βάζει τις δικές του πινελιές στην εμπειρία Luna Rossa.
Το Luna Rossa βρίσκεται στην Καλλιθέα (Σωκράτους 213). Το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι το 210-9423777, ενώ η ιστοσελίδα του εστιατορίου βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.lunarossa.gr και είναι πάντα ενημερωμένη.
 Χθες έλαβε χώρα η παρουσίαση της νέας χρονολογημένης ετικέτας της Σαμπάνιας Moët & Chandon, της Grand Vintage 2003. Η παρουσίαση έγινε στην Κέρκυρα, μία όμορφη μέρα η οποία άνετα χαρακτηριζόταν ανοιξιάτικη. Ίσως αναρωτιέστε βέβαια γιατί έπρεπε να πάμε μέχρι την Κέρκυρα για να δοκιμάσουμε τη νέα αυτή Σαμπάνια. Η απάντηση όμως είναι απλή: Πώς αλλιώς θα ταιριάζαμε την νέα αυτή ετικέτα (καθώς και άλλες εξίσου εκλεκτές) με τις α-πί-στευ-τες γαστρονομικές δημιουργίες του εξαιρετικού Ettore Botrini, αν δεν ταξιδεύαμε μέχρι το Etrusco του;
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το 2003 δεν ήταν μία εύκολη χρονιά για την Καμπανία. Βασική αιτία ήταν ο αλλοπρόσαλλος καιρός εκείνη τη χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας, μετά από ένα κύμα ψύχους μέσα στην Άνοιξη που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στα αμπέλια - κυρίως του Chardonnay της περιοχής - ακολούθησε λίγο αργότερα ένας δυνατός καύσωνας που ανάγκασε τους Champenois να τρυγήσουν πολύ πρόωρα - από τις 18 Αυγούστου, κάτι που στην περιοχή συμβαίνει μία φορά στα 150 χρόνια! Για να μην μακρυγορούμε, τα αποτελέσματα όσον αφορά στα κρασιά αυτής της χρονιάς ήταν "ανάμικτα", αφού τα περισσότερα σπίτια της Καμπανίας επέλεξαν να μην κυκλοφορήσουν χρονολογημένες ετικέτες 2003 και ήταν λίγες οι εξαιρέσεις των θαρραλέων που το τόλμησαν. Η Moët & Chandon ήταν μία από αυτές.
Η Moët & Chandon Grand Vintage 2003, η 68η χρονολογημένη ετικέτα του οίκου από το 1842, είναι μία Σαμπάνια πολύ ιδιαίτερη, την οποία είναι ακόμα νωρίς να κρίνουμε. Είναι πολύ ευχάριστη, με έντονο αφρισμό που διακρίνεται από επίμονες φυσαλλίδες, με φρέσκα αρώματα μαγιάς, πικραμύγδαλου και lime. Είναι κομψή και δροσιστική, και αφήνει μία όμορφη επίγευση πράσινου μήλου. Το χαρμάνι που χρησιμοποιήθηκε την συγκεκριμένη χρονιά είναι: 43% Pinot Meunier, 29% Pinot Noir και 28% Chardonnay. Θα την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον μέσα στην επόμενη 3ετία, γιατί πιστεύω ότι μέσα σε ένα τέτοιο διάστημα θα αρχίσει να εξελίσσεται και να αναδεικνύεται σωστά.
Στον αντίποδα της εξέλιξης η σαφώς πιο ώριμη και έτοιμη Moët & Chandon Grand Vintage 2000, την οποία δοκιμάσαμε επίσης στο πλαίσιο του όμορφου αυτού γεύματος. Η διαφορά έγκειται στην... ηλικία της, στην πολύ διαφορετική χρονιά, αλλά και στο χαρμάνι, το οποίο βασίστηκε σε πολύ περισσότερο Chardonnay (50%) και πολύ λιγότερο Pinot Meunier (16%).
Το εξαιρετικό χτεσινό μας γεύμα ήταν, εκτός από μία πολύ όμορφη εμπειρία, ακόμα μία επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η Σαμπάνια είναι κρασί φαγητού, καθώς μία καλή χρονολογημένη Σαμπάνια μπορεί να υποστηρίξει με τον καλύτερο τρόπο ένα ολόκληρο γεύμα πολλών και διαφορετικών πιάτων. Εμείς, για παράδειγμα:
Με την Grand Vintage 2003 συνοδεύσαμε ένα εξαιρετικό amuse bouche που ο Σεφ ονόμασε "Μεσόγειος" γιατί περιελάμβανε χαρακτηριστικές "μπουκίτσες" από διάφορες γωνιές της Mare Nostrum, καθώς και μία κρύα σούπα πράσινων λαχανικών που έφερε το όνομα "Χλωροφύλλη":
(clickable photo galleries)
Με την Grand Vintage 2000 συνοδεύσαμε μία ιδιαίτερα φίνα κρέμα ρυζιού με αχινούς και βανίλια Ταϊτής, καθώς και κυβάκια σολωμου καπνισμένου στο Etrusco με ξύλο ελιάς, με σορμπέ πράσινου μήλου, lime και βασιλικό: Με την Grand Vintage 2000 Rosé συνοδεύσαμε ένα εξαιρετικό καρπάτσιο καπνιστού μοσχαριού με σφαιράκια φέτας, φρέσκα λαχανικά από τον κήπο του Ettore και σως καλοκαιρινής τρούφας, ένα πολύ ιδιαίτερο καπνιστό ριζότο με κεράσια κονφί, Κερκυραϊκές γαρίδες και σοκολάτα με μπαχαρικά, καθώς και ένα θεσπαίσιο γουρουνάκι γάλακτος σιγοψημένο για πολλές ώρες σε vacuum με πουρέ από πατάτα και ξινόμηλο και mango chutney: Το επιδόρπιο, τέλος, ήταν μία έκπληξη του Σεφ με έντονο το στοιχείο του Passion Fruit, που συνοδεύτηκε τέλεια από την πάντα κομψή ημίξηρη Moët & Chandon Nectar Impèrial. Για τους φίλους της Σαμπάνιας, η Moët & Chandon Grand Vintage 2003 θα κυκλοφορήσει σύντομα, ενόψει των Εορτών, σε τιμή που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα.
Επίσης, το Etrusco, το ορμητήριο της δημιουργικότητας του Ettore Botrini, βρίσκεται στην καταπράσινη Κάτω Κορακιάνα της Κέρκυρας. Το τηλέφωνο επικοινωνίας και κρατήσεων είναι το 26610-93342.
 Ήθελα από καιρό να γράψω για το Boxwood Café, το "light" μέλος της οικογένειας των εστιατορίων του Gordon Ramsay στο Λονδίνο. Το Boxwood Café, χωρίς να είναι (ή να θέλει να είναι) ναός της υψηλής γαστρονομίας, προσφέρει στον φίλο της καλοπέρασης μία ήπια, διασκεδαστική και (σχετικά) οικονομική εισαγωγή στο φαινόμενο Ramsay.
Τον άλλο μήνα που θα ξαναπάω στο Λονδίνο για την ετήσια εκδήλωση του περιοδικού Decanter, ελπίζω ότι όλο και κάτι αξιοσημείωτο από το χώρο της γεύσης θα επισκεφτώ ή/και θα δοκιμάσω. Όταν γίνει αυτό, εννοείται ότι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε.
Για την ώρα, το πλήρες προφίλ του Boxwood Café μπορείτε να το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Θα σας πω το πλήρες story. Είχαμε πρωτοπάει στο "Απλά" μία Κυριακή μεσημέρι λίγο αφότου είχε πρωτο-ανοίξει. Για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένα, δεν είχαμε περάσει καλά. Επειδή όμως ο δημιουργός του, ο Χρύσανθος Καραμολέγκος, δεν είναι τυχαίος, αλλά και οι περισσότερες κριτικές που άκουσα ή διάβασα στη συνέχεια ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδεις, ήξερα ότι α) έπρεπε να ξαναπάω, και β) δεν έπρεπε να βγάλω κανένα συμπέρασμα με βάση αυτή την πρώτη επίσκεψη. Για το λόγο αυτό άλλωστε ποτέ δεν είπα ή έγραψα το παραμικρό, σε αναμονή της επανάληψης της επίσκεψης.
Γιατί ξαναεπισκέφτηκα το Απλά μετά από τόσο καιρό μη με ρωτήσετε. Μπορεί να είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου, ωστόσο επειδή ψάχνω συνέχεια να επισκέφτομαι - όσο μπορώ - καινούρια μέρη, καμιά φορά οι "επαναληπτικές" επισκέψεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το βασικό όμως είναι ότι η δεύτερη φορά ήρθε, και διέλυσε τις οποιες αμφιβολίες και αρνητικές εντυπώσεις είχε αφήσει η πρώτη.
Πήγαμε με μεγάλη παρέα Σάββατο βράδυ - το Σάββατο της Μαντόνας (όπως λέμε του Σταυρού, του Αγίου Πνεύματος, κλπ...). Η ατμόσφαιρα όμορφη, με μοντέρνο διάκοσμο και ατμοσφαιρικό φωτισμό. Έξω ψιλόβρεχε κιόλας, κι αυτό βοηθούσε περαιτέρω στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε τέτοια μέρη με μεγάλη παρέα. Όχι μόνο επειδή έτσι μπορεί κανείς - εκ των πραγμάτων - να δοκιμάσει περισσότερες γεύσεις, αλλά και επειδή μπορεί να βγάλει πολύ σημαντικά συμπεράσματα από τις αντιδράσεις των υπολοίπων για το φαγητό, το service, κλπ.
Οι γεύσεις ήταν εξαιρετικές. Πολύ επιτυχημένοι οι μαρουλοντολμάδες θαλασσινών με σάλτσα ζαφοράς, λάδι λεμονιού και εστραγκόν, και εξίσου απολαυστική η τεμπούρα γαρίδας και καβουριού με αϊόλι 3 ειδών. Μου άρεσε πολύ και το ψητό χαλούμι με σάλτσα ούζου και άνιθου, ενώ η προσέγγιση στα κλασικά ψητά λαχανικά με προσούτο, μοτσαρέλα και ψητή ντομάτα ήταν ευφάνταστη και χορταστική. Δοκιμάσαμε και τις περισσότερες σαλάτες του καταλόγου και ήταν όλες πολύχρωμες και γευστικές. Συγχωρήστε με αν δεν τις θυμάμαι ονομαστικά - σπάνια το καταφέρνω... Ως κύριο πιάτο οι μισοί της παρέας παρήγγειλαν μοσχαρίσιο φιλέτο σχάρας (και από ότι κατάλαβα έμειναν πολύ ευχαριστημένοι), ενώ οι άλλοι μισοί πήραν σουτζουκάκια, τα οποία δοκίμασα και τα βρήκα πικάντικα και πολύ νόστιμα. Εγώ προτίμησα ένα από τα σπέσιαλ πιάτα ημέρας, που ήταν αρνί στα κάρβουνα με πουρέ μελιτζάνας. Το πιάτο αυτό είναι ανατολίτικης προελεύσεως και από τα πολύ αγαπημένα μου. Το τρώω τακτικά σε Λιβανέζικα εστιατόρια όταν είμαι στο εξωτερικό, ενώ το φτιάχνω και ο ίδιος (κάποια στιγμή θα μοιραστώ μαζί σας τη συνταγή μου, που συνοδεύεται από την κλασική Λιβανέζικη σάλτσα με κρεμμύδι και μαϊντανό, αλλά και με πέστο ρόκας). Είναι κρίμα που, αν εξαιρέσουμε τα παϊδάκια σχάρας, το αρνίσιο κρέας σπάνια "βλέπει" σχάρα ή κάρβουνα στα ελληνικά εστιατόρια. Γι αυτό και αποφάσισα να επιλέξω το συγκεκριμένο πιάτο στο Απλά, το οποίο ήταν καλό, αλλά λίγο... άπαχο. Πιστεύω δηλαδή ότι αν το κομμάτι του αρνιού ήταν λίγο πιο λιπαρό, το πιάτο θα ήταν και πιο μαλακό και πιο νόστιμο.
Στα γλυκά έδειξα εγκράτεια, ίσως γιατί σε εκείνο το σημείο αποφάσισα να θυμηθώ ότι βρίσκομαι σε δίαιτα (!). Πάντως δοκίμασα μία κροκέτα σοκολάτας όταν δεν κοιτούσε κανένας, και πρέπει να σας πω ότι ήταν τόσο αμαρτωλά νόστιμη όσο φαινόταν...
Δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω ότι η εξυπηρέτηση ήταν πολύ καλή και μου άρεσε το γεγονός ότι οι σερβιτόροι έχουν γνώση (και φαίνεται) και των πιάτων του καταλόγου, αλλά και της λίστας των κρασιών. Η οποία λίστα, παρεμπιπτόντως, έχει καλό βαθος για να καλύψει σωστά το μενού, είναι αποκλειστικά Ελληνική και αρκετά λογική σε τιμές.
Οι τιμές γενικότερα του Απλά είναι αρκετά λογικές, αν κάποιος δεν κάνει υπερβολές. Εμείς δηλαδή για όοοολα αυτά που σας είπα συν 2 φιάλες Κτήμα Μερκούρη, συν κάποια απεριτίφ και αναψυκτικά, κουβέρ και φιλοδώρημα, πληρώσαμε €75 το άτομο, δεν θεωρώ όμως το γεύμα μας αντιπροσωπευτικό, καθώς παραγγείλαμε (και φάγαμε) λες και το γεύμα αυτό ήταν το τελευταίο μας στον μάταιο τούτο κόσμο...
Θα ξαναπάω οπωσδήποτε στο Απλά - και έχω ήδη μετανιώσει για το μεγάλο χρονικό διάστημα που το άφησα "έξω από το ραντάρ μου".
Αν θέλετε να το επισκεφτείτε κι εσείς (και, όπως καταλάβατε, το προτείνω), βρίσκεται στη Νέα Ερυθραία (Χαριλάου Τρικούπη & Εκάλης 39 / 210-6203102). Έχετε μόνο το νου σας γιατι το παρκάρισμα στην αγορά της Ν.Ερυθραίας είναι από δύσκολο ως αδύνατο, σχεδόν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας...
 Πριν καν ξεκινήσω να γράφω αυτό το post, διευκρινίζω: την Σμαράγδα δεν την ανακάλυψα ο ίδιος, ούτε τυχαία, ούτε λαδώνοντας, εκβιάζοντας ή τσαλακώνοντας κάποια ύποπτη πηγή της πιάτσας... Πρωτοδιάβασα γι αυτήν στο blog της αγαπημένης συνοδοιπόρου Δέσποινας, το περίφημο Δεσποινάριον, το οποίο μπορείτε να αναζητήσετε στα links της δεξιάς πλευράς αυτής της σελίδας και να επισκεφτείτε. Η περιγραφή της ήταν απολαυστικότατη, το αντικείμενο προσφιλές (ψάρι και θαλασσινά), η περιοχή κοντινή (Πεύκη), οπότε χθες, Κυριακή, η σύζυγος κι εγώ είπαμε "why not?" και την επισκεφτήκαμε.
Η Σμαράγδα είναι ένα φωτεινό και πρόσχαρο μοντέρνο ταβερνείο με ψάρι και θαλασσινά, σε μία γωνιά της Πεύκης στην οποία δεν είχα ξαναβρεθεί. Όταν βέβαια μας οδήγησε εκεί το Navigator του αυτοκινήτου, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν πολύ πιο κοντά στην Κηφισιά απ' ότι μας φάνηκε αρχικά. Όπως είπα ο χώρος είναι πολύ ευχάριστος, και η όποια "βαβούρα" δεν είναι ενοχλητική, τουλάχιστον για τα δεδομένα ενός όμορφου Κυριακάτικου μεσημεριού.
Η εξυπηρέτηση είναι φιλική, αν και ενίοτε λίγο αργή, παρότι το μέρος ήταν γεμάτο μεν, όχι ασφυκτικά δε. Ο κατάλογος περιλαμβάνει κλασικούς ψαρομεζέδες, κάποια τυπικά πιάτα της Αιγαιοπελαγίτικης κουζίνας (η Σμαράγδα έχει ένα αδελφάκι στην Τήνο, τον Ντίνο), αλλά και κάποιες επιλογές για κρεατοφάγους, το οποίο ξέρουμε όλοι καλά ότι κάποιες φορές, σε μεγάλες παρέες ειδικά, μπορεί να αποβεί σωτήριο. Για ψάρια, μπορεί κάποιος ή να παραγγείλει από την προηγουμένη, ή να επισκεφθεί την ίδια τη Σμαράγδα στην κουζίνα για να ψάξουν μαζί τους θησαυρούς που κρύβουν τα περίφημα συρτάρια της.
Ομολογώ ότι δεν ήμασταν (γιατί γενικεύω, εγώ δηλαδή...) τόσο εγκρατείς όσο η δίαιτα επέβαλε, δεν κάναμε όμως και μεγάλες παρασπονδίες. Απολαύσαμε καλοβρασμένα χόρτα και κολοκυθάκια, μία καλή μερίδα υπέροχα μύδια στον ατμό, μία χορταστική (οι Άγγλοι έχουν μία πολύ ταιριαστή για την περίπτωση λέξη: hearty) ρεβυθάδα Σίφνου, αλλά και ένα απλά ικανοποιητικό ψητό καλαμάρι. Από το συρτάρι της Σμαράγδας είχα διαλέξει ένα ροφό (περίπου 700g) ο οποίος μας ήρθε ζουμερός, νόστιμος και τέλεια ψημένος. Για επίλογο, η Σμαράγδα μας κέρασε ραβανί, το οποίο εμείς (σε δίαιτα μεν, σε φάση "τραβάτε με κι ας κλαίω" δε) κατασπαράξαμε στην κυριολεξία! Ξαναλέω βέβαια, ο πληθυντικός είναι της ευγενείας, η σύζυγος υπήρξε συνεπέστατη και ολιγαρκέστατη...
Να πω επίσης ότι οι επιλογές κρασιών στον κατάλογο είναι λίγες αλλά αρκετά ταιριαστές με την κουζίνα. Η έμφαση είναι προφανώς στα λευκά, υπάρχει όμως και ένα ροζέ και δύο ερυθρά, αν θυμάμαι καλά. Οι τιμές τους είναι πολύ λογικές, ωστόσο, με μία γρήγορη ματιά στα γύρω τραπέζια, συνειδητοποίησα ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμούσε χύμα κρασί, μπύρα ή ουζάκι. Εμείς, λόγω της αρκετά σοβαρής οινο-κατανάλωσης της προηγούμενης βραδιάς σε δείπνο με φίλους, αρκεστήκαμε σε αναψυκτικά.
Μου άρεσε η Σμαράγδα. Καλό φαγητό, μεγάλες μερίδες, φιλική εξυπηρέτηση, είναι κάποια κουτάκια στα οποία με χαρά έκανα "τικ". Α, για όσους μένουν στην περιοχή, δίνει και σε πακέτο, όπως παρατήρησα. Αν για ένα πράγμα δεν είμαι τόσο σίγουρος, αυτό είναι οι τιμές: για την παραπάνω παραγγελία, δύο άτομα (χωρίς κρασί) πληρώσαμε €100. Σε αντίστοιχο μέρος θα περίμενα να δώσω λιγότερα.
Η Σμαράγδα λοιπόν βρίσκεται στην Πεύκη (Πίνδου 24 & Πλαστήρα / 210-8056379), αλλά και στο Internet (www.smaragda-dinos.gr).
 Είχα καιρό να πάω να φάω στου Κίτσουλα, στο Χαλάνδρι. Πολύ καιρό. Όταν όμως αποφασίσαμε με το φίλο μου το Τζων να βγούμε για φαγητό λίγες μέρες πριν φύγει μόνιμα από την Ελλάδα, κρίθηκε ως μία εξαιρετική επιλογή. Και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα.
Θα μπορούσα να είχα πάει τελευταία φορά χτες. Ο χρόνος δεν φαίνεται να άγγιξε αυτό το όμορφο ταβερνείο του Χαλανδρίου, προς μεγάλη χαρά των φίλων του. Τα καλαμπούρια των σερβιτόρων με τους πελάτες (γνωστούς και άγνωστους) παραμένουν αμείωτα, ο χώρος είναι μία σταθερή αξία, ενώ η κουζίνα παραμένει εγγύηση - και σε ποικιλία, αλλά και σε ποιότητα και γεύση.
Το μενού περιλαμβάνει μαγειρευτά, λαδερά και της ώρας σε μεγάλη ποικιλία. Εμείς παραγγείλαμε στην αρχή μπόλικα σαλατικά και βραστά ζαρζαβατικά (καταραμένη δίαιτα...) και μία φάβα με μπόλικο κρεμμύδι. Στη συνέχεια εγώ απόλαυσα μία ξεγυρισμένη ρεβυθάδα, που είχα καιρό να φάω, ενώ ο Τζών, από την άλλη, "καθάρισε" μία τρυφερότατη μοσχαρίσια γάλακτος.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι το μέρος ήταν συνεχώς γεμάτο όσο ήμασταν εκεί (καίτοι καθημερινή), με πολύ και διαφορετικό κόσμο να πηγαινοέρχεται - από executives από τις εταιρείες της περιοχής, μέχρι ντόπιους, αλλά και αρκετούς σαν κι εμάς, που ήρθαν από πιο μακριά επί τούτου. Αρκετοί ήταν και οι τακτικοί - ενδεχομένως και καθημερινοί πελάτες. Απ' ότι παρατήρησα δουλεύει και πολύ "πακέτο", για τους φαν από την ευρύτερη περιοχή.
Υπολογίζω ότι το κόστος ενός χορταστικού γεύματος στον Κίτσουλα δεν ξεπερνάει τα 20, άντε τα 25 Ευρώ. Όπως φαίνεται και στην καρτούλα, ο Κίτσουλας βρίσκεται στην οδό Φιλικής Εταιρείας (προσοχή: μονόδρομος που δεν μπαίνει από την Εθνικής Αντιστάσεως), στον αριθμό 25, στο Χαλάνδρι. Το τηλέφωνο είναι το 210-6814798 και είναι απαραίτητο για κρατήσεις τα Σαββατοκύριακα.
|
RSS Feed